Κυριακή 14 Ιουλίου 2013

Τρίτη ηλικία



Τρίτη ηλικία… δεν είναι κάτι έξω από αυτόν τον κόσμο… είναι η μάνα μου…. ο πατέρας σου… η γιαγιά του Νίκου…. Ο παππούς της Σοφίας! Είναι όλοι αυτοί που έδωσαν τα πάντα, που στερήθηκαν τα πάντα για να γίνουμε αυτό που περηφανευόμαστε ότι είμαστε σήμερα! Και…; Τι κάνουμε εμείς για αυτούς; Τους αφήνουμε στο περιθώριο… τους αφήνουμε να ζουν το δράμα της μοναξιάς τους!

Αφορμή για το σημερινό άρθρο ήταν μια κουβέντα…. Μιας καθώς πρέπει κυρίας… γύρω στα εβδομήντα, που με συντάραξε! Δεν μπορώ να την ξεχάσω… γυρίζει συνέχεια μέσα στο μυαλό μου!

-      Αχ Γιώργο…. Γιατί έφυγες; Γιατί; Τώρα που μεγάλωσαν τα σκατόπαιδα….. τώρα που τελείωσαν οι υποχρεώσεις! Δες τι όμορφο είναι το σπιτικό μας…. Πόσο όμορφα θα περνούσαμε τα δυο μας εδώ…. Αχ Γιώργο…. Γιατί έφυγες; Και με άφησες μόνη…..

Γράφω τα λόγια της και τα χέρια μου τρέμουν… την άκουγα να μιλάει και ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό μου… τα μάτια μου ξαφνικά ξεχείλισαν και δεν ήξερα τι να τα κάνω!!! Δεν ήξερα που να κρύψω τα δάκρυα που έριχνα για έναν άνθρωπο που δεν γνώρισα ποτέ! Κάποιοι θα με πουν υπερευαίσθητη…. Κάποιοι άλλοι θα πουν: έτσι είναι η ζωή!
Μα εγώ δεν μπόρεσα ποτέ να συμβιβαστώ με αυτό που λέγεται «πρέπει»! Ποτέ δεν μπόρεσα να σκληρύνω! Δυστυχώς για μένα, αλλά και για όσους με υποφέρουν!!

Αναπόφευκτα έβαλα τον εαυτό μου στη θέση της… άρχισα να φαντάζομαι τον εαυτό μου μετά από τριάντα και πλέον χρόνια…. Το ποταμάκι στα μάγουλά μου είχε πάρει το δρόμο του…. Τι θα κάνω εγώ μετά από τόσα χρόνια; Αν έχω ακόμα σώας τα φρένας… θα ήθελα να είμαι μια αξιοπρεπής κυρία σαν την εν λόγω κυρία… ανεξάρτητη! Χωρίς να κλαψουρίζω συνέχεια για την ανημπόρια μου στα παιδιά μου και στους γύρω μου…. θα ήθελα να μη βαρύνω τα παιδιά μου… να στέκομαι απόμακρα στη ζωή τους…. να τα καμαρώνω… αν και όποτε χρειάζονται τη βοήθειά μου, να την προσφέρω απλόχερα! Μα…. Θα ήθελα…. Να με θυμούνται που και που…. Να μου τηλεφωνούν…. Να μου φέρνουν τα εγγόνια μου…. να θυμούνται ότι κάπου εκεί… είναι η μάνα τους που τους ανέστησε!!! Βέβαια…. Θα ήθελα και έναν γεράκο… με άσπρα μαλλιά… να μου γκρινιάζει για τα χάπια του… να με κρατά από το χέρι και να με λέει:                « γιαγιούλα μου»…

Δεν ξέρω γιατί…. Αλλά η κουβέντα της κυρίας με συντάραξε! Ίσως με βρήκε σε περίεργη στιγμή… με περίεργη ψυχολογία! Αυτό που με πείραξε ίσως να είναι το εξής: γιατί πρέπει δυο άνθρωποι που αγαπιούνται να χωρίζουν; Ας πούμε ότι καταφέρνουν κάποιοι, με χίλια δυο βάσανα να κρατήσουν έναν γάμο μέχρι τα βαθιά γεράματα…. Γιατί αυτούς που δεν κατάφεραν να τους χωρίσουν ο κόσμος… τα τρίτα πρόσωπα…. Οι καταστάσεις… η ανέχεια, ο τζόγος, το αλκοόλ, η κακοποίηση… ή ακόμα και η αχαριστία…. Γιατί τελικά πρέπει να τους χωρίσει ο θάνατος;

Δεν ξέρω τίποτα από τη ζωή του εν λόγω ζευγαριού… δεν ξέρω αν υπήρχε αγάπη, αν υπήρχε κατανόηση… εκείνο το «γιατί»… ακόμα χτυπάει σαν καμπάνα στα αυτιά μου! με γέμισε και μένα με ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ!!! Ξέρω, ξέρω…. « γιατί, έτσι είναι η ζωή!»

