Εγώ είμαι ο καπετάνιος της ψυχής μου!

Πέρα από τη νύχτα που με σκεπάζει

μαύρη όπως η κόλαση από τον έναν πόλο στον άλλο,

Ευχαριστώ τους θεούς όποιοι και αν είναι,

για την αδάμαστη ψυχή μου.

Στην καταστροφική εξέλιξη των πραγμάτων

δεν έχω μορφάσει, ούτε κλάψει δυνατά.

Κάτω από τα χτυπήματα της μοίρας

το κεφάλι μου είναι ματωμένο, μα αλύγιστο!

Πέρα από το μέρος της οργής και των δακρύων,

παραμορφωμένο από τον τρόμο της σκιάς,

Κι όμως η απειλή του χρόνου,

με βρίσκει και θα με βρίσκει ανεπηρέαστο!

Δε μετρά πόσο στενή είναι η πύλη,

πόσο φορτωμένος με τιμωρίες είμαι,

Εγώ είμαι ο κύριος της μοίρας μου!

Εγώ είμαι ο καπετάνιος της ψυχής μου!

Από την ταινία INVICTUS, μια ταινία που εξυμνεί  τον Νέλσον Μαντέλα και το έργο του!

Ένα ποίημα που ισχυρίζεται ο ηθοποιός που υποδυόταν τον Μαντέλα ότι του έδινε δύναμη τις δύσκολες μέρες της φυλακής. Δεν θα κρίνω τον Μαντέλα και το έργο του, είμαι πολύ μικρή για αυτό… είμαι όμως εντυπωσιασμένη από έναν άνθρωπο, ο οποίος παρόλο που έμεινε στη φυλακή για 27 ολόκληρα χρόνια, όταν βγήκε…. Ήταν έτοιμος να συγχωρήσει αυτούς που τον φυλάκισαν!

Η συγχώρεση ελευθερώνει την ψυχή από το φόβο!!!, φέρεται να είπε.

Θέλησα να μοιραστώ μαζί σας τα λόγια αυτού του ποιήματος…. Είναι λόγια που ίσως εκφράζουν πολλούς από εμάς! Πόσοι από εμάς δεν ένιωσαν τη νύχτα μαύρη σαν την κόλαση… πόσοι από εμάς δεν ένιωσαν το κεφάλι τους ματωμένο….. μα αλύγιστο; Πόση δύναμη πρέπει να έχει η ψυχή για να μένει ανεπηρέαστη από την απειλή του χρόνου;

Κάθε σπίτι ένας καημός, κάθε άνθρωπος ένας σταυρός! Πόσο βαρύ  είναι το φορτίο που κουβαλάς στην πλάτη της ψυχής σου; Πόσες φορές ένιωσες τα πόδια σου να λυγίζουν από το βάρος; Πόσες φορές σκόνταψες; Έπεσες;

Όλοι λίγο πολύ, έχουμε πληγές να μετρήσουμε, να γλύψουμε…. Να απαλύνουμε τον πόνο που μας προκαλούν! Μήπως τελικά η συγχώρεση είναι ο μόνος δρόμος; Ή μήπως η λήθη; Η τελευταία, λένε, είναι η χειρότερη εκδίκηση! Μα πως μπορείς να συγχωρέσεις όλους αυτούς που σου φόρτωσαν αυτόν το βαρύ σταυρό στους ώμους; Πώς μπορείς να συγχωρέσεις τις τρικλοποδιές, τα ραπίσματα, τα σπρωξίματα στην άκρη του γκρεμού; Πως μπορείς να συγχωρήσεις κάποιον που σε σκότωσε…. Ή που τουλάχιστον προσπάθησε να το κάνει;

Εγώ δεν μπόρεσα να συγχωρήσω ακόμα! Δεν έχω αυτό το μεγαλείο ψυχής που είχε τότε ο Μαντέλα!

Ούτε μπόρεσα να μη μορφάσω…. Ούτε να μην κλάψω δυνατά! Κάποιες φορές ακόμα κλαίω…. Όχι γιατί πονάω πια, μα γιατί άντεξα τόσο! Μα κατάφερα να παραμείνω όρθια! Να ξανασταθώ στα πόδια μου…. να κρατήσω το κεφάλι αλύγιστο!

Ακόμα και τις πιο δύσκολες στιγμές…. Όταν τα χτυπήματα της μοίρας ήταν απανωτά… σήκωνα το κεφάλι και ονειρευόμουν… μια όαση… ένα πανέμορφο τοπίο γεμάτο πράσινο, νερό και γαλήνη!! Αυτή ήταν η δική μου Ιθάκη…. Ο δικός μου προορισμός! Έτσι κάθε φορά σηκωνόμουν…. πιο δυνατή, πιο σκληρή… πιο αποφασισμένη να φτάσω στο στόχο μου!  Να γίνω επιτέλους ο αφέντης της ψυχής μου! ναι! Να είμαι ο αφέντης της μοίρας μου….

Πάντα ήμουν ένα ανήσυχο πνεύμα…. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου! Ευχαριστώ λοιπόν και εγώ το Θεό… που καμιά μοίρα, κανένα χτύπημά της δεν μπόρεσε να με κοιμίσει…. Καμιά Λαιστρυγόνα δεν μπόρεσε να με κρατήσει για πολύ μακριά από τα όνειρά μου! να ξεγελάσει αυτήν την ανάγκη για ελευθερία ζωής, έκφρασης, σκέψης… πράξης! Για αυτήν την αδάμαστη, τελικά, ψυχή που μπορεί να μη βγήκε αλώβητη, μα κατάφερε να πετάξει σαν την πεταλούδα που βγαίνει από το κουκούλι της!

Σήκω! Τρέξε…. Αν μπορείς! Αν όχι περπάτα… στην ανάγκη μπουσούλα…. Σούρσου!!! Μα μη σταματάς ποτέ! Όσο στενή και αν είναι η πύλη…. Όσο ανηφορικός και αν σου φαίνεται ο δρόμος… όσο φορτωμένος με τιμωρίες και αν είσαι…. Κράτα το κεφάλι αλύγιστο! Γιατί ο προορισμός είναι όμορφος…. Γιατί σου αξίζει να φτάσεις στο τέρμα και να γευτείς τη δική σου Ιθάκη!!!