«Για εκεί που ανήκω!»

«Για εκεί που ανήκω!»

Είναι μια έκφραση που έμεινε βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μου! ήταν γραμμένη σε ένα βιβλίο που διάβασα σε πολύ τρυφερή ηλικία! Κάπου στα δέκα μου χρόνια… από τότε βιβλιοφάγος… άνοιξα τη βιβλιοθήκη του δημοτικού σχολείου του χωριού μου… είχε χρόνια να ανοίξει… και τότε ξεπρόβαλλε η Αννούτα! Η φανταστική φίλη μου στα παιδικά μου χρόνια! Ναι… την υιοθέτησα από ένα βιβλίο!

Η Αννούτα ήταν παιδί χωρικών, ένα παιδί έξυπνο… μα με πολλές ανασφάλειες! Εκείνα τα χρόνια ελάχιστα παιδιά συνέχιζαν το σχολείο πέρα από το δημοτικό και ιδιαίτερα τα κορίτσια! Λοιπόν η φίλη μου ήταν ένα ξεχωριστό κορίτσι… οι γονείς της, καθότι αγρότες, δεν καταλάβαιναν σε τι θα μπορούσαν να βοηθήσουν οι γνώσεις του σχολείου… « πεταμένα λεφτά» συνήθιζαν να λένε! Είχαν τα χωράφια τους… τις καλαμποκιές τους! το λοιπόν η Αννούτα, μετά από παρέμβαση του δασκάλου της, ο οποίος έπεισε τους γονείς της, μεταφέρθηκε σε μια πόλη, προκειμένου να φοιτήσει στο γυμνάσιο! Να μη μακρηγορήσω… μετά από δύο χρόνια, πριν τελειώσει το γυμνάσιο… η μεγάλη της αδερφή παντρεύτηκε και οι γονείς της ξέμειναν από χέρια για το σπίτι και τα χωράφια! Χωρίς πολλά – πολλά… τράβηξαν την Αννούτα από τις γνώσεις… και τη γύρισαν πίσω στο χωριό! Ανεβαίνοντας στο κάρο… η φίλη μου… αποχαιρετώντας την πόλη, το σχολείο, τα όνειρά της…. Είπε: « για εκεί που ανήκω» αποδεχόμενη τη μοίρα της!

Αυτήν την έκφραση είπα… όταν πήρα τελευταία φορά το λεωφορείο, όταν έχασα τη δουλειά μου…. και γύρισα στο χωριό για να κάνω καπνά! «Για εκεί που ανήκω….» Αποδέχτηκα τη μοίρα μου! και ας ξυπνούσα κάθε πρωί με έναν κόμπο στο λαιμό, γιατί έκανα τη δουλειά που σιχαινόμουν περισσότερο από κάθε τι στον κόσμο! Και ας ξυπνούσα σε ένα σπίτι… σε ένα χωριό, από το οποίο πάντα ήθελα να φύγω!

Αποδέχτηκα τη μοίρα μου…. να καταστρέψω τα όνειρά μου! να φυλακίσω την ψυχή μου! ώσπου…. Αυτή η ατίθαση ψυχή… έσπασε τα δεσμά της και το έσκασε!

Αυτή η ατίθαση ψυχή είπε: « δεν ανήκω εδώ… και θες δε θες θα έρθεις μαζί μου!». Ζαλισμένη ακόμα… την ακολούθησα! Είπα…. « θα πάω και ας μου βγει και σε κακό!»

Άνοιξα την κατάψυξη… την οποία είχα γεμίσει με τα όνειρα των παιδικών μου χρόνων…. Πτυχίο… σπουδές… πανεπιστήμιο…. Κάθε φορά που έβλεπα τα πανεπιστήμια με έπιανε θλίψη! Έβλεπα τους φοιτητές και ζήλευα! Έσκαγα!... έβγαλα το όνειρο σπουδές… το άφησα να ξεπαγώσει…. Και είμαι σε καλό δρόμο! Σε δυο χρόνια… θα πάρω το πτυχίο μου… θα εκπληρώσω ένα από τα μεγαλύτερα όνειρά μου!

Έβγαλα από την κατάψυξη και το όνειρο…. Ταξίδια!!! Δεν έχω παράπονο…. Η ζωή μου έδωσε πολλά ταξίδια! Γύρισα τη μισή Ευρώπη και γέμισα το άλμπουμ της ζωής μου με όμορφες εικόνες και αλησμόνητες στιγμές! Αξίες.. ανεκτίμητες!!!

Κάποτε… έβλεπα μια ταινία….. ένας τύπος με μηχανή, σταματάει έξω από το σπίτι της αγαπημένης του. Της λέει: « βάλε ρούχα για δυο μέρες… σε μισή ώρα περνάω και σε παίρνω»…. Ζήλεψα! « έναν τέτοιο άντρα θέλω»!!! τελικά αυτό το σύμπαν…. Συνωμότησε μαζί μου! βρήκα τον καλύτερο συνταξιδιώτη που θα μπορούσα να φανταστώ!