Και αφού θα προσπεράσω το « γιατί»…. Θα το προσπεράσω γιατί ποτέ δεν μπόρεσα να το ξεπεράσω… θα ασχοληθώ με το τι κάνουμε εμείς για τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι αγαπάμε!!!

Ακούω καθημερινά ανθρώπους στην ηλικία μου να λένε:
-      Αχ! Πρέπει να πάω στη μάνα μου!!! και βαριέμαιιιιιιιιιιιι
-      Πωπω ατελείωτη είναι αυτή η μάνα σου… θα το σκεφτώ πολύ για να ξανάρθω μαζί για να την επισκεφτώ! Αν την αγαπάς τόσο… να πηγαίνεις μόνος/η σου!!!
-      Με έπρηξε η μάνα μου…. γιατί δεν καθαρίζεις εκείνο, γιατί φέρεσαι έτσι στο παιδί… γιατί δεν κάνεις παιδί… γιατί δεν παντρεύεσαι… γιατί δεν κάνεις οικονομία!!! ( και άλλα τέτοια όμορφα λογάκια)
-      Δεν τον αντέχω άλλο τον πατέρα μου! άχρηστο με ανεβάζει, άχρηστο με κατεβάζει! Εγώ δεν κάνω τίποτα σωστό! Μόνο αυτός τα έκανε όλα σωστά!!! Η γενιά του και η γενιά του!!!
Πόσοι από εμάς δεν αναγνωρίζουμε λόγια που είπαμε κάποια στιγμή; Για τη μάνα μας, για τον πατέρα μας; Πόσοι από εμάς δεν κλείσαμε με ορμή την πόρτα από το πατρικό μας λέγοντας: « νισάφι πια».

Και όμως… αυτοί οι άνθρωποι… που για αυτούς είμαστε ο κόσμος όλος… που ζουν πια μόνο μέσα από τη ζωή μας!!! Που χαίρονται πια… μόνο με τη χαρά μας, τις επιτυχίες μας… που στενοχωριούνται πιο πολύ από εμάς για τα προβλήματά μας…. Γιατί ο σοφός λαός λέει: του παιδιού σου ο πόνος, είναι δυο φορές πόνος και η χαρά, διπλή!!!

Μήπως… θα πρέπει να πάμε (τώρα που μας παράτησε ο γκόμενος… τώρα που η κολλητή έχει άλλες δουλειές… τώρα που και εμείς γίναμε γονείς και ξέρουμε καλά τι μας πρόσφεραν αυτοί οι άνθρωποι) να χτυπήσουμε την πόρτα τους; να τους πάρουμε μια βόλτα για καφέ ή παγωτό; Να τους πάμε μια βόλτα στη θάλασσα, τώρα δα που είναι καλοκαίρι… να πάμε μια Κυριακή να τους κάνουμε το τραπέζι σε ένα όμορφο ρεστοράν; Σκεφτείτε…. Τι χαρά θα τους δώσουμε! Ας σταματήσουμε να βλέπουμε την επίσκεψή μας στους γονείς – παππούδες μας, σαν αγγαρεία ή υποχρέωση! Αν ανοίξουμε τα αυτιά μας… έχουν πολλά να μας διδάξουν από την πολύτιμη πείρα τους! αν ανοίξουμε την καρδιά μας… μπορούμε να αποκομίσουμε αγάπη!!! Αν σταματήσουμε να το παίζουμε μεγάλοι… μπορούμε να χωθούμε και πάλι στην αγκαλιά τους…. να τους ζητήσουμε να μας χαϊδέψουν…. Να μας κανακέψουν! Το χάδι της μάνας, πάντα έχει την ιδιαίτερη αξία του! Αν παρατήσουμε κατά μέρος τους εγωισμούς μας… αν…. αν….

