Αφιέρωμα στην Κική που έφυγε νωρίς…

Ήσουν μόνο 23 και εγώ στα 22…. Ήσουν η κολλητή μου, ο άνθρωπος που με ένιωθε, που με καταλάβαινε, που με συμβούλευε, πάντα με χαμόγελο…. Ήσουν άνθρωπος που έβλεπες με αισιοδοξία τη ζωή…. Μια ζωή που δεν πρόλαβες να χαρείς…… ήσουν αυτή που όταν ήμουν στεναχωρημένη με έπιανες από το σβέρκο και μου έλεγες « όλα θα πάνε καλά, θα δεις»…. Και εγώ σε πίστευα……

Χορεύαμε στο ίδιο χορευτικό συγκρότημα ποντιακά…. Συναγωνιζόμασταν σε πάθος…. Από όταν έφυγες δεν έχει  αξία ο χορός…… δεν έχει το ίδιο πάθος….. δεν ήθελα να χορέψω χωρίς εσένα, να δίνεις το σύνθημα!!!!

Θύμωνες όταν ξεχνούσα τη γιορτή ή τα γενέθλιά σου…. Σε έπαιρνε το παράπονο!!! Ήθελες να σε αγαπούν και να σου το δείχνουν…..

Πέρασαν τα χρόνια φιλενάδα…. 14 στον αριθμό….. ο πόνος λιγόστεψε αλλά η μορφή σου έμεινε για πάντα χαραγμένη στο νου…. Αμέτρητες αναμνήσεις….. απογεύματα με καφέ και μουσική…. Πάντα άκουγες ¨ράδιο Θεσσαλονίκη¨ …. Έκανες  αφιερώσεις!!! Βράδια που πέρασαν με συζητήσεις και όνειρα για το μέλλον….. ένα μέλλον που τελικά το έζησα μόνη μου!

Δύσκολη κατάσταση το πένθος….. αρχικά αισθάνεσαι μουδιασμένος, αδυνατείς να πιστέψεις ότι έγινε….. μετά έρχεται ο θυμός και ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ!!! Είναι η αντίδραση του οργανισμού σου που μάχεται να συνεχίσει τη ζωή….. μετά έρχεται η θλίψη….. και η αποδοχή…. Αποδέχεσαι αυτό που έχει συμβεί….. το ξεπερνάς αλλά δεν ξεχνάς!!!

Κάθε άνθρωπος αφήνει το αποτύπωμά του στη ζωή σου…. Άλλος  μια όμορφη στάμπα και άλλος ένα άσχημο σημάδι…

Εσύ μου έχεις αφήσει ένα τατουάζ….. ένα όμορφο τριαντάφυλλο!!!

Φιλενάδα έκανα χρόνια να ξεπεράσω τη φυγή σου, αλλά να ξέρεις ότι δεν σε ξέχασα ποτέ!!

Δεν μπόρεσα ποτέ να σου πω αντίο….. Ας αναπαυθεί η ψυχούλα σου!!