Έβγαλα το όνειρο…. «Επαγγελματική επιτυχία και καταξίωση!» Αργεί, αλλά σιγά – σιγά ολοκληρώνεται!

Τελικά αν αφήσεις να μπει στην ψυχή σου η θετική αύρα… αν αφήσεις να εισχωρήσει η αγάπη των ανθρώπων, αν πάψεις να κλαις τη μοίρα σου και κοιτάξεις με αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία τη ζωή στα μάτια…. Αν αρχίσεις να τη φλερτάρεις… με μάτια καθαρά…. Με υπομονή και επιμονή, δεν μπορεί να σου αρνηθεί! Τελικά, θα τα φτιάξει μαζί σου!!!

Κάποιος είπε: «κάποτε σου είπα πως αξίζεις πιο πολλά από όσα νομίζεις…. Σιγά – σιγά, ξεπροβάλλει μόνο του!»

Και εγώ απάντησα: « αν δεν νοιώθεις καλά μέσα σου… τίποτα δεν σου φαίνεται όμορφο από έξω!»

Ειλικρινά χαίρομαι που τώρα πια έχω τους ανθρώπους που αξίζω γύρω μου! αυτούς που χαίρονται, ειλικρινά, με τη χαρά μου! είναι πανέμορφο να νιώθεις το φιλικό χτύπημα στην πλάτη… αυτό του « πάνε παρακάτω…. Συνέχισε…. Πας καλά… μπορείς ακόμα καλύτερα» χωρίς τα πικρόχολα σχόλια… που αφήνουν μια πίκρα στη μέση της χαράς σου! Ειλικρινά σας ευχαριστώ!

Τώρα… είμαι ακόμα στα μισά του δρόμου… δεν έφτασα ακόμα στο « εκεί που ανήκω»! τώρα είμαι στο «εκεί που αξίζω»! και ναι… όσο και αν ακούγεται εγωιστικό… αξίζω και θα πετύχω ακόμα περισσότερα! Μα δεν θα ξεχνώ να ευγνωμονώ για αυτά που έχω, για αυτά που αγωνίστηκα τόσο να αποκτήσω!

Εσύ που βρίσκεσαι;

Εκεί που ανήκεις…. Ή εκεί που αξίζεις;

Είναι θέμα επιλογής! Αρκεί να ξέρεις τι θα επιλέξεις, και τι είναι αυτό που σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένο!

Καλό ταξίδι… για εκεί που αξίζεις!!!

Η χαρά μιας ζωής γεμάτης ΥΓΕΙΑ!

Ευχές για υγεία! Στην υγειά μας!.... κάθε μέρα ευχόμαστε ο ένας στον άλλον υγεία!... όμως δεν έχουμε επίγνωση της σοβαρότητας της ευχής που δίνουμε! Δεν  εκτιμούμε την υγεία, σαν το υπέρτατο αγαθό! Μέχρι…. Να τη χάσουμε!

Στα 23 μου ήρθα αντιμέτωπη με την προοπτική του καρκίνου! Είναι τρομερό… πάνω στο άνθος…. Να σου δείχνουν το δρόμο της… πτώσης! Να σου κόβουν κάθε ελπίδα… κάθε όνειρο! Και κάθε σου όνειρο να μετατρέπεται αυτόματα σε εφιάλτης! Και εκεί που είχες μια φυσιολογική ζωή… που αγχωνόσουν για τη δουλειά, τα οικονομικά… τα παιδιά…. Ναι! Τότε ήμουν μητέρα ενός μικρού κοριτσιού! Δυο ετών και κάτι!!!

Και ξαφνικά ένιωσα τον κόσμο να γκρεμίζεται… δεν θα προλάβω να τη δω γυναίκα… ποιος θα πλέκει τα κοτσιδάκια της… ποιος θα τη χαϊδεύει; Ποιος θα την αγαπά; Τι θα απογίνει;

Και σε πιάνει ένα άγχος…. Η ζωή σου τελειώνει…. Και ξαφνικά σου φαίνεται τόσο άδεια…. Μα… εγώ δεν πρόλαβα να ζήσω τίποτα!!! Και πνίγεσαι… δεν μπορείς να αναπνεύσεις! Κοιτάς τον κόσμο γύρω σου και λυσσάς από ζήλεια! Όχι για τίποτα άλλο… γιατί απλά… αυτοί δεν μπαίνουν στο χειρουργείο κάθε τρεις και λίγο… γιατί αυτούς… δεν τους πασπατεύουν ξένα χέρια… γιατί αυτοί έχουν το δικαίωμα να στενοχωριούνται για πράγματα καθημερινά και όχι για τα αποτελέσματα των εξετάσεων…. Γιατί αυτοί…. Έχουν δικαίωμα στο όνειρο!!!

