Παρασκευή 26 Απριλίου 2013

Παρασκευή βράδυ



Από την αρχή της εβδομάδας την περιμένεις! Από την αρχή της εβδομάδας μέτραγα τις μέρες για  να έρθει επιτέλους η ώρα να ξεκουραστώ! Από το πρωί μέτραγα τις ώρες που θα γυρίσω σπίτι! Όμως όταν γύρισα, μόνο ξεκούραση δεν με περίμενε!

Έπεσα να ξαπλώσω και με έφαγε το άγχος μετρώντας όλα αυτά τα πράγματα που έπρεπε να  γίνουν μέχρι να έρθει η ώρα να ξανακοιμηθώ! Και όταν φορτώνεις πολλά καρπούζια κάτω από μια μασχάλη έρχεται η ώρα που ή τα καρπούζια θα πέσουν ή εσύ!!! εγώ…. Μετά από μια τόση δα βλακεία…. Μετά από την άρνηση του γιου μου να συνεργαστεί… να κάνει κάτι επιτέλους μόνος του… κατέρρευσα! Πνίγηκα από το άγχος! Φτάνει πια!

Με πήραν τα κλάματα σαν μικρό παιδί και άρχισα να αναρωτιέμαι μεγαλοφώνως! Πως τα έκανα έτσι σκατά στη ζωή μου! γιατί όλα πρέπει να τα κάνω μόνη μου; γιατί όλοι να περιμένουν κάτι από μένα; Γιατί δεν έχω μάθει στη ζωή μου να λέω όχι; Γιατί πρέπει να με εκμεταλλεύονται; Γιατί προς συμφέρον των άλλων… για την ψυχική ισορροπία τους…. έθαψα τον εαυτό μου; πως τα κατάφερα και έμεινα μόνη; Μα φυσικά…. Όταν το πρόγραμμα είναι τόσο φορτωμένο δεν υπάρχει χρόνος για φίλους… για παρέες!!! Δεν υπάρχει χρόνος για έναν ριμαδοκαφέ!!! Για έναν άνθρωπο… να πεις πέντε βλακείες …. Να ξεχαστείς!! Ωρέ η ζωή δεν είναι μόνο υποχρεώσεις!! Ναι…. Μα κάπου έχασα το  φύλλο που έγραφε τα δικαιώματά μου!

Κουράστηκα! Να παλεύω με τα κύματα… να με πνίγει το άγχος! Να με πνίγουν τα πρέπει!!! Βαρέθηκα! Κάποτε, κάποια στιγμή όλοι πρέπει να αναλάβουν τις δικές τους ευθύνες! Πνίγομαι! Θέλω να μιλήσω μα δεν ξέρω σε ποιον! Όποιος με ακούσει έτσι…. Θα τρομάξει! Να, πάλι τους άλλους  σκέφτομαι!!!  Κλαίω… και κλαίω σιωπηλά… μη και με ακούσει κανείς… μη και με παρεξηγήσουν!!!

Τα χέρια μου τρέμουν… προσπαθώ γράφοντας, να εκτονωθώ! Για να μην αρχίσω να ουρλιάζω… για να μην έρθουν και με μαζέψουν!!! Ρε λες να είναι λύση τελικά!!! Να το παίξω τρελή ή να τρελαθώ κανονικά;  Τι να κάνω για να με αφήσουν επιτέλους ήσυχη!!!

Ξέρω… σας έχω μάθει σε άλλο στυλ γραφής…. Παρουσιάζοντας έναν δυνατό τύπο ανθρώπου… έναν τύπο που δε λυγίζει ποτέ!! Μα σας γελάσανε! Δεν είμαι δυνατή! Ένα ανθρωπάκι του κερατά είμαι! που απόψε, έτσι για να εκτονωθώ εγώ, θα σας χαλάσω την ψυχολογία!!!

Ζηλεύω τους ήρεμους ανθρώπους! Πως διάολο τα καταφέρνουν; Χάπια παίρνουν; Εγώ γιατί δεν μπορώ να ηρεμίσω; Γιατί δεν θέλω; Μήπως τα θέλει και μένα ο από τέτοιος μου; ή θέλω να αγιάσω και δεν με αφήνουν; Δεν ξέρω τι από τα δύο συμβαίνει και έτσι όπως είμαι τώρα…. Ο εγκέφαλός μου δεν είναι σε θέση να κάνει φιλοσοφικές αναζητήσεις!!!

