Κυριακή 25 Νοεμβρίου 2012

Το χάδι....

Το χάδι είναι ο υπέρτατος τρόπος εκδήλωσης της αγάπης. Το χρησιμοποιεί η μάνα για το παιδί και αντίστροφα, η γυναίκα για τον άντρα και αντίστροφα... Η ευτυχία δεν είναι τίποτα άλλο απο κομμάτια στιγμών όπου ο άνθρωπος νιώθει ευφορία αλλά και αγάπη!

Ένα χάδι εκφράζει αυτό που αισθάνεται η καρδιά, ο νούς, όλη η ψυχοσύνθεση του ανθρώπου. Το χάδι μπορεί να λιώσει τον πάγο στην καρδιά κάποιου, μπορεί να μαλακώσει τη λύπη , να απαλύνει τον πόνο, αλλά και να δώσει δύναμη! Είναι ένα όπλο κατά της κατάθλιψης, της απογοήτευσης, της ανημπόριας, της γκρίνιας!

Πόσο συχνά, όμως, χρησιμοποιεί αυτό το δυνατό όπλο ο σημερινός άνθρωπος; ο χρόνος του, απίστευτα περιορισμένος.... συνοδευόμενος με ένα μόνιμο άγχος.... οι ηλίθιες, κοινές δικαιολογίες, που μας κάνουν να κρυβόμαστε απο τον ίδιο μας τον εαυτό, αλλά και να κλεινόμαστε στο καβούκι μας. Αυτές οι δικαιολογίες μας κάνουν να παγώνουμε συναισθηματικά. Ο άνθρωπος σήμερα έχει χάσει την σωματική επαφή. Φοβάται να αγγίξει το φίλο ή τη φίλη του μήπως και παρεξηγηθεί! Τι ανόητος φόβος;

Η γενιά μας είναι κατά τη συντριπτική της πλειοψηφία στερημένη απο το χάδι. Οι γονείς μας, είτε ήταν αγρότες, είτε εργάτες στη φάμπρικα ή μετανάστες στη Γερμανία, δεν είχαν την παιδεία ή ακόμα και την εμπειρία ενός χαδιού! Ποιος νομίζετε ότι τους πήρε ποτέ αγκαλιά και τους χάιδεψε όσο ήταν παιδιά; όταν οι περισσότεροι απο τους γονείς μας ήταν μέλη μια πολυπληθούς οικογένειας και πολύ συχνά έμεναν ορφανοί σε μικρή ηλικία;

Τότε ο κυρίαρχος αγώνας ήταν αυτός της επιβίωσης! Η κατσαρόλα να είναι γεμάτη και όλα τα άλλα ήταν για αυτούς, ψιλά γράμματα! Αυτό κληρονόμησαν, αυτό μας έδωσαν! Κανείς δεν αμφισβητεί την υπέρμετρη αγάπη τους ως γονείς, και σίγουρα δεν μπορεί κανείς να τους κατηγορήσει για την αδυναμία τους να την εκφράσουν! Απλά δεν έμαθαν τον τρόπο!

Η δική μας όμως γενιά, σαν γονείς πια .... σαν σύζυγοι ή σύντροφοι.... τί μας εμποδίζει στο να εκφράσουμε έμπρακτα την αγάπη μας; μήπως κάνουμε το ίδιο λάθος με τους γονείς μας; μήπως νομίζουμε ότι παίρνοντας δώρα, ακριβά παιχνίδια, δηλαδή υλικά αγαθά, θεωρούμε ότι τα έχουμε όλα καλά καμωμένα; τελιώσαμε την υποχρέωσή μας για σήμερα, αφού έχουμε δουλέψει, διαβάσει τα παιδιά μας, μαγειρέψει, σιδερώσει;

Είναι εννιά το βράδυ σε ένα κλασσικό ελληνικό σπίτι. Μια τετραμελής οικογένεια ζει μέσα σε αυτό. Η εικόνα;
Ο άντρας βλέπει τηλεόραση ή διαβάζει εφημερίδα ή ροχαλίζει μακαρίως στον καναπέ του σαλονιού , αν εξαιρέσουμε την περίπτωση να έχει βγεί με φίλους.
Η γυναίκα ή σερφάρει στο ίντερνετ ή σιδερώνει ή διαβάζει ένα λογοτεχνικό βιβλίο.
Τα παιδιά είναι στα δωμάτιά τους και πότε πότε τσακώνονται για να υπενθυμίσουν την παρουσία τους.
Μήπως αναγνωρίζετε αυτήν την εικόνα;

Ας κάνουμε ένα πείραμα για να την αλλάξουμε!
Η γυναίκα πλησιάζει τον άντρα... τον παίρνει αγκαλιά και ξεκινά να του κάνει ένα χαλαρωτικό μασάζ στην πλάτη ή στο κεφάλι. Ο πιο σκληροτράχηλος άντρας δεν πρόκειται να αντισταθεί σε αυτήν την ευλογία! Πιστέψτε με, ότι σε τρία λεπτά θα εμφανιστούν και τα παιδιά της οικογένειας για να πάρουν το μερίδιό τους απο την ευτυχία της στιγμής!

