Κακοποίηση παιδιών

Το ξύλο, λένε, βγήκε από τον παράδεισο!

Ως γονείς όλοι…. μηδενός εξαιρεμένου, έχουμε δώσει ένα χαστούκι, μια στον ποπό…. στα παιδιά μας! Πότε για να επιβληθούμε  και πότε για να τα νουθετήσουμε!!! Ως όντα που ανήκουμε στην κατηγορία των θηλαστικών πρέπει να νιώσουμε την αντίδραση σε ότι κάνουμε. Δηλαδή, ότι για κάθε πράξη μας υπάρχει μία συνέπεια….

Τα παιδιά χρειάζονται όρια λένε οι παιδοψυχολόγοι! Και εμείς σαν γονείς έχουμε και αυτό το καθήκον! Να δείχνουμε ποια είναι τα όρια στα παιδιά μας! Και: «όπου δεν πίπτει λόγος, πίπτει ράβδος!»

Ποιο είναι το όριο, όμως, ανάμεσα στο εκπαιδευτικό (τροπον τινά) χαστούκι και στην συστηματική κακοποίηση παιδιών; Ποια είναι η διαχωριστική γραμμή; Πότε, πως και από ποιον κρίνεται αν είναι κακοποίηση παιδιού ή όχι;

Πόσες περιπτώσεις έχουμε δει στη ζωή μας; Ή πόσες έχουμε ζήσει εμείς οι ίδιοι; Μήπως και εμείς, σαν γονείς, κάποιες φορές χάσαμε τον έλεγχο; Ή έστω νιώσαμε ότι το παρακάναμε;  

Διαβάστε την ιστορία της Μαρίας……

Η Μαρία κάθεται στον καναπέ του σαλονιού της και βλέπει τηλεόραση. Ζει σε μια τετραώροφη οικοδομή, μένει στον τρίτο…. Κάποια στιγμή ακούει φωνές….. χαμηλώνει την ένταση της τηλεόρασης και αφουγκράζεται….. κλάματα παιδιού και μια γυναικεία φωνή να ωρύεται…. Πράγματα που πέφτουν με θόρυβο…. Περνάνε πέντε λεπτά… επτά…. Έπειτα σιωπή………. Η συνείδηση της Μαρίας κάνει θόρυβο τώρα…. « πάλι το χτυπάει….. πάλι κλαίει το μικρό…. Δεν το λυπάται;» Η Μαρία σκέφτεται: « τι να κάνω; Σχεδόν κάθε μέρα η ίδια ιστορία! Τι της κάνει το μικρό πια; Δυο χρονών είναι δεν είναι! Τι να κάνω; Δεν μπορώ να το ακούω…. Ραγίζει η καρδιά μου! Αν πάω και την πιάσω…. Θα μου πει: κάνε πρώτα παιδιά και μετά θα δεις! Λες να τα δέρνω και εγώ;  Η μάνα μου δεν με έδερνε έτσι όμως!!! Ε, κανένα χαστούκι, όταν έκανα βλακείες…. Αυτό όμως είναι έγκλημα!!!! Τι να κάνω Θεέ μου; Το ακούω να κλαίει και τρελαίνομαι!!!  Δεν υπάρχει κανείς να ενδιαφερθεί; Θα μου πεις δεν κάνω  τίποτα εγώ που το ακούω… θα κάνει κάποιος που δεν ξέρει; Τι να κάνω;»

Μήπως ήρθατε αντιμέτωπος με τα διλήμματα της Μαρίας; Μήπως και εσείς δεν ξέρατε τι να κάνετε; Υπάρχουν υπηρεσίες για την προστασία του παιδιού…. Αλλά, είμαι σίγουρη, πως  αναρωτιέστε…. αν τελικά του κάνετε μεγαλύτερο κακό από ότι του κάνει η ίδια του η μητέρα! Μήπως η μητέρα του δεν το αγαπά; Υπάρχει κανείς που θα το