23 ετών και κάτι… θυμάμαι να ανεβαίνω την Αγίας Σοφίας μόνη μου…. τα πόδια να πηγαίνουν αλλού… να σκοντάφτω πάνω στον κόσμο… φορώντας μαύρα γυαλιά… ξεγελούσα τον εαυτό μου… ότι δεν με έβλεπαν που έκλαιγα…. Γιατί δεν ήξερα καν… ότι τα μάτια μου με πρόδιδαν!

Και μετά από δυο χρόνια σκληρής μάχης… μπες βγες στα νοσοκομεία… κάνε εξετάσεις… πάρε χάπια… είχα καταντήσει η σκιά του εαυτού μου… είχα αποκοπεί από όλους! Δε γούσταρα τον οίκτο κανενός!!

Πέρασαν τέσσερα χρόνια σχετικής ηρεμίας… ώσπου ένας άλλος μεγάλος κύκλος χειρουργείων ξεκίνησε! Ένας αγώνας ανελέητος! Αυτός που…. Χώνεις τα νύχια στο δέρμα σου και λες! Πρέπει να αντέξεις! Είχα δυο παιδιά τότε! Είχα υποχρέωση να σταθώ όρθια!!!

Πριν τη μεταμόσχευση πήγα στην εκκλησία της Παναγίας Σουμελά… με δάκρυα στα μάτια… με αναφιλητά… αδιαφορώντας για το ποιος με βλέπει και τι σκέφτεται για μένα! Ζήτησα από τη Μητέρα… όχι οίκτο, όχι βοήθεια για την επιτυχή έκβαση της επέμβασης… μα…. « Μάνα μου! κάνε με πέτρα! Ρίξε τσιμέντο στα πόδια μου για να αντέξω! Κάνε να μην αισθάνομαι τίποτα! Πάγωσέ με!» η προσευχή μου εισακούστηκε! Για πολλά χρόνια έγινα πιο σκληρή από την πέτρα…. Δεν ένιωθα τίποτα! Ούτε χαρά, ούτε λύπη! Λες και μόνιμα κάποιος με πότιζε με…. Ηρεμιστικά!;

Ξέρω πως είναι να μην μπορείς να κάνεις όνειρα… ξέρω τι θα πει ανασφάλεια! Ξέρω όμως και πως είναι να λες και να νιώθεις, ότι η ζωή είναι μικρή και θέλω να τη ζήσω καλά! Ξέρω τι είναι να λες… αξίζω κάτι καλύτερο! Ανάμεσα στα μπες – βγες στα νοσοκομεία… πήρα τη μεγαλύτερη απόφαση της ζωής μου! εγκατέλειψα τον πρώην σύζυγό μου, πήρα τα παιδιά μου και διεκδίκησα αυτό που μου άξιζε! Ελπίδα για ένα καλύτερο σήμερα! Το αύριο ήταν μακρινό… αβέβαιο… και εγώ μια γυναίκα στα τριάντα και κάτι… γεμάτη ανασφάλειες!!!

Είναι τρομερά δύσκολο για έναν άνθρωπο, να μην μπορεί να κάνει μακροπρόθεσμα σχέδια! Και ας ξέρουμε όλοι ότι δεν θα ζήσουμε αιώνια! Ευτυχώς που δεν ξέρουμε πότε ακριβώς θα πεθάνουμε! Τρέμω και μόνο στην ιδέα!

Δεν επιζητώ τον οίκτο σας σήμερα…. Ίσως σας ζητήσω… να δείξετε λίγη παραπάνω κατανόηση σε άτομα δικά σας! Σε ανθρώπους που τραβάνε το δικό τους Γολγοθά! Μην τους κρίνετε! Γιατί οι άνθρωποι όταν αρρωσταίνουν γίνονται ιδιότροποι, αγενείς… κάποιες φορές σκληροί… για κάποιους άλλους αναίσθητοι! Δε χρειάζονται τον οίκτο σας! Ίσως κάποια φορά τη βοήθειά σας!

Αυτήν τη βοήθεια ζητούσα κάποια μέρα… που προσπαθούσα να κατέβω τις σκάλες του σπιτιού μου…. πονούσε το κορμί μου… η κορτιζόνη προκαλεί ανελέητο πόνο στις αρθρώσεις… μου ήταν αδύνατο να λυγίσω τα πόδια μου…. κατέβηκα με τον…. Καθιστή… κλαίγοντας… βρίζοντας… εκλιπαρώντας για βοήθεια, σε ένα άδειο σπίτι!

Μετά από τόσα χρόνια… τα θυμάμαι… και αναρωτιέμαι… ποια ήταν η κινητήριος δύναμή μου! τι ήταν αυτό που με κράτησε όρθια… είναι αυτό που λένε…. Μη σου δώσει ο Θεός όσα μπορείς να αντέξεις;

Μετά από τόσα χρόνια… με κατηγορούν! Ότι είμαι σκληρή! Αναίσθητη! Αδυσώπητη… απόλυτη!! Ίσως δεν έχουν άδικο! Μπορεί να είμαι! Μα… πλέον… ξέρω και την άλλη πλευρά! Αυτήν που κάποιοι δεν την έζησαν και είθε να μην την ζήσουν ποτέ! Τώρα πια… ξέρω ότι η ζωή είναι μικρή για να τη σπαταλώ σε πράγματα και καταστάσεις που δεν αξίζουν! Που δεν θα αφήσουν μια όμορφη φωτογραφία στη μνήμη μου!