Κλείστε τα μάτια, και σκεφτείτε λίγο… πως θα είμαστε εμείς σε λίγα χρόνια… πως θα θέλαμε να είμαστε… η ζωή και τα χρόνια κυλάνε σαν νερό…. Εκεί που είμαστε, ήταν αυτοί…. Εκεί που είναι… θα πάμε εμείς!!! Είμαι σίγουρη ότι δεν θα θέλατε, δεν θα θέλαμε να ζήσουμε την εγκατάλειψη…  

Αν προσπαθούσαμε να μην κάνουμε στους άλλους αυτό που δεν θα θέλαμε να μας κάνουν…. Θα ήμασταν καλύτεροι άνθρωποι!!!

Θυμηθείτε κάτι τελευταίο…. Η τρίτη ηλικία… είναι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας, αλλά δεν παύουν να είναι άνθρωποι… και… κάποια μέρα… θα κλείσουν τα μάτια τους για πάντα! τότε… ας είμαστε από τους ανθρώπους που θα έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους…. και όχι από αυτούς που ήθελαν να πουν ή να κάνουν πράγματα και δεν «πρόλαβαν».

 

Παρασκευή 12 Ιουλίου 2013

Alter ego



Σήμερα είμαι σπίτι… εγώ και ο εαυτός μου! η καλύτερή μου συντροφιά! Αυτός που ποτέ δεν θα με προδώσει! Αυτός που με βοηθά πάντα στις δύσκολες στιγμές μου, που με καταλαβαίνει πάντοτε…. γιατί ξέρει τα πάντα από πρώτο χέρι! Αυτός που θα με παρηγορήσει… που θα μου δώσει λύσεις στα προβλήματά μου… αυτός που θα με σταματήσει όταν σκέφτομαι τρελά πράγματα! Ο άλλος μου εαυτός!

Δεν ξέρω ποιος από τους δύο γράφει τώρα…. Η Σαλώμη ή η μικρή Σαλωμίτσα! Έτσι τον έχω ονομάσει τον άλλο μου εαυτό!

Το λοιπόν η μικρή Σαλωμίτσα…. Είναι ευαίσθητη, παραπονιάρα…. Την πιάνουν τα κλάματα με το παραμικρό… παίρνει πάνω της κάθε πρόβλημα του κόσμου… την πιάνει κατάθλιψη με ό,τι μπορείς να φανταστείς και γενικά έχει μια απερίγραπτη έφεση προς τον ρομαντισμό! ( τώρα μιλά η Σαλώμη… είναι πασιφανές!!)

Η Σαλώμη, από την άλλη, είναι μια εγωίστρια, πεισματάρα, κάποιες φορές γαϊδούρα… που τα θέλει όλα δικά της ( είμαι σίγουρη πως καταλάβατε ποιος πληκτρολογεί τώρα… τα λέει από τη ζήλια της!)…. Είναι όμως αντράκι, πανάθεμά την!! Αν δεν την είχα…. Δεν ξέρω ποιο φρενοκομείο θα με φιλοξενούσε τώρα!!

Διαβάζω τις σκέψεις σας…. Είμαι σίγουρη πως κάποιοι από εσάς, μόλις σκέφτηκαν: « δεν απέχεις και πολύ… άκου μικρή και μεγάλη Σαλώμη… άκου, alter ego!!!  Τι ανοησίες είναι αυτές;»

Μη μου πείτε όμως… ότι δεν είπατε ποτέ… « δεν ήμουν ο εαυτός μου…. ξεπέρασα τον εαυτό μου!» ή άλλα παρόμοια! Όλοι μας, μηδενός εξαιρουμένου, έχουμε την καλή μας πλευρά ( θεωρητικά πάντα) και την κακή! Εγώ δεν μπορώ να βαφτίσω καμία μου πλευρά ως καλή ή κακή! Θεωρώ ότι και τα δυο χρειάζονται, όμως πως βρίσκεις την ισορροπία ανάμεσα στις δυο πλευρές σου; Ποια υπερισχύει συνήθως; Μάλλον είναι ανάλογα την περίπτωση…. ή ανάλογα με το τι σου βγάζει ο καθένας! Κάποιοι, που με γνωρίζουν… μπορούν να με αποκαλέσουν σκύλα! Ή απόμακρη! Κάποιοι άλλοι… μπορεί να μου βάλουν και φωτοστέφανο! Θεωρώ ότι…. Ό,τι μου δίνει ο καθείς, αυτό παίρνει! Κοινώς, ό,τι σπέρνεις…. εκείνο θερίζεις… λέει ο νόμος της φύσης!