Ε, εντάξει! Μετά από τρία τσιγάρα και μία γραμμένη σελίδα έχω αρχίσει να ηρεμώ! Και ξαναρχίζει ο εγκέφαλος…. Να διεκδικεί το αναφαίρετο δικαίωμά του! Να σκέφτεται…. Τι πρέπει να κάνει για να μην κάψει φλάντζες, τελικά!!

Αυτό που πρέπει…. ( άλλο ένα πρέπει) είναι να μάθουμε όλοι ( τα λέω στη νύφη να τα ακούσει η πεθερά… αλλά η τελευταία κουφάθηκε από τα τόσα που ακούει) να μάθουμε… λέω…. Να λέμε ένα μεγάλο ΟΧΙ!!! Και ένα μεγάλο ΦΤΑΝΕΙ ως εδώ!!!

Δεν είμαι από σίδερο… μα ούτε και από μπετό! Κάποιες φορές θα λυγίζω… κάποιες άλλες θα πέφτω! Είναι δικαίωμά μου ακόμα και η αδυναμία!!! Ωρέ δεν είμαι βράχος…. Δεν είμαι το λιοντάρι που φαίνομαι! Κάποτε… κάποτε… έχω την ανάγκη να γίνω γάτα…. Γατούλα… να τριφτώ στα πόδια κάποιου…. Να αρχίσω να γουργουρίζω από ευχαρίστηση… όταν κάποιος επιτέλους θα με πάρει αγκαλιά και θα αρχίζει να με χαϊδεύει!!! Να ρε γαμώτο!!! Έχω και εγώ ανάγκες! Τι νομίζατε δηλαδή; Ποιος άνθρωπος είναι αυτός που δεν έχει ανάγκες; Που είναι αυτάρκης; Που δεν λυγίζει; Που δεν έχει ανάγκη από αγάπη, συμπόνια, κατανόηση…. Σεβασμό!!

Παρασκευή βράδυ… κοιτάξτε να κάνετε κάτι πιο σοβαρό από το να κάθεστε να διαβάζετε τις βλακείες που γράφω! Βγείτε έξω…. Πάρτε καθαρό αέρα! Κάντε μια βόλτα…. Συναντήστε αγαπημένα πρόσωπα!!! Όσα και αν κάνετε για τους αγαπημένους σας… αυτοί πάντα θα θέλουν κάτι παραπάνω! Αυτή είναι η φύση του ανθρώπου! Είναι πάντα ανικανοποίητος!! Τελικά αξίζει να τους κάνουμε πάντα το χατίρι; Θάβοντας τα δικά μας θέλω;

Όχι! Τελικά δεν αξίζει!

Τι δεν θα έδινα για μια βόλτα δίπλα στη θάλασσα…. Σε μια ερημική τοποθεσία… με μόνο φως αυτό του φεγγαριού, να λούζει τα νερά της θάλασσας… να ακούω το κύμα να παφλάζει… να με βεβαιώνει ότι… ό,τι και να γίνει η ζωή συνεχίζεται! Θα ήθελα… να περπατήσω στην αμμουδιά… ξυπόλητη... να γεμίσουν τα πόδια μου άμμο… να νιώσω τη γη κάτω από τα πόδια μου… να με ξαναστυλώσει!!! Ο ήχος της θάλασσας να γαληνέψει την ψυχή μου…. να κλείσω τα μάτια και να ονειρευτώ…. Μια ζωή…. Όπως τη θέλω εγώ!!!


Κυριακή 14 Απριλίου 2013

Περπάτα πάνω στα σύννεφα



Κάθε μέρα βγαίνει ο ήλιος…. Ότι και να συμβεί… όπου και όπως και αν σε βρει… ο ήλιος βγαίνει κάθε μέρα! Ακόμα και αν δεν τον βλέπεις εσύ…. εκείνος βγαίνει… για να κάνει μια νέα αρχή… να χαρίσει μια νέα μέρα…. Μια ακόμη ελπίδα…. Με το γεμάτο ζεστασιά φως του, μας θυμίζει ότι η ζωή συνεχίζεται!

