Ένα γράμμα στην κόρη μου….

Αγαπημένο μου παιδί, εύχομαι να είσαι καλά εκεί που είσαι!

Δεν ξέρω, ειλικρινά, πώς να αρχίσω ένα γράμμα στον πιο κοντινό άνθρωπο που μπορεί να αποκτήσει ποτέ κανείς! Στο παιδί του! Όμως…. Όταν αυτός ο κοντινός άνθρωπος… η σάρκα από τη σάρκα σου… το αίμα από το αίμα σου… γίνεται ένας ξένος άνθρωπος, πως μπορείς αλλιώς να επικοινωνήσεις; Όταν εσύ χρόνια τώρα χτίζεις γέφυρες και με το πρώτο αεράκι, η γέφυρα γίνεται θρύψαλα…. Τότε τι μένει να κάνεις;

Γράφεις: « όσα προβλήματα, τόσες λύσεις», το δικό μου πρόβλημα όμως… τρία ολόκληρα χρόνια δεν μπόρεσα να το λύσω! Όπου και αν έψαξα να βρω τη λύση, δεν τα κατάφερα! Προσπάθησα! Με ένα λυσσαλέο πείσμα να καταφέρω να σε ξεπεράσω! ( πως ακούγομαι; Σαν μια κερατωμένη γκόμενα που προσπαθεί να ξεπεράσει τον εραστή της;) προσπάθησα να καλύψω το κενό που άφησες στη ζωή μου με διάφορα υποκατάστατα, μα μάταια! Το πρόσωπό σου,  η έλλειψή σου γυρίζει και ξαναγυρίζει… για να μου θυμίσει ότι αυτό το πρόβλημα, αυτό το κενό… είναι αδύνατο να καλυφθεί! Αδύνατο να λυθεί!

Κοιτάζω κοριτσάκια με κοτσιδάκια στο δρόμο, στις ταβέρνες, στα μαγαζιά… ζηλεύω τις μαμάδες τους! είχα και εγώ κάποτε ένα κοριτσάκι! Με φουστανάκια.. με κοτσιδάκια… η μπετονιέρα μου! έτσι σε φώναζα… γιατί αν αργούσε ένα λεπτό το επόμενο κουτάλι… σε άκουγε η γειτονιά! Είχα δυο μικρά χεράκια να τυλίγονται γύρω από το λαιμό μου… και να με φωνάζουν μαμά!! Εσύ μπορεί να μη θυμάσαι τίποτα! Μπορεί να νομίζεις ότι φύτρωσες στα 13 σου! Όταν αποφάσισες να κάνεις την επανάστασή σου και να με στείλεις για πάντα στην κόλασή μου! Εγώ αντιθέτως τα θυμάμαι όλα! Κοιτώ φωτογραφίες σου και με πιάνουν τα κλάματα! Τι λάθος έκανα; Και πόσο θα το πληρώνω ακόμα!!!;

Στο σπίτι του πατέρα σου, ικέτευες να σε πάρω από εκεί, γιατί δεν άντεχες άλλο τους καβγάδες! Το έκανα! Ποιος γονιός δεν κάνει το καλύτερο για το παιδί του; (ρητορική ερώτηση)

Στο σπίτι του παππού σου, με ικέτευες να σε πάρω από εκεί! Δεν άντεχες τις κραυγές πόνου του άρρωστου πατέρα μου! πήρα τη γενναία απόφαση να δανειστώ ένα υπέρογκο, για τις πλάτες μου, ποσό και να χτίσω μια καινούργια φωλιά! Μια φωλιά για τα παιδιά μου…. το τελείωσα σε τρείς μήνες! Χρόνος ρεκόρ για όλες τις προβλέψεις, ακόμα και τις πιο αισιόδοξες! Ένα πανέμορφο δωμάτιο… με ροζ – μωβ χρώματα… ένα δωμάτιο που μένει εδώ και τρία ολόκληρα χρόνια άδειο! Όπως η ζωή μου!!! μας άφησες! Επέλεξες να μείνεις στον πατέρα σου! Ας είναι!!! Λες και μπόρεσα ποτέ να κάνω τίποτα για το αλλάξω!

Με κατηγορείς ότι στην προσπάθειά μου να σε μεταφέρω στο καινούργιο μας σπίτι, χρησιμοποίησα μεθόδους όχι και τόσο δημοκρατικές! Με κατηγορείς ότι σε έγραψα σε άλλο σχολείο παρά τη θέλησή σου! Αναρωτήθηκες ποτέ… μήπως είχα άλλο τρόπο; Μήπως είχα άλλο όπλο για να πολεμήσω την απίστευτη πλύση εγκεφάλου που σου έκαναν; Πίστεψέ με! Αν είχα άλλο δρόμο θα τον ακολουθούσα! Ακόμα και αν έκανα αυτό το τεράστιο λάθος…. Δεν εξέτισα ακόμα την ποινή μου;

Όλος ο κόσμος χαίρεται με το καινούργιο του σπίτι! Εγώ; Έμπαιναν τα έπιπλα…. Δικαιωνόταν ο αγώνας μου… ολοκληρώθηκε το δωμάτιό σου… και εγώ κλειδωνόμουν στην τουαλέτα! Προφασιζόμενη ίωση! Για να μη δει κανείς τα πρησμένα μου μάτια! Για να μη δει κανείς, πως αυτή η σκληρή, αδυσώπητη γυναίκα… κατέρρεε!

