«Για εκεί που ανήκω!»

«Για εκεί που ανήκω!»

Είναι μια έκφραση που έμεινε βαθιά χαραγμένη στη μνήμη μου! ήταν γραμμένη σε ένα βιβλίο που διάβασα σε πολύ τρυφερή ηλικία! Κάπου στα δέκα μου χρόνια… από τότε βιβλιοφάγος… άνοιξα τη βιβλιοθήκη του δημοτικού σχολείου του χωριού μου… είχε χρόνια να ανοίξει… και τότε ξεπρόβαλλε η Αννούτα! Η φανταστική φίλη μου στα παιδικά μου χρόνια! Ναι… την υιοθέτησα από ένα βιβλίο!

Η Αννούτα ήταν παιδί χωρικών, ένα παιδί έξυπνο… μα με πολλές ανασφάλειες! Εκείνα τα χρόνια ελάχιστα παιδιά συνέχιζαν το σχολείο πέρα από το δημοτικό και ιδιαίτερα τα κορίτσια! Λοιπόν η φίλη μου ήταν ένα ξεχωριστό κορίτσι… οι γονείς της, καθότι αγρότες, δεν καταλάβαιναν σε τι θα μπορούσαν να βοηθήσουν οι γνώσεις του σχολείου… « πεταμένα λεφτά» συνήθιζαν να λένε! Είχαν τα χωράφια τους… τις καλαμποκιές τους! το λοιπόν η Αννούτα, μετά από παρέμβαση του δασκάλου της, ο οποίος έπεισε τους γονείς της, μεταφέρθηκε σε μια πόλη, προκειμένου να φοιτήσει στο γυμνάσιο! Να μη μακρηγορήσω… μετά από δύο χρόνια, πριν τελειώσει το γυμνάσιο… η μεγάλη της αδερφή παντρεύτηκε και οι γονείς της ξέμειναν από χέρια για το σπίτι και τα χωράφια! Χωρίς πολλά – πολλά… τράβηξαν την Αννούτα από τις γνώσεις… και τη γύρισαν πίσω στο χωριό! Ανεβαίνοντας στο κάρο… η φίλη μου… αποχαιρετώντας την πόλη, το σχολείο, τα όνειρά της…. Είπε: « για εκεί που ανήκω» αποδεχόμενη τη μοίρα της!

Αυτήν την έκφραση είπα… όταν πήρα τελευταία φορά το λεωφορείο, όταν έχασα τη δουλειά μου…. και γύρισα στο χωριό για να κάνω καπνά! «Για εκεί που ανήκω….» Αποδέχτηκα τη μοίρα μου! και ας ξυπνούσα κάθε πρωί με έναν κόμπο στο λαιμό, γιατί έκανα τη δουλειά που σιχαινόμουν περισσότερο από κάθε τι στον κόσμο! Και ας ξυπνούσα σε ένα σπίτι… σε ένα χωριό, από το οποίο πάντα ήθελα να φύγω!

Αποδέχτηκα τη μοίρα μου…. να καταστρέψω τα όνειρά μου! να φυλακίσω την ψυχή μου! ώσπου…. Αυτή η ατίθαση ψυχή… έσπασε τα δεσμά της και το έσκασε!

Αυτή η ατίθαση ψυχή είπε: « δεν ανήκω εδώ… και θες δε θες θα έρθεις μαζί μου!». Ζαλισμένη ακόμα… την ακολούθησα! Είπα…. « θα πάω και ας μου βγει και σε κακό!»

Άνοιξα την κατάψυξη… την οποία είχα γεμίσει με τα όνειρα των παιδικών μου χρόνων…. Πτυχίο… σπουδές… πανεπιστήμιο…. Κάθε φορά που έβλεπα τα πανεπιστήμια με έπιανε θλίψη! Έβλεπα τους φοιτητές και ζήλευα! Έσκαγα!... έβγαλα το όνειρο σπουδές… το άφησα να ξεπαγώσει…. Και είμαι σε καλό δρόμο! Σε δυο χρόνια… θα πάρω το πτυχίο μου… θα εκπληρώσω ένα από τα μεγαλύτερα όνειρά μου!

Έβγαλα από την κατάψυξη και το όνειρο…. Ταξίδια!!! Δεν έχω παράπονο…. Η ζωή μου έδωσε πολλά ταξίδια! Γύρισα τη μισή Ευρώπη και γέμισα το άλμπουμ της ζωής μου με όμορφες εικόνες και αλησμόνητες στιγμές! Αξίες.. ανεκτίμητες!!!

Κάποτε… έβλεπα μια ταινία….. ένας τύπος με μηχανή, σταματάει έξω από το σπίτι της αγαπημένης του. Της λέει: « βάλε ρούχα για δυο μέρες… σε μισή ώρα περνάω και σε παίρνω»…. Ζήλεψα! « έναν τέτοιο άντρα θέλω»!!! τελικά αυτό το σύμπαν…. Συνωμότησε μαζί μου! βρήκα τον καλύτερο συνταξιδιώτη που θα μπορούσα να φανταστώ!

Έβγαλα το όνειρο…. «Επαγγελματική επιτυχία και καταξίωση!» Αργεί, αλλά σιγά – σιγά ολοκληρώνεται!

Τελικά αν αφήσεις να μπει στην ψυχή σου η θετική αύρα… αν αφήσεις να εισχωρήσει η αγάπη των ανθρώπων, αν πάψεις να κλαις τη μοίρα σου και κοιτάξεις με αυτοπεποίθηση και αισιοδοξία τη ζωή στα μάτια…. Αν αρχίσεις να τη φλερτάρεις… με μάτια καθαρά…. Με υπομονή και επιμονή, δεν μπορεί να σου αρνηθεί! Τελικά, θα τα φτιάξει μαζί σου!!!

Κάποιος είπε: «κάποτε σου είπα πως αξίζεις πιο πολλά από όσα νομίζεις…. Σιγά – σιγά, ξεπροβάλλει μόνο του!»

Και εγώ απάντησα: « αν δεν νοιώθεις καλά μέσα σου… τίποτα δεν σου φαίνεται όμορφο από έξω!»

Ειλικρινά χαίρομαι που τώρα πια έχω τους ανθρώπους που αξίζω γύρω μου! αυτούς που χαίρονται, ειλικρινά, με τη χαρά μου! είναι πανέμορφο να νιώθεις το φιλικό χτύπημα στην πλάτη… αυτό του « πάνε παρακάτω…. Συνέχισε…. Πας καλά… μπορείς ακόμα καλύτερα» χωρίς τα πικρόχολα σχόλια… που αφήνουν μια πίκρα στη μέση της χαράς σου! Ειλικρινά σας ευχαριστώ!

Τώρα… είμαι ακόμα στα μισά του δρόμου… δεν έφτασα ακόμα στο « εκεί που ανήκω»! τώρα είμαι στο «εκεί που αξίζω»! και ναι… όσο και αν ακούγεται εγωιστικό… αξίζω και θα πετύχω ακόμα περισσότερα! Μα δεν θα ξεχνώ να ευγνωμονώ για αυτά που έχω, για αυτά που αγωνίστηκα τόσο να αποκτήσω!

Εσύ που βρίσκεσαι;

Εκεί που ανήκεις…. Ή εκεί που αξίζεις;

Είναι θέμα επιλογής! Αρκεί να ξέρεις τι θα επιλέξεις, και τι είναι αυτό που σε κάνει πραγματικά ευτυχισμένο!

Καλό ταξίδι… για εκεί που αξίζεις!!!