Ο ήλιος δίνει στον κόσμο ζεστασιά και φως!!! Είναι ότι πιο σημαντικό έχει αυτή τη στιγμή ο πλανήτης μας…. Ο κόσμος μας…. Όταν βρέχει συνέχεια, κατσουφιάζεις…. Χάνεις το κέφι σου… ανοίγεις τα παραθυρόφυλλά σου και κοιτάς με αγωνία… να δεις αν θα τον αντικρίσεις σήμερα…. Και περιμένεις… να δεις τη λάμψη του, την ομορφιά του… να σηκώσεις το βλέμμα σου ψηλά και να γευτείς την αγκαλιά του…. Αυτήν την τόσο ζεστή αγκαλιά!

Ο ήλιος είναι εκεί…. για να σου δίνει ασφάλεια! αυτή η σταθερότητά του… να ανατέλλει κάθε μέρα, σου δίνει την αίσθηση της ελπίδας, της ασφάλειας, της βεβαιότητας ότι και αύριο θα είσαι εκεί… θα ανοίξεις τα μάτια σου και θα ξεκινήσεις μια ακόμη μέρα… γεμάτος δύναμη και αισιοδοξία!

Παιδοψυχολόγοι κάνουν ένα τεστ στα παιδιά… ξέρετε… τα παιδιά συνηθίζουν να ζωγραφίζουν τον ήλιο. Κάθε παιδική ζωγραφιά έχει έναν ήλιο! Για αυτά συμβολίζει ακριβώς ότι και για σένα! Τη σταθερότητα, την ασφάλεια, την αισιοδοξία, την ελπίδα… την ψυχική σου διάθεση!!! Επιπλέον, τα παιδιά έχουν την τάση να απεικονίζουν χαρακτηριστικά προσώπου στον ήλιο…. Τον κάνουν θυμωμένο, γελαστό, κατσούφη…. Κάποιες φορές τον παριστάνουν με μεγάλες ακτίνες… κάποιες άλλες με γκρι χρώμα… όλοι καταλαβαίνουμε τι σημαίνει ένα παιδί να ζωγραφίζει τον ήλιο με γκρι χρώμα!!

Το ίδιο αισθάνεσαι και εσύ… όταν φωλιάζει η απελπισία στην ψυχή σου! Όταν τα τεράστια ¨γιατί¨ σε κυνηγούν…. Όταν το φίδι της θλίψης σε περικυκλώνει.. όταν η μοναξιά θεριεύει και σε πνίγει! Μα το μόνο που χρειάζεσαι είναι ο ήλιος… και είναι τόσο απλό!

Σε λίγες ώρες ξημερώνει… κάνε τον κόπο να μείνεις ξύπνιος… πήγαινε σε ένα μέρος όπου θα μπορείς να απολαύσεις την ανατολή του! Να τον δεις να ξεμυτίζει στην άκρη της θάλασσας…. Να γεμίζει τον ουρανό με τα πιο όμορφα χρώματα… χρώματα που κανένας ζωγράφος δεν μπόρεσε να αποτυπώσει στον καμβά του… μα μόνο ο άνθρωπος μπόρεσε να αποτυπώσει στη μνήμη του.

Να τον δεις να βγαίνει πίσω από ένα βουνό… την έχω δει αυτήν την ανατολή τόσες φορές!!! Η φύση είναι τόσο ήρεμη, τόσο γαλήνια… θαρρείς πως κρατά την αναπνοή της περιμένοντας…. Τα πουλιά κουρνιάζουν… τίποτα δεν ακούς… μονάχα τον ήχο της καρδιάς σου… και βλέπεις… πάνω από το λόφο… να ανοίγει το χρώμα του ουρανού…. Κλείνεις τα μάτια… τα ξανανοίγεις για να διαπιστώσεις ότι δεν ονειρεύεσαι… η απόλυτη ομορφιά… η ηρεμία της φύσης ποτίζει την ψυχή σου! Η απόλυτη ευτυχία!