Θέλω… όταν έρθει η ύστατη ώρα μου… να γυρίσω και να ξεφυλλίσω το άλμπουμ της ζωής μου! θέλω να είναι γεμάτο! Μα….. με όμορφα πράγματα… τόσο όμορφα, όσο ο κήπος που ονειρεύομαι να αποκτήσω κάθε βράδυ πριν κλείσω τα μάτια μου για να κοιμηθώ! Θέλω να μη μετανιώσω για πράγματα που έκανα… ίσως να μετανιώσω για πράγματα που δεν έκανα!

Συγνώμη που δεν αφήνω άλλους να καθορίζουν την ποιότητα της ζωής μου! λυπάμαι που έγινα τόσο σκληρή, που δεν επιτρέπω στον εαυτό να αισθάνεται πια κορόιδο!

Σήμερα… τρία χρόνια και κάτι…. Μακριά από κάθε πρόβλημα υγείας… πρώτη φορά στη ζωή μου…. ατενίζω το μέλλον με αισιοδοξία! Κάνω όνειρα για το μέλλον! Αλλά δεν ξεχνώ να ζω το παρόν!

Είμαι τρομερά ευγνώμων! Που ο Θεός, η μοίρα, η ζωή…. Αποφάσισαν να μου χαρίσουν ένα όμορφο διάλλειμα! Είμαι αποφασισμένη να το ζήσω στο έπακρο! Είμαι ευγνώμων που ζω μια φυσιολογική ζωή! Και ας υπάρχουν κάποιες ενοχλήσεις που μου χτυπούν το καμπανάκι που και που! Αυτές τις χρειάζομαι! Για να μου θυμίζουν ότι πρώτα και πάνω από όλα! Πρέπει να αγαπώ και να σέβομαι τον εαυτό μου! γιατί για να είναι καλά οι άνθρωποι που αγαπώ, πρέπει να είμαι πρώτα καλά εγώ!!

Ελπίζω και εύχομαι! Να σας ταρακούνησα λίγο… έστω και για όσο κράτησε η ανάγνωση αυτού του κειμένου… να σας θύμισα, ότι η υγεία μας είναι μια αξία ανεκτίμητη! Μάθετε να τη σέβεστε και μην κάνετε το λάθος που κάνουμε πάντα! αυτό του να εκτιμάμε κάτι μόνο όταν το χάσουμε!

Μέσα από την καρδιά μου, εύχομαι υγεία σε όλο τον κόσμο! Και…. Κουράγιο αστείρευτο για τους αγωνιστές της ζωής! για αυτούς που παλεύουν για τη ζωή τους, για την υγεία τους, για το μέλλον τους, σε κάποιο νοσοκομείο…. Εύχομαι να καταφέρω να τους μεταδώσω λίγη θετική ενέργεια και μια ελπίδα για ένα καλύτερο σήμερα!

Καλό σας ξημέρωμα! Να είστε πάντα καλά!

Πανελλαδικές εξετάσεις

Όπως κάθε χρόνο, χιλιάδες οικογένειες ζουν το δράμα των πανελλαδικών εξετάσεων! Άγχος, πίεση, νεύρα, φωνές…. Κλάματα… πόρτες που κλείνουν με θόρυβο… καβγάδες… ένταση! 

Από που να ξεκινήσω; Από το πόσο άδικο είναι να κρίνεται το μέλλον ενός παιδιού από μία και μόνο εξέταση; Ναι! Είναι άδικο, μα και ηλίθιο! Δυστυχώς δεν είμαι ικανή να αλλάξω το εκπαιδευτικό σύστημα της χώρας, μα μπορώ, ίσως, να ταρακουνήσω κάποιους γονείς και να τους θυμίσω ότι τίποτα δεν τελείωσε αν οι πανελλαδικές εξετάσεις του παιδιού τους, δεν είχαν το επιθυμητό αποτέλεσμα! 

Ποιος γονιός δε χαίρεται με τις επιτυχίες του παιδιού του; Κανείς, θα μου απαντήσετε! Μόνο που φτάσαμε σε μια εποχή που οι μισοί γονείς ξοδεύουν μια περιουσία σε φροντιστήρια και ιδιαίτερα μαθήματα, πιέζουν ανυπόφορα τα παιδιά τους και καταντούν υστερικοί, όταν αυτά δεν αποδίδουν! Μα… υπάρχουν και οι άλλοι γονείς… που δεν ξοδεύουν μία… γιατί απλά δεν έχουν! Και καταρρέουν ψυχολογικά όταν το παιδί τους επιτυγχάνει! γιατί δεν έχουν τα χρήματα να το στηρίξουν στις σπουδές του!

