Πανελλαδικές εξετάσεις

Όπως κάθε χρόνο, χιλιάδες οικογένειες ζουν το δράμα των πανελλαδικών εξετάσεων! Άγχος, πίεση, νεύρα, φωνές…. Κλάματα… πόρτες που κλείνουν με θόρυβο… καβγάδες… ένταση! 

Από που να ξεκινήσω; Από το πόσο άδικο είναι να κρίνεται το μέλλον ενός παιδιού από μία και μόνο εξέταση; Ναι! Είναι άδικο, μα και ηλίθιο! Δυστυχώς δεν είμαι ικανή να αλλάξω το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας, μα μπορώ, ίσως, να ταρακουνήσω κάποιους γονείς και να τους θυμίσω ότι τίποτα δεν τελείωσε αν οι πανελλαδικές εξετάσεις του παιδιού τους, δεν είχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα! 

Ποιος γονιός δε χαίρεται με τις επιτυχίες του παιδιού του; Κανείς, θα μου απαντήσετε! Μόνο που φτάσαμε σε μια εποχή που οι μισοί γονείς ξοδεύουν μια περιουσία σε φροντιστήρια και ιδιαίτερα μαθήματα, πιέζουν ανυπόφορα τα παιδιά τους και καταντούν υστερικοί, όταν αυτά δεν αποδίδουν! Μα… υπάρχουν και οι άλλοι γονείς… που δεν ξοδεύουν μία… γιατί απλά δεν έχουν! Και καταρρέουν ψυχολογικά όταν το παιδί τους επιτυγχάνει! γιατί δεν έχουν τα χρήματα να το στηρίξουν στις σπουδές του!

Κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις… αλλά πάντα, μα πάντα η αξία της υγείας των παιδιών μας είναι μεγαλύτερη από την όποια επιτυχία, από το όποιο πτυχίο! Ειδικά σήμερα που βλέπουμε χιλιάδες νέους, με πτυχία και μεταπτυχιακά να τρέχουν από συνέντευξη σε συνέντευξη δίχως αποτέλεσμα! 

Και αναρωτιέμαι! Αξίζει αυτός ο ανελέητος αγώνας για να φτάσεις ξανά από εκεί που ξεκίνησες; Εντάξει! Το πανεπιστήμιο είναι όνειρο για πολλούς ανθρώπους και κυρίως για τους γονείς! Εγώ σαν μαθήτρια δεν έδωσα καν πανελλαδικές, θεωρούσα τότε πως δεν με ενδιέφεραν! Μα… η ιδέα και το όνειρο του πανεπιστημίου πάντα ήταν στην καρδιά μου! μετά από χρόνια, το έβγαλα από την κατάψυξη και έκανα εγγραφή στο ανοιχτό πανεπιστήμιο, όπου και σπουδάζω παράλληλα με τη δουλειά μου. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι, πως μια αποτυχία στις εξετάσεις, δε σημαίνει το τέλος του κόσμου! Ότι αν ένας άνθρωπος θέλει να σπουδάσει, θα βρει τον  τρόπο να το κάνει! Σταματήστε να πυροβολείτε τα παιδιά σας! Μια αποτυχία στις εξετάσεις, δεν αποδεικνύει την ανικανότητα του παιδιού σας! Ίσως τελικά, να μην είναι εκεί η κλίση του, να έχει άλλα ενδιαφέροντα! Το έχετε σκεφτεί αυτό ποτέ;

Σαν γονείς κάνουμε πολλά λάθη! Ένα από τα κυριότερα είναι…. Να προσπαθούμε να καθοδηγήσουμε τη ζωή τους… να παρεμβαίνουμε συνεχώς… προσπαθώντας να τα προστατέψουμε, να μην πληγωθούν, να μην κάνουν λάθος επιλογές! Μα πάντα σύμφωνα με τα δικά μας κριτήρια, με τα δικά μας θέλω… με τις δικές μας ανικανοποίητες επιθυμίες! Παράδειγμα προσωπικό…. Πάντα ζήλευα τη φοιτητική ζωή! Έχω μια κόρη, η οποία τον επόμενο χρόνο θα  δώσει πανελλαδικές. Αυτό που της είπα είναι το εξής: 

« διάλεξε κάτι που να σε ευχαριστεί, να σε ενδιαφέρει! Το να πηγαίνεις στη δουλειά σου και να κάνεις κάτι που αγαπάς σε κάνει ευτυχισμένο, μα και επιτυχημένο! Είναι κατάρα να ξυπνάς κάθε πρωί και να μουντζώνεις τον εαυτό σου για το επάγγελμα που διάλεξες να κάνεις! Μα…. Μη χάσεις με τίποτα, τα φοιτητικά χρόνια! Θα αποκομίσεις εμπειρίες, που θα τις αναπολείς μια ζωή, θα γνωρίσεις κόσμο, θα μετακομίσεις σε άλλη πόλη… θα αναγκαστείς να στηριχτείς στα δικά σου πόδια… θα αναγκαστείς να φυλάξεις μόνη σου τον εαυτό σου!»

Ενώ το πήγαινα καλά…. Τσουπ! Έβγαλα πάνω της το δικό μου απωθημένο! Τα φοιτητικά χρόνια! Δεν τη ρώτησα αν θέλει… αν της αρέσει η ιδέα να φύγει μακριά από τους γονείς της… αν φοβάται…. Της το παρουσίασα… σαν τον παράδεισο! Μα παρέβλεψα για άλλη μια φορά… τα δικά της «θέλω».

Είναι πάρα πολλοί γονείς που δεν κατάφεραν για τους δικούς τους λόγους να σπουδάσουν, και σίγουρα θέλουν τα παιδιά τους να τα καταφέρουν! Υπάρχουν όμως και κάποιοι…. Οι οποίοι σπούδασαν… συνήθως είναι εκπαιδευτικοί, οι οποίοι ασκούν μια απίστευτη πίεση στα παιδιά τους την περίοδο των εξετάσεων! Και πραγματικά αναρωτιέμαι! Προς τι αυτή η πίεση;

Μπορώ να συγχωρήσω κάποιον που δεν έμαθε ποτέ να διαβάζει… που δεν έδωσε ποτέ εξετάσεις! Όμως δεν μπορώ να συγχωρήσω έναν γονιό, που έζησε αυτήν την πίεση, αυτήν την αγωνία…. Να κάνει το ίδιο λάθος με το δικό του γονιό… στο δικό του παιδί! Το πιο πολύτιμο πλάσμα στον κόσμο!!!

Μήπως αν αποτύχει το παιδί μας στις εξετάσεις, θα πάψει να είναι το δικό μας παιδί; Μήπως δεν θα μπορούμε να βγούμε και να παινευτούμε στη γειτονιά ή στον κύκλο μας για τις επιτυχίες μας; Γιατί πάντα ψηλώνουμε κάτι πόντους… και καρπωνόμαστε την επιτυχία του παιδιού μας!!! Ενώ την αποτυχία….; είναι κλασσικό το παράδειγμα: «αυτό δεν είναι δικό μου παιδί!»

Σε εσάς τους «διανοούμενους» θα απευθυνθώ! Σε εσάς τους τρελαμένους! Μήπως ξεχάσατε πως νιώσατε όταν πήγατε στις εξετάσεις; Μήπως ξεχάσατε τα ιδρωμένα χέρια σας, την αγωνία… τις αμέτρητες λευκές νύχτες…. Μήπως εκείνη τη ζαλάδα; Το αίσθημα της κατάρρευσης; Την ανασφάλεια; Το φόβο της επίκρισης από τους δικούς σας γονείς; Ότι πέρασαν είκοσι, τριάντα, σαράντα χρόνια, δεν σημαίνει ότι δεν τα περάσατε ποτέ! 

Και ναι… περάσατε στο πανεπιστήμιο! Διαπρέψατε στον τομέα σας! Γίνατε επιφανείς πολίτες! Εκπαιδευτήκατε! Ναι! Μα αναρωτιέμαι! Μορφωθήκατε ποτέ; Γιατί κατά τη δική μου προσωπική και ταπεινή άποψη…. Άλλο εκπαίδευση και άλλο μόρφωση!!!

Εκπαίδευση είναι τα πτυχία που έχετε στα σαλόνια σας και κομπάζετε για αυτά…!!! Μόρφωση είναι… Να είσαι Άνθρωπος! Να σέβεσαι την προσωπική ελευθερία του άλλου! Να μπορείς να ακούς και όχι μόνο να διδάσκεις! Να θέλεις και να μπορείς...! να αλλάζεις!!! Γιατί είναι μεγάλη επιτυχία ή αν θέλεις μαγκιά να μπορείς να παραδεχτείς ότι αυτά που πίστευες ακράδαντα τόσα χρόνια…. Ήταν λάθος! Και να μπορείς να υιοθετείς νέες απόψεις, νέες ιδέες!

Ας μάθουμε…. Βάζω και τον εαυτό μου μέσα! Να ακούμε τα παιδιά μας! Ας αφουγκραστούμε τις δικές τους ανάγκες, ας τα αφήσουμε να μας εξομολογηθούν τα δικά τους όνειρα, τα δικά τους σχέδια για το μέλλον! Αν το παιδί μου είναι ευτυχισμένο μέσα σε μια κουζίνα όπου θα μαγειρεύει… γιατί πρέπει να το πιέσω να φορέσει κοστούμι και γραβάτα και να το κάνω στέλεχος επιχειρήσεων; Πόσοι από είμαστε ικανοποιημένοι με τη δουλειά που κάνουμε; Είτε τη διαλέξαμε… είτε μας την επέβαλλαν οι γονείς μας… είτε οι καταστάσεις; 

Αναμφισβήτητα όλοι μας λατρεύουμε τα παιδιά μας! Μα θα πρέπει να μάθουμε να τα σεβόμαστε! Ας προσπαθήσουμε να τα στηρίξουμε στον αγώνα τους με όλη μας την καρδιά, αλλά χωρίς να τα πιέζουμε! Ας μάθουμε να αγαπάμε χωρίς να περιμένουμε ανταπόδοση! Αυτό δεν είναι άλλωστε το νόημα της αληθινής αγάπης; 

Επιτέλους! Ας πετάξουμε αυτήν την τρέλα που λέγεται «πανελλαδικές εξετάσεις» από πάνω μας και ας χαρούμε τα παιδιά μας! Γιατί μόνο έτσι θα σταματήσουμε να θρηνούμε θύματα κάθε χρόνο τέτοιες μέρες!!! 

Τα παιδιά μας είναι το μέλλον μας! Αλλά είναι το μέλλον που τους δώσαμε εμείς! Αν τους δώσουμε τα σωστά εφόδια, θα είναι επιτυχημένα, μα και ευτυχισμένα!! Και εμείς θα νοιώθουμε ολοκληρωμένοι και επιτυχημένοι ως γονείς!

Το μικρό σπίτι στο λιβάδι

Ίσως έχω επηρεαστεί πολύ από την ομώνυμη ταινία, μα πάντα ονειρευόμουν τη ζωή μου μέσα σε ένα τέτοιο σπίτι! Σήμερα θα μιλήσω για τα όνειρά μου! για τα θέλω μου… και που ξέρεις…. Μπορεί το σύμπαν να συνωμοτήσει μαζί μου! έτσι δε λένε; Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ….. 

Κάποιοι άλλοι λένε… πως ότι δεν συνέβη, είναι κάτι που δεν το ποθήσαμε αρκετά! 

Ένα από τα μεγαλύτερα όνειρά μου ήταν μια ευτυχισμένη οικογένεια, ένα μικρό σπίτι, και…. Πιτσιρίκια να τριγυρίζουν γύρω μου! πάντα ήθελα τουλάχιστον τρία παιδιά… ήθελα να μαζευόμαστε το βράδυ γύρω από το τζάκι να λέμε παραμύθια, να γελάμε, να αγκαλιαζόμαστε… το σπίτι να είναι γεμάτο φωνές… γεμάτο ζωή! Τα Χριστούγεννα να στολίζουμε όλοι μαζί το σπίτι, να τραγουδάμε τα κάλαντα… να νοιώθουμε τις γιορτές! Να ζούμε σαν οικογένεια! Όχι αυτό που υπάρχει σήμερα… ο καθείς στο δωμάτιό του, με ένα λάπτοπ αγκαλιά! Δεν έχω σταματήσει να ονειρεύομαι… 

Ένα μικρό σπίτι στο λιβάδι… μα με τεράστιο κήπο! Για να μπορώ να καλλιεργήσω την άλλη μεγάλη μου αγάπη! Τα λουλούδια!! 

Θέλω έναν μεγάλο φυσικό φράχτη να περιτριγυρίζει το σπίτι… έναν τεράστιο κισσό να το αγκαλιάζει… μια μικρή τεχνητή λίμνη στο κέντρο… και λογής – λογής δέντρα και λουλούδια τριγύρω…. Θέλω να ξυπνώ και να ακούω την υπέροχη μουσική που παίζουν τα πουλιά! Θέλω μια ζωή ήσυχη, χωρίς άγχος! Μια ζωή που μόνο η φύση μπορεί να σου προσφέρει!

Θα υπάρχει ένα μέρος όπου θα φυτευτούν οι πιο όμορφες και μυρωδάτες τριανταφυλλιές… που θα σκορπούν το άρωμά τους στην ατμόσφαιρα… εκεί… θα υπάρχει ένα μικρό τραπεζάκι… για να πίνω τον καφέ μου κάθε πρωί… πριν πιάσω τη νέα μου δουλειά… το σκάλισμα, το φύτεμα, το πότισμα των λουλουδιών!

Ο κήπος μου θα έχει πολλά δέντρα… κερασιές, ροδακινιές, μηλιές…. Κάτι σαν τον παράδεισο… να βγαίνεις έξω, να σηκώνεις το χέρι και να παίρνεις το φρούτο που σου δίνει η φύση! Όταν είναι ο καιρός του! Και όχι να τρως ροδάκινο καταχείμωνο! Ένα φρούτο που θα είναι απαλλαγμένο από κάθε χημικό! Ε, αν έχει και κανένα σκουλικάκι… δεν έγινε και τίποτα! 

Ένα άλλο σημείο του κήπου… θα έχει σχηματισμούς από τουλίπες, νάρκισσους, πανσέδες, κρινάκια, μαργαρίτες, ζουμπούλια, χρυσάνθεμα …. Να γεμίσει ο τόπος και το μάτι μου χρώμα! Να γεμίσει η ψυχή μου ζωή… φυσική! Να είναι το μόνο μου άγχος… να απομακρύνω τα ζιζάνια από τα μικρά παιδιά μου… τα λουλούδια μου! να μπορώ να τα μιλώ… χωρίς να νοιάζομαι τι σκέφτονται οι γείτονες…. Το ξέρω… τώρα όταν βγαίνω στο μικρό… ελάχιστο κήπο που έχω δημιουργήσει έξω από το σπίτι μου… πως με κοιτούν και μόλις γυρίσω την πλάτη με κοροϊδεύουν! Μα δε με νοιάζει πια.. μου είναι αδύνατο να αντισταθώ!! να μιλήσω με τα όμορφα κορίτσια μου! και αυτά… μου χαρίζουν το χρώμα τους, τη μυρωδιά τους… και μου θυμίζουν… πως ….. κάποτε πρέπει να επιστρέψω για εκεί που ανήκω!! Στη φύση! Στα όνειρά μου! Μακριά από γραφεία… άγχος… τρέλα για το τίποτα! Μακριά από την τρέλα του καθενός! Έχω τη δική μου! απλά δε χρειάζομαι και άλλη!

Ένα μικρό σπίτι στο λιβάδι… δεν θέλω πια τον πολιτισμό τους! θέλω να μένω έξω από οποιαδήποτε μορφή οργανωμένης κοινωνίας! Είδα, έζησα την καλοσύνη των ανθρώπων!!! Είδα με τι αγάπη με αντιμετώπισαν! Μέχρι και τον κήπο μου ξήλωσαν γιατί τους ενοχλούσαν τα λουλούδια μου! μέχρι και τις γλάστρες μου έσπασαν γιατί δεν μπορούσαν να παρκάρουν…. Στο δικό μου χώρο, στο δικό μου σπίτι… τους έκανα όλους συνιδιοκτήτες! Απλά και μόνο γιατί είμαι με θεωρούν αδύναμη να αντιδράσω… γιατί είμαι γυναίκα! Προτιμώ να φτιάξω μια νέα ζωή με ζώα… αυτά ξέρουν να αγαπούν! Ξέρουν να εκτιμούν! Μπορείς να τα εμπιστευτείς! Και να τα αγαπήσεις χωρίς το φόβο της προδοσίας! Χωρίς να νοιώσεις τη ζήλια τους!!