Τι λένε όμως οι επιστήμονες για το alter ego; Παράδειγμα, ο Sigmund Freud χώρισε τον ψυχισμό του ανθρώπου σε τρία μέρη. Το id, το οποίο κινείται με μόνο γνώμονα την ευχαρίστηση! Είναι το ένστικτο του ανθρώπου, το ζωώδες ένστικτό ή  χαρακτηριστικό. Δεν υπάγεται σε κανέναν περιορισμό και δεν αισθάνεται ποιο είναι το όριο!
Έπειτα είναι το superego! Το οποίο βρίσκεται στον αντίποδα του id, ουσιαστικά αποτελεί τη συνείδηση του ανθρώπου. Περιέχει λοιπόν όλα τα πρέπει και τα μη… όλα αυτά που λέμε αρχές! Όλα τα βιώματα και λειτουργεί σαν κατασταλτικός παράγοντας του id.

Τέλος, κατά τον Freud, υπάρχει το ego το οποίο λειτουργεί σαν διαιτητής ανάμεσα στο id και στο superego. Αυτό το τρίτο μου σημείο… δεν το έχω βρει ακόμα… δεν το έχω ταυτοποιήσει! Εγώ αναγνωρίζω δύο μέρη …. εμένα… και τον εαυτό μου!

Κάποιοι, ίσως περισσότερο πρακτικοί… θα πουν ότι έχουμε δύο μέρη… αυτό που ορίζεται από την καρδιά, δηλαδή το συναισθηματικό μας κόσμο και τη λογική! Αυτό το τέρας που μας ακολουθεί παντού και μας το χαλάει πάντα στο καλύτερο! Όμως… αν δεν είχαμε και τη λογική… σκεφτείτε πόσα λάθη θα μπορούσαμε να κάνουμε! Από την άλλη…. Μήπως είναι λίγα αυτά που μετανιώνουμε…. Πράξεις που ήταν αποτέλεσμα, καθαρά της λογικής;

Θα μου πείτε… τι σε έπιασε σήμερα και ασχολείσαι τόσο επισταμένα με την ψυχολογία! Χμ! Η ψυχολογία, ήταν το όνειρό μου! πάντα με τράβαγε σαν μαγνήτης! Ήθελα να σπουδάσω κιόλας! Μα ήξερα καλά τον εαυτό μου! σκράπας όπως ήμουν και παρέμεινα στην αποστήθιση και τα θεωρητικά μαθήματα…. Κατέληξα λογίστρια… η φωνή της λογικής! Ή αν θέλετε της Σαλώμης!

Λατρεύω τον εαυτό μου! τον προστατεύω σαν τα μάτια μου, που λένε! Όσο ηλίθιο και αν ακούγεται αυτό… επιβάλλεται να γίνει αρχή όλων μας! Δεν μιλώ για εγωισμό… μα και η τάση αυτοκαταστροφής που έχουν κάποιοι συνάνθρωποί μας δεν είναι και ό,τι καλύτερο! Πιστεύω ακράδαντα, πως αν δεν αγαπάς τον εαυτό σου, δεν γίνεται να αγαπήσεις κανέναν άλλον!

Το σημερινό άρθρο είναι ένας διάλογος ανάμεσα στους δυο εαυτούς μου…
Η μικρή Σαλωμίτσα παραπονιέται:
-      Πόσα πράγματα δεν με άφησες να κάνω; Πόσες φορές δεν βούλωσες το στόμα μου την ώρα που ήθελα να τσιρίξω! Να ουρλιάξω τις μεγάλες αλήθειες που κρύβω μέσα μου; γιατί με κάνεις να φοβάμαι; Γιατί με γεμίζεις με αναστολές; Με γεμίζεις με ανασφάλειες; Πότε θα απαλλαγώ οριστικά από τα πρέπει σου; Πότε θα διεκδικήσω τα θέλω μου; πότε επιτέλους θα μπορέσω να πω να πάνε να απαυτωθούν όλοι αυτοί που με πληγώνουν; Γιατί τους κρατάς ακόμα στη ζωή μου; γιατί με κάνεις να βουρκώνω τώρα δα…. Για όλα όσα έχασα…. Για τα όνειρά μου… για αυτά που θέλω και δεν με αφήνει ο ηλίθιος εγωισμός σου να πω; Γιατί τώρα δα με πνίγει η μοναξιά… δε μου φτάνεις Σαλώμη…. Δε μου φτάνει η παρέα σου!!! Γιατί απλά δεν μπορείς να με αγγίξεις! Δεν μπορείς να μου προσφέρεις αυτό που λέγεται συντροφιά!