Κάθε νόμισμα έχει δύο όψεις… αλλά πάντα, μα πάντα η αξία της υγείας των παιδιών μας είναι μεγαλύτερη από την όποια επιτυχία, από το όποιο πτυχίο! Ειδικά σήμερα που βλέπουμε χιλιάδες νέους, με πτυχία και μεταπτυχιακά να τρέχουν από συνέντευξη σε συνέντευξη δίχως αποτέλεσμα! 

Και αναρωτιέμαι! Αξίζει αυτός ο ανελέητος αγώνας για να φτάσεις ξανά από εκεί που ξεκίνησες; Εντάξει! Το πανεπιστήμιο είναι όνειρο για πολλούς ανθρώπους και κυρίως για τους γονείς! Εγώ σαν μαθήτρια δεν έδωσα καν πανελλαδικές, θεωρούσα τότε πως δεν με ενδιέφεραν! Μα… η ιδέα και το όνειρο του πανεπιστημίου πάντα ήταν στην καρδιά μου! μετά από χρόνια, το έβγαλα από την κατάψυξη και έκανα εγγραφή στο ανοιχτό πανεπιστήμιο, όπου και σπουδάζω παράλληλα με τη δουλειά μου. Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι, πως μια αποτυχία στις εξετάσεις, δε σημαίνει το τέλος του κόσμου! Ότι αν ένας άνθρωπος θέλει να σπουδάσει, θα βρει τον  τρόπο να το κάνει! Σταματήστε να πυροβολείτε τα παιδιά σας! Μια αποτυχία στις εξετάσεις, δεν αποδεικνύει την ανικανότητα του παιδιού σας! Ίσως τελικά, να μην είναι εκεί η κλίση του, να έχει άλλα ενδιαφέροντα! Το έχετε σκεφτεί αυτό ποτέ;

Σαν γονείς κάνουμε πολλά λάθη! Ένα από τα κυριότερα είναι…. Να προσπαθούμε να καθοδηγήσουμε τη ζωή τους… να παρεμβαίνουμε συνεχώς… προσπαθώντας να τα προστατέψουμε, να μην πληγωθούν, να μην κάνουν λάθος επιλογές! Μα πάντα σύμφωνα με τα δικά μας κριτήρια, με τα δικά μας θέλω… με τις δικές μας ανικανοποίητες επιθυμίες! Παράδειγμα προσωπικό…. Πάντα ζήλευα τη φοιτητική ζωή! Έχω μια κόρη, η οποία τον επόμενο χρόνο θα  δώσει πανελλαδικές. Αυτό που της είπα είναι το εξής: 

« διάλεξε κάτι που να σε ευχαριστεί, να σε ενδιαφέρει! Το να πηγαίνεις στη δουλειά σου και να κάνεις κάτι που αγαπάς σε κάνει ευτυχισμένο, μα και επιτυχημένο! Είναι κατάρα να ξυπνάς κάθε πρωί και να μουντζώνεις τον εαυτό σου για το επάγγελμα που διάλεξες να κάνεις! Μα…. Μη χάσεις με τίποτα, τα φοιτητικά χρόνια! Θα αποκομίσεις εμπειρίες, που θα τις αναπολείς μια ζωή, θα γνωρίσεις κόσμο, θα μετακομίσεις σε άλλη πόλη… θα αναγκαστείς να στηριχτείς στα δικά σου πόδια… θα αναγκαστείς να φυλάξεις μόνη σου τον εαυτό σου!»

Ενώ το πήγαινα καλά…. Τσουπ! Έβγαλα πάνω της το δικό μου απωθημένο! Τα φοιτητικά χρόνια! Δεν τη ρώτησα αν θέλει… αν της αρέσει η ιδέα να φύγει μακριά από τους γονείς της… αν φοβάται…. Της το παρουσίασα… σαν τον παράδεισο! Μα παρέβλεψα για άλλη μια φορά… τα δικά της «θέλω».

Είναι πάρα πολλοί γονείς που δεν κατάφεραν για τους δικούς τους λόγους να σπουδάσουν, και σίγουρα θέλουν τα παιδιά τους να τα καταφέρουν! Υπάρχουν όμως και κάποιοι…. Οι οποίοι σπούδασαν… συνήθως είναι εκπαιδευτικοί, οι οποίοι ασκούν μια απίστευτη πίεση στα παιδιά τους την περίοδο των εξετάσεων! Και πραγματικά αναρωτιέμαι! Προς τι αυτή η πίεση;

Μπορώ να συγχωρήσω κάποιον που δεν έμαθε ποτέ να διαβάζει… που δεν έδωσε ποτέ εξετάσεις! Όμως δεν μπορώ να συγχωρήσω έναν γονιό, που έζησε αυτήν την πίεση, αυτήν την αγωνία…. Να κάνει το ίδιο λάθος με το δικό του γονιό… στο δικό του παιδί! Το πιο πολύτιμο πλάσμα στον κόσμο!!!

