Τρίτη ηλικία

Τρίτη ηλικία… δεν είναι κάτι έξω από αυτόν τον κόσμο… είναι η μάνα μου…. ο πατέρας σου… η γιαγιά του Νίκου…. Ο παππούς της Σοφίας! Είναι όλοι αυτοί που έδωσαν τα πάντα, που στερήθηκαν τα πάντα για να γίνουμε αυτό που περηφανευόμαστε ότι είμαστε σήμερα! Και…; Τι κάνουμε εμείς για αυτούς; Τους αφήνουμε στο περιθώριο… τους αφήνουμε να ζουν το δράμα της μοναξιάς τους!

Αφορμή για το σημερινό άρθρο ήταν μια κουβέντα…. Μιας καθώς πρέπει κυρίας… γύρω στα εβδομήντα, που με συντάραξε! Δεν μπορώ να την ξεχάσω… γυρίζει συνέχεια μέσα στο μυαλό μου!

-      Αχ Γιώργο…. Γιατί έφυγες; Γιατί; Τώρα που μεγάλωσαν τα σκατόπαιδα….. τώρα που τελείωσαν οι υποχρεώσεις! Δες τι όμορφο είναι το σπιτικό μας…. Πόσο όμορφα θα περνούσαμε τα δυο μας εδώ…. Αχ Γιώργο…. Γιατί έφυγες; Και με άφησες μόνη…..

Γράφω τα λόγια της και τα χέρια μου τρέμουν… την άκουγα να μιλάει και ένας κόμπος ανέβηκε στο λαιμό μου… τα μάτια μου ξαφνικά ξεχείλισαν και δεν ήξερα τι να τα κάνω!!! Δεν ήξερα που να κρύψω τα δάκρυα που έριχνα για έναν άνθρωπο που δεν γνώρισα ποτέ! Κάποιοι θα με πουν υπερευαίσθητη…. Κάποιοι άλλοι θα πουν: έτσι είναι η ζωή!

Μα εγώ δεν μπόρεσα ποτέ να συμβιβαστώ με αυτό που λέγεται «πρέπει»! Ποτέ δεν μπόρεσα να σκληρύνω! Δυστυχώς για μένα, αλλά και για όσους με υποφέρουν!!

Αναπόφευκτα έβαλα τον εαυτό μου στη θέση της… άρχισα να φαντάζομαι τον εαυτό μου μετά από τριάντα και πλέον χρόνια…. Το ποταμάκι στα μάγουλά μου είχε πάρει το δρόμο του…. Τι θα κάνω εγώ μετά από τόσα χρόνια; Αν έχω ακόμα σώας τα φρένας… θα ήθελα να είμαι μια αξιοπρεπής κυρία σαν την εν λόγω κυρία… ανεξάρτητη! Χωρίς να κλαψουρίζω συνέχεια για την ανημπόρια μου στα παιδιά μου και στους γύρω μου…. θα ήθελα να μη βαρύνω τα παιδιά μου… να στέκομαι απόμακρα στη ζωή τους…. να τα καμαρώνω… αν και όποτε χρειάζονται τη βοήθειά μου, να την προσφέρω απλόχερα! Μα…. Θα ήθελα…. Να με θυμούνται που και που…. Να μου τηλεφωνούν…. Να μου φέρνουν τα εγγόνια μου…. να θυμούνται ότι κάπου εκεί… είναι η μάνα τους που τους ανέστησε!!! Βέβαια…. Θα ήθελα και έναν γεράκο… με άσπρα μαλλιά… να μου γκρινιάζει για τα χάπια του… να με κρατά από το χέρι και να με λέει:                « γιαγιούλα μου»…

Δεν ξέρω γιατί…. Αλλά η κουβέντα της κυρίας με συντάραξε! Ίσως με βρήκε σε περίεργη στιγμή… με περίεργη ψυχολογία! Αυτό που με πείραξε ίσως να είναι το εξής: γιατί πρέπει δυο άνθρωποι που αγαπιούνται να χωρίζουν; Ας πούμε ότι καταφέρνουν κάποιοι, με χίλια δυο βάσανα να κρατήσουν έναν γάμο μέχρι τα βαθιά γεράματα…. Γιατί αυτούς που δεν κατάφεραν να τους χωρίσουν ο κόσμος… τα τρίτα πρόσωπα…. Οι καταστάσεις… η ανέχεια, ο τζόγος, το αλκοόλ, η κακοποίηση… ή ακόμα και η αχαριστία…. Γιατί τελικά πρέπει να τους χωρίσει ο θάνατος;

Δεν ξέρω τίποτα από τη ζωή του εν λόγω ζευγαριού… δεν ξέρω αν υπήρχε αγάπη, αν υπήρχε κατανόηση… εκείνο το «γιατί»… ακόμα χτυπάει σαν καμπάνα στα αυτιά μου! με γέμισε και μένα με ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ!!! Ξέρω, ξέρω…. « γιατί, έτσι είναι η ζωή!»