Τα πρώτα δάκρυα κυλούν και πέφτουν πάνω στο πληκτρολόγιο…. Η μικρή αποσύρεται… σπαράζει… δεν έχει άλλο κουράγιο! Κάτι την τσακίζει, μα φαίνεται ότι πάλι έχει αναστολές… για να δούμε τι έχει να μας πει η Σαλώμη τώρα:
-      Τελείωσες γλυκιά μου; με τον καλό λόγο στο στόμα σου είσαι! Ωραία λοιπόν, για όλα φταίω εγώ! Γιατί εγώ αποφασίζω! Η ριμάδα η λογική σου! Γιατί για όλα όσα έκανες εσύ, πάντα μου φώναζες: που ήσουν τότε; Γιατί κοιμόσουν; Γιατί δεν μου έδινες ένα χαστούκι να με συνεφέρεις; Γιατί δεν βούλωνες το στόμα μου, όταν είχα ξεφύγει; Γιατί; Γιατί…. Γιατί… πάντα πρέπει να απαντάω σε ένα γιατί! Γύρνα πίσω σου και δες! Από τι έφυγες και που είσαι τώρα! Σταμάτα να κλαψουρίζεις ρε! Ξύπνα! Είσαι εδώ ρε! Γερή, δυνατή, όμορφη! Ναι ρε κουκλάρα! Και σε όποιον αρέσεις! Σήκω πάνω καλέ! Τι σε έπιασε; Τι σου λείπει; Η συντροφιά; Χα! Να γελάσω δυνατά; Ποια συντροφιά; Για πες!..... Δε μιλάς ε; ποια συντροφιά; Λέγε! Αυτή που περνά καλύτερα όταν είναι μόνη της; Ε;…. ξέρεις εσύ! για πες……
-      Σνιφ….. άσε με!
-      Όχι δε σε αφήνω! Ξέρεις τι ώρα έχει πάει; Με αυτά και με αυτά…. Αναρωτιέμαι τι ώρα θα σηκωθούμε πάλι αύριο! Λέγε!
-      Όχι!
-      Αγάπη μου! όποιος θέλει να είναι μαζί σου… είναι γιατί γουστάρει αυτό που είσαι! Όποιος δεν θέλει… ας μείνει παρέα με τη μοναξιά του! Ή ας πάρει τα κουβαδάκια του και να πάει σε άλλη παραλία! Ε;
-      Σνιφ…. Στο διάολο!
-      Έλα…. Τι θέλεις; Μια βόλτα με το αυτοκίνητο ας πούμε; Έλα… που θες να σε ταξιδέψω… ξέρω κάτι μέρη… ε;
-      Πάλι στο τσάμπα θα τη βγάλεις;
-      Εεεε…. οι καιροί είναι δύσκολοι…. Τα καλύτερα ταξίδια γίνονται με το νου! Κλείσε τα μάτια… έλα να σε πάρω αγκαλίτσα… μικρή μου Σαλωμίτσα…. Αστέρι μου…. έλα! Χαμογέλα μου! είσαι τόσο όμορφη όταν χαμογελάς!!!
-      Αν δεν είχα και σένα τι θα έκανα;
-      Γέλα μου και ας είναι ψέμα… έλα γέλα μου….

Και όμως… να που τώρα χαμογελώ και πάλι! Δεν ξέρω αν είμαι στα πρόθυρα κάποιας νευρικής κρίσης…. Δεν ξέρω αν είμαι ήδη τρελή! Αν διαβάζει κανείς ψυχίατρος αυτό το άρθρο ( μεγάλη ιδέα έχω για τον εαυτό μου) ας μας πει τη γνώμη του! Η αλήθεια είναι πως κάπως έτσι έχω περάσει τις χειρότερες στιγμές μου! και λέω πως την έχω βγάλει μέχρι σήμερα καθαρή! Χαίρομαι που ακόμα έχω τα κότσια να γράφω αλήθειες που άλλοι δεν θα τολμούσαν ούτε καν να πουν! Ναι, κάποιες στιγμές είμαι αδύναμη! Έχω ανάγκες και εγώ! Αλλά όταν δεν υπάρχει κανείς άλλος να σου τις καλύψει… καλό δεν είναι που είμαι αυτάρκης; Δεν ξέρω πως ακούγεται… αλλά έχω κανακέψει, έχω χαϊδέψει, έχω παρηγορήσει πολλές φορές τον εαυτό μου! όσο τρελό και αν ακούγεται!