Μήπως αν αποτύχει το παιδί μας στις εξετάσεις, θα πάψει να είναι το δικό μας παιδί; Μήπως δεν θα μπορούμε να βγούμε και να παινευτούμε στη γειτονιά ή στον κύκλο μας για τις επιτυχίες μας; Γιατί πάντα ψηλώνουμε κάτι πόντους… και καρπωνόμαστε την επιτυχία του παιδιού μας!!! Ενώ την αποτυχία….; είναι κλασσικό το παράδειγμα: «αυτό δεν είναι δικό μου παιδί!»

Σε εσάς τους «διανοούμενους» θα απευθυνθώ! Σε εσάς τους τρελαμένους! Μήπως ξεχάσατε πως νιώσατε όταν πήγατε στις εξετάσεις; Μήπως ξεχάσατε τα ιδρωμένα χέρια σας, την αγωνία… τις αμέτρητες λευκές νύχτες…. Μήπως εκείνη τη ζαλάδα; Το αίσθημα της κατάρρευσης; Την ανασφάλεια; Το φόβο της επίκρισης από τους δικούς σας γονείς; Ότι πέρασαν είκοσι, τριάντα, σαράντα χρόνια, δεν σημαίνει ότι δεν τα περάσατε ποτέ! 

Και ναι… περάσατε στο πανεπιστήμιο! Διαπρέψατε στον τομέα σας! Γίνατε επιφανείς πολίτες! Εκπαιδευτήκατε! Ναι! Μα αναρωτιέμαι! Μορφωθήκατε ποτέ; Γιατί κατά τη δική μου προσωπική και ταπεινή άποψη…. Άλλο εκπαίδευση και άλλο μόρφωση!!!

Εκπαίδευση είναι τα πτυχία που έχετε στα σαλόνια σας και κομπάζετε για αυτά…!!! Μόρφωση είναι… Να είσαι Άνθρωπος! Να σέβεσαι την προσωπική ελευθερία του άλλου! Να μπορείς να ακούς και όχι μόνο να διδάσκεις! Να θέλεις και να μπορείς...! να αλλάζεις!!! Γιατί είναι μεγάλη επιτυχία ή αν θέλεις μαγκιά να μπορείς να παραδεχτείς ότι αυτά που πίστευες ακράδαντα τόσα χρόνια…. Ήταν λάθος! Και να μπορείς να υιοθετείς νέες απόψεις, νέες ιδέες!

Ας μάθουμε…. Βάζω και τον εαυτό μου μέσα! Να ακούμε τα παιδιά μας! Ας αφουγκραστούμε τις δικές τους ανάγκες, ας τα αφήσουμε να μας εξομολογηθούν τα δικά τους όνειρα, τα δικά τους σχέδια για το μέλλον! Αν το παιδί μου είναι ευτυχισμένο μέσα σε μια κουζίνα όπου θα μαγειρεύει… γιατί πρέπει να το πιέσω να φορέσει κοστούμι και γραβάτα και να το κάνω στέλεχος επιχειρήσεων; Πόσοι από είμαστε ικανοποιημένοι με τη δουλειά που κάνουμε; Είτε τη διαλέξαμε… είτε μας την επέβαλλαν οι γονείς μας… είτε οι καταστάσεις; 

Αναμφισβήτητα όλοι μας λατρεύουμε τα παιδιά μας! Μα θα πρέπει να μάθουμε να τα σεβόμαστε! Ας προσπαθήσουμε να τα στηρίξουμε στον αγώνα τους με όλη μας την καρδιά, αλλά χωρίς να τα πιέζουμε! Ας μάθουμε να αγαπάμε χωρίς να περιμένουμε ανταπόδοση! Αυτό δεν είναι άλλωστε το νόημα της αληθινής αγάπης; 

Επιτέλους! Ας πετάξουμε αυτήν την τρέλα που λέγεται «πανελλαδικές εξετάσεις» από πάνω μας και ας χαρούμε τα παιδιά μας! Γιατί μόνο έτσι θα σταματήσουμε να θρηνούμε θύματα κάθε χρόνο τέτοιες μέρες!!! 

Τα παιδιά μας είναι το μέλλον μας! Αλλά είναι το μέλλον που τους δώσαμε εμείς! Αν τους δώσουμε τα σωστά εφόδια, θα είναι επιτυχημένα, μα και ευτυχισμένα!! Και εμείς θα νοιώθουμε ολοκληρωμένοι και επιτυχημένοι ως γονείς!

Το μικρό σπίτι στο λιβάδι

Ίσως έχω επηρεαστεί πολύ από την ομώνυμη ταινία, μα πάντα ονειρευόμουν τη ζωή μου μέσα σε ένα τέτοιο σπίτι! Σήμερα θα μιλήσω για τα όνειρά μου! για τα θέλω μου… και που ξέρεις…. Μπορεί το σύμπαν να συνωμοτήσει μαζί μου! έτσι δε λένε; Όταν θέλεις κάτι πάρα πολύ….. 