Ποια γυναίκα θα αντισταθεί σε ένα χάδι στα μαλλιά, ακόμα και αν είναι έφραση συγνώμης ή ένα απλό ευχαριστώ για όλα όσα ακούραστα προσφέρει;

Πόσο ευτυχισμένος μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος όταν μοιραστεί ένα καναπέ με την οικογένειά του; όταν τα ζουζούνια του θα του γελάνε, θα του μιλούν ή θα τον χαϊδεύουν;
Πόσο ευτυχισμένος μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος στην αγκαλιά του αγαπημένου του; όταν τον χαϊδέυουν δύο χέρια.... όταν τον κοιτούν με λατρεία δύο μάτια; πόση δύναμη μπορεί να αποκομίσει απο αυτά τα χάδια; πόση είναι η χαλάρωση που θα νιώσει ο νους μα και το σώμα..... Πόσο όμορφο θα ήταν να σε έπαιρνε ο ύπνος σε μια τέτοια στάση; Τα παιδιά το αποζητούν με μανία.... εμείς που δεν πάψαμε ποτέ κατά βάθος να είμαστε παιδιά δεν το έχουμε ανάγκη; γιατί στερούμε απο τον εαυτό μας αυτήν την ευτυχία; γιατί τη στερούμε απο όσους αγαπάμε;

Τώρα που η οικονομική κρίση έχει εισβάλλει για τα καλά στη ζωή μας και δεν θα μπορούμε να προσφέρουμε άλλα υλικά αγαθά, μήπως μπορούμε να αναπληρώσουμε το κενό με κάτι άλλο; με κάτι ανέξοδο... με ένα χάδι!!!;

Όλοι παραπονιόμαστε ότι οι ανθρώπινες σχέσεις έχουν γίνει δύσκολες. Ο άνθρωπος έγινε απρόσιτος... τί κάνουμε για να το αλλάξουμε αυτό;

Χαϊδέψτε τους ανθρώπους που αγαπάτε, δώστε αγάπη και σπαταλείστε άφοβα αυτό που μάθαμε να λέμε προσωπικός χρόνος! Τί νόημα έχει ο τελευταίος αν είναι κενός απο συναισθήματα;

Νιώστε την ευτυχία δίνοντας και παίρνοντας αγάπη... όχι με λόγια μα με πράξεις!
Ένα χάδι στα μαλλιά, χαλαρώνει το νου, την καρδιά, το σώμα, ενώ συνάμα δίνει δύναμη! Κάτι που έχουμε ανάγκη όλοι! Χαϊδέψτε και αγαπήστε! Για να σας χαϊδέψουν και να σας αγαπήσουν! Το μόνο που θα ξοδέψετε... είναι ο προσωπικός σας χρόνος! Ενώ αυτό που θα κερδίσετε είναι στιγμές ευτυχίας!

Παρασκευή 16 Νοεμβρίου 2012

Εμείς και το τιμόνι



Στους δρόμους της χώρας μας επικρατεί το χάος, ο όρος Κ.Ο.Κ. ( κώδικας οδικής κυκλοφορίας) είναι άγνωστος για τον Έλληνα, στην καλύτερη περίπτωση, και στη χειρότερη δε, είναι περιττός! Ο κώδικας αυτός είναι για τους συμπολίτες μας ένας νόμος μόνο για την έκδοση προστίμων! Επουδενί για την ασφάλειά μας!

Παίρνεις το αυτοκίνητό σου για να πας στη δουλειά σου και κάνεις το σταυρό σου για να φτάσεις γερός! Με το που ανοίγει το μάτι σου, βλέπεις το αυτοκίνητο του γείτονα να σε έχει κλείσει, προχωράς λίγα μέτρα και βλέπεις διπλοπαρκαρισμένο αυτοκίνητο, μετά από λίγο στο στενό που έχεις στρίψει, κάποιος είναι  σταματημένος στη μέση του δρόμου και συζητά με κάποιον άλλον. Αργότερα, κάποιος σε προσπερνά από τα δεξιά, λίγο πιο πέρα σε προσπερνά ένα μηχανάκι με οδηγό μια μαμά, χωρίς κράνος, και επιβάτες δύο παιδάκια με τις σχολικές τσάντες φορτωμένες στους ώμους! Στο επόμενο φανάρι σταματημένος, βλέπεις έναν οδηγό να κρατά στα χέρια του, πίσω από το τιμόνι το δίχρονο παιδάκι του!!! λίγο πιο πέρα μια μαμά, συνοδηγός, κρατά στην αγκαλιά της το βρέφος της….. γυρνάς από την άλλη και βλέπεις ένα δίχρονο παιδάκι όρθιο ανάμεσα στα δυο καθίσματα!!!!

Βλέποντας όλα αυτά αναρωτιέσαι αν ζεις έναν εφιάλτη ή απλά ο κόσμος τρελάθηκε! Όλοι μα ΟΛΟΙ γνωρίζουν τις συνέπειες της ανευθυνότητάς τους, μα ο « ωχ αδερφισμός» βασιλεύει στην κοινωνία μας! το « δεν θα συμβεί σε μένα» είναι ο κανόνας που αντικαθιστά τον κώδικα οδικής κυκλοφορίας.

Οι περισσότεροι φορούν τη ζώνη ασφαλείας μόνο και μόνο για να μη τους επιβληθεί πρόστιμο σε ενδεχόμενο μπλόκο της τροχαίας. Όταν δε, βλέπουμε ένα τέτοιο, οι περισσότεροι από εμάς….. πατάμε φρένο…. Για να κόψουμε ταχύτητα!!!

Το να κλείνεις το δρόμο του άλλου είναι απλά ανευθυνότητα και εγωισμός! Το να οδηγείς  με μεγαλύτερη ταχύτητα από το επιτρεπόμενο όριο , είναι μαγκιά;, το να προσπερνάς το κατσαριδάκι μπροστά σου επίσης! Όταν όμως έχεις το παιδί σου φορτωμένο στο μηχανάκι, όρθιο ανάμεσα στα δυο καθίσματα ή ακόμα το τραγικότερο όλων, αγκαλιά σου στο κάθισμα του συνοδηγού είναι ΕΓΚΛΗΜΑ!!!