Όσο περνούν τα λεπτά… καινούργια χρώματα εμφανίζονται μπροστά σου… παύεις να σκέφτεσαι… ρουφάς τη στιγμή! Τόσο, για να τη θυμάσαι μια ζωή! Ανεβαίνει ακόμα πιο πολύ…. Έχει αρχίσει να φαίνεται ο μισός…. Η φύση αρχίζει πάλι το τραγούδι της… η ζωή ξαναρχίζει! Μια καινούργια μέρα ξεκίνησε! Η μελωδία της σε ηρεμεί… τα μάτια σου κλείνουν, λες και πήρες κάτι υπνωτικό…. Η ζεστασιά του αρχίζει να σε αγγίζει, και εσύ παραδίνεσαι στο χάδι του!

Πάρε μια μεγάλη, βαθιά ανάσα… έτσι που το πρωινό αεράκι να μπει σε κάθε μόριο του κορμιού σου…. Και πίστεψέ το…. Στις πιο μοναχικές σου στιγμές… ποτέ δεν είσαι πραγματικά μόνος!!!! Πάντα υπάρχει και θα υπάρχει ένας ήλιος για σένα!

Αρκεί να μπορείς να τον δεις.. θα μου πει κάποιος!

Ε, τότε…. Περπάτα στα σύννεφα! Εκεί, καμιά μπόρα δεν θα σου πάρει τον ήλιο.. κανένας και τίποτα δεν θα μπορεί να σου κρύψει τη θέα του… τη ζεστασιά του!

Περπάτα πάνω στα σύννεφα.. μέχρι να χορτάσεις φως… να χορτάσεις ζεστασιά!.... μέχρι να γεμίσεις δύναμη!!! Άνοιξε τα φτερά σου και πέτα!!! Ψηλά! Μην κοιτάς χαμηλά… μην κοιτάς τα περασμένα!!

Στον ήλιο μου… που γέμισε τη ζωή μου ΦΩΣ!!!

Σε σένα, που ακόμη τον ψάχνεις….. σήκω και περπάτα… πάνω στα σύννεφα… για να δεις το δικό σου ΗΛΙΟ!!!

Σάββατο 6 Απριλίου 2013

Εγώ είμαι ο καπετάνιος της ψυχής μου!



Πέρα από τη νύχτα που με σκεπάζει
μαύρη όπως η κόλαση από τον έναν πόλο στον άλλο,
Ευχαριστώ τους θεούς όποιοι και αν είναι,
για την αδάμαστη ψυχή μου.
Στην καταστροφική εξέλιξη των πραγμάτων
δεν έχω μορφάσει, ούτε κλάψει δυνατά.
Κάτω από τα χτυπήματα της μοίρας
το κεφάλι μου είναι ματωμένο, μα αλύγιστο!
Πέρα από το μέρος της οργής και των δακρύων,
παραμορφωμένο από τον τρόμο της σκιάς,
Κι όμως η απειλή του χρόνου,
με βρίσκει και θα με βρίσκει ανεπηρέαστο!
Δε μετρά πόσο στενή είναι η πύλη,
πόσο φορτωμένος με τιμωρίες είμαι,
Εγώ είμαι ο κύριος της μοίρας μου!
Εγώ είμαι ο καπετάνιος της ψυχής μου!

Από την ταινία INVICTUS, μια ταινία που εξυμνεί  τον Νέλσον Μαντέλα και το έργο του!

Ένα ποίημα που ισχυρίζεται ο ηθοποιός που υποδυόταν τον Μαντέλα ότι του έδινε δύναμη τις δύσκολες μέρες της φυλακής. Δεν θα κρίνω τον Μαντέλα και το έργο του, είμαι πολύ μικρή για αυτό… είμαι όμως εντυπωσιασμένη από έναν άνθρωπο, ο οποίος παρόλο που έμεινε στη φυλακή για 27 ολόκληρα χρόνια, όταν βγήκε…. Ήταν έτοιμος να συγχωρήσει αυτούς που τον φυλάκισαν!

Η συγχώρεση ελευθερώνει την ψυχή από το φόβο!!!, φέρεται να είπε.