Κάποιοι άλλοι λένε… πως ότι δεν συνέβη, είναι κάτι που δεν το ποθήσαμε αρκετά! 

Ένα από τα μεγαλύτερα όνειρά μου ήταν μια ευτυχισμένη οικογένεια, ένα μικρό σπίτι, και…. Πιτσιρίκια να τριγυρίζουν γύρω μου! πάντα ήθελα τουλάχιστον τρία παιδιά… ήθελα να μαζευόμαστε το βράδυ γύρω από το τζάκι να λέμε παραμύθια, να γελάμε, να αγκαλιαζόμαστε… το σπίτι να είναι γεμάτο φωνές… γεμάτο ζωή! Τα Χριστούγεννα να στολίζουμε όλοι μαζί το σπίτι, να τραγουδάμε τα κάλαντα… να νοιώθουμε τις γιορτές! Να ζούμε σαν οικογένεια! Όχι αυτό που υπάρχει σήμερα… ο καθείς στο δωμάτιό του, με ένα λάπτοπ αγκαλιά! Δεν έχω σταματήσει να ονειρεύομαι… 

Ένα μικρό σπίτι στο λιβάδι… μα με τεράστιο κήπο! Για να μπορώ να καλλιεργήσω την άλλη μεγάλη μου αγάπη! Τα λουλούδια!! 

Θέλω έναν μεγάλο φυσικό φράχτη να περιτριγυρίζει το σπίτι… έναν τεράστιο κισσό να το αγκαλιάζει… μια μικρή τεχνητή λίμνη στο κέντρο… και λογής – λογής δέντρα και λουλούδια τριγύρω…. Θέλω να ξυπνώ και να ακούω την υπέροχη μουσική που παίζουν τα πουλιά! Θέλω μια ζωή ήσυχη, χωρίς άγχος! Μια ζωή που μόνο η φύση μπορεί να σου προσφέρει!

Θα υπάρχει ένα μέρος όπου θα φυτευτούν οι πιο όμορφες και μυρωδάτες τριανταφυλλιές… που θα σκορπούν το άρωμά τους στην ατμόσφαιρα… εκεί… θα υπάρχει ένα μικρό τραπεζάκι… για να πίνω τον καφέ μου κάθε πρωί… πριν πιάσω τη νέα μου δουλειά… το σκάλισμα, το φύτεμα, το πότισμα των λουλουδιών!

Ο κήπος μου θα έχει πολλά δέντρα… κερασιές, ροδακινιές, μηλιές…. Κάτι σαν τον παράδεισο… να βγαίνεις έξω, να σηκώνεις το χέρι και να παίρνεις το φρούτο που σου δίνει η φύση! Όταν είναι ο καιρός του! Και όχι να τρως ροδάκινο καταχείμωνο! Ένα φρούτο που θα είναι απαλλαγμένο από κάθε χημικό! Ε, αν έχει και κανένα σκουλικάκι… δεν έγινε και τίποτα! 

Ένα άλλο σημείο του κήπου… θα έχει σχηματισμούς από τουλίπες, νάρκισσους, πανσέδες, κρινάκια, μαργαρίτες, ζουμπούλια, χρυσάνθεμα …. Να γεμίσει ο τόπος και το μάτι μου χρώμα! Να γεμίσει η ψυχή μου ζωή… φυσική! Να είναι το μόνο μου άγχος… να απομακρύνω τα ζιζάνια από τα μικρά παιδιά μου… τα λουλούδια μου! να μπορώ να τα μιλώ… χωρίς να νοιάζομαι τι σκέφτονται οι γείτονες…. Το ξέρω… τώρα όταν βγαίνω στο μικρό… ελάχιστο κήπο που έχω δημιουργήσει έξω από το σπίτι μου… πως με κοιτούν και μόλις γυρίσω την πλάτη με κοροϊδεύουν! Μα δε με νοιάζει πια.. μου είναι αδύνατο να αντισταθώ!! να μιλήσω με τα όμορφα κορίτσια μου! και αυτά… μου χαρίζουν το χρώμα τους, τη μυρωδιά τους… και μου θυμίζουν… πως ….. κάποτε πρέπει να επιστρέψω για εκεί που ανήκω!! Στη φύση! Στα όνειρά μου! Μακριά από γραφεία… άγχος… τρέλα για το τίποτα! Μακριά από την τρέλα του καθενός! Έχω τη δική μου! απλά δε χρειάζομαι και άλλη!

