Στο βυθό της θάλασσας….

Όλοι έχουμε δει πως μοιάζει ο βυθός της θάλασσας σε διάφορα ντοκιμαντέρ. Μοιάζει να έχει μια απίστευτη γοητεία, βλέπεις διάφορα χρώματα, σπάνια είδη ψαριών… βλέποντας τις εικόνες, νοιώθεις μια απίστευτη έλξη…. Μια ανάγκη να βρεθείς εκεί κάτω και να δεις με τα ίδια σου τα μάτια την ομορφιά, να νοιώσεις τη μαγεία… να μοιραστείς με τα άλλα όντα την απόλυτη ησυχία… να βρεθείς έξω από τα καθιερωμένα… παρέα με έναν ιππόκαμπο, έναν αστερία…. Ή ακόμα να ζήσεις τη φρίκη μιας συνάντησης με έναν καρχαρία!

Πώς να νοιώθει ένας άνθρωπος όταν βλέπει αυτές τις μαγευτικές εικόνες…. Αναρωτηθήκατε ποτέ; Θα θέλατε να το επιχειρήσετε ή φοβάστε; Το να κάνεις κατάδυση, είναι κάτι σαν υπέρβαση του εαυτού σου, ιδιαίτερα αν είσαι κλειστοφοβικός, ή γενικά κατακλύζεσαι από φοβίες! Γιατί κακά τα ψέματα όλοι μας έχουμε από μια φοβία, είτε αναγνωρισμένη… είτε… την ανακαλύπτουμε την πιο ακατάλληλη στιγμή!

Ο βυθός της θάλασσας έχει τη μαγεία του, γιατί έχει όμορφες εικόνες… μια μυστικότητα, μια γοητεία…. Μια μαγεία ίσως! Αλλά η επιφάνεια της θάλασσας έχει να σου προσφέρει άλλα πράγματα! Μια υπέροχη θέα, έναν λαμπερό ήλιο… ανθρώπους… και χιλιάδες άλλα είδη ζωντανών…. Το θέμα είναι εμείς ποια θέα επιλέγουμε;

Πολλοί έχουν παρομοιάσει τη θάλασσα με την ψυχολογία των ανθρώπων… πότε είναι γαλήνια… πότε αφρίζει… πότε είσαι στην επιφάνεια…. Άλλες φορές παλεύεις με τα τεράστια κύματα… και άλλες αφήνεσαι να σε στείλει ο νόμος της βαρύτητας στο βυθό.. ίσως πιάσεις και πάτο…

Όλοι κάποια στιγμή της ζωής μας κάναμε μια γνωριμία με το βυθό της θάλασσας, ίσως να πιάσαμε και πάτο!! Προσωπικά έκατσα αρκετό καιρό εκεί κάτω, και αυτήν την εποχή νοιώθω μια τεράστια έλξη… να αφήσω τον εαυτό μου να με οδηγήσει εκεί… όμως φοβάμαι το σκοτάδι… γιατί χωρίς φως εκεί κάτω, δεν βλέπεις την ομορφιά… δε νοιώθεις τη μαγεία…. Το μόνο που νοιώθεις είναι αφόρητη μοναξιά και φόβο! Γιατί απλά δεν ξέρεις τι γίνεται γύρω σου… αν πίσω σου βρίσκεται ένας αθώος αστερίας ή ένας τρομερός καρχαρίας!

Και την ώρα που θα νοιώσεις το φόβο… είναι η στιγμή της μεγάλης απόφασης!!! Ή θα τα παρατήσεις και θα αφεθείς στην τρέλα του φόβου… με αποτέλεσμα να σε μυρίσει ο καρχαρίας και να γίνεις μια ανάμνηση…. Ή …. Θα πάρεις όλη τη δύναμη που έχεις, και αυτήν που δεν έχεις και θα δώσεις ένα σάλτο για να βγεις στην επιφάνεια! Εκεί που…. βλέποντας τον ήλιο, θα ξανανοιώσεις σιγουριά και γαλήνη!

Ο βυθός της θάλασσας! Μπορεί να τον χρησιμοποίησα ως μεταφορά, αλλά εκφράζει απόλυτα αυτό που λέμε ψυχή! Αυτό που προσπαθεί ο σύγχρονος άνθρωπος να περιορίσει… να φυλακίσει! Ναι! Φοβόμαστε να ζήσουμε, να αφεθούμε… να εμπιστευτούμε τους ανθρώπους γύρω μας! Χτίζουμε φρούρια, απομονώνουμε την ψυχή μας από τον έξω κόσμο… με το μυαλό μας προσπαθούμε να την προστατέψουμε! Γκρεμίζουμε όλες τις γέφυρες που χτίζουν οι άνθρωποί μας για να μας προσεγγίσουν… για να μην πληγωθούμε! Και το μόνο που καταφέρνουμε τελικά… είναι να ξανακατεβαίνουμε στο βυθό της δική μας θάλασσας, απογοητευμένοι και βαθιά πληγωμένοι! Και κυρίως μόνοι!