Θέλησα να μοιραστώ μαζί σας τα λόγια αυτού του ποιήματος…. Είναι λόγια που ίσως εκφράζουν πολλούς από εμάς! Πόσοι από εμάς δεν ένιωσαν τη νύχτα μαύρη σαν την κόλαση… πόσοι από εμάς δεν ένιωσαν το κεφάλι τους ματωμένο….. μα αλύγιστο; Πόση δύναμη πρέπει να έχει η ψυχή για να μένει ανεπηρέαστη από την απειλή του χρόνου;

Κάθε σπίτι ένας καημός, κάθε άνθρωπος ένας σταυρός! Πόσο βαρύ  είναι το φορτίο που κουβαλάς στην πλάτη της ψυχής σου; Πόσες φορές ένιωσες τα πόδια σου να λυγίζουν από το βάρος; Πόσες φορές σκόνταψες; Έπεσες;

Όλοι λίγο πολύ, έχουμε πληγές να μετρήσουμε, να γλύψουμε…. Να απαλύνουμε τον πόνο που μας προκαλούν! Μήπως τελικά η συγχώρεση είναι ο μόνος δρόμος; Ή μήπως η λήθη; Η τελευταία, λένε, είναι η χειρότερη εκδίκηση! Μα πως μπορείς να συγχωρέσεις όλους αυτούς που σου φόρτωσαν αυτόν το βαρύ σταυρό στους ώμους; Πώς μπορείς να συγχωρέσεις τις τρικλοποδιές, τα ραπίσματα, τα σπρωξίματα στην άκρη του γκρεμού; Πως μπορείς να συγχωρήσεις κάποιον που σε σκότωσε…. Ή που τουλάχιστον προσπάθησε να το κάνει;

Εγώ δεν μπόρεσα να συγχωρήσω ακόμα! Δεν έχω αυτό το μεγαλείο ψυχής που είχε τότε ο Μαντέλα!
Ούτε μπόρεσα να μη μορφάσω…. Ούτε να μην κλάψω δυνατά! Κάποιες φορές ακόμα κλαίω…. Όχι γιατί πονάω πια, μα γιατί άντεξα τόσο! Μα κατάφερα να παραμείνω όρθια! Να ξανασταθώ στα πόδια μου…. να κρατήσω το κεφάλι αλύγιστο!
Ακόμα και τις πιο δύσκολες στιγμές…. Όταν τα χτυπήματα της μοίρας ήταν απανωτά… σήκωνα το κεφάλι και ονειρευόμουν… μια όαση… ένα πανέμορφο τοπίο γεμάτο πράσινο, νερό και γαλήνη!! Αυτή ήταν η δική μου Ιθάκη…. Ο δικός μου προορισμός! Έτσι κάθε φορά σηκωνόμουν…. πιο δυνατή, πιο σκληρή… πιο αποφασισμένη να φτάσω στο στόχο μου!  Να γίνω επιτέλους ο αφέντης της ψυχής μου! ναι! Να είμαι ο αφέντης της μοίρας μου….

Πάντα ήμουν ένα ανήσυχο πνεύμα…. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου! Ευχαριστώ λοιπόν και εγώ το Θεό… που καμιά μοίρα, κανένα χτύπημά της δεν μπόρεσε να με κοιμίσει…. Καμιά Λαιστρυγόνα δεν μπόρεσε να με κρατήσει για πολύ μακριά από τα όνειρά μου! να ξεγελάσει αυτήν την ανάγκη για ελευθερία ζωής, έκφρασης, σκέψης… πράξης! Για αυτήν την αδάμαστη, τελικά, ψυχή που μπορεί να μη βγήκε αλώβητη, μα κατάφερε να πετάξει σαν την πεταλούδα που βγαίνει από το κουκούλι της!

Σήκω! Τρέξε…. Αν μπορείς! Αν όχι περπάτα… στην ανάγκη μπουσούλα…. Σούρσου!!! Μα μη σταματάς ποτέ! Όσο στενή και αν είναι η πύλη…. Όσο ανηφορικός και αν σου φαίνεται ο δρόμος… όσο φορτωμένος με τιμωρίες και αν είσαι…. Κράτα το κεφάλι αλύγιστο! Γιατί ο προορισμός είναι όμορφος…. Γιατί σου αξίζει να φτάσεις στο τέρμα και να γευτείς τη δική σου Ιθάκη!!!