Κάποιοι… που θα με διαβάσουν και με ξέρουν… θα πουν: μα, τι λέει; Φαινομενικά είναι τόσο δυνατή και σκληρή! Μοιάζει με λιοντάρι! Δεν την σκιάζει φοβέρα καμιά!

Κάποιος, κάποτε μου είπε: « καλό το λιοντάρι που μοστράρεις σε όλους… μα… με τη γατούλα τι γίνεται;»
Η απάντησή μου ήταν: « αν αφήσω όλους να δουν τη γατούλα… χάθηκα! Θα με κατασπαράξουν τα σκυλιά που είναι γύρω μου! η γατούλα είναι μόνο για τους εκλεκτούς… για αυτούς που πραγματικά αξίζουν για να τη δουν!»

Αυτή είναι η αλήθεια μου! φορώ μάσκα στο μεγαλύτερο μέρος της ζωής μου και στους περισσότερους ανθρώπους με τους οποίους συναναστρέφομαι! Ίσως είναι λάθος! Μα εμένα με έχει προφυλάξει από πολλά δεινά! Μάλλον μιλά και πάλι η Σαλώμη…. Η οποία θα σου πει:

« τα καλά και τα όμορφά σου… να τα δώσεις εκεί που αξίζουν!!! Μη σπαταλιέσαι εδώ και εκεί! Σταμάτα να μυξοκλαις για καθετί κακό σου συμβαίνει! Αν δεν αλλάξεις ψυχολογία τίποτα καλό δεν θα έρθει! Άλλωστε κάθε πράγμα έχει πολλές όψεις… είναι σαν ένα μισό ποτήρι…. Κάποιοι το βλέπουν μισοάδειο και κάποιοι μισογεμάτο! Εγώ επιλέγω να το βλέπω ξέχειλο! Γεμάτο από ζωή… αισιοδοξία… και αγάπη για τους ανθρώπους! Αγάπη όμως πρώτα και πάνω από όλα για τον εαυτό σου! Μάθε να αγαπάς ΕΣΕΝΑ!»

Τετάρτη 10 Ιουλίου 2013

Το κυνήγι του χαμένου θησαυρού



«Οι ανθρώπινες σχέσεις έγιναν δύσκολες» αυτό πια το ακούς παντού!
« Δεν μπορώ να καταλάβω τι θέλει!» αυτό το λέει η κολλητή/τος σου!
« χάσαμε την επικοινωνία μας, δε μιλάμε πια» αυτό και αν δεν ακούγεται μέσα στα ζευγάρια!
Κάθομαι σε μια καφετέρια και χαζεύω τους θαμώνες….
Κάποια ζευγάρια κάθονται και δεν μιλούν… ο καθένας βυθισμένος στις σκέψεις του… μην ξεχνάμε, είναι και δύσκολοι οι καιροί.
Στην άκρη ένα νεαρό ζευγάρι κάθεται αγκαλιασμένο…. Το κοιτώ… εκείνος ψιθυρίζει κάτι στο αυτί της και εκείνη γελά! Γυρίζω το βλέμμα μου και βλέπω μια άλλη γυναίκα να έχει καρφώσει το βλέμμα της πάνω στο ζευγάρι και να το κοιτά με ζήλια…. Η ίδια, συνοδεύεται…. Αλλά ο άλλος είναι στον κόσμο του! Απλά το βλέμμα του περιπλανιέται στο χώρο. Και αναρωτιέσαι… τι βγήκαν έξω αυτοί οι άνθρωποι; Τι βγήκαν να κάνουν; Από την ώρα που ήρθα, δεν αντάλλαξαν κουβέντα! Και μη μου πείτε το γελοίο: « μοιράζονται τις σιωπές τους»!!!!

