Εφηβεία

Εφηβεία, μια περίοδος της ζωής που όλοι περάσαμε, αλλά σαν γονείς, πλέον, είτε δεν τη θυμόμαστε, είτε έχουμε περάσει σε άλλον ρόλο και δεν την καταλαβαίνουμε!

Σαν έφηβη και εγώ, κάποτε, ήθελα να βγαίνω με τους φίλους μου και να μένω έξω από το σπίτι μέχρι αργά… είχα και εγώ κάπου στα δώδεκα - δεκατρία μου χρόνια την ανάγκη να επαναστατήσω! Να δείξω στους γονείς μου ότι ο κόσμος άλλαξε και ότι η δική τους ιδεολογία ήταν παρωχημένη….. οι γονείς μου τότε ήταν λάθος!!!

Χτυπιόμουν και εγώ, πότε κλαίγοντας, πότε παρακαλώντας και πότε φωνάζοντας για ελευθερία!!! Ελευθερία σκέψης, έκφρασης, δράσης!!!

Σήμερα, στο ρόλο του γονιού πια….. παιδί στην εφηβεία….. τα πρώτα σημάδια άρχισαν…..

Να το πρώτο δυνατό χτύπημα στην πόρτα του δωματίου – η πρώτη αμφισβήτηση…..

Να το πρώτο αντιμίλημα – η πρώτη επανάσταση….. μαμά είσαι λάθος!

Εκεί που πας να αγκαλιάσεις το μέχρι χθες μωρό σου….. « μαμά με πνίγεις»

Εκεί που αρχίζεις τις συμβουλές….. « δέκα λεπτά κήρυγμα»

Εσύ μιλάς, γιατί έχεις υποχρέωση να μιλάς, γιατί αλλιώς είσαι αδιάφορος γονιός, εκείνο, το παιδάκι σου κοιτάει το ταβάνι και γελάει ειρωνικά!!! Σαν να σου λέει: « μαμά σε γράφω»

Να μιλήσω για το νέο λεξιλόγιο που αναπτύσσει το παιδάκι σου; Ένα λεξιλόγιο που περιέχει μισές λέξεις και πραγματικά είναι αδύνατο να καταλάβεις τι σου λέει! Όταν, βέβαια,  δεήσει να ανοίξει το στοματάκι του ή όταν κάνει τον κόπο να αφήσει το ίντερνετ ή το κινητό και βγει από το δωμάτιό του για να δώσει σημεία ζωής!!!!

Και μένεις εσύ μέσα στη μούρλα της καθημερινότητας, με τους λογαριασμούς  και τις υποχρεώσεις να τρέχουν….. να αναρωτιέσαι: « τι έκανα λάθος;» και κάποιες άλλες φορές να κάνεις αυτοκριτική και να αποφαίνεσαι: « απέτυχα σαν γονιός! Δεν μπορώ να συνεννοηθώ με το ίδιο μου το παιδί!»

Μια ωραία πρωία, βλέπεις το παιδί σου να γυρνά από το σχολείο με ένα σκουλαρίκι στη μύτη, ή ένα κούρεμα τράγου, ή ένα τατουάζ και νιώθεις το σπίτι να γυρίζει…… να! το εγκεφαλικό έρχεται……

Ένα άλλο βράδυ….. « μαμά έχει χορό η τάξη μου, θα αργήσω!»

Εσύ: « και τι ώρα θα έρθεις παιδί μου;»…. μαζεύεις κουράγιο, παίρνεις βαθιές αναπνοές…. «δεν θα συγχυστώ» λες…… και ο πόλεμος αρχίζει….

Και αναρωτιέσαι…..

Πως μπορώ να εμπιστευτώ το παιδί μου σε έναν άγριο  κόσμο; Σε έναν κόσμο γεμάτο ναρκωτικά και βία; Μέχρι ποια ώρα είναι η σωστή και η κατάλληλη για να αφήσω το 15χρονο παιδί μου έξω; 

Και μέχρι εκείνη την ώρα ποιο σπίτι μπορεί να σε χωρέσει; Πώς μπορείς να καταπολεμήσεις την ανησυχία σου;