Δυστυχώς χάσαμε την εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, στη φιλία, στην πραγματική αγάπη! Τα έχουμε ισοπεδώσει όλα και προσπαθούμε τα πάντα να τα εξηγήσουμε με τη λογική! Την καρδιά… την έχουμε φιμώσει! Γιατί παλιότερα μας έκανε πολλές ζημιές! Αυτές τις ζημιές πληρώνουμε εμείς, αλλά και το στενό μας περιβάλλον! Σημείο των καιρών; Έλλειψη εμπιστοσύνης! Σπάνια βρίσκεις έναν άνθρωπο να σου ανοίξει την καρδιά του και να μπεις μέσα… προσπαθείς να βοηθήσεις κάποιον… και σε κοιτά με επιφύλαξη, αβεβαιότητα…. Καχυποψία!! Σημείο των καιρών; Πέθανε η ανιδιοτέλεια! Θεωρείς ότι για κάθε τι που κερδίζεις… υπάρχει ένα τίμημα που πρέπει να πληρώσεις! Δεν μιλώ για το χρηματικό, αλλά για το συναισθηματικό! Πρέπει… επιβάλλεται… να δώσεις κάτι για να πάρεις κάτι άλλο! Θεωρείς… ότι κανείς δεν θα σου δώσει το οτιδήποτε αν δεν του το ανταποδώσεις! Τι γίνεται, όμως, όταν πιστεύεις ότι δεν έχεις τίποτα να δώσεις; Ότι δεν σου έχει απομείνει τίποτα;

Κάνοντας αυτές τις σκέψεις…. Ξανακόβεις την επικοινωνία με τον έξω κόσμο… κατεβάζεις τηλέφωνα, κλειδώνεις την πόρτα του κάστρου σου… θέλεις χρόνο να σκεφτείς! Να τα ξεδιαλύνεις όλα με τη λογική! Μα…. Η καρδιά δεν αντέχει στο σκοτάδι… εκείνη θέλει φως… το φώς της αγάπης! Μα εσύ δεν την ακούς και συνεχίζεις να κλείνεις πόρτες… να κλειδώνεσαι… θυμίζεις τη χελώνα… που από φόβο κρύβεται στο καβούκι της! Καμιά φορά θυμίζεις και στρουθοκάμηλο!! Ψάχνεις την ηρεμία… την ασφάλεια! Που;

Ωραία! Έκλεισες και το τελευταίο παράθυρο…. Την τελευταία πόρτα! Και ναι! Επικρατεί απόλυτη ησυχία… κανείς δεν σε ενοχλεί! Νοιώθεις απόλυτα ασφαλής! Αλήθεια;… μέχρι πότε; Μέχρι να ακουστεί το πρώτο ανατριχιαστικό τρίξιμο; Τότε τι θα κάνεις; Θα νικήσει άραγε η λογική; Θα καταφέρει να πείσει την καρδιά ότι εκεί μόνο είναι ασφαλής; Ότι μόνο έτσι θα μπορέσει να μείνει αλώβητη και μακριά από στενοχώριες; Ή η καρδιά θα αρχίσει να χτυπά σε τρελούς ρυθμούς που θα σε κάνουν να σκεφτείς ότι είσαι στα πρόθυρα του εμφράγματος; Και πόσο θα αντέξουν τα μάτια σου να βλέπουν μόνο σκοτάδι;

Αυτά τα μάτια… όταν αποφασίσουν να βγουν ξανά στο φως, αν βγουν απότομα μπορεί να τυφλωθούν! Βέβαια αυτοί που τυφλώθηκαν μια φορά… θα βγουν με προστατευτικό…. Όμως ποια είναι η ομορφιά όταν τα πάντα τα βλέπεις αλλοιωμένα μέσα από το προστατευτικό; Ποια ευχαρίστηση μπορείς να νοιώσεις όταν αγγίξεις ένα λουλούδι με γάντια; Όταν προσπαθείς να το μυρίσεις φορώντας μάσκα; Αυτό που θα κερδίσεις θα είναι μισό! Αυτό επιθυμείς τελικά; Προτιμάς την ασφάλεια από την ολοκλήρωση; Προτιμάς την προσπάθεια από την κατάκτηση του τελικού στόχου;