Το δωμάτιο χάσκει άδειο… ο αδερφός πηγαινοέρχεται και αναρωτιέται μεγαλόφωνα! « Κική, πότε θα έρθεις;» του λείπεις απίστευτα! Τόσο που δεν σταματά στιγμή να ζητά μια δεύτερη ευκαιρία! Ένα αδερφάκι! Μια κανονική οικογένεια! Κάθε κουβέντα του, μια μαχαιριά στην καρδιά μου! έκανα ένα λάθος στη ζωή μου! επέλεξα για σύζυγο τον λάθος άνθρωπο! Ναι! Τραγικό λάθος! Ειδικά όταν υπάρχουν παιδιά!!! Ως πότε, όμως, θα το πληρώνω; Τώρα καταλαβαίνω αυτούς που έχουν τιμωρηθεί με ισόβια! Θα προτιμούσα τη θανατική ποινή! Καλύτερα να με σκότωνες!!!

Κάποτε έγραψες: « πώς να αισθάνεται κανείς, όταν είναι έτοιμος να φάει μια σφαίρα για κάποιον, και ανακαλύπτει πως αυτός ο κάποιος είναι αυτός που πατάει τη σκανδάλη;» έλα να σου πω, πως αισθάνθηκα εγώ, όταν μου αποκάλυψες ότι ήσουν ο κύριος μάρτυρας εναντίον μου στο δικαστήριο! Έλα να σου πω…..

Τρία χρόνια τώρα…. Προσπαθώ να ορθοποδήσω… αλλά νιώθω τόσο γελοία που ξαναπέφτω, κάθε φορά που αποφασίζεις να παίξεις με το χαλί κάτω από τα πόδια μου!!!

Οι άνθρωποί μου, στην προσπάθειά τους να με παρηγορήσουν λένε: « θα μεγαλώσει, θα καταλάβει…. Θα κάνει παιδιά… θα δεις!» 

Συγνώμη αλλά δεν έχω άλλα αποθέματα υπομονής! Δεν μπορώ να συνεχίσω έτσι!! Κάθε χαρά είναι μισή, κάθε μέρα όσο γεμάτη και αν είναι… έχει πάντα ένα τεράστιο κενό…. Και ένα ακόμα ανελέητο ΓΙΑΤΙ!!!

Τι έκανα λάθος και αξίζω μια τέτοια τιμωρία;

Κάποτε έκανα λογαριασμό στο facebook για να μπορώ σαν γονιός να ελέγχω, τρόπον τινά, τι κάνεις εκεί… να σε συμβουλεύω… να σε νουθετώ! Τώρα κατάντησα να μαθαίνω τη ζωή σου από εκεί!!! Δεν είναι τραγικό; Οι αναρτήσεις σου… « είμαι εκεί… κάνω αυτό…» είσαι ένα βήμα δίπλα στο σπίτι μας και δεν περνάς από εκεί! Να ήξερες μόνο πόσο με πληγώνει αυτό!!! Στο χωριό τα ίδια… τα σπίτια απέχουν 500 μέτρα! Έχω να σε δω τρεις ολόκληρους μήνες!!! Έχω να σου μιλήσω στο τηλέφωνο δύο μήνες και κάτι…. Σε ποιον να το πω και να με πιστέψει; Πες μου, πως κατάφερες να καλύψεις το κενό που άφησα πίσω μου, και δε σου λείπω! Εγώ τρώω τις σάρκες μου ακόμα! Μου λείπεις, όσο και αν σου φαίνεται παράλογο!

Την τελευταία φορά που μιλήσαμε στο τηλέφωνο… έριχνες για άλλη μια φορά σφαίρες! Με εκτελούσες στο ένα μέτρο… σχεδόν εξ επαφής! Σου είπα: « αυτό που έχω καταλάβει είναι πως ό,τι προσπάθειες και να κάνω, εσύ πάντα θα βρίσκεις μια δικαιολογία για να βρίσκεσαι απέναντί μου και όχι μαζί μου!»

Με κατηγορείς ότι είμαι μια ανίκανη, αδιάφορη μάνα! Κική μου, ειλικρινά κουράστηκα! Να προσπαθώ, να σκάψω, να βρω τι θέλεις να είμαι για σένα! Έχω κάνει απίστευτα πράγματα για να έρθω κοντά σου! Όλα μάταια! Κουράστηκα! Θέλω κάποια στιγμή οι άνθρωποί μου να κάνουν και αυτοί κάτι για μένα! Βαρέθηκα να διαλύομαι με ένα τίποτα! Να καταρρακώνεται η ψυχολογία μου με το τίναγμα των φτερών της πεταλούδας!!! Γιατί απλά δεν το αξίζω!