Από την άλλη, δεν μπορείς να στερήσεις από το παιδί σου την έξοδο, γιατί θα το αποκόψεις από την παρέα του, αν δεν το αφήσεις ελεύθερο, δεν θα μάθει ποτέ να πετάει….. δεν θα ωριμάσει ….. δεν θα  μάθει να προφυλάσσει τον εαυτό του από τις κακοτοπιές….. ποια είναι όμως η σωστή δόση ελευθερίας;

Δεν νομίζω να βρεις κάποιον που να σου απαντήσει εμπεριστατωμένα σε αυτή την ερώτηση… όλα είναι σχετικά! Και καλείσαι εσύ, να ανακαλύψεις ποιο είναι το σωστό και ποιο το λάθος…. Και να είσαι προετοιμασμένος ότι θα κάνεις πολλά λάθη…… άλλωστε κανείς δεν είναι τέλειος!!!

Από την άλλη τα παιδιά για να αισθάνονται καλά και ασφαλή πρέπει να έχουν όρια…. Μόνο που στην εφηβεία…. Τα όρια είναι για ξεπερνιούνται!!! Μη μου πείτε ότι δεν φάγατε ποτέ χαστούκι ή τιμωρία στέρησης εξόδου από τη μαμά ή τον μπαμπά όταν ήσασταν έφηβοι, γιατί απλά παρασυρθήκατε από την παρέα και ξεπεράσατε το χρονικό όριο που σας είχε επιβληθεί;

Α, υπάρχει και η άλλη περίπτωση! Να έρθει το παιδί νωρίτερα…. Να ανοίξει την πόρτα σαν σίφουνας, να μπει στο δωμάτιό του και να κλείσει την πόρτα πίσω του με δύναμη!!!

Και λες εσύ: « κάτι συνέβη στο παιδί μου, πρέπει να πάω να δω»

Χτυπάς την πόρτα, απάντηση καμία. Ξαναχτυπάς και περιμένεις….

« θέλω να μείνω μόνος- μόνη μου! Μη με ξαναενοχλήσει κανείς σας! Θέλω να πεθάνω!!»

Δηλώσεις!!!

Και μένεις έξω από την πόρτα με το χέρι μετέωρο να σκέφτεσαι…….

Να μπω; Ποιος το πείραξε το παιδί μου; Αν με χρειάζεται; Άσε καλύτερα να ηρεμήσει λίγο…. Και πας στο σαλόνι, ανάβεις τσιγάρο και περιμένεις…. Ακούς κλάματα από μέσα….. κάτι να σπάει….. και εσύ πρέπει να παραμείνεις ψύχραιμη!!!! Και να που βγαίνει από το δωμάτιο και σου λέει:

« μάνα είσαι εσύ; Εγώ μέσα κλαίω και εσύ δεν μου δίνεις σημασία!!!! Πότε ενδιαφέρθηκες εσύ για τα προβλήματά μου; Πότε νοιάστηκες για μένα; Μάνα είσαι εσύ; Μόνο για τους άλλους νοιάζεσαι….»

Και κάθεσαι εσύ εκεί και περιμένεις να τελειώσει το παιδί σου με τα δαγκώματα, να ξεσπάσει και να σηκωθείς στο τέλος σαν να μην έχει συμβεί τίποτα…. Και να το αγκαλιάσεις!!! Και αφού έχεις ακούσει τα χίλια μύρια να βρεις το κουράγιο να πεις: « χαίρομαι παιδί μου που ξέσπασες, είμαι στη διάθεσή σου να συζητήσουμε αυτό που σε απασχολεί» λες και μιλάς στον προϊστάμενό σου στη δουλειά…… και κάθεσαι ήρεμη ( αν έχεις πάρει χάπια πριν) και συζητάς ώσπου να καταλήξει και πάλι σε …. Δέκα λεπτά κήρυγμα και να ακούσεις πάλι το: « μάνα με έπρηξες»

Και η ζωή συνεχίζεται….. με ρυθμούς τρέλας…. Να μην καταλαβαίνεις τι σου γίνεται …. Τι γίνεται στο παιδί σου….. αδύναμη να βοηθήσεις…… μέχρι που συνηθίζεις…. Αντιλαμβάνεσαι την κατάσταση και αξιολογείς! Είναι μια ηλικία που μάλλον το παιδί σε καθοδηγεί όσον αφορά τις ανάγκες του! Μετά από το πρώτο διάστημα τρέλας …… επέρχεται μια σχετική γαλήνη και ισορροπία!

Καλό μας κουράγιο λοιπόν!!!