Το κυνήγι του χαμένου θησαυρού!
Το κυνήγι του χαμένου παράδεισου…. Τότε που όλοι ήμασταν σαν το νεαρό ζευγάρι στη γωνιά… τότε που εκείνος σου κράταγε συνεχώς το χέρι… που σου μίλαγε αδιάκοπα… για τα όνειρά του, τα σχέδια για το επόμενο ταξίδι… το κοινό σας μέλλον… να μην πιάσω τα ερωτόλογα… ή εκείνο το βλέμμα…. Που όταν σε κοίταγε, εσύ έλιωνες!! Χανόσουν! Να μην πιάσω τα όμορφα λόγια… για το καινούργιο σου φόρεμα… το καινούργιο κούρεμα ή χρώμα μαλλιών…. Τώρα πια… ότι και να κάνεις… απλά περνά απαρατήρητο!!! Χάσαμε το θησαυρό! Χάσαμε τη μαγεία!!!

Δε σε κρατά πια από το χέρι, δε σου χαϊδεύει τα μαλλιά! Κάποιες στιγμές γίνεται απότομος, απόμακρος! Και εσύ αρχίζεις να τρώγεσαι με τον εαυτό σου! Στο σεξουαλικό τομέα… άστα! Μια επαφή… μια στις τόσες… χαλαρή, ανιαρή… χωρίς πάθος, χωρίς προκαταρκτικά, χωρίς παιχνίδι… μια επαφή που σε αφήνει με ένα τεράστιο κενό… και με ένα μεγάλο ΓΙΑΤΙ!

Αναρωτιέσαι, που πήγε εκείνη η λαχτάρα, εκείνη η μαγεία… το πάθος!!! Η χημεία, που συνηθίζεται στις μέρες μας να λέγεται η έλξη! Γίνεται στην αρχή να υπάρχει η χημεία και μετά να χαθεί; Εξασθενούν οι χημικές ενώσεις; Και δεν γίνεται η έκρηξη; Τι στο διάολο φταίει;

Και βλέπεις έναν άντρα να σκέφτεται: « βαρέθηκα!!! Τα ίδια και τα ίδια! Βαρέθηκα την γκρίνια της! Είναι μονίμως ανικανοποίητη! Δεν μου φτάνουν τα προβλήματα, έχω και αυτήν! Έχω εγώ τώρα όρεξη να την χαϊδεύω; Ενώ δεν ξέρω πως θα πληρώσω τη ΔΕΗ; Δε μου κάνει αίσθηση πια το κορμί της! Την αγαπάω… ναι! Σαφέστατα! Αλλά και τον αστακό κάθε μέρα, κάποτε τον βαριέσαι!»

Και βλέπεις τη γυναίκα: « μήπως έχει άλλη; Μήπως του παραέχω εμπιστοσύνη; Γιατί δεν με αγγίζει πια; Μήπως δεν είμαι όμορφη; Τον βλέπω που χαλβαδιάζει τις άλλες γυναίκες! Τι έχω και δεν με θέλει πια; Είμαι σίγουρη! Έχει βρει γκόμενα!»

Όχι βρε ηλίθια! Τουλάχιστον όχι πάντα!!!!
Απλά αδερφοποιηθήκατε! Απλά χάσατε τη μαγεία! Είτε πιάνει το δικό σου πόδι, είτε το δικό του… είναι ένα και το αυτό! (έκφραση που συχνά λέγεται από τους άντρες!) και το χειρότερο από όλα; Σε θεωρεί δεδομένη!!! Γιατί και αύριο θα είσαι εκεί! Επομένως δεν υπάρχει πλέον λόγος να σε κυνηγήσει!!

Πολλές φορές βλέπω γυναίκες να προσπαθούν να σώσουν το γάμο ή τη σχέση τους κάνοντας ό,τι πιο παλαβό μπορείς να φανταστείς! Από τα πιο απλά… αλλαγή στην εμφάνιση… αγοράζουν σέξι εσώρουχα…. Προσπαθώντας να βρουν μια σπίθα μέσα στη στάχτη… ε, και αν πετύχει μια φορά.. η επόμενη θα είναι ακόμα πιο δύσκολη! Μέχρι που θα ακούσεις το πετυχημένο… « γίνεσαι γελοία!» και τότε τι κάνεις; Εδώ φτάνουμε στα πιο τραβηγμένα σενάρια…. Στο σενάριο του τράγου! Έχω κάνει ατελείωτες συζητήσεις επί του θέματος! Σκηνικά στημένα! Και καλά περίεργα τηλεφωνήματα τα μεσάνυχτα… και ας είναι από την κολλητή σου.. μέχρι και ανώνυμα τηλεφωνήματα του στυλ « πρόσεχε τη γυναίκα σου»