Όλοι λένε πως οι γονείς είναι εκεί, για να συγχωρούν, να υπομένουν… να αντέχουν! Ξέχασαν όμως να πουν πως οι γονείς είναι και άνθρωποι!!! Κουράστηκα να υπομένω…. Δεν έχω άλλα αποθέματα ψυχής, δύναμης… δεν έχω πια το κίνητρο… Για να πολεμήσεις κάτι… θα πρέπει να βλέπεις το στόχο σου και έναν δρόμο προς τα εκεί! Εγώ βλέπω το στόχο…. Μα ο δρόμος γκρεμίστηκε… υπάρχει μια χαράδρα ανάμεσά μας!! Και εγώ είμαι στην άκρη του γκρεμού και περιμένω… αναρωτώμενη αν πρέπει να περιμένω λίγο ακόμα ή  να φουντάρω… μπας και πάψω να πονάω!!! Μήπως και το σώμα μου, πάψει να αισθάνεται!! Και το μυαλό να λειτουργεί!

Έχω ήσυχη τη συνείδησή μου! ξέρω ότι έκανα πολλά περισσότερα από όσα μπορούσα να κάνω! Έκανα πολλές φορές υπέρβαση του εαυτού μου! όμως δεν μπορώ να περιμένω άλλο, δε γουστάρω να περιμένω ούτε μια μέρα! Ούτε ένα λεπτό! Σε θέλω στη ζωή μου τώρα!!!

Στη νέα μου γειτονιά… με ρωτάνε πόσα παιδιά έχω! Δεν μου πάει η καρδιά να πω ένα!! Και ας ξέρω πως η επόμενη ερώτηση θα με ξαναρίξει στα τάρταρα της αβύσσου!!! « μα… πάντα σε βλέπουμε μόνο με το αγόρι! Που είναι το άλλο σου παιδί;» ξέρεις τι προσπάθεια θέλει για να απαντήσεις σε αυτήν την ερώτηση; Τι να τους πω παιδί μου; τι να τους εξηγήσω; Ότι πήγες κόντρα στο αυτονόητο; Ότι όλα τα παιδιά του κόσμου αγαπούν τη μητέρα τους και ζουν με αυτήν; Όσο σκύλα και να ναι;

Τι έκανα και αξίζω μια τέτοια τιμωρία;

« ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό!»

Φαίνεται πως η απουσία σου, η άρνησή σου, η απόρριψή σου… με σκότωσε… γιατί ποιο δυνατή δεν με έκανε σίγουρα!!

Εύχομαι μια μέρα να αλλάξεις γνώμη, να έρθεις πιο κοντά μου… να νιώσω πως είναι να έχεις μια κόρη στην εφηβεία! Να μιλάμε για τα ερωτικά σου… να γελάμε, να κλαίμε παρέα! Να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα ενωμένοι! Σαν μια γροθιά! Να γίνουμε ξανά αυτό που λένε οικογένεια!!!΄

Κλείνοντας, να σου πω για άλλη μια φορά ότι σε αγαπώ και ότι ακόμα σε περιμένω! Δεν ξέρω για πόσο ακόμα…. Μα ακόμα είμαι εδώ για σένα! Από εσένα εξαρτάται!!!! Έλα! Γιατί κάποτε θα θρηνείς και εσύ για τα χρόνια που χάσαμε! Και δυστυχώς ο χρόνος δεν γυρνά πίσω!!!

Σε φιλώ, να περνάς όμορφα και να προσέχεις τον εαυτό σου, γιατί μου είσαι πολύτιμη!»

Το μεγαλύτερο όνειρο της ζωής μου ήταν μια ήσυχη οικογενειακή ζωή!! Πρότυπό μου, το μικρό σπίτι στο λιβάδι!!! Όπως βλέπετε τα κατάφερα μια χαρά! Σε μερικά πράγματα… δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία!! Όσο απαισιόδοξο και αν ακούγεται!!!

Ο μόνος λόγος που δημοσιοποίησα αυτό το γράμμα, είναι γιατί θέλω να σας δείξω ότι υπάρχουν πολύ χειρότερα και δυσκολότερα προβλήματα από αυτά που συνήθως αντιμετωπίζετε! Ίσως μέσα από τη δική μου διήγηση να καταφέρετε να πείτε: « αφού τα καταφέρνει αυτή, μπορώ και εγώ»!

Δεν θέλω, δε γουστάρω τον οίκτο κανενός!! Γράφω… σε δημόσιο χώρο… προσπαθώντας να απογυμνωθώ… να πετάξω τρόπον τινά το πρόβλημα! Ίσως βλέποντας το σε δημόσιο χώρο… να μπορέσω να αποστασιοποιηθώ… να γίνω από συγγραφέας, αναγνώστης! Και να δω τη λύση του προβλήματος! Είμαι πολύ καλή στο να λύνω προβλήματα των άλλων… όπως βλέπετε…. Στα δικά μου, δεν είμαι και τόσο!

Όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει και τρόπος!!!

Βρείτε εσείς τον δικό σας τρόπο… θα βρω και εγώ τον δικό μου!

Ποτέ μην τα παρατάς!!!