Γονική μέριμνα μετά το διαζύγιο!

“ Η Σ... ζει μακρυά απο τη 16χρονη κόρη της..... μετά απο έντονη πλύση εγκεφάλου, ζει με τον πατέρα της.... μισεί τη μητέρα της”

“ Ο Χ.... απήγαγε τον γιο του.... η μητέρα τον ψάχνει απελπισμένη....”

“ Ο Β.... ζητά απο το δικαστήριο το αναφέρετο δικαίωμα του να βλέπει τα παιδιά του... η πρωην γυναίκα του, του έκανε ασφαλιστικά μέτρα....”

“ Η Μ... μεγαλώνει τα τρία της παιδιά μόνη.... ο πατέρας είναι άφαντος....”

“ Η γυναίκα του Κ πήρε τα παιδιά της και πήγε να μείνει στην άλλη άκρη της χώρας, στερώντας του το δικαίωμα να τα βλέπει.... στερώντας απο τα παιδιά της την παρουσία του πατέρα....”

Θα μπορούσα να απαριθμίσω χιλιάδες τέτοια περιστατικά.... είναι πλέον κομμάτι της συγχρονης ζοφερής πραγματικότητας! Το θέμα είναι... πως και γιατί ένα ζευγάρι, που παντρεύτηκε, κατά πάσα πιθανότητα απο έρωτα..... μετά το διαζύγιο να επιδίδεται σε έναν ανελέητο πόλεμο με μόνα θύματα τα παιδιά!!!;;

Κάποιοι λένε, ότι σταματάμε να είμαστε ζευγάρι.... δε παύουμε όμως να είμαστε γονείς! Ποσοι απο εμάς όμως έχουμε την επίγνωση της ευθύνης που παίρνουμε όταν γινόμαστε γονείς; Πόσοι απο εμάς βάζουμε πάνω και πριν απο όλα το συμφέρον του παιδιού; Γιατί κατά τη διάρκεια του γάμου τα παιδιά είναι και των δύο ενώ μετά γίνονται μόνο του ενός; ο οποίος έχει μόνος του την υποχρέωση της ανατροφής τους; γιατί τα παιδιά σου... γίνονται τα παιδιά αυτηνής; ποιας;

Χιλιάδες οι περιπτώσεις στα ελληνικά δικαστήρια.... χρόνιες οι μάχες..... για τις επιμέλειες.... για τις διατροφές.... για να αποδείξεις τί; τα αυτονόητα; Όσο είσαι παντρεμένος ξέρεις τι έξοδα έχουν τα παιδιά..... μετά τι; ως δια μαγείας δεν έχουν; Όσο είσαι παντρεμένος ξέρεις ότι τα παιδιά σου σε αγαπάνε και ζητούν την παρουσία σου.... μετά το διαζύγιο τα παιδιά δεν υπάρχουν πια ή σταματούν να αισθάνονται;

Κάποιοι πατεράδες, κυρίως, εξαφανίζονται εντελώς απο τη ζωή των παιδιών τους.... δεν δείχνουν διάθεση για επικοινωνία και σίγουρα δεν συνεισφέρουν στα έξοδα της ανατροφής τους.... κάποιοι άλλοι.... επιδίδονται σε ακραίες πράξεις για να εκδικηθούν την πρωην σύντροφό τους.... απαγάγουν τα παιδιά.... δεν τα γυρίζουν στην ώρα τους... δεν καταβάλουν τη νόμιμη διατροφή.... δηλητηριάζουν τη ψυχή των παιδιών....

Οι μαμάδες απο την άλλη.... στρέφουν τα παιδιά ενάντια στον πατέρα τους... δεν τα αφήνουν να τον δουν και άλλα τετοια όμορφα πράγματα!!!

Το νομοθετικό πλαίσιο της χώρας μας υπάρχει μόνο στα χαρτιά!!! Η δικαστική λειτουργία είναι για κλάματα.... κάνεις δύο χρόνια για να πάρεις διαζύγιο.... άλλα δύο χρόνια για να πάρεις την επιμέλεια..... άλλα δύο χρόνια για να δικαιωθείς διατροφή..... και αφού δικαιωθείς τη διατροφή των προυγούμενων δύο χρόνων.... επιδίδεσαι σε έναν άλλο αγώνα αυτον των κατασχέσεων για να παρεις τα χρήματα που δικαιώθηκες..... και μετά απο δύο χρόνια... πρεπει να ξανακάνεις δικαστήριο γιατί το ποσό της διατροφής ορίζεται κάθε δύο χρόνια.... λεφτά για πέταμα.... ψυχοφθόρες καταστάσεις... για να αποδείξεις τα αυτονόητα!!! ότι και οι δύο γονείς πρέπει να επωμίζονται το βάρος αλλα και την ευθύνη της ανατροφής των παιδιών!!