Ποια μάνα θέλει το κακό του παιδιού της, ποιος πατέρας θα έστηνε το παιδί του σε έναν τοίχο για να το συνθλίψει μια νταλίκα; ΚΑΝΕΙΣ!! Κι όμως! Αυτό κάνετε όσοι θεωρείτε ότι τίποτα δεν θα συμβεί στο δικό σας μικρό αγγελούδι!!!

Η ανευθυνότητα είναι το πιο επικίνδυνο χαρακτηριστικό σε έναν οδηγό! Αυτή είναι που οδηγεί χιλιάδες ανθρώπων στο θάνατο, στη μόνιμη αναπηρία, στην καταστροφή της ζωής τους! γιατί από ανευθυνότητα πήραν το τιμόνι στα χέρια τους έχοντας καταναλώσει αλκοόλ, από ανευθυνότητα δε φορούσαν το κράνος την ώρα που οδηγούσαν τη μηχανή τους! 

Η ζώνη ασφαλείας σε μικρούς και μεγάλους σώζει ζωές!! Όμως, δεν έχει νόημα να φορά ο οδηγός ζώνη, ενώ το μικρό του παιδί είναι όρθιο ανάμεσα στα δυο καθίσματα! Είναι τουλάχιστον εγωισμός – «εγώ θα σωθώ αλλά το παιδί μου θα σκοτωθεί σε μια ενδεχόμενη σύγκρουση». Ποιος γονιός δεν θα έδινε τη ζωή του για να σωθεί το παιδί του; κι όμως στην πράξη ο γονέας που παίρνει αγκαλιά το παιδί του, το χρησιμοποιεί  σαν ασπίδα για να προφυλάξει τη δική του ζωή! Αν γίνει σύγκρουση, το παιδάκι θα σκοτωθεί και ο γονιός θα ζήσει! Τώρα τη ζωή θα κάνει μετά από το έγκλημα που διέπραξε…. Ας το σκεφτούμε όλοι!

Το κράνος σώζει ζωές! Όταν το φορούν όλοι και όχι μόνο ο οδηγός!!! Είναι έγκλημα να φορτώνετε τα παιδιά σας σε ένα μηχανάκι! Τα παιδιά δεν ξέρουν πώς να συμπεριφερθούν πάνω σε μια μηχανή ( και δεν είναι  υποχρεωμένα  να ξέρουν) και σίγουρα δεν ξέρουν πώς να προφυλάξουν τον εαυτό τους! αν δεν έχετε αυτοκίνητο για τις μετακινήσεις σας, υπάρχει κάτι απλό και ανέξοδο! Χρησιμοποιείστε τα ποδαράκια σας! Κάντε μια βόλτα με τα παιδιά σας, μιλήστε τους για τον τρόπο που πρέπει να συμπεριφερόμαστε στο δρόμο, είτε ως πεζοί, είτε ως οδηγοί ή ακόμα και ως επιβάτες σε ένα όχημα. Έτσι το όφελος θα είναι μεγάλο! Δεν έχετε έξοδα για καύσιμα, επικοινωνείτε με τα παιδιά σας, τα εκπαιδεύετε, και ασκείτε το σώμα σας περπατώντας ( αντί να τρέχετε στα γυμναστήρια).

Το αλκοόλ και το τιμόνι δεν πάνε παρέα! Αυτό πρέπει να το υιοθετήσουμε καταρχήν εμείς οι ίδιοι και μετά να το μεταβιβάσουμε στα παιδιά μας! δεν μπορεί να έχουμε απαίτηση από τον εικοσάχρονο γιο μας να μην οδηγεί υπό την επήρεια αλκοόλ ενώ όλες οι μνήμες του έχουν την εικόνα μας για το ακριβώς αντίθετο!!!

Η  ζώνη ασφαλείας, το κράνος, η χαμηλή ταχύτητα, η προσεκτική οδήγηση, και η υπευθυνότητα σώζουν ζωές! Ας σταματήσουμε να ποτίζουμε την άσφαλτο με το αίμα μας!

Ας κάνουμε την αρχή εμείς τηρώντας των κώδικα οδικής κυκλοφορίας ΟΧΙ για την αστυνομία, αλλά για τη δική μας όμορφη και ανεκτίμητη ζωή!

Ας δώσουμε εμείς το παράδειγμα στα παιδιά μας, για να μην ακούσουμε αυτό:



 
* ας με συγχωρέσει ο εκδότης αυτήν της φωτογραφίας, που την χρησιμοποιώ χωρίς την άδειά του, αλλά είναι τόσο χαρακτηριστική που δεν μπόρεσα να αντισταθώ στον πειρασμό να την χρησιμοποιήσω! ευχαριστώ.

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

Διαζύγιο, η επόμενη μέρα!



Μόλις χώρισα….
Πόσες φορές δεν ακούσαμε τη συγκεκριμένη ατάκα από φίλους, γνωστούς….. ή μήπως και από τον ίδιο μας τον εαυτό; Ένας χωρισμός είναι πάντα κάτι που μας στενοχωρεί…. Άλλους περισσότερο και άλλους λιγότερο! Κάποιοι τον αποδέχονται σαν αναγκαία λύση,  άλλοι σαν λύτρωση από μια άρρωστη σχέση, κάποιοι άλλοι, καταρρέουν! Όποια και αν είναι η αιτία ενός χωρισμού, ο τελευταίος έχει άμεση επίδραση στην ψυχολογία μας!

Οι ερωτικές σχέσεις διαγράφουν μια πορεία…. Άλλες καταλήγουν σε γάμο, άλλες στο χωρισμό… και κάποιες άλλες απλώς διαιωνίζουν την ύπαρξή τους! Επειδή οι ερωτικές σχέσεις εκτός γάμου αν λήξουν, δεν έχουν τεράστιες επιπτώσεις στη ζωή μας ( δεν αναφέρομαι στην ψυχολογία μας, αλλά στο πρακτικό κομμάτι ), θα ασχοληθούμε με αυτές που διαλύονται με ένα διαζύγιο.

Το διαζύγιο είναι μια διαδικασία επίπονη και για τα δύο μέλη του ζευγαριού,  ιδιαίτερα αν ο χωρισμός επέρχεται μετά από πολλά χρόνια κοινής ζωής και πορείας. Είναι δύσκολο να συνηθίσεις να κοιμάσαι πάλι μόνος τα βράδια, να μην έχεις κάποιον να μιλήσεις για τα προβλήματά σου, ή ακόμα και με ποιον να μαλώσεις…. Βέβαια, για κάποιους υπάρχει και το άλλο δύσκολο θέμα! Δεν ξέρουν ούτε να μαγειρεύουν, αλλά ούτε και να σιδερώνουν! Όπως και να έχει μέσα στο γάμο, το ζευγάρι λειτουργούσε, όσο μπορούσε, σαν ομάδα. Ο ένας συμπλήρωνε τον άλλον, τουλάχιστον στα πρακτικά! Έτσι, τώρα που η ομάδα διαλύθηκε, καλείσαι να τα βγάλεις πέρα μόνος σου! Ακόμα και στο πρακτικό κομμάτι της ζωής!

Η επόμενη μέρα…..
Νιώθεις μουδιασμένος, οι μνήμες είναι ακόμα νωπές και τα τραύματα ανοιχτά! Θα πάρει καιρό για να επουλωθούν πλήρως! Έχεις μια πικρή γεύση στο στόμα,οι αναμνήσεις πονάνε, η παρουσία του άλλου στο χώρο είναι ακόμα έντονη, παρόλο που δεν είναι πια εκεί!  Το διαζύγιο είναι μια πραγματικότητα και πρέπει να πορευτείς με αυτό, χωρίς να αφήσεις τον εαυτό σου να καταρρεύσει!

Ίσως να έχεις λίγο χρόνο παραπάνω για να συνεφέρεις τον εαυτό σου, αν είσαι από τους τυχερούς που δεν πρόλαβαν να κάνουν παιδιά! Αν όμως έγινες γονιός, ο προσωπικός χρόνος είναι πολυτέλεια! Δεν προλαβαίνεις πια να κοιτάξεις τον εαυτό σου, η προτεραιότητά σου είναι η ψυχική υγεία των παιδιών! Βέβαια, όσο και αν προσπαθείς , ότι και να κάνεις, τα παιδιά δεν πρόκειται να είναι ποτέ ευχαριστημένα! Αντιθέτως, σε μπλέκουν σε ένα γαϊτανάκι, στο οποίο κάθε μέρα τυλίγεσαι περισσότερο καταπιέζοντας συνέχεια τον εαυτό σου, και αυτό γιατί απλά έχεις τύψεις!

Τύψεις γιατί έφτασε η διάλυση της οικογένειάς σου! Κάτι που σίγουρα δεν το φανταζόσουν όταν ντυνόσουν νύφη ή γαμπρός και πήγαινες στην εκκλησία! Κανείς δεν παντρεύεται με σκοπό να χωρίσει! Το θέμα είναι, όμως, αφού το διαζύγιο είναι πλέον πραγματικότητα εσύ τι κάνεις;

Σηκώνεις τα μανίκια και επιδίδεσαι σε έναν αγώνα χωρίς αρχή και τέλος! Έναν αγώνα επιβίωσης αρχικά. Πρωτεύον είναι να παραμείνεις όρθιος και να συνεχίσεις να κάνεις τα ίδια πράγματα, όσο το δυνατόν, με τον ίδιο τρόπο που τα έκανες πριν. Ο χρόνος είναι ο καλύτερος γιατρός, λένε οι περισσότεροι και δεν έχουν άδικο. Όλα, δυστυχώς ή ευτυχώς, είναι θέμα συνήθειας. Το πρώτο διάστημα είναι δύσκολο, έως φρικτό, αλλά μετά σιγά, σιγά συνηθίζεις εσύ και οι γύρω σου τη νέα κατάσταση!

Αφού περάσει το πρώτο διάστημα για άλλους μπορεί να είναι μήνες, για άλλους χρόνια….. αρχίζεις και κλείνεις ένα, ένα τα τραύματά σου! Κάποια στιγμή, κοιτάς πίσω και κάνεις έναν απολογισμό της ζωής σου! Ο χρόνος που πέρασε θα σε κάνει να δεις τα πράγματα πιο καθαρά, αλλά ένα είναι σίγουρο, από αυτή την ιστορία δεν βγήκες αλώβητος μα συνάμα έγινες πιο δυνατός!

Ο πόνος που ένιωσες, οι δύσκολες καταστάσεις που πέρασες σε έκαναν πιο σκληρό, θεωρείς πια ότι τίποτα δεν σε σταματά…. Απλά τα παθήματά σου, σου έγιναν μαθήματα….. ίσως! Ίσως πάλι να γίνουν οι μεγάλες ανασφάλειές σου! Στο μέλλον αναπόφευκτα θα ζυγίζεις δυο φορές τις καταστάσεις και θα καταβάλλεις κάθε προσπάθεια, ώστε να μη υποβάλλεις ξανά τον εαυτό σου σε μια τόσο οδυνηρή εμπειρία!

Η αλήθεια είναι πως κάθε άνθρωπος έχει το δικό του χαρακτήρα και τη δική του δυναμική! όμως κάθε ένας μας, μέσα απο μια παρόμοια εμπειρία ανακαλύπτει ότι έχει τεράστια, ατελείωτη δύναμη! είναι γνωστό άλλωστε το: ¨μη σου δείξει ο Θεός, όσα μπορείς να αντέξεις!¨ Κάθε άνθρωπος αντιδρά διαφορετικά σε κάθε ερέθισμα, το σίγουρο είναι όμως, πως για να κλείσεις πίσω σου οριστικά το κεφάλαιο γάμος ή διαζύγιο θα περάσει πολύς καιρός!

Όλο αυτόν τον καιρό, κάποιες στιγμές θα αισθάνεσαι πολύ δυνατός και κάποιες άλλες θα νιώθεις ότι καταρρέεις, ότι είσαι κουρασμένος, εξουθενωμένος. Όταν θα φτάσεις όμως στο σημείο της κάθαρσης, όταν θα έχεις πετάξει πίσω όλα τα κακά του παρελθόντος, θα είσαι ελεύθερος πια να μηδενίσεις το κοντέρ, να φουλάρεις το αμάξι της ζωής σου με βενζίνη και να τερματίσεις το γκάζι!!!

Τότε πια, θα είσαι ελεύθερος από κάθε δεισιδαιμονία, από κάθε βάρος της ψυχής να ζήσεις νέες, όμορφες εμπειρίες…..

θα χαμογελάς πιο συχνά γιατί θα έχεις μάθει: « ό,τι δεν σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό!!!».

Θα έρθει στιγμή που θα πεις: « έκλεισα την πόρτα πίσω μου, προχωρώ μπροστά…. Είμαι καλά! Είμαι ευτυχισμένη, γιατί βγήκα νικήτρια από αυτόν τον αγώνα! Σήμερα περπατώ με βήμα σταθερό… έχω δυο χέρια να με κρατούν…. Ένα από τα δεξιά και ένα από τα αριστερά! Ευχαριστώ το Θεό και τους ανθρώπους που μου έδωσαν τη δύναμη να αντέξω! Σήμερα είμαι εδώ και σας χαμογελώ! Αξίζω την ευτυχία και κανείς δεν θα με εμποδίσει να τη βρώ!»

Τώρα και εγω θα ζήσω! πίσω πια δε γυρνώ! Θέλω να ξαναρχίσω... θέλω να λυτρωθώ!!!
ΛΥΤΡΩΘΗΚΑ.............ΤΩΡΑ ΖΩ! ΤΩΡΑ ΑΡΧΙΖΩ............................................................ 













Παρασκευή 2 Νοεμβρίου 2012

Το ιδεώδες του αθλητισμού



Ο αθλητισμός ήταν αγαπητός στον άνθρωπο και δη στον Έλληνα από αρχαιοτάτων χρόνων. Γνωστό σε όλους μας είναι το:  “ νους υγιής εν σώματι υγιή!” Ο άνθρωπος, λοιπόν, του άρεζε από πάντα να αθλείται και να αγωνίζεται για το έπαθλο. Κάποτε υπήρχε ο αθλητισμός, ο οποίος διακρινόταν από ευγενή άμιλλα,  σεβασμό στον συναγωνιστή ή ακόμα και στον αντίπαλο.

Σήμερα αναρωτιέμαι, υπάρχει αθλητισμός; Έτσι όπως μας τον δίδαξε η ιστορία; Υπάρχει το αληθινό πνεύμα των Ολυμπιακών αγώνων; Σκεφτείτε ότι οι αρχαίοι σταματούσαν κάθε εχθροπραξία για να γίνουν οι Ολυμπιακοί αγώνες! Τόσο μεγάλη αξία είχε για αυτούς ο αθλητισμός!! Σήμερα έχει την ίδια αξία; Ή την ίδια ουσία;

Κατά τη γνώμη πολλών ανθρώπων, σήμερα δεν υπάρχει αθλητισμός! Τη θέση αυτού του ιδεώδους την πήρε ο πρωταθλητισμός! Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά στις δύο έννοιες. Στον αθλητισμό, υπάρχει η ευγενής άμιλλα, ο τίμιος αγώνας, ο σεβασμός στον συναθλητή και τέλος η χαρά της συμμετοχής! Το « ευ αγωνίζεσθαι!» Στον πρωταθλητισμό, όμως, όλα τα παραπάνω θυσιάζονται στο βωμό της νίκης! Στο βωμό της επιτυχίας του στόχου, ή αν θέλετε του ρεκόρ είτε είναι εγχώριου είτε παγκόσμιου.

Σε αυτό το βωμό, λοιπόν, θυσιάζονται πολλά νέα παιδιά, τα οποία ξεκινούν με χαρά και όνειρα την καριέρα τους, σαγηνευμένα από το ιδεώδες του αθλητισμού. Στην πορεία, βέβαια, ανακαλύπτουν ότι η πραγματικότητα είναι λίγο έως πολύ διαφορετική! Κάποια παιδιά, παίρνουν εντολές για παράνομα χτυπήματα ( τα γνωστά χτυπήματα κάτω από την επιτρεπόμενη ζώνη), προκειμένου να νικήσουν τον αντίπαλο. Στα ¨ευγενή¨ αθλήματα όπως το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ βλέπουμε πολύ συχνά σοβαρούς τραυματισμούς. Τόσο που αναρωτιέσαι αν βλέπεις μπάσκετ ή μποξ.

Άλλα νεαρά πάλι παιδιά, θυσιάζουν την ομαλή λειτουργία του οργανισμού τους, ή ακόμα αν θέλετε, παίζουν στην κυριολεξία, με την υγεία τους και παίρνουν κατόπιν, πάντα, εντολών ή καθοδηγήσεων από τους προπονητές τους, βιταμίνες ή άλλες ουσίες οι οποίες αυξάνουν τις επιδόσεις του αθλητή. Το γνωστό σε όλους πια « ντοπάρισμα». Βέβαια μετά από τη λήψη τόσων ουσιών, δεν έχουμε μπροστά μας έναν αθλητή, ούτε καν έναν πρωταθλητή! Έχουμε ένα ρομπότ! Ή αν θέλετε ένα τηλεκατευθυνόμενο παιχνιδάκι, που γίνεται έρμαιο στα χέρια επιτήδειων.

Προσοχή και στα πιο ¨αθώα¨ γυμναστήρια, τα οποία συνηθίζουν να προμηθεύουν τους πελάτες τους με ουσίες που αυξάνουν την μυϊκή μάζα, για την απόκτηση του πολυπόθητου γυμνασμένου σώματος!  Έτσι, ακόμα και η απλή γυμναστική γίνεται, όχι για την εξάσκηση και την υγεία του οργανισμού, αλλά για την επίδειξη της ομορφιάς του.

Ας αφήσουμε τώρα το θέμα με τις ουσίες και ας προχωρήσουμε στο άλλο πονεμένο σημείο του σύγχρονου αθλητισμού που δεν είναι άλλο από τα ¨στημένα¨ παιχνίδια! Έχουν ακουστεί και έχουν καταγραφεί δεκάδες υποθέσεις για παιχνίδια κυρίως ποδοσφαίρου ( γιατί αυτά έχουν το μεγαλύτερο κέρδος , διότι συμμετέχουν και στο προπό ή στο στοίχημα) που το αποτέλεσμα του αγώνα ήταν γνωστό πριν καν σφυρίξει ο διαιτητής την έναρξη του αγώνα.

Με τα χρόνια αυτή η κατάσταση, της αδικίας και μεροληψίας των διαιτητών, οδήγησε στο φανατισμό κάποιων φιλάθλων. Οι τελευταίοι δημιούργησαν ομάδες και θεώρησαν ( αρχικά τουλάχιστον) ότι με τη βία θα επέβαλαν το δικό τους δίκιο στους αγώνες.

Πηγαίνεις, λοιπόν, σήμερα σε ένα γήπεδο και το μόνο που ακούς είναι αισχρόλογα συνθήματα για τους παίκτες της ομάδας, για τους φίλαθλους, για τους διαιτητές κ.τ.λ. ( οι δε μάνες, μαθαίνουν για την σεξουαλική τους ζωή….) Είναι ότι πιο επιμορφωτικό μπορείς να δώσεις στο παιδί σου για να ενστερνιστεί τη νεοελληνική αντίληψη του αθλητισμού. Αν ρωτήσεις ένα μικρό παιδάκι, μετά από μια επίσκεψη στο γήπεδο, τι είναι αθλητισμός θα σου απαντήσει: « πάρα πολλοί άνθρωποι που βρίζουν και λένε κακά λόγια». Εκπληκτικό έ;

Φυσικά και έχουν περάσει προ πολλού οι εποχές που οι πατεράδες έπαιρναν τους γιους τους και πήγαιναν στο γήπεδο! Με τα τόσα που ακούγονται  ότι γίνονται στα γήπεδα, ειδικά σε αγώνες υψίστης σημασίας, δεν τολμάς να περάσεις έξω από το γήπεδο, όχι να μπεις μέσα!!

Φοβάσαι ακόμα μην τύχει να περνάς έξω από το γήπεδο την ώρα της λήξης ενός αγώνα και σε πάρει παραμάζωμα το κύμα των χούλιγκαν και βρεθείς άνευ λόγου και αιτίας στα επείγοντα ενός νοσοκομείου.

Η εποχή του αθώου και υγιούς αθλητισμού, δυστυχώς έχει παρέλθει ανεπιστρεπτή. Όσοι έλεγχοι και αν γίνονται, όσο αυστηρά και αν γίνουν τα κριτήρια, πάντα θα υπάρχουν ουσίες οι οποίες θα τα προσπερνούν! Και πάντα θα υπάρχουν επιτήδειοι που στήνουν παιχνίδια. Ο αθλητισμός από ιδεώδες έγινε μια παγκόσμια βιομηχανία ανθρώπων, ονείρων, προσδοκιών.

Αν υπάρχει μια ελπίδα να ξαναδούμε έναν υγιή αθλητισμό, είναι η αλλαγή της κουλτούρας και της ιδέας του αθλητισμού! Είναι αυτό που λένε συνήθως οι αθλητές: « παλεύω για τη φανέλα» !!! μόνο τότε ίσως αλλάξουν οι αξίες και τα πιστεύω των νέων ανθρώπων!  Αυτό, βέβαια, προϋποθέτει τη συνεργασία των προπονητών, των αθλητών και αυτού που λέγεται παιδεία! Να επαναπροωθηθεί το ιδεώδες του αθλητισμού.... η αξία της συμμετοχής σε έναν αγώνα και το όνειρο της δόξας! Ίσως τότε να δούμε πιο ομαδικά και πιο ευγενή παιχνίδια, στα οποία οι διαιτητές θα περιττεύουν μιας και όλοι θα γνωρίζουν και θα τιμούν τους κανόνες του παιχνιδιού! 

Η συναδελφικότητα και η εκτίμηση μεταξύ των αθλητών όταν και αν επιτευχθεί, θα περάσει και στην κερκίδα.... η βία θα πάψει να υφίσταται και τα παιδιά μας θα γυρίζουν απο τα γήπεδα έχοντας αποκομίσει μια όμορφη εμπειρία και το κυριότερο θα γυρίζουν σώα και αβλαβή! είτε πρόκειται για αθλητές, είτε για φίλαθλους!

Δε θέλει κόπο, παρά μονάχα τρόπο!!!


Πέμπτη 1 Νοεμβρίου 2012

Σχολική βία


Η βία στα σχολεία μας είναι ένα φαινόμενο το οποίο τείνει να γίνει επικίνδυνο. Είναι ένα φαινόμενο, όμως, που σχετίζεται απόλυτα με την παιδεία που παίρνουν τα παιδιά μας είτε από το ίδιο το σχολείο, είτε από εμάς τους γονείς.

Καθημερινά ακούμε για μικρές συμμορίες παιδιών που εκφοβίζουν τους συμμαθητές τους, τους ληστεύουν, τους κακοποιούν είτε φραστικά, είτε σωματικά. Ο κοινωνικός ρατσισμός βασιλεύει στη σχολική κοινωνία. Παιδιά, των οποίων οι χαρακτήρες είναι ιδιαίτεροι και ξεφεύγουν από το κοινωνικό status  είναι τα πρώτα θύματα. Παιδιά με προβλήματα στο σπίτι, ευαίσθητα, και προβλήματα στην επικοινωνία είναι στόχος αυτών των ομάδων.

Ανέκαθεν στην κοινωνία μας, όποιος ήταν «διαφορετικός» και δεν υπαγόταν ή ξέφευγε λίγο από την αγέλη ήταν  κατακριτέος. Αυτή η διαφορετικότητα, γίνεται αρχικά θέμα συζήτησης, κρίσης και καταλήγει σε απόρριψη από την ομάδα. Αυτή η συμπεριφορά μας αναπόφευκτα, περνάει στην ψυχολογία των παιδιών μας και μεταφέρεται στη σχολική κοινωνία. Η τελευταία, είναι η μικρογραφία της δικής μας.

Ο σοφός λαός λέει: « το πρόβατο που φεύγει από το κοπάδι, το τρώει ο λύκος»
Αν λοιπόν για κάποιον λόγο το παιδί δεν είναι ένα το πρόβατο που ταιριάζει απόλυτα με το κοπάδι…. Ο αποκλεισμός του είναι δεδομένος. Αν ξεκινήσει, συνήθως το πιο σωματώδες παιδί της παρέας, να κοροϊδεύει και να πειράζει το εν λόγω παιδί… τότε αρχίζει το πρόβλημα και το μαρτύριο του παιδιού.

Οι καταστάσεις που βιώνουν τα παιδιά αυτά είναι διάφορες και ποικίλουν από ηλικία σε ηλικία. Στο δημοτικό για παράδειγμα το λιγότερο που μπορεί να υποστεί είναι ο κοινωνικός αποκλεισμός, κοινώς τα άλλα παιδιά δεν το αφήνουν να συμμετέχει στα κοινά παιχνίδια ή στην παρέα. Και το χειρότερο που μπορεί να του συμβεί είναι η κοροϊδία ή η σωματική επίθεση. Το κακό είναι ότι σε αυτή την ηλικία διαμορφώνεται και ο χαρακτήρας ενός παιδιού. Σκεφτείτε ένα παιδί που βιώνει τον αποκλεισμό και την κοροϊδία σε αυτήν την ευαίσθητη ηλικία. Όταν μεγαλώσει θα συνεχίσει να είναι το παιδί της « σφαλιάρας» όπως συνηθίζεται να αποκαλείται, ένα παιδί άβουλο, χωρίς παρέες.... ένα παιδί που αν του δοθεί κάποτε και για κάποιο λόγο λίγη εξουσία ….. μπορεί να βγάλει πολύ σαδιστικά συναισθήματα και να προβεί σε κατακριτέες πράξεις.

Στο γυμνάσιο και στο λύκειο τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο, παιδιά – θύματα σχολικής βίας δεν δέχονται πια μόνο πειράγματα. Έχουν γίνει γνωστά περιστατικά σοβαρού ξυλοδαρμού με αποτέλεσμα το θύμα να καταλήξει στο νοσοκομείο. Επίσης οι κλοπές κινητών τηλεφώνων είναι κάτι σύνηθες πια. Το χειρότερο, όμως, κομμάτι, ίσως είναι η απειλή και ο εκφοβισμός. Κάποιοι αναγκάζουν ένα παιδί να κάνει μια πράξη, την οποία δεν τολμούν  να κάνουν οι ίδιοι γιατί θα υποστούν κυρώσεις. Έτσι αναγκάζουν τον αδύναμο κρίκο να πράξει, αλλά και να επωμιστεί τις κυρώσεις, αφού οι ίδιοι θα φροντίσουν να το καταγγείλουν. Τρανταχτό παράδειγμα οι καταλήψεις στα σχολεία. Αν δεν ακολουθήσεις τους μπροστάρηδες και δεν κάνεις την κατάληψη που αποφάσισαν, τότε θα πρέπει να υποστείς τις συνέπειες. Να φοβάσαι να κυκλοφορήσεις τα βράδια στη γειτονιά σου για παράδειγμα.

Δυστυχώς οι εκπαιδευτικοί μας είναι στην πλειοψηφία τους, κατώτεροι των περιστάσεων! Ο δε σχολικός κανονισμός χαλαρός μέχρι ανυπαρξίας. Έχω ακούσει περιστατικό, να δέρνουν τρεις μαθητές, εν ώρα μαθήματος, έναν άλλο μαθητή και ο δάσκαλος να πετάει χαρταετό! Η απάθειά τους σε αυτά τα ζητήματα, είναι άκρως επικίνδυνη. Ο άνθρωπος, ανήκει στην κατηγορία των θηλαστικών, και συμμορφώνεται με τη διαδικασία δράση – αντίδραση! Αν ένα άτομο γνωρίζει ότι οτιδήποτε  και αν κάνει δεν πρόκειται κανείς να το πειράξει ή ακόμα και κανείς να μη δώσει σημασία, να μην έχει κανενός είδους επίπτωση πάνω του, βαθμιαία μπορεί να φτάσει ακόμα και στη χειρότερη πράξη! Σε κάθε μας ενέργεια γνωρίζουμε ότι υπάρχει και μια συνέπεια, θετική ή αρνητική.