Και αφού θα προσπεράσω το « γιατί»…. Θα το προσπεράσω γιατί ποτέ δεν μπόρεσα να το ξεπεράσω… θα ασχοληθώ με το τι κάνουμε εμείς για τους ανθρώπους που υποτίθεται ότι αγαπάμε!!!

Ακούω καθημερινά ανθρώπους στην ηλικία μου να λένε:

-      Αχ! Πρέπει να πάω στη μάνα μου!!! και βαριέμαιιιιιιιιιιιι

-      Πωπω ατελείωτη είναι αυτή η μάνα σου… θα το σκεφτώ πολύ για να ξανάρθω μαζί για να την επισκεφτώ! Αν την αγαπάς τόσο… να πηγαίνεις μόνος/η σου!!!

-      Με έπρηξε η μάνα μου…. γιατί δεν καθαρίζεις εκείνο, γιατί φέρεσαι έτσι στο παιδί… γιατί δεν κάνεις παιδί… γιατί δεν παντρεύεσαι… γιατί δεν κάνεις οικονομία!!! ( και άλλα τέτοια όμορφα λογάκια)

-      Δεν τον αντέχω άλλο τον πατέρα μου! άχρηστο με ανεβάζει, άχρηστο με κατεβάζει! Εγώ δεν κάνω τίποτα σωστό! Μόνο αυτός τα έκανε όλα σωστά!!! Η γενιά του και η γενιά του!!!

Πόσοι από εμάς δεν αναγνωρίζουμε λόγια που είπαμε κάποια στιγμή; Για τη μάνα μας, για τον πατέρα μας; Πόσοι από εμάς δεν κλείσαμε με ορμή την πόρτα από το πατρικό μας λέγοντας: « νισάφι πια».

Και όμως… αυτοί οι άνθρωποι… που για αυτούς είμαστε ο κόσμος όλος… που ζουν πια μόνο μέσα από τη ζωή μας!!! Που χαίρονται πια… μόνο με τη χαρά μας, τις επιτυχίες μας… που στενοχωριούνται πιο πολύ από εμάς για τα προβλήματά μας…. Γιατί ο σοφός λαός λέει: του παιδιού σου ο πόνος, είναι δυο φορές πόνος και η χαρά, διπλή!!!

Μήπως… θα πρέπει να πάμε (τώρα που μας παράτησε ο γκόμενος… τώρα που η κολλητή έχει άλλες δουλειές… τώρα που και εμείς γίναμε γονείς και ξέρουμε καλά τι μας πρόσφεραν αυτοί οι άνθρωποι) να χτυπήσουμε την πόρτα τους; να τους πάρουμε μια βόλτα για καφέ ή παγωτό; Να τους πάμε μια βόλτα στη θάλασσα, τώρα δα που είναι καλοκαίρι… να πάμε μια Κυριακή να τους κάνουμε το τραπέζι σε ένα όμορφο ρεστοράν; Σκεφτείτε…. Τι χαρά θα τους δώσουμε! Ας σταματήσουμε να βλέπουμε την επίσκεψή μας στους γονείς – παππούδες μας, σαν αγγαρεία ή υποχρέωση! Αν ανοίξουμε τα αυτιά μας… έχουν πολλά να μας διδάξουν από την πολύτιμη πείρα τους! αν ανοίξουμε την καρδιά μας… μπορούμε να αποκομίσουμε αγάπη!!! Αν σταματήσουμε να το παίζουμε μεγάλοι… μπορούμε να χωθούμε και πάλι στην αγκαλιά τους…. να τους ζητήσουμε να μας χαϊδέψουν…. Να μας κανακέψουν! Το χάδι της μάνας, πάντα έχει την ιδιαίτερη αξία του! Αν παρατήσουμε κατά μέρος τους εγωισμούς μας… αν…. αν….

Κλείστε τα μάτια, και σκεφτείτε λίγο… πως θα είμαστε εμείς σε λίγα χρόνια… πως θα θέλαμε να είμαστε… η ζωή και τα χρόνια κυλάνε σαν νερό…. Εκεί που είμαστε, ήταν αυτοί…. Εκεί που είναι… θα πάμε εμείς!!! Είμαι σίγουρη ότι δεν θα θέλατε, δεν θα θέλαμε να ζήσουμε την εγκατάλειψη…  

Αν προσπαθούσαμε να μην κάνουμε στους άλλους αυτό που δεν θα θέλαμε να μας κάνουν…. Θα ήμασταν καλύτεροι άνθρωποι!!!

Θυμηθείτε κάτι τελευταίο…. Η τρίτη ηλικία… είναι άνθρωποι μεγάλης ηλικίας, αλλά δεν παύουν να είναι άνθρωποι… και… κάποια μέρα… θα κλείσουν τα μάτια τους για πάντα! τότε… ας είμαστε από τους ανθρώπους που θα έχουν ήσυχη τη συνείδησή τους…. και όχι από αυτούς που ήθελαν να πουν ή να κάνουν πράγματα και δεν «πρόλαβαν».