Καρκίνος και ψυχολογία…

Ο καρκίνος είναι μια ασθένεια που ταλαιπωρεί πολλούς συνανθρώπους μας  σε διάφορες ηλικίες. Tο θέμα αυτού του άρθρου δεν είναι η ίδια η ασθένεια  (αυτό θα ταίριαζε σε ιατρικό περιοδικό και όχι εδώ). Είναι  ο τρόπος με τον οποίο μπορούμε εμείς να βοηθήσουμε τους ανθρώπους μας.

Κάποιοι από εμάς ίσως ήρθαν οι ίδιοι αντιμέτωποι με την επάρατη νόσο… κάποιοι άλλοι έζησαν από κοντά τον αγώνα  για ζωή κάποιου δικού τους ανθρώπου…..

Είναι μια περίοδος που τα ξεχνάς όλα…. Επιδίδεσαι σε  μία μάχη για να διατηρηθείς στη ζωή!!! Η ιατρική έχει κάνει θαύματα σήμερα και σε αυτήν την ασθένεια.… όμως, όπως και οι ίδιοι οι γιατροί υποστηρίζουν….. το κλειδί για τη νίκη ανήκει στον ίδιο τον άρρωστο! Η ψυχολογία, λένε, είναι ο γιατρός που κουράρει τον ασθενή, καλύτερα από τον καθένα!!

Η ψυχολογία του ασθενή, λοιπόν, πρέπει να είναι καλή έως άριστη! Πως μπορεί όμως να επιτευχθεί κάτι τέτοιο, όταν ταλαιπωρείται από αβάσταχτους πόνους ή χημειοθεραπείες; Κάποιοι παρομοίωσαν τη θέληση για ζωή με μια φωτιά…. Με τις δυσκολίες όμως η φωτιά τείνει να σβήσει…. Ρόλος μας είναι να φροντίσουμε αυτή η φλόγα να παραμένει ζωντανή…. Σκοπός μας είναι να τροφοδοτούμε το πείσμα του για ζωή!!!

Σύμφωνα με την άποψη των γιατρών και των ψυχολόγων, την οποία συμμερίζομαι απόλυτα, ο ασθενής επιβάλλεται να ξέρει από τι ασθενεί! ( δεν μιλάμε για υπερήλικες που δεν μπορούν να κατανοήσουν πράγματα και καταστάσεις!) Πάρτε για παράδειγμα την καθημερινότητά σας… αν δεν ξέρετε το πρόβλημα πως θα βρείτε τη λύση…. Αν δεν ξέρετε τη διάστασή του, πως θα βρείτε τη δύναμη για να το αντιμετωπίσετε;

Ο ασθενής πρέπει να είναι ήρεμος και να αποστασιοποιηθεί από κάθε άλλο πρόβλημα της καθημερινότητας, έτσι ώστε να επικεντρωθεί στον αγώνα του…. Εμείς, λοιπόν, πρέπει να γίνουμε οι πατερίτσες του τρόπον τινά!!! Εμείς πρέπει να αναλάβουμε το έργο της ψυχολογικής υποστήριξης!!! Κάποιοι ψυχολόγοι θα πουν ότι αυτό είναι έργο που πρέπει να αναλάβουν οι ίδιοι!!! Ένα μέρος του…. ίσως. Το μεγαλύτερο μέρος, όμως, πρέπει να το αναλάβει η οικογένεια και οι στενοί φίλοι!!

Είναι απαράδεκτο να πηγαίνουμε στον ασθενή με πρησμένα τα μάτια από το κλάμα….. είναι δύσκολο, όμως όχι ανέφικτο!!! Θυμάμαι τον πατέρα μου…. Σε κάθε κρίση…. Με κοίταγε στα μάτια…. Μη δει κάποιο δάκρυ να κυλά!!! Εκ των υστέρων…. Όταν βγήκε νικητής από αυτόν τον αγώνα, μου είπε: αν λύγιζες εσύ…. Θα τα παρατούσα!!!!

Ο ασθενής δεν χρειάζεται τη συμπόνια μας, τον οίκτο μας!!! Χρειάζεται δύναμη και αισιόδοξες σκέψεις…. Χρειάζεται….. να βλέπει στα μάτια μας ζωντανή τη φλόγα της ελπίδας!!! Αν υπάρχουν παιδιά στην οικογένεια…. Καλό είναι να έρχονται σε επαφή μαζί του….( εκτός από το πρώτο 48ωρο μετά από την χημειοθεραπεία  κατά το οποίο απαγορεύεται ο ασθενής να έρχεται σε επαφή με παιδιά).  Τα παιδιά με την αθωότητά τους μεταδίδουν αισιοδοξία…. Δείχνουν τον κύκλο της ζωής… μεταδίδουν την ελπίδα!!! Είναι από μόνα τους κινητήριος δύναμη….

Πρέπει να  του δείχνουμε ανελλιπώς   την αγάπη μας και το πόσο πολύτιμη μας είναι η παρουσία του!!! Οι άρρωστοι γίνονται σαν μικρά παιδιά…. Θέλουν χάδια…. Κανακέματα…..

Η ώρα που βραδιάζει…. Το σούρουπο…. Είναι η χειρότερη ώρα για τον άρρωστο… είτε πάσχει από καρκίνο είτε από οποιαδήποτε άλλη ασθένεια. Αν λοιπόν έχετε κατά νου να επισκεφθείτε κάποιον δικό σας…. Επιλέξτε το σούρουπο!!! Είναι ευλογία γι’ αυτόν να περάσει αυτή τη δύσκολη ώρα με καλή παρέα!!! Βέβαια, οι επισκέψεις μας εκτός οικογενειακού κύκλου, πρέπει να είναι ολιγόωρες και τα θέματα συζήτησης πρέπει να είναι εκτός ασθένειας!!!

Ένα χαμόγελό σου είναι το πιο δυνατό του φάρμακο….. μια ώρα κοντά του…. Είναι βάλσαμο στον πόνο του!!! Επειδή αρρώστησε, δε σημαίνει ότι πέθανε…. Ότι έπαψε να αισθάνεται!!! Ο αγώνας είναι δικός του…. μα και δικός σου!!! Η νίκη είναι δική του μα θα τη μοιραστεί μαζί σου!!! Μαζί μπορούμε!!! Μαζί θα τα καταφέρουμε!!!

Μπαμπά, είμαι πολύ περήφανη που τα κατάφερες!!! Πέντε χρόνια μετά…. Είμαι πολύ ευτυχισμένη που σε έχω στη ζωή μου! Εσύ , υγιείς πια….. χαίρεσαι τα εγγόνια σου!!!