Το σενάριο του τράγου:
Ξέρετε σε κάθε κοπάδι υπάρχουν οι κατσίκες (βλέπε γυναίκες) και οι τράγοι (βλέπε άντρες) αλλά είναι όλο το χρόνο μαζί! Έτσι είναι λίγο δύσκολο να ξυπνήσει η λίμπιντο και να ξεκινήσει η διαδικασία της αναπαραγωγής! Οι τσομπάνηδες, λοιπόν, εφαρμόζουν μια τακτική που έχει πάντοτε, θετικά αποτελέσματα! Όταν θέλουν να ξεκινήσει η περίοδος αναπαραγωγής, ανταλλάσουν με άλλους τσομπάνηδες κάποιους τράγους! Όταν λοιπόν μπαίνει ο νέος τράγος - γόης στο κοπάδι… οι κατσίκες τρελαίνονται… αλλά και οι τράγοι δεν πάνε πίσω! Αρχίζει τότε η μάχη… γιατί… « δεν μπορείς ρε φίλε να κανονίσεις τις δικές μου τις κατσίκες!». Μήπως, λέω μήπως, κάτι ανάλογο γίνεται και με τους ανθρώπους; Μήπως…. Μόνο όταν χάσουμε κάτι, ή νομίζουμε ότι το χάνουμε… μόνο τότε καταλαβαίνουμε την αξία του και αρχίζουμε να το κυνηγάμε; Δεν είναι απαράδεκτο;

Δεν είναι απαράδεκτο να εκτιμάς κάτι μόνο όταν το χάσεις; Γιατί πρέπει μονίμως κάποιος να αγαπάει περισσότερο και να κυνηγάει τον άλλον; Γιατί πρέπει πάντα  ο ένας από τους δύο να κάνει συνεχώς προσπάθειες; Γιατί δεν γίνεται η προσπάθεια και από τα δύο μέρη; Δεν θα κρίνω αν αυτός που προσπαθεί είναι ο άντρας ή η γυναίκα, μα συνήθως είναι η δεύτερη! Βλέπεις… ο άντρας έχει και έναν εγωισμό! Δε γίνεται να παρακαλά!!!

Όμως, φτάνει μια ώρα που κουράζεσαι να προσπαθείς…. Κουράζεσαι να κυνηγάς το χαμένο πια θησαυρό! Θέλεις και εσύ, να κάνει κάτι ο άλλος για σένα! Να σε κυνηγήσει μια φορά και εκείνος… να σε κάνει να νιώσεις σημαντική/κος…. Να νιώσεις ότι αξίζεις! Να ανέβει η ψυχολογία σου! Να κάνει, ρε διάολε μια υπέρβαση του εαυτού του!!! Να κάνει κάτι! Απλά να πάψει να σε θεωρεί δεδομένη/νο!!!

Σίγουρα, για να κυνηγάς το θησαυρό… έχει ακόμα μεγάλη αξία για σένα! Αλλά αν τον θεωρήσεις χαμένο, τι κάνεις; Τι κάνεις, αν χαθεί το κίνητρο για κυνήγι; Αν χαθεί το ενδιαφέρον; Απλά… επέρχεται η φθορά… ύστερα το τρίτο πρόσωπο… και ο θησαυρός ακούει σε άλλο όνομα! Μέχρι να χαθεί και αυτός! Είναι άραγε όλα θέμα χρόνου; Δηλαδή, η φθορά σε μια σχέση έρχεται με το χρόνο ή φταίει κάτι άλλο; Μήπως η κάθε σχέση έχει διάφορα στάδια και το κάθε στάδιο μπορεί να έχει τη γλύκα και το ενδιαφέρον του;

Θεωρώ ότι δεν φτάνει μόνο να αγαπάς! Μια σχέση είναι σαν ένα λουλούδι, θέλει συνεχώς τη φροντίδα σου… το πότισμα, το σκάλισμα… να απομακρύνεις τα ζιζάνια… το λουλούδι για να ανθίσει λένε… ότι πρέπει να του μιλάς!!! Αν αγαπάς αυτό που έχεις… αν ακόμα έχει την αξία του ο θησαυρός, από σένα εξαρτάται να μη γίνει ένας χαμένος θησαυρός!!!