Πέμπτη 9 Αυγούστου 2012

Εμείς και η διαδικτυακή επικοινωνία


  Το διαδίκτυο έγινε, αναπόφευκτα, αναπόσπαστο μέρος της ζωής μας και της καθημερινότητάς μας. Αν όχι όλοι, οι περισσότεροι από εμάς είμαστε εγγεγραμμένοι σε κάποια ιστοσελίδα κοινωνικής δικτύωσης τύπου facebook, ή ακόμα και σε διάφορα blog όπου συμμετέχουμε είτε διαβάζοντας, είτε και  σχολιάζοντας. Κάποιοι από μας ενημερώνονται σχεδόν καθημερινά από τα blog  ειδήσεων ενώ οι περισσότεροι από μας διαθέτουμε έναν τουλάχιστο λογαριασμό ηλεκτρονικού ταχυδρομείου.

Αναμφισβήτητα το διαδίκτυο είναι ένα πάρα πολύ χρήσιμο εργαλείο! Είτε για τη δουλειά μας, είτε για τις σπουδές μας, για την ενημέρωση μας! Τι γίνεται όμως όταν αυτή η χρησιμότητα καταντάει εξάρτηση; Ας αναρωτηθούμε όλοι, με το χέρι στην καρδιά, πόσες ώρες της ημέρας καθόμαστε μπροστά από έναν υπολογιστή σερφάροντας…. Δεν αναφέρομαι σε αυτούς που εργάζονται πάνω σε έναν υπολογιστή γιατί γι΄ αυτούς  η κατάσταση είναι τραγική.!!! Είναι που είναι αναγκασμένοι να δουλεύουν τουλάχιστον 8 ώρες ημερησίως, δαπανούν και άλλες ώρες από τη ζωή τους!

Τι είναι αυτό, όμως, που μας σπρώχνει στην άψυχη αυτή συσκευή; Αναρωτηθήκατε ποτέ γιατί έχουν τόση επιτυχία οι ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης; Μήπως η μοναξιά; Γιατί μας είναι τόσο εύκολο να επικοινωνούμε μέσω του διαδικτύου; 

Κάποιοι θα απαντήσουν, ίσως, γιατί ο ελεύθερος  χρόνος του σύγχρονου ανθρώπου είναι ελάχιστος…. Κάποιοι άλλοι θα πουν ότι επικοινωνούν με τους φίλους τους που είναι μακριά…. κάποιοι άλλοι ότι κάνουν άλλα πράγματα ταυτόχρονα, π.χ. επικοινωνούν την ώρα που εργάζονται! 

Προχωρώ ακόμη περισσότερο τις ερωτήσεις προσπαθώντας να σας προβληματίσω….
Γιατί μας είναι τόσο εύκολο να «μιλήσουμε» με έναν ξένο παρά με έναν δικό μας άνθρωπο; Ποια είναι η ευχαρίστηση ενός like; Μπορεί άραγε να αντικαταστήσει μια αγκαλιά από φίλο ή φίλη, ένα χαμόγελό του; Ή ακόμα και το δάκρυ του; Μας κάνει πιο…. κοινωνικά αποδεκτούς; Ανεβάζει τη δημοτικότητά μας;

Να σας θυμίσω ότι κάποτε μαζευόμασταν τα βράδια με φίλους και συζητούσαμε… πίναμε… γλεντούσαμε… γελούσαμε…. μοιραζόμασταν τα όνειρα και τις φιλοδοξίες μας… θέλαμε να κάνουμε τον κόσμο μας καλύτερο!!! Γιατί το χάσαμε αυτό; Γιατί κλεινόμαστε μόνοι στα σπίτια μας και επικοινωνούμε μέσω μέιλ; Γιατί χάνουμε χρόνο από την πραγματική μας ζωή παίζοντας διαδικτυακά παιχνίδια; Που είναι οι φίλοι μας; Που είναι οι παρέες μας;

Τι περιμένουμε να μας δώσει η επικοινωνία μέσα από αυτό το άψυχο κουτί που έχουμε τώρα δα μπροστά μας; Πληκτρολογώ και σκέφτομαι…. Δεν θα ήταν καλύτερα να μπορούσα να το συζητήσω το θέμα με τους φίλους μου; Να μου πουν και αυτοί την άποψή τους; Σκέφτομαι: να το κανονίσω λοιπόν! Μια βραδιά με καλή μουσική, στο μπαλκόνι μου…. Μια βραδιά αφιερωμένη σε αυτό το θέμα συζήτησης!!!

Ξέρετε ότι οι ψυχολόγοι έπιασαν δουλειά όταν εμείς χάσαμε τους φίλους μας…. Όταν κλειστήκαμε στο καβούκι μας, όταν απομονωθήκαμε!!!

Η ζωή είναι εκεί έξω!! Η φύση, η ομορφιά και η δροσιά της θάλασσας μας περιμένουν να τη γευτούμε…. Και αυτό δεν γίνεται μέσα από τα like  στις φωτογραφίες κάποιων άλλων που τα γεύτηκαν και τώρα τα μοιράζονται μαζί μας!!!

Κάτι τελευταίο….
Μέσα σε ένα σπίτι…. Στο σαλόνι ο σύζυγος βλέπει τηλεόραση …. Η σύζυγος σερφάρει στο διαδίκτυο ή κάνει τσατ….. τα παιδιά στα δωμάτιά τους παίζουν διαδικτυακά παιχνίδια…..
Σκεφτείτε λίγο…. Είναι εικόνα οικογένειας αυτή; Σας αρέσει; Τι παράδειγμα δίνουμε στα παιδιά μας, όταν καθόμαστε με τις ώρες μπροστά στον υπολογιστή αντί να πάμε μια βόλτα για καφέ; Γιατί απαιτούμε από αυτά να χρησιμοποιούν  λιγότερες ώρες το διαδίκτυο;

Απομονωνόμαστε κοινωνικά….. μην κάνουμε το ίδιο και στα παιδιά μας!!! Ας τα αφήσουμε αυτά τουλάχιστον να χαρούν τη ζωή …. Να τρέξουν στο πάρκο της γειτονιάς…. Να πέσουν…. Να χτυπήσουν…. Να αποκτήσουν ΦΙΛΟΥΣ!!! ΝΑ ΖΗΣΟΥΝ!!!




Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου