Χαμένες αγάπες

Άνθρωποι που ζουν μέσα από τις αναμνήσεις τους! Άνθρωποι που θάφτηκαν στο χθες… άνθρωποι μισοί! Καλύτερα….. άνθρωποι μισοζώντανοι!

Ιστορίες αγάπης που δεν είχαν το όμορφο τέλος των παραμυθιών….  Και εγκλώβισαν ανθρώπους μέσα τους… εμποδίζοντάς τους να ζήσουν μια όμορφη ζωή! Ανεκπλήρωτοι έρωτες…. Γιατί έτσι το θέλησε η μοίρα… η ζωή… οι επιλογές! Γιατί οι άνθρωποι ήταν κατώτεροι των περιστάσεων! Δεν είχαν το σθένος να παραδεχτούν αλήθειες! Δεν μπορούσαν να διεκδικήσουν  τα θέλω τους! Άνθρωποι που δεν άκουσαν την καρδιά τους…. Ακολούθησαν τη λογική με τα πρέπει της….

Κάποιοι άλλοι…. Έχασαν το ταίρι τους. Εκείνο ταξίδεψε στον ουρανό…. Και εκείνοι έμειναν πίσω… γαντζωμένοι από μια φωτογραφία, μια μπλούζα…. Ένα στυλό…. Ένα γράμμα! Και μοιάζουν με άδεια κουφάρια πλοίων βυθισμένα στον ωκεανό του πόνου!

Κάποιοι δεν μπόρεσαν να γυρίσουν σελίδα…. Να πάνε παρακάτω…. Άλλοι πάλι προχώρησαν και έκαναν λάθος επιλογές, που αναπόφευκτα τους οδηγούσαν στην αμείλικτη σύγκριση! Δεν μπορείς να συγκρίνεις πράγματα αταίριαστα! Όταν μέσα σου έχεις μυθοποιήσει την αγάπη, τον έρωτα…. Τον έχεις δώσει την ιδανική μορφή…. Τον έχεις ζωγραφίσει με τα πιο όμορφα χρώματα… με τη μορφή του/της…. Δεν μπορείς…. Δεν έχεις το δικαίωμα να αρκεστείς σε κάτι λιγότερο! Στο υποκατάστατο!

Από την άλλη…. Δεν μπορείς…. Δεν έχεις το δικαίωμα… την απαίτηση…. Να μοιάσει ο άλλος με αυτό που έχεις πλάσει εσύ μέσα σου! Κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός…. Μοναδικός!

Άνθρωποι σακατεμένοι…. Φτάνουν στα βαθιά γεράματα έχοντας ζήσει μια ζωή μισή…. Γιατί απλά δεν είχαν το θάρρος ή την ευκαιρία να διεκδικήσουν κάτι που τους άξιζε! Άλλοι πάλι… λίγο πριν φύγουν από τη ζωή…. Κάνοντας τον απολογισμό τους…. Μετανιώνουν για αυτά που δεν έζησαν…. Για αυτά που δεν τόλμησαν να ονειρευτούν! είναι καλύτερο, λένε, να μετανιώνεις για πράγματα που έκανες... παρά για πράγματα που δεν τόλμησες να κάνεις!

Κάπου διάβασα μια πραγματική ιστορία…. Ένας κύριος , μια κυρία… σε ένα σιδηροδρομικό σταθμό…. Η κυρία επιβάτης…. Στα μάτια της τρέχουν δάκρυα…. Βγάζει το χέρι από το παράθυρο… να αγγίξει για τελευταία φορά τον αγαπημένο της! Το τρένο ξεκινά… εκείνος κρατά το χέρι της σφιχτά…. Έχει μετανιώσει που την άφησε να φύγει… μα η ευκαιρία χάθηκε! τα χέρια ακόμα δεμένα... μα αρχίζουν να ξεκολλούν... εκείνος τη σφίγγει σε μια απελπιδα προσπάθεια.... Το τρένο έχει πάρει το δρόμο του…. Εκείνος στέκει στο σταθμό….. στα χέρια του…. Του έχει απομείνει το γάντι της…. Μόνο αυτό!

Πενήντα χρόνια μετά…. Ο κύριος βγάζει το καλό του κοστούμι από την ντουλάπα…. Μέσα στην τσέπη…. Εκεί στο μέρος της καρδιάς…. Υπάρχει το μοναδικό πειστήριο…. Ότι έζησε μια αγάπη αληθινή! Εκεί μέσα… βρίσκεται το γάντι της αγαπημένης του!μισός αιώνας μετά....

Κανείς από τους δυο δεν παντρεύτηκε….. εκείνη απέκτησε το παιδί του…. Για το οποίο εκείνος δεν έμαθε ποτέ!

Η ιστορία σου αφήνει μια πίκρα…. Ένας λυγμός ανεβαίνει στο λαιμό σου…. Και ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ αναδύεται…. Δυο ζωές χαμένες….. δυο ζωές λησμονημένες από την ευτυχία…. Από τη χαρά!

Υπάρχουν χιλιάδες τέτοιες ιστορίες αγάπης, που δεν είχαν ευτυχές τέλος….. γιατί; Γιατί δεν τους άξιζε; Δεν το ήθελε η μοίρα; Ποιος δεν θέλει μαζί δυο ανθρώπους που αγαπιούνται; Πολλοί, θα μου πείτε… όμως… μήπως δεν έχουμε αυτό που δεν ποθήσαμε αρκετά; Που δεν κοπιάσαμε; Που δεν θυσιαστήκαμε για αυτό; Μήπως φταίμε και εμείς για ότι μας συμβαίνει;

Άλλοι πάλι…. Έχοντας στη ζωή τους μια τέτοια ανεκπλήρωτη αγάπη… χτίζουν φρούρια γύρω τους! Κλείνονται στον εαυτό τους…. Σαν τα στρείδια…. Κλείνουν τις πόρτες της καρδιάς τους… και δεν αφήνουν ούτε μια χαραμάδα ανοιχτή για να περάσει το φως του ήλιου….

Κάποια στιγμή… ίσως…. Βρεθεί μια αχτίδα…. Η οποία είναι τόσο δυνατή… και συνάμα τόσο όμορφη…  βρίσκει μια τόση δα σχισμή…. Και τρυπώνει… ρίχνει φως στα παγωμένα σκοτάδια της ψυχής… και η άνοιξη ξαναγεννιέται!

Ένα ένα…. Ανοίγουν τα παράθυρα της ψυχής…. Μα φοβάται! Τρομάζει στο απότομο φως… κρύβεται για λίγο πάλι…. Μα η αχτίδα επιμένει! Έτσι δειλά δειλά…. Το χαμόγελο επιστρέφει…. Και η ψυχή ανοίγει σαν το ανοιξιάτικο μπουμπούκι στο πρώτο φως της μέρας!!

Διάλεξε ανάμεσα στο χθες και στο αύριο! Μείνε πιστός σε αυτό που θα διαλέξεις! Μα διεκδίκησέ το! Κάνε το όνειρό σου πραγματικότητα!

Θέλουμε πάντα αυτό που δεν έχουμε…. Στην αρχή είμαστε ικανοποιημένοι με το λίγο…. Μετά θέλουμε λίγο ακόμα…. Έπειτα το θέλουμε όλο! Γιατί μόνο έτσι είμαστε ευτυχισμένοι! Όταν είμαστε πλήρεις!

Διεκδίκησε την ευτυχία σου…. Ξέρεις που θα τη βρεις… γιατί απλά το αξίζεις!!!

Έρωτας απο απόσταση

Αν και το θέμα υπάρχει ήδη στο παρόν μπλοκ, θα ήθελα να παραθέσω το άρθρο που έγραψε για σας η φίλη μας Βούλα, η οποία θέλησε να μας περιγράψει πως βιώνει η ίδια έναν έρωτα από απόσταση. Απολαύστε το:

«Η απόσταση είναι περίεργο πράγμα....

Άλλοι άνθρωποι είναι δίπλα μας και ταυτόχρονα κόσμους μακριά... Ενώ άλλους τους κουβαλάμε πάντοτε μέσα μας.... ακόμη κι αν μας χωρίζουν χιλιάδες χιλιόμετρα!!!

Πολλές φορές στην ζωή μου έχω ακούσει το γνωστό σε όλους μας, φαντάζομαι.... "Μάτια που δεν βλέπονται, γρήγορα ξεχνιούνται!!!"

Εγώ πάλι είμαι της αντίθετης άποψης! πιστεύω πως η απόσταση δυναμώνει μια σχέση, την δοκιμάζει! δοκιμάζει τις αντοχές της!

Η απόσταση μεταξύ δύο ανθρώπων που αγαπιούνται δεν είναι εμπόδιο!!! Είναι μάλλον μια επιβεβαίωση για το πόσο αληθινή και δυνατή είναι η αγάπη τους!!!

Αυτό πιστεύω... και μιλάω έχοντας προσωπική εμπειρία!

Αυτήν την εμπειρία μου θέλω να μοιραστώ σήμερα μαζί σας....

Πριν 16 χρόνια γνώρισα έναν άνθρωπο που έμελε τελικά να σημαδέψει την ζωή μου.

Η σχέση μας κράτησε σχεδόν 4 χρόνια! μια σχέση που βασίστηκε στην ειλικρίνεια, στην εμπιστοσύνη, μα πάνω απ' όλα στην αγάπη!

Μια σχέση που είχε όμως και πολλά σκαμπανεβάσματα... ενδιάμεσους χωρισμούς και τσακωμούς που σχεδόν πάντα οφείλονταν σε τρίτα πρόσωπα... και κυρίως στους γονείς μου.

"Η ζωή... ίσως και κάποιοι δεν ήθελαν τότε να είμαστε μαζί..."

Αυτός χωρισμένος με ένα παιδί... εγώ μοναχοπαίδι... οι γονείς μου αντιδρούσαν έντονα... κάποια στιγμή, η κατάσταση αυτή μας κούρασε! Οι  σχέσεις με τους γονείς του ήταν σχεδόν ανύπαρκτες και δεν ήθελε να γίνει το ίδιο και με μένα! Έτσι φτάσαμε στον χωρισμό!

Έναν χωρισμό που κατά βάθος κανένας από τους δύο μας, δεν ήθελε!

Προχωρήσαμε; και οι δύο παρακάτω.... τραβήξαμε ο καθένας τον δρόμο του με τις όποιες επιλογές μας!!!

Έβαλα ερωτηματικό στο "προχωρήσαμε" γιατί κατά βάθος πιστεύω πως ο χρόνος σταμάτησε εκεί, για μας.

12 χρόνια μετά οι δρόμοι μας ξανασυναντήθηκαν... κάτω από πολύ αντίξοες συνθήκες!!! Φορτωμένοι και οι δύο μας από έναν αποτυχημένο γάμο... για εκείνον ο δεύτερος! Αλλά δεν είναι μόνο αυτό! Ανάμεσά μας αυτήν την φορά βρίσκονται τα κάγκελα μιας φυλακής....

12 χρόνια μετά.... τα συναισθήματα είναι ακόμα πιο δυνατά! δεν έχει αλλάξει τίποτα!!! Σαν να μην πέρασε μια μέρα...

Η μόνη επικοινωνία μας, το τηλέφωνο και τα γράμματα... κι όμως τον νιώθω πάντα κοντά μου... δίπλα μου!

Τίποτα δεν χάνεται όταν έχει υπάρξει!!!!

12 χρόνια μετά... είμαστε ξανά μαζί (αν μπορεί να το πει κάποιος έτσι!) Για μας έτσι είναι!

"Η ζωή... ίσως και κάποιοι δεν ήθελαν τότε να είμαστε μαζί.... τώρα όμως θέλει! δεν είναι τυχαίο που ξαναβρεθήκαμε" 

Αυτή ήταν η πρώτη του κουβέντα, όταν ξαναβρεθήκαμε!

Πολύ δύσκολες συνθήκες για μια σχέση αλλά η απόσταση την κάνει πιο δυνατή.

Πράγματα που, σε μια σχέση που υπάρχει καθημερινή επαφή, φαντάζουν ασήμαντα.... σε μια σχέση από απόσταση γίνονται πολύ σημαντικά, όταν ζεις μια τέτοια σχέση καταλαβαίνεις και ξεχωρίζεις πόση αξία έχουν πράγματα που μέχρι τότε θεωρούσες τιποτένια... Ακόμα και το άψυχο χαρτί αποκτά άλλη υπόσταση... του δίνεις ψυχή... μεταφέρει αυτά που νιώθεις στον άνθρωπο που αγαπάς και το αντίστροφο! Αγγίζεις το χαρτί που άγγιξαν τα δικά του χέρια... είναι η μοναδική μας επαφή!  Ακόμα και τα δευτερόλεπτα που μιλάς μαζί του από το τηλέφωνο έχουν άλλη αξία! Από το πρώτο μέχρι το τελευταίο!

Όχι, δεν θα σας πω ότι η απόσταση είναι εύκολο πράγμα..... αντίθετα! είναι πολύ δύσκολο!

Έρχονται στιγμές που θέλεις να ουρλιάξεις από τον πόνο που νιώθεις στην ψυχή σου! Κλαίς, χτυπιέσαι, υποφέρεις...

Στιγμές που, θέλεις απλά να κρυφτείς στην αγκαλιά του ανθρώπου που αγαπάς και να ξεχάσεις όλα αυτά που σε πονάνε αλλά δεν γίνεται! στιγμές που τον χρειάζεσαι αλλά δεν είναι εκεί! που η απουσία του σε τρελαίνει…. και λες δεν αντέχω! αλλά αντέχεις, γιατί αγαπάς....

Βράδια κενά.... άυπνα... νιώθεις μισός... πόνος ατελείωτος.... μέχρι την στιγμή που θα χτυπήσει ξανά το τηλέφωνο... μέχρι την στιγμή που θα πάρεις στα χέρια σου το επόμενο γράμμα... και το χαμόγελο θα φανερωθεί δειλά - δειλά... έστω και για λίγο στο πρόσωπό σου!!!

Δύσκολο πράγμα η απόσταση! όσοι την βίωσαν καταλαβαίνουν μόνο.... μα πάντα μέσα από τις δυσκολίες βγαίνουμε πιο δυνατοί!!!»

Δύο φράσεις θα τονίσω! Λέξεις, που όταν τις διάβασα, ανατρίχιασα!

« τίποτα δε χάνεται, όταν έχει υπάρξει!»

Και:

« Πάντα μέσα από τις δυσκολίες βγαίνουμε πιο δυνατοί!»

Και οι δύο φράσεις μπορεί να αποτελέσουν τίτλο για κάποιο μελλοντικό άρθρο! Είναι φράσεις που λένε αλήθειες, αλλά μόνο σε όσους έχουν ζήσει κάτι ανάλογο! Θα τις αναλύσουμε κάποια στιγμή!

Προς το παρόν, πρέπει να ευχαριστήσω τη φίλη μας, για την κατάθεση ψυχής που έκανε! Και που μας απέδειξε, ότι η θέληση κινεί βουνά! Βέβαια η μοίρα… η ζωή… οι καταστάσεις…. Οι επιλογές! Παίζουν το ρόλο τους!

Ας ευχηθούμε μόνο αυτό: Να ανταμώσουν γρήγορα!

Απόρριψη

Ένα κείμενο που μας ήρθε από τη φίλη μας Βούλα! Σας το παραθέτω αυτούσιο:

«Όλοι μας κάποια στιγμή στην ζωή μας γνωρίσαμε την απόρριψη...σε κάποια από τις μορφές της.....ερωτική...φιλική...επαγγελματική!

Όλα τα είδη απόρριψης μπορώ να τα κατανοήσω....ένα όμως όχι!

Μου είναι αδιανόητο να δεχθώ πως μπορούν δύο άνθρωποι που έφεραν στον κόσμο ένα παιδί, κάποια στιγμή να το απορρίψουν!!! Να πάψουν να ενδιαφέρονται για αυτό… αν υπάρχει, αν είναι καλά… αν του λείπει τίποτα!

Δεν νομίζω πως υπάρχει χειρότερη μορφή απόρριψης από αυτήν....να σε απορρίπτουν οι άνθρωποι που σου έδωσαν ζωή...δεν το χωράει ο νους μου!!!

Βίωσα μια τέτοια κατάσταση έμμεσα τον τελευταίο καιρό..... Ένας άνθρωπος που για μένα σημαίνει πολλά και που τώρα περνάει μια από τις δύσκολες φάσεις της ζωής του... για τους ανθρώπους που τον έφεραν στον κόσμο απλά δεν υπάρχει!!! Τον έχουν ξεγράψει.... δεν νοιάζονται καν αν ζει! Υπεύθυνη δεν είναι  η κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα! Από δικό του λάθος;;; επιτρέψτε μου εδώ να βάλω ερωτηματικό.... απλά γιατί δεν ξέρω κάτω από ποιες συνθήκες ένας άνθρωπος φτάνει στο λάθος!

Η απόρριψη δεν ήρθε τώρα....

Η απόρριψη ήρθε ΟΤΑΝ αυτή η μάνα που χώρισε από τον πατέρα του παιδιού της, το άφησε...το παράτησε! για να είμαι πιο σωστή...να μεγαλώσει με την γιαγιά!!......  δεν νοιάστηκε γι'αυτό στα χρόνια που ακολούθησαν...

ΟΤΑΝ αυτός ο πατέρας ξανάφτιαξε την ζωή του και προσπάθησε να το ξεφορτωθεί με οποιονδήποτε τρόπο (παντρεύοντας το από τα 20) για να μην υπάρχουν εμπόδια στην νέα του ζωή......

ΟΤΑΝ  η μάνα την οποία μετά από χρόνια πήγε να συναντήσει, του είπε πως την πλησίασε για τα λεφτά της.....

ΟΤΑΝ αυτοί οι "γονείς" έβλεπαν το παιδί τους να παίρνει την κατηφόρα και δεν του άπλωσαν το χέρι να το σταματήσουν....

Η απόρριψη δεν ήρθε τώρα που το παιδί τους βρίσκεται στην φυλακή από δικό του λάθος; αναρωτιέμαι πάλι εγώ....η απόρριψη ήρθε από την στιγμή που γεννήθηκε αυτό το παιδί...

Είμαι κι εγώ μάνα...προσπάθησα πολλές φορές να μπω στην θέση εκείνης! ....προσπάθησα να βρω δικαιολογίες, μα δεν μπόρεσα!...τέτοιου είδους άνθρωποι δεν είναι άξιοι ούτε να λέγονται, ούτε να γίνονται γονείς...κατά την ταπεινή μου πάντοτε γνώμη.

Πιστεύω πως ακόμη και ο χειρότερος εγκληματίας να είναι ένας άνθρωπος....για μια μάνα είναι πάντα το παιδί της αλλιώς, για μένα προσωπικά, δεν λέγεται μάνα!!! Η αγάπη των γονιών είναι ανιδιοτελής...έτσι μου έλεγαν όταν ήμουν παιδί!!!»

Το κείμενο της Βούλας βγάζει ένα μεγάλο «Κατηγορώ»! Δεν ξέρω την υπόθεση και δεν μπορώ να εκφέρω γνώμη! Μπορεί να είναι έτσι…. Μπορεί και αλλιώς!

Θα κρατήσω δύο φράσεις της…..

«Από δικό του λάθος;;; επιτρέψτε μου εδώ να βάλω ερωτηματικό.... απλά γιατί δεν ξέρω κάτω από ποιες συνθήκες ένας άνθρωπος φτάνει στο λάθος!»

Ένας άνθρωπος και ιδιαίτερα ένα παιδί, όταν μεγαλώνει δίχως αγάπη, δίχως τη δέουσα προσοχή…. Πόσο επιρρεπής μπορεί να είναι στα λάθη; Ποιος του έδωσε μαθήματα περί ηθικής, περί σωστού και λάθους; Γιατί τα μεγαλύτερα σφάλματα ( ναρκωτικά, ληστείες, εγκλήματα κ.α.) προέρχονται από ανθρώπους που βίωσαν άσχημα παιδικά χρόνια; Από διαλυμένες οικογένειες…. Παιδιά που τους έλειψε η αγάπη και η οικογενειακή θαλπωρή;

Δεν προσπαθώ να στιγματίσω κανέναν! Είδα εγκληματίες να βγαίνουν και από πλούσιες και φαινομενικά ενωμένες οικογένειες….. κανείς δεν ξέρει όμως τι γινόταν πίσω από τις κλειστές πόρτες!!! Γιατί τα μεγαλύτερα εγκλήματα γίνονται πίσω από αυτές! Και γιατί κανείς δεν γεννιέται εγκληματίας!!!

Η δεύτερη φράση είναι η εξής:

«Η αγάπη των γονιών είναι ανιδιοτελής...έτσι μου έλεγαν όταν ήμουν παιδί!!!»

Ποια είναι η άποψή σας επ΄αυτού; Είναι ανιδιοτελής η αγάπη των γονιών; Είναι πάνω από το εγώ;

Σε κάποιες περιπτώσεις ναι, σε κάποιες άλλες… όπως η περίπτωση που αναφέρει η Βούλα όχι! Είναι κρίμα όμως….. τη στιγμή που χιλιάδες άνθρωποι ξοδεύουν μια ολόκληρη ζωή και μια περιουσία για να αποκτήσουν ένα παιδί… κάποιοι άλλοι να τα απορρίπτουν προσδοκώντας ένα προσωπικό συμφέρον!

Δεν θέλω να κατηγορήσω κανέναν…… προσπαθώ να μην κρίνω…  Αλλά κατά γενική ομολογία… η μάνα  είναι εκεί για να αγαπά, να νουθετεί…. Να συγχωρεί…. Να συμβουλεύει….  Και δυστυχώς να υπομένει!

Κάθε αγάπη θέλει να γίνει ένα παραμύθι!

Παραμύθι…… όταν ήμασταν μικρά παιδιά οι παππούδες, οι γονείς μας, μας έλεγαν παραμύθια! Τα ακούγαμε τότε…. Αργότερα τα διαβάζαμε με ευχαρίστηση! Κάθε παραμύθι τελείωνε με ένα όμορφο τέλος…. Κλείναμε τα μάτια μας τότε και αφήναμε τη φαντασία μας να καλπάσει…..

Ονειρευόμασταν εμείς οι γυναίκες τον πρίγκιπα του παραμυθιού….. οι άντρες την όμορφη Σταχτοπούτα… την μοναδική πριγκίπισσά τους! Μάθαμε από μικρά να περιμένουμε το όμορφο τέλος! Να περιμένουμε  το μεγάλο έρωτα της ζωής μας…. Να ζήσουμε και εμείς το παραμύθι! Να ζήσουμε εμείς καλά και οι άλλοι καλύτερα! Να γίνουμε οι πρωταγωνιστές!

Πόσοι από εμάς δεν ζούμε αυτό το παραμύθι; Στην αληθινή ζωή μας …. Πέρα και έξω από κάθε φαντασία! Μήπως κάθε ιστορία δεν είχε να μας αφήσει κάποιο ηθικό δίδαγμα; Μήπως κάθε περιπέτειά μας, κάθε εμπειρία….. κάθε λάθος δεν μας αφήνει ένα μάθημα; Σε τι διαφέρει η ζωή από το παραμύθι; Στο ευτυχές τέλος;

Κάθε ιστορία αγάπης μοιάζει με ένα παραμύθι! Ας γυρίσουμε τα μάτια μας όλοι….. στον έρωτα της ζωής μας…. Ας κάνουμε ένα ….. όπως συνηθίζεται να λέγεται στις μέρες…… back up….. ένα πισωγύρισμα στη γλώσσα μας! Και ας κάνουμε ταινία την αγάπη μας….. ένα λεύκωμα ίσως!

Θα δούμε στιγμές όμορφες….. θα χαμογελάσουμε! Θα δούμε στιγμές άσχημες… θα λυπηθούμε…. Μα θα αναγνωρίσουμε τα λάθη μας! Μήπως έτσι δε γίνεται και στα παραμύθια; Μήπως και εκεί ο ήρωας δεν περνάει τα χίλια μύρια βάσανα για να φτάσει στο στόχο του…. Στον έρωτα της ζωής του; Στην ευτυχία;….. στην αγάπη!

Κάθε αγάπη θέλει να γίνει παραμύθι! Κάθε αγάπη πρέπει να γίνει παραμύθι! Το ευτυχές τέλος ας είναι όπως το ονειρεύεται ο καθένας! Άλλοι θα ονειρευτούν πλούτη, άλλοι νυφικά….. παιδιά….

Εσείς τι ονειρεύεστε για την δική σας αγάπη; Ποιο θέλετε να είναι το τέλος της; Πώς θα μπορούσατε να την αφηγηθείτε στα παιδιά ή στα εγγόνια σας; Μήπως οι εμπειρίες μας….. δώσουν ένα δίδαγμα στους απογόνους μας; Ίσως να  πρέπει να τους μάθουμε ότι αυτό που αξίζει πάνω από όλα τα πλούτη και την επαγγελματική επιτυχία είναι η αγάπη!!!!;

Μήπως δεν είναι πιο σημαντικό από όλα….. να είναι γεμάτο το διπλανό σου μαξιλάρι όταν κοιμάσαι; Να ακούς την ανάσα του αγαπημένου σου… ακόμα και το ροχαλητό του… μήπως το καλύτερο πρωινό στον κόσμο δεν είναι το πρώτο φιλί της μέρας….. ή ένα χαμόγελο; Δε νομίζετε ότι είναι η καλύτερη αφετηρία για μια δύσκολη μέρα στη δουλειά;

Μια φορά και έναν καιρό……..

Η …….. και ο……… γνωρίστηκαν τυχαία…… Η μοίρα τους έφερε κοντά…. Ήταν δυο άνθρωποι καθημερινοί…. Οι άνθρωποι της διπλανής πόρτας! Δεν είχαν πλούτη, μα είχαν πολλά όνειρα και καθαρή καρδιά! Έτσι, η μοίρα έριξε τον έναν στο δρόμο του άλλου! Γιατί έτσι έπρεπε να γίνει! Είχαν ανάγκη ο ένας τον άλλον! Γιατί άξιζε να γεννηθούν απλά για να συναντηθούν!

Η ζωή τους έδειξε το άσχημο πρόσωπό της, αλλά τους έδινε και όμορφα διαλλείματα ….  έτσι είναι αυτή, παιδεύει! Γιατί χωρίς παίδεμα, προβλήματα και σκαμπανεβάσματα η αγάπη δεν δυναμώνει!

Το τέλος του παραμυθιού μου είναι μαγευτικό….

Δυο χέρια ενωμένα….. δυο πρόσωπα ευτυχισμένα….. δυο υπέροχα χαμόγελα!  Περπατούν σε ένα όμορφο μονοπάτι…. σε ένα δάσος ….. πουλιά τιτιβίζουν και δίνουν μια ρομαντική μουσική υπόκρουση….. δίπλα τους ένα μικρό ποταμάκι…. Τους δείχνει πως το νερό κυλάει….. όπως και η ζωή τους!

Ας μάθουμε επιτέλους να εκτιμάμε τα όμορφα πράγματα στη ζωή μας! Την αγάπη μας, τον άνθρωπό μας, το σύντροφο! Τα πιο απλά πράγματα είναι η ομορφιά της ζωής! αυτά που δεν αγοράζονται…. που δεν αποτιμώνται σε κάποιο νόμισμα… πράγματα ανεκτίμητα! Ένα φιλί, μια αγκαλιά… ένα χάδι…. Αυτό είναι ευτυχία…. Αυτό είναι το τέλος του παραμυθιού……

Ας μάθουμε στα παιδιά μας ότι η σημαντικότερη επιτυχία στη ζωή είναι να γίνεις  άξιος να αγαπήσεις αλλά και να αγαπηθείς! Η αγάπη είναι στόχος ζωής! Μόνο αυτή μπορεί να φέρει την ευτυχία!

Αν σταματήσουμε να αναλωνόμαστε σε ανούσια πράγματα θα μάθουμε ποια είναι η ουσία της ζωής! Αν σταματήσουμε τον αγώνα συλλογής υλικών αγαθών…. Μόνο τότε θα καταλάβουμε, θα νιώσουμε και θα διεκδικήσουμε την ευτυχία!  Αναρωτηθείτε λίγο…. Ποια ήταν η πιο ευτυχισμένη στιγμή της ζωής σας; Είχε καμία σχέση με την απόκτηση κάποιου υλικού αγαθού;

Τι θέλει ο μέσος άνθρωπος για να νιώσει ευτυχισμένος; Πολύ λίγα……

Έναν καναπέ…. Μια απαλή μουσική να παίζει…. Μια αγκαλιά να σε γεμίζει…… μια ανάσα στο αυτί σου…. Απλά να σου θυμίζει ότι αυτό που ζεις είναι πραγματικότητα και όχι παραμύθι……

Και ζούμε όλοι καλά! Μα μπορούμε καλύτερα!

Γάμος: δέσμευση ή κοινή πορεία; (3)

Ο χειρότερος εχθρός μιας σχέσης, λένε, είναι η ρουτίνα. Πως μπορούμε να τον πολεμήσουμε αυτόν τον αντίπαλο; Είναι απλό στην κατανόηση μα δύσκολο στην πράξη! Δεν πρέπει ποτέ, να θεωρήσουμε το σύντροφό μας ως δεδομένο! Δεν πρέπει να πιστεύουμε πως ότι και να γίνει αυτός ή αυτή θα μας περιμένει πάντα εκεί σαν πιστή Πηνελόπη….. αν και την τελευταία στο παρά πέντε την πρόλαβε ο Οδυσσέας.

Καταρχήν δεν πρέπει να παραιτηθούμε από τα ενδιαφέροντά μας! Αν δεν είμαστε ικανοποιημένοι εμείς, αν θάψουμε τα ¨θέλω¨ μας…. Αργά η γρήγορα θα νιώσουμε αδικημένοι, θα νιώσουμε ασφυξία και οργή. Αυτήν την οργή θα τη στρέψουμε όλη πάνω στο ταίρι μας. Πρέπει να νιώθουμε καλά με τον εαυτό μας, να τον αγαπάμε…. για να είμαστε ικανοί να αγαπάμε τους γύρω μας!

Δεν πρέπει να παραμελήσουμε την εξωτερική μας εμφάνιση! Ένα λάθος που κάνουν συχνά οι γυναίκες! Μετά την πρώτη εγκυμοσύνη ξεχνάμε ότι είμαστε γυναίκες! Ξεχνάνε ότι εκτός από μητέρες είμαστε και άνθρωποι…. Και ο καλός μας, δεν μας γνώρισε έτσι! Μέσα από την περιποίηση, ανεβαίνει και η αυτοεκτίμηση, μα και ο σύντροφος νιώθει ότι νοιάζεσαι για εκείνον! Το ίδιο ισχύει και για τους άντρες που το μόνο που κάνουν είναι να γκρινιάζουν για τα κιλά των συζύγων τους…. Αλλά το δικό τους σωσίβιο σπάνια το βλέπουν!

Η αλλαγή. Δυστυχώς  κάποιοι άνθρωποι μετά το γάμο αλλάζουν…. Και αυτή είναι η αφετηρία των προβλημάτων. Θεωρώντας τον άλλον δεδομένο, αρχίζουν την γκρίνια ή απλά αποκαλύπτουν τον πραγματικό τους εαυτό αφού έχουν χαλαρώσει με το δέσιμο του γαϊδάρου. Έτσι εκεί που κάποτε έβλεπες χρυσάφι, ανακαλύπτεις ότι ήταν άνθρακας ο θησαυρός! Η απογοήτευση δεν περιγράφεται!

Η στασιμότητα είναι ένας άλλος εχθρός! Αν καταφέρεις να κάνεις τον σύντροφό σου να αισθάνεται ότι τον διεκδικείς συνεχώς η επιτυχία σου θεωρείται δεδομένη!

Το αλατοπίπερο.

Ένα ρομαντικό δείπνο σε μια απρόσμενη στιγμή….. ακόμα και αν δεν είναι σε κάποιο ακριβό ρεστοράν, αλλά στο σπίτι με απαλή μουσική και χαμηλό φωτισμό, θα ξυπνήσει κάποια κοιμισμένα συναισθήματα! Μπορείς να ντυθείς με ένα προκλητικό φόρεμα ακόμα και να είστε μέσα στο σπίτι! Ο σύντροφος θα νιώσει μοναδικός! Το ίδιο ισχύει και από την άλλη πλευρά…. Μια γυναίκα όταν γυρίσει από τη δουλειά και σε βρει φρεσκοξυρισμένο και όμορφο…. Να της σερβίρεις ένα δείπνο…. Θα νιώσει ότι της χαρίζεις τον κόσμο όλο!

Ένα λουλούδι μια καθημερινή δείχνει αγάπη, ενδιαφέρον, σεβασμό! Δεν είναι απαραίτητο να είναι κάποια γιορτή για να χαρίσεις ένα λουλούδι μαζί με το πιο όμορφο χαμόγελό σου. Μικρά δωράκια, θα σου χαρίσουν όμορφες στιγμές! Αρκεί να τα προσφέρεις με αγάπη και ανιδιοτελείς σκοπούς.

Μια όμορφη κουβέντα, ένα κοπλιμάν ή ένα σ΄αγαπώ.... κάποιο ξημέρωμα θα κάνει τον άνθρωπό μας να απογειωθεί!  Ένα όμορφο μήνυμα στο κινητό... την ώρα που ο άλλος δουλεύει.... θα ξυπνήσει τη λαχτάρα του να βρεθεί κοντά μας! θα νιώσει όμορφα με τη σκέψη ότι κάποιος τον νοιάζεται!

Μια μικρή εκδρομή…. Θα βοηθήσει στη χαλάρωση! Θα ταξιδέψει το κορμί  μα και ο νους! Ο τελευταίος θα αλλάξει παραστάσεις και θα ξεφύγει από την καθημερινότητα! Ο προσωπικός χρόνος του ζευγαριού είναι πολύτιμος! Είναι ο χρόνος που μυρίζει και γεύεται ο ένας τον άλλον! Είναι ότι πιο όμορφο…. Να έχεις το χρόνο να απολαμβάνεις τη θέα του αγαπημένου σου! Να τον κοιτάς, να παρατηρείς την κάθε λεπτομέρεια του σώματός του…. Την καινούργια ρυτίδα που ξεπρόβαλλε στο μέτωπο…. Να έχεις την ευκαιρία να τον αγγίζεις όσο θέλεις…… πόσοι από εμάς δεν αποζητάμε αυτήν τη θέα;

Μια βόλτα…. αγκαλιά…. Στη βροχή αν σας αρέσει…. Περπατώντας χέρι – χέρι… έτσι για να νιώσετε ότι είστε μαζί….. και έτσι θα παραμείνετε!

Ακόμα και η σεξουαλική ζωή πέφτει σε τέλμα αν την αφήσετε στην τύχη της! Ο έρωτας είναι ένα σημαντικό κεφάλαιο στη ζωή του ζευγαριού! Αν είναι ικανοποιημένα και τα δύο μέλη, ο τρίτος είναι δύσκολο να διεισδύσει! Ο έρωτας μοιάζει με τη φωτιά…. Αν την αφήσεις θα σβήσει… πρέπει συνεχώς να την σκαλίζεις, να τη φορτώνεις με  ¨ξύλα¨… μα και τον απαραίτητο αέρα για να διατηρείς τη φλόγα ζωντανή! Αυτός ο τομέας είναι προσωπικός…. Καθένας κάνει ότι τραβάει η ψυχή του…. Αρκεί να υπάρχει χημεία….. το σώμα και ο νους μετά από έναν έρωτα γεμάτο πάθος… αναζωογονείται! Και αυτό είναι που χρειάζεται η σχέση! Την επανεκκίνηση!

Κάθε άνθρωπος είναι μοναδικός! Κάθε σχέση επίσης! Δεν υπάρχει χρυσός κανόνας για την επιτυχία ενός γάμου ή μιας σχέσης! Όταν όμως υπάρχει θέληση και αγάπη όλα είναι δυνατά! Λέγεται ότι το ¨θέλω¨ και το ¨αγαπώ¨ κίνησαν βουνά!!! Πιστεύετε ότι δεν θα καταφέρουν να κερδίσουν την ευτυχία μέσα από έναν γάμο;

Η ευτυχία δεν είναι τίποτα άλλο από ένα πάζλ όμορφων στιγμών!

Γάμος: δέσμευση ή κοινή πορεία; Εξαρτάται από το τι θέλουμε να ζήσουμε! Όπως πάντα από εμάς εξαρτάται! Αρκεί στον αγώνα να συμμετέχουν και οι δύο…. Γιατί όπως λέει και ο σοφός λαός: « με έναν κούκο, άνοιξη δεν έρχεται»!