Ένα μικρό σπίτι στο λιβάδι… δεν θέλω πια τον πολιτισμό τους! θέλω να μένω έξω από οποιαδήποτε μορφή οργανωμένης κοινωνίας! Είδα, έζησα την καλοσύνη των ανθρώπων!!! Είδα με τι αγάπη με αντιμετώπισαν! Μέχρι και τον κήπο μου ξήλωσαν γιατί τους ενοχλούσαν τα λουλούδια μου! μέχρι και τις γλάστρες μου έσπασαν γιατί δεν μπορούσαν να παρκάρουν…. Στο δικό μου χώρο, στο δικό μου σπίτι… τους έκανα όλους συνιδιοκτήτες! Απλά και μόνο γιατί είμαι με θεωρούν αδύναμη να αντιδράσω… γιατί είμαι γυναίκα! Προτιμώ να φτιάξω μια νέα ζωή με ζώα… αυτά ξέρουν να αγαπούν! Ξέρουν να εκτιμούν! Μπορείς να τα εμπιστευτείς! Και να τα αγαπήσεις χωρίς το φόβο της προδοσίας! Χωρίς να νοιώσεις τη ζήλια τους!!

Θέλω έναν σκύλο… να τρέχει κάθε φορά που ανοίγω την αυλόπορτα! Να με προστατεύει από τους κακούς…. Να μου κάνει παρέα τις ατελείωτες ώρες της μοναξιάς μου!!! θέλω και ένα άλογο! Να μάθω να το ιππεύω… να μου δίνει αυτήν την αίσθηση της ελευθερίας που μου λείπει και με γοητεύει συνάμα! Θέλω να μπορώ να μιλώ μαζί τους…. με το σκύλο, το άλογο… τα λουλούδια μου! γιατί απλά ξέρω ότι αυτά… δε θα με κρίνουν! Άρχισα να παραλογίζομαι; Μπορεί! 

Θέλω ένα σπίτι στο λιβάδι… να γεμίσει ησυχία ο νους μου και η καρδιά μου! να φύγω από την τρέλα της πόλης…. Από τις φωνές της γειτόνισσας και από το τρυπάνι του γείτονα! Από τα κορναρίσματα, τα γκάζια και τη μουσική στη διαπασών κάθε βαρεμένου! Θέλω να ακούω μόνο τα πουλιά… θέλω να γεμίσει γαλήνη η ψυχή μου! θέλω επιτέλους να ηρεμίσω! Θέλω να αποκτήσω και εγώ αυτό το όμορφο γαλήνιο πρόσωπο που έχουν μερικοί άνθρωποι! τους ζηλεύω και τους επικροτώ για αυτό τους το κατόρθωμα! Θέλω και εγώ να καταφέρω κάποτε να γίνω έτσι!

Θέλω να φτιάξω τη μικρή μου Εδέμ!... ένα σπιτάκι το πολύ εξήντα τετραγωνικά… με στοιχειώδεις ανέσεις, μα με ένα τζάκι που θα ανάβει το χειμώνα και θα με συντροφεύει! Κλείνω τα μάτια και ονειρεύομαι… έξω κάνει κρύο… ακούγεται ο αέρας να φυσά…. Τα φώτα είναι κλειστά… μόνο η φλόγα φωτίζει το χώρο…. Απαλή μουσική παίζει… ρομαντική… για να ταξιδεύεις σε άλλους τόπους… άλλους προορισμούς! Τα ξύλα στη φωτιά τριζοβολούν και γεμίζουν το χώρο με ζεστασιά… σπιτική! Και τη μυρωδιά του καμένου ξύλου! Εκεί… χάμω… πάνω σε τεράστια μαξιλάρια… κάθομαι και απολαμβάνω την πραγματοποίηση του ονείρου μου! και εκεί θα κάνω τα νέα μου όνειρα… γιατί αυτό είναι το μόνο μου όπλο για τη ζωή!

Δεν ξέρω αν ξύπνησα τα δικά σας «θέλω», αν κάπου ανταμώθηκαν με τα δικά μου… δεν ξέρω αν σας θύμισα ότι εκτός από τη βιτρίνα που μοστράρουμε στους άλλους, είμαστε απλά άνθρωποι και έχουμε αδυναμίες…. Αλλά και όνειρα! 

Είμαι σίγουρη… πως κάποτε το όνειρό μου θα το πραγματοποιήσω! Μόνη ή με παρέα… μπορεί να χρειαστεί να κάνω κάποιες εκπτώσεις… μα κάποτε… να είστε σίγουροι πως θα σας γράφω από τη μικρή μου «ΕΔΕΜ»! το δικό μου σπίτι στο λιβάδι! Θα σας αφήσω να χαίρεστε το πολιτισμό και την κοινωνία! Πάντα ήμουν πλάσμα ακοινώνητο! Πολλοί με έχουν αποκαλέσει έτσι!

Βάζω ρότα για εκεί που ανήκω λοιπόν…. Εκεί που θα πραγματοποιηθούν τα όνειρά μου! εκεί που θα νοιώθω ευτυχισμένη, ήρεμη και γαλήνια! Μπορεί σε σας να ακούγεται βαρετό, μα εγώ το έχω ανάγκη περισσότερο από ποτέ!

Πίνω στην Εδέμ… πίνω στα όνειρα που με κρατάνε ακόμα ζωντανή!

Κυνηγήστε τα όνειρά σας! Γιατί αξίζει να τα δείτε να πραγματοποιούνται!

Καλό ξημέρωμα!