Θέλω έναν σκύλο… να τρέχει κάθε φορά που ανοίγω την αυλόπορτα! Να με προστατεύει από τους κακούς…. Να μου κάνει παρέα τις ατελείωτες ώρες της μοναξιάς μου!!! θέλω και ένα άλογο! Να μάθω να το ιππεύω… να μου δίνει αυτήν την αίσθηση της ελευθερίας που μου λείπει και με γοητεύει συνάμα! Θέλω να μπορώ να μιλώ μαζί τους…. με το σκύλο, το άλογο… τα λουλούδια μου! γιατί απλά ξέρω ότι αυτά… δε θα με κρίνουν! Άρχισα να παραλογίζομαι; Μπορεί! 

Θέλω ένα σπίτι στο λιβάδι… να γεμίσει ησυχία ο νους μου και η καρδιά μου! να φύγω από την τρέλα της πόλης…. Από τις φωνές της γειτόνισσας και από το τρυπάνι του γείτονα! Από τα κορναρίσματα, τα γκάζια και τη μουσική στη διαπασών κάθε βαρεμένου! Θέλω να ακούω μόνο τα πουλιά… θέλω να γεμίσει γαλήνη η ψυχή μου! θέλω επιτέλους να ηρεμίσω! Θέλω να αποκτήσω και εγώ αυτό το όμορφο γαλήνιο πρόσωπο που έχουν μερικοί άνθρωποι! τους ζηλεύω και τους επικροτώ για αυτό τους το κατόρθωμα! Θέλω και εγώ να καταφέρω κάποτε να γίνω έτσι!

Θέλω να φτιάξω τη μικρή μου Εδέμ!... ένα σπιτάκι το πολύ εξήντα τετραγωνικά… με στοιχειώδεις ανέσεις, μα με ένα τζάκι που θα ανάβει το χειμώνα και θα με συντροφεύει! Κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι… έξω κάνει κρύο… ακούγεται ο αέρας να φυσά…. Τα φώτα είναι κλειστά… μόνο η φλόγα φωτίζει το χώρο…. Απαλή μουσική παίζει… ρομαντική… για να ταξιδεύεις σε άλλους τόπους… άλλους προορισμούς! Τα ξύλα στη φωτιά τριζοβολούν και γεμίζουν το χώρο με ζεστασιά… σπιτική! Και τη μυρωδιά του καμένου ξύλου! Εκεί… χάμω… πάνω σε τεράστια μαξιλάρια… κάθομαι και απολαμβάνω την πραγματοποίηση του ονείρου μου! και εκεί θα κάνω τα νέα μου όνειρα… γιατί αυτό είναι το μόνο μου όπλο για τη ζωή!

Δεν ξέρω αν ξύπνησα τα δικά σας «θέλω», αν κάπου ανταμώθηκαν με τα δικά μου… δεν ξέρω αν σας θύμισα ότι εκτός από τη βιτρίνα που μοστράρουμε στους άλλους, είμαστε απλά άνθρωποι και έχουμε αδυναμίες…. Αλλά και όνειρα! 

Είμαι σίγουρη… πως κάποτε το όνειρό μου θα το πραγματοποιήσω! Μόνη ή με παρέα… μπορεί να χρειαστεί να κάνω κάποιες εκπτώσεις… μα κάποτε… να είστε σίγουροι πως θα σας γράφω από τη μικρή μου «ΕΔΕΜ»! το δικό μου σπίτι στο λιβάδι! Θα σας αφήσω να χαίρεστε το πολιτισμό και την κοινωνία! Πάντα ήμουν πλάσμα ακοινώνητο! Πολλοί με έχουν αποκαλέσει έτσι!

Βάζω ρότα για εκεί που ανήκω λοιπόν…. Εκεί που θα πραγματοποιηθούν τα όνειρά μου! εκεί που θα νοιώθω ευτυχισμένη, ήρεμη και γαλήνια! Μπορεί σε σας να ακούγεται βαρετό, μα εγώ το έχω ανάγκη περισσότερο από ποτέ!

Πίνω στην Εδέμ… πίνω στα όνειρα που με κρατάνε ακόμα ζωντανή!

Κυνηγήστε τα όνειρά σας! Γιατί αξίζει να τα δείτε να πραγματοποιούνται!

Καλό ξημέρωμα!