Αν δε νοιώσεις τη θλίψη… τη μοναξιά… αν δεν πληγωθείς… αν δεν διψάσεις… αν δεν νοιώσεις την έλλειψη… την αίσθηση του απόλυτου τίποτα… του κενού! Δεν θα χαρείς ποτέ το φως! Δεν θα ανοίξεις ποτέ την καρδιά σου στο χάδι… στην αγάπη… σε αυτήν την υπέρτατη δύναμη που μπορεί να σε μεταλλάξει! Αν δε νοιώσεις μοναξιά δεν θα εκτιμήσεις ποτέ τη χαρά της συντροφικότητας! Αν δεν πληγωθείς από φίλο, δεν θα καταλάβεις ποτέ την αξία της φιλίας! Δυστυχώς…. Καταλαβαίνουμε την αξία κάποιου… μόνο όταν τον χάσουμε ολοκληρωτικά!!! Μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα; Μήπως δεν είναι όλα άσπρο – μαύρο στη ζωή μας; Σας μιλά ένας άνθρωπος που πάντα πίστευε πως δεν υπάρχουν άλλα χρώματα σε αυτόν τον κόσμο! Μέχρι που αφέθηκε στο βυθό της θάλασσας… μαγεύτηκε αρχικά από τα πολλά χρώματα και αφέθηκε… μέχρι που έπιασε πάτο! Εκεί… στο απόλυτο σκοτάδι… στο απόλυτο τίποτα… αρχικά ένοιωσε ασφαλής! Παιχνίδια του μυαλού… ώσπου η καρδιά άρχισε να ουρλιάζει από φόβο… τότε! Μη αντέχοντας τις φωνές… αποφάσισε να ξαναγυρίσει στη θέα των χρωμάτων! Στη χαρά της ζωής!

Αυτό που έχασε ο σύγχρονος άνθρωπος είναι η πίστη! Γενικά και ειδικά….. γενικά στους συνανθρώπους τους και ειδικά στον εαυτό του! Αν έχεις πιάσει πάτο…. Πρέπει να πιστέψεις ο ίδιος στον εαυτό σου ότι μπορείς να καταφέρεις να βγεις στην επιφάνεια! Αν δεν δώσεις ο ίδιος ένα κίνητρο… κανείς δεν θα σου το δώσει! Κανείς δεν θα πιστέψει σε σένα αν δεν το κάνεις πρώτα εσύ!!

Μπορεί το απόλυτο σκοτάδι, να σου δίνει την αίσθηση της ασφάλειας… μπορεί το « μπορώ και μόνος μου! τα καταφέρνω μια χαρά μόνος! Είμαι ευτυχισμένος με τη μοναξιά μου» να σε γεμίζει αυτοπεποίθηση και να ξεγελάς εν μέρει την καρδιά…. Αλλά θα έρθει μια μέρα… που αυτή θα κάνει την επανάστασή της και θα καταργήσει όλες τις θεωρίες σου!

Ο πάτος της θάλασσας…., ο βυθός αν θες…. Μπορεί να έχει τη γοητεία του, μα δε γίνεται να μένεις πάντα εκεί! Κάποιοι λένε ότι στα υπόγεια είναι η θέα… μα εγώ πάντα προτιμούσα τα ρετιρέ! Ήθελα να βλέπω τον ήλιο… το φεγγάρι… ήθελα πάντα να έχω φως στη ζωή μου… και ας με πληγώνει καμιά φορά! Θα έρθει μετά το αεράκι και θα με γλυκάνει… θα με πάρει και θα με ταξιδέψει!

Αν δεν κάνεις το σάλτο για την επιφάνεια… δεν θα δεις την πανέμορφη ανατολή του ήλιου…. Ούτε το ρομαντικό ηλιοβασίλεμα…. Θα χάσεις την ηρεμία που προσφέρει το φως του φεγγαριού… θα χάσεις τη θέα!

Αν δεν γκρεμίσεις εσύ την πόρτα του κάστρου μέσα στο οποίο χώθηκες… αν δε σπάσεις εσύ τα λουκέτα… μην περιμένεις τον πρίγκιπα του παραμυθιού να το κάνει! Πρέπει να πιστέψεις σε σένα για να μάθουν να σε σέβονται οι άλλοι!

Αν αφήσεις λίγο τη λογική στην άκρη… στην ανάγκη φίμωσέ την! Άκου λίγο την καρδιά…. Κάτι έχει να σου πει… άσε την να σου δείξει το δρόμο… και πες: « θα πάω, και ας μου βγει και σε κακό!»