Να μη μιλήσω για τον ψυχολογικό πόλεμο που θεριεύει εν μέσω αυτου του δικαστικού αγώνα....” η μάνα σου με στέλνει στα δικαστήρια... η μάνα σου θέλει να με κλεισει φυλακή.... ο πατέρας σου θέλει να σε παρει απο μένα.... ο πατέρας δεν έχει λεφτά για σας αλλά μόνο για τις γκόμενες”...........................................................................................

Και τα παιδιά γίνονται το μαξιλάρι που απορροφά όλες αυτές τις καταστάσεις!!! Έχει κανείς συναίσθηση του τί μπορεί να αισθάνονται; Τί τραύματα μπορεί να αφήνουμε στις ψυχές τους;

Δεν μπορούν οι δύο γονείς να συμφωνήσουν για το πόσα χρήματα θα συνεισφέρει ο καθείς για την ανατροφή των παιδιών τους; για το ποιες ώρες και μέρες θα βλέπει ο καθείς τα παιδιά του; Ζητάμε πολλά ε; Θα μου πείτε: αν μπορούσαν να συμφωνήσουν σε όλα αυτά γιατί να φτάσουν στο διαζύγιο!!!

Απο την άλλη..... γιατί να μην υπάρχει ένα νομικό πλαίσιο, το οποίο θα καθορίζει άπαξ και δια παντός το ύψος της διατροφής.... τις ώρες επικοινωνίας.... και όλα τα συναφή; και αν δεν συμμορφώνεται ο γονιός, το κράτος να είναι υπεύθυνο για την τήρηση της απόφασης και όχι ο άλλος γονιός!!! Γιατί πρέπει ο ένας γονιός να τα επωμίζεται όλα; γιατί πρέπει να τρέχει κάθε τρείς και λίγο στα δικαστήρια;

Πρόσφατα διάβασα ένα άρθρο.... κραυγή των πατεράδων λέγεται.... αδυνατούν λόγω κρίσης να πληρώσουν τις διατροφές!!! Ειλικρινά είναι κατανοητό.... αν έχεις χάσει τη δουλειά σου, πως μπορείς να πληρώσεις τη διατροφή των παιδιών σου; μόνο που έχω μια ένσταση.... αν η μάνα χάσει τη δουλειά της πως θα ταϊσει... ντύσει... μεγαλώσει τα παιδιά της; Η κρίση, κύριοι, δεν χτύπησε μόνο το αντρικό φύλο... χτύπησε και το γυναικείο.... πως μπορεί μια μάνα με τον πετσοκομμένο μισθό της ( αν υφίσταται ακόμη ) να ανταποκριθεί στις ολοένα αυξανόμενες ανάγκες των παιδιών; Βλέπετε.... οι μάνες δεν ζουν σε έναν άλλο ιδεατό κόσμο.... στον ίδιο κόσμο με το δικό σας ζουν!!! θα ήθελα να προσθέσω ..... τα παιδιά ζουν στον ίδιο κόσμο! Ζουν την κρίση.... καταλαβαίνουν τι γίνεται γύρω τους... αρκεί να έχεις διάθεση να τους εξηγήσεις.... ότι ... όσα τους πρόσφερες απλόχερα τόσον καιρό.... σου είναι αδύνατο να τα προσφέρεις πια!!!

Κλείνοντας... θα ήθελα να προσθέσω.... το διαζύγιο είναι μια πολύ δύσκολη κατάσταση... θέλει υπομονή και γερά νεύρα! Μα πάνω απο όλα θέλει υπευθυνότητα απέναντι στα παιδιά!! Πάνω και πριν από όλα πρέπει να έχουμε το συμφέρον των παιδιών και να τα απομακρύνουμε απο τις όποιες σκοπιμότητες... μικρότητες... απωθημένα....

Τα παιδιά είναι το μέλλον μας! Ας κρατήσουμε την ψυχή τους αγνή.... και ας τα αφήσουμε να ζήσουν την παιδική ηλικία τους!! μήν τα βιάζουμε να μεγαλώσουν!! Ας μην τραυματίζουμε την ψυχή τους.... κάποτε θα γυρίσουν μπουμερακ πανω μας!!! Τα παιδιά θέλουν να βλέπουν ευτυχισμένους και ήρεμους γονείς... είτε αυτοί ζουν μαζί... είτε χώρια!!! Απο εμάς εξαρτάται!!