Τα παιδιά – θύματα βιώνουν άσχημες καταστάσεις με συνέπεια να μη θέλουν να πάνε στο σχολείο, να πέφτει η απόδοσή τους στο μάθημα, να είναι μονίμως με χαλασμένη διάθεση και να αρρωσταίνουν αρκετά συχνά. Αν δείτε αυτά τα σημάδια στο παιδί σας, θα πρέπει να καταλάβετε ότι κάτι του συμβαίνει στο σχολείο. Συνήθως αυτά τα παιδιά ντρέπονται να μιλήσουν για αυτό το θέμα με τους γονείς τους, ιδιαίτερα όταν είναι στην ηλικία της εφηβείας γιατί θεωρούν ότι η όποια παρέμβαση των γονιών τους δεν θα λύσει το πρόβλημα αλλά θα το επιδεινώσει.

Οι παιδοψυχολόγοι υποστηρίζουν πως η κάθε είδους ταμπέλα στα παιδιά έχει ένα αντίκτυπο στην ψυχολογία του. Τα παιδιά συνηθίζουν να αποκαλούν τους συμμαθητές τους με ένα επίθετο είτε αυτό είναι το πιο αθώο όπως το βλάκας, είτε φτάνει σε χειρότερο όπως το «είσαι γκέι» « είσαι βρωμερός» και άλλα πολλά…. Στο παράδειγμα του «βλάκα», το παιδί που το αποκαλούν συνέχεια έτσι, κάποια στιγμή θα θεωρήσει ότι όντως είναι χαμηλής νοημοσύνης. Στην δε περίπτωση του « είσαι γκέι», το παιδί θα αρχίσει να αναρωτιέται αν βγάζει κάτι το περίεργο στους συμμαθητές του για να τον αποκαλούν έτσι. Θα αρχίσει να ψάχνει το σώμα του και ίσως για κάποιο διάστημα ( μπορεί να ακούγεται τραβηγμένο) να πιστέψει πως όντως έχει ¨ιδιαίτερες¨ σεξουαλικές προτιμήσεις.

Όπως καταλαβαίνετε το πρόβλημα της ψυχολογικής ή σωματικής βίας στο σχολείο έχει αντίκτυπο στην ψυχοσύνθεση του παιδιού μας, και επειδή το σχολείο δεν « μπορεί» να μας βοηθήσει να λύσουμε το πρόβλημα, κάτι θα πρέπει να κάνουμε εμείς οι γονείς.

Η επικοινωνία και πάλι είναι το μεγαλύτερό μας όπλο. Το παιδί πρέπει να μπορεί να επικοινωνεί μαζί μας είτε ανήκει στην ομάδα των θυτών ή στην ομάδα των θυμάτων.

Αν αντιληφθούμε ότι το παιδί μας ¨πειράζει¨ κάποιο άλλο, θα πρέπει να συζητήσουμε μαζί του και να καταλάβουμε το γιατί και κάτω από ποιες συνθήκες γίνεται το πείραγμα. Γιατί μπορεί να γίνεται επειδή το παιδί μας το θέλει ή μπορεί να γίνεται γιατί πιέζεται από κάποιους άλλους για να το κάνει.

Θα πρέπει να δείξουμε στο παιδί μας, με παραδείγματα ότι δεν έχουμε το δικαίωμα να κάνουμε στους άλλους αυτό που δεν μας αρέσει να μας κάνουν. Πριν από κάθε μας ενέργεια, θα πρέπει να σκεφτούμε αν αυτό που πρόκειται να κάνουμε είναι σωστό ή τι επιπτώσεις θα έχει σε μας και στους γύρω μας.

Αν πάλι αντιληφθούμε ότι το παιδί μας δεν θέλει να πάει σχολείο, πρέπει με συζήτηση να φτάσουμε στο θέμα που το απωθεί από τον τόπο εκπαίδευσής του, από τους φίλους του. Όταν φτάσουμε στο επιθυμητό σημείο της ομολογίας του, ότι δηλαδή είναι θύμα σχολικής βίας, η αντίδρασή μας πρέπει να είναι καταρχήν ψύχραιμη. Θα προσπαθήσουμε να μάθουμε όσες περισσότερες πληροφορίες μπορούμε και ανάλογα με τη σοβαρότητα της κατάστασης θα επέμβουμε.

Είμαι της άποψης ότι γενικά τα παιδιά σήμερα μαλώνουν και αύριο τα βρίσκουν, και ότι σε γενικές γραμμές, εμείς οι γονείς δεν πρέπει να διαταράσσουμε αυτήν την ισορροπία. Αν όμως η κατάσταση έχει ξεφύγει από αυτήν την ισορροπία ΕΠΙΒΑΛΛΕΤΑΙ να επέμβουμε. Πάντα με γνώμονα τη σοβαρότητα της κατάστασης.

Πρέπει, να δώσουμε στο βλαστάρι μας να καταλάβει ότι το σχολείο του είναι η πρώτη κοινωνία που θα πρέπει να ενσωματωθεί και δυστυχώς ή ευτυχώς δεν μπορούμε να είμαστε πάντα μαζί του, ώστε να το προστατεύουμε! Θα πρέπει, λοιπόν, να μάθει να υπερασπίζεται μόνο του τον εαυτό του και να μην κάνει στους άλλους ό,τι πληγώνει το ίδιο.  

Η σχολική βία, είναι θέμα γονέων πια… η πολιτεία και η  κοινότητα διδασκόντων  είναι ανίκανες να το λύσουν.

Η παιδεία ξεκινά και καταλήγει στην οικογένεια!!! Από εμάς εξαρτάται τι ενεργούς πολίτες θα δώσουμε στην αυριανή κοινωνία.