Ανύπαντρη μητέρα – μονογονεϊκή οικογένεια

Η ανύπαντρη μητέρα και η μονογονεϊκή οικογένεια είναι έννοιες σχεδόν ταυτόσημες. Απλά η οικογένεια με έναν γονέα μπορεί να προϋποθέτει έναν πατέρα και την έλλειψη της μητέρας, πράγμα πιο σπάνιο από το αντίστροφο.

Είμαι και εγώ μια γυναίκα που κρατά μια μονογονεϊκή οικογένεια…. Δεν ήταν ούτε στις προθέσεις μου, ούτε στα όνειρά μου! απλά μου έτυχε, όπως έτυχε σε χιλιάδες άλλους! Ο λόγος που γράφω σήμερα, δεν είναι για να κλαφτώ, μα ούτε και για να απολογηθώ! Έχω μαζέψει πολλά…. Από διάφορους… και ίσως μέσα από αυτό το κείμενο να προσπαθήσω να τους εξιλεώσω; Να τους συγχωρήσω; Να τους την πω; Να τους διαολοστείλω; Ή ίσως να θέλω να τους πω το πολύ απλό: « για κοιταχτείτε στον καθρέφτη…. Για κάντε αυτά που κάνουμε εμείς…. Και μετά ελάτε να μου πείτε την άποψή σας…. Να δω τα κότσια σας…. Που όλοι εσείς  εκεί… μέσα από τη σιγουριά σας… έχετε άποψη για όλα! Και μας κουνάτε το δάχτυλο επιδεικτικά!! ……»

Ίσως να μην έχω γίνει αντιληπτή ακόμα…. Θα γίνω όμως!

Μια γυναίκα μόνη, ένας άντρας μόνος ( δεν θέλω να αδικήσω κανέναν! Ίσως για αυτούς τους άντρες να αξίζει ένα ακόμα μεγαλύτερο παράσημο! Αυτό του ήρωα! Άντρες που έχουν τα κότσια να αναλάβουν μια οικογένεια μόνοι…. Να παίξουν και τους δυο ρόλους!!! Ειλικρινά… υποκλίνομαι!!!!) για κάποιο λόγο…. Κανείς δεν θα τον ψάξει… βρίσκεσαι μόνος/μόνη με ένα, δυο, τρία παιδιά! Και καλείσαι να τα κάνεις όλα μόνος σου!

Δεν θα πιάσω το πρακτικό μέρος…. Πλύσιμο, σιδέρωμα, μαγείρεμα…. Διαβάσματα… όχι! Αυτά θα τα αφήσω στην απέξω! Θα πιάσω όλα αυτά τα ψυχολογικά ξεσπάσματα των παιδιών, τα δριμύ «κατηγορώ», τα… « είμαι το πιο δυστυχισμένο παιδί στον κόσμο»… κουβέντες που ακούς και σου σκίζεται η καρδιά στα δύο…. Και προσπαθείς να κάνεις το ακατόρθωτο… να καλύψεις το κενό που άφησε ο άλλος…. Η μητέρα… ο πατέρας… γιατί τα παιδιά θέλουν και τους δυο! Και μπαίνεις σε ένα γαϊτανάκι που δεν έχει τελειωμό! Οι τύψεις συχνά σε πνίγουν! Και ας ξέρεις ότι δεν ήταν δική σου επιλογή… και σκίζεσαι σε χιλιάδες κομμάτια για να τους έχεις όλους ικανοποιημένους! Πράγμα επίσης αδύνατο!!!

Η δε ψυχολογία σου σαν το ασανσέρ…. Ανεβοκατεβαίνει με το πάτημα ενός και μόνο κουμπιού! Ανεβαίνει με ένα φιλί…. Με μια αγκαλιά… με ένα « είσαι η καλύτερη μαμά/ μπαμπάς του κόσμου» και κατεβαίνει στο υπόγειο με ένα…. « πότε ενδιαφέρθηκες εσύ για μένα;» κουβέντες που όταν ζεις και μεγαλώνεις παιδιά σε μια «αρτημελή» οικογένεια, δεν τους δίνεις και ιδιαίτερη προσοχή! Σε μια μονογονεϊκή φαμίλια όμως… η κάθε λέξη έχει τεράστια βαρύτητα!! Όχι μόνο στη σημασία της, αλλά και στην ψυχολογία σου!

Να μιλήσω και για την προσωπική μας ζωή; Για πείτε μου όλοι εσείς που μοιράζεστε ίδιες ή παρόμοιες εμπειρίες μαζί μου… ποια είναι η προσωπική σας ζωή; Ο καφές με φίλους….. μα που πήγαν όλοι οι φίλοι μου; είχα ποτέ;…. να  πιάσω το θέμα σχέση; Ναι… ερωτική σχέση…. Μα που πήγαν όλοι οι άντρες; Γυναίκες;…. μόλις ακούν ότι μεγαλώνεις μόνος/ μόνη παιδιά… γίνονται λαγός!!!!  Η γυναίκα σκέφτεται… « με θέλει να του μεγαλώσω τα παιδιά… δε σφάξανε!»…. ο άντρας σκέφτεται… « ναι, σιγά μη γίνω ο πατέρας των παιδιών της! Εκείνος που τα έκανε… ας τα μεγαλώσει… αν θέλω παιδιά, κάνω δικά μου! γιατί να φεσωθώ κάποιου άλλου;» μήπως αναγνωρίζετε κουβέντες που κάποτε είπατε, σκεφτήκατε; Η ακόμα χειρότερα… κουβέντες που σας πέταξαν στη μούρη;

Θέλει γερά κότσια για να μπορέσεις να ισορροπήσεις ανάμεσα στην ερωτική σου ζωή και στην οικογένεια που σε περιμένει από πίσω! Δεν είναι απλά τα πράγματα…. Είναι δυο κόσμοι διαφορετικοί… δεν ανταμώνονται… και ίσως σε κάποιες περιπτώσεις να είναι απαγορευτικό να ανταμωθούν! Άσε που με τα τόσα σκατά που έχεις φάει… είσαι επιφυλακτικός μέχρι βλακείας…. Μπαίνεις λίγο με το ποδαράκι… ελέγχεις τη θερμοκρασία… αν είναι ζεστά… σιγά – σιγά αφήνεσαι… αυτό όμως έχει τεράστια απόσταση από το ενδεχόμενο να ανταμώσεις τους δύο κόσμους σου….. όσο και να το θέλεις…. Όσο και να σε έχει κερδίσει ο άλλος… θα πρέπει να το θέλει και εκείνος/ εκείνη! Πράγμα δύσκολο! Ακόμα και να έχεις πετύχει το τζακ ποτ και να το θέλει… μπαίνει το θέμα της εμπιστοσύνης, που μέχρι  να το κερδίσει ο άλλος…. Έχει απλά κουραστεί! Μετά…. Υπάρχει το μεγάλο – μέγιστο κεφάλαιο… πως θα το δεχτούν τα παιδιά! Κλείνω  το θέμα προσωπική ζωή… με το συναίσθημα της μόνιμης έλλειψης που έχεις!  Είσαι με το ταίρι σου, σου λείπουν τα παιδιά!, είσαι με τα παιδιά… σου λείπει το ταίρι!! Και όταν πιάνεις τον εαυτό σου να χαίρεται με ένα από τα δυο κομμάτια ( κυρίως το ερωτικό, γιατί αυτό είναι το μόνο πράγμα που κάνεις για τον εαυτό σου) σε πνίγουν οι τύψεις, γιατί νιώθεις ότι παραμελείς τα παιδιά σου! Άσχετα αν και εσύ, σαν άνθρωπος, κάπου, κάπως πρέπει να γεμίσεις τις μπαταρίες σου!!! Όλα αυτά, όμως, είναι κατακριτέα από κάποιους!.... σε αυτούς τους κάποιους θέλω να μιλήσω σήμερα!

Σηκώνεσαι το πρωί, τρέχεις για να ετοιμάσεις τα παιδιά για το σχολείο, τρέχεις πανικόβλητος για τη δουλειά…. Σε μόνιμη βάση αργείς! Γιατί πάντα μα πάντα κάτι τυχαίνει!!! Μετά τη δουλειά, γυρνάς στο σπίτι κουρέλι, αλλά πρέπει να έχεις ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά! Για να δείχνεις στα παιδιά σου ότι όλα πάνε καλά! Και ας μην πάνε! Βρίσκεις το κουράγιο να μαγειρέψεις και όλα τα σχετικά και ταυτόχρονα να είσαι όλη αυτιά για να ακούς τις απίστευτες ιστορίες που έχουν να σου πουν… και είναι ατελείωτα τα ευλογημένα!!! Και αφού καταφέρνεις να τελειώσεις με τα μαθήματά τους… αυτά έχουν όρεξη για παιχνίδι, παραμύθια, ταινίες και όλα τα συναφή! Μια φορά να τους πεις ότι είσαι κουρασμένη/νος έχεις κατέβει από το βάθρο της βασίλισσας! Είσαι μια άχρηστη, ανίκανη, αδιάφορη μάνα! Και για να μη σε πιάσει πάλι κατάθλιψη… κάνεις τη καρδιά σου πέτρα και ενδίδεις! Μέχρι που ή θα τα κακομάθεις ή θα καταρρεύσεις! Και στα δυο ΦΤΑΙΣ!!! ΕΣΥ! Για αυτό αλλά και για κάθε κακό που γίνεται στον κόσμο!

Και σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω… αφού καταφέρεις να τα βάλεις για ύπνο… και δεν ακούς όλα εκείνα τα « μαμά…» έχεις να σκεφτείς πως θα πληρώσεις το νοίκι, το δάνειο, τα σχολικά… τα ρούχα και παρόλη την κούραση… δεν κλείνεις μάτι! Γιατί δε σου βγαίνει ο μήνας… χάλασαν πάλι τα παπούτσια του μικρού! Τι θα κάνω; Κραυγή απελπισίας….. ακούει κανείς; Μα όχι! Όλοι είναι απλά έτοιμοι μόνο για να σε κατηγορήσουν! Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες!!!

Το λοιπόν, ανήκω και εγώ σε αυτήν την κατηγορία! Σε αυτήν των άχρηστων, ηλίθιων, ανίκανων, αδιάφορων μαμάδων! Κάνω παραπάνω από όσα μπορεί να καταφέρει ο μέσος άνθρωπος και δεν υπερβάλλω! Δεν έχω να απολογηθώ σε κανέναν!!! Παρά μόνο στα δυο μου παιδιά!

Ζητώ συγνώμη που πρέπει να δουλεύω για να μπορείτε να είστε χορτάτα, ντυμένα, και κυρίως να μην ξεχωρίζετε από τα  άλλα παιδιά! Συγνώμη που λείπω δέκα ώρες την ημέρα από το σπίτι! Θα ήθελα να μπορούσα να περνώ περισσότερη ώρα μαζί σας! Θα ήθελα να απασχολούμαι μόνο μαζί σας! Να σας πηγαίνω στο πάρκο, στο σινεμά, σε όλα τα λούνα πάρκ του κόσμου! Συγνώμη που δεν μου φτάνουν τα λεφτά, συγνώμη που γυρνώ σαν ζόμπι στο σπίτι… που μου μιλάτε και δεν ακούω… γιατί σκέφτομαι ταυτόχρονα! Συγνώμη που δεν είμαι σαν τη μαμά του τάδε… που όλη τη μέρα τρέχει από πίσω του, στις δραστηριότητες, στα φροντιστήρια, στο μπάσκετ! ΣΥΓΝΏΜΗ που δεν είμαι σχεδόν σε καμιά σχολική γιορτή! Ξέρω πως είναι να κοιτάς από τη σκηνή την είσοδο…. Και να μην έρχεται η μαμά!

Ευχαριστώ το γιο μου που ανέχεται μια μισή μάνα…. Και δεν ξεχνά να τονώνει το ηθικό μου λέγοντας: « είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου»!!! Ευχαριστώ την κόρη μου, που με θεωρεί μια αδιάφορη μάνα!!! Ίσως και να έχει δίκιο!

Για όλους εσάς, όμως, που μου κουνάτε το δάχτυλο και μου κάνετε μάθημα διαπαιδαγώγισης παιδιών, ένα έχω να σας πω: « κοπιάστε, κάντε μια φορά ότι κάνω εγώ και χιλιάδες άλλοι άνθρωποι… που κολυμπάνε μονίμως σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα… ενάντια στα κύματα… πότε πατώνουν και πότε βγαίνουν στην επιφάνεια για να πάρουν μια ανάσα…. Και όταν καταφέρετε να τη βγάλετε καθαρή, χωρίς να φουντάρετε από το μπαλκόνι, χωρίς τη χρήση αλκοόλ ή αντικαταθλιπτικών χαπιών, τότε αν έχετε ακόμα τα κότσια…  αν έχετε ακόμα κάτι να πείτε…. Τότε θα σας ακούσω! Ο σοφός λαός λέει: « έξω από το χορό, πολλά τραγούδια λες» για κοιταχτείτε στον καθρέφτη και σκεφτείτε… τι προσφέρατε εσείς, στα δικά σας παιδιά!

Την αγάπη μου, την αμέριστη συμπαράστασή μου… σε όσους ακόμα πολεμάνε… με άσφαιρα πολλές φορές… να καταφέρουν το ακατόρθωτο! Να γίνουν τέλειοι γονείς! Παιδιά…. Δεν σπουδάσαμε, δεν διαβάσαμε για να γίνουμε γονείς! Τα λάθη είναι ανθρώπινα…. Το μοναδικό μας όπλο… στον άνισο αυτόν αγώνα, είναι η απεριόριστη και αδιαμφισβήτητη αγάπη μας για τα παιδιά μας! Το μεγαλύτερο κίνητρο για να βγεις νικητής και ας μην ακούσεις κανένα « μπράβο» κανένα « ευχαριστώ» ! φτάνει που θα έχεις τη συνείδησή σου καθαρή, ότι έπραξες ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό... και ας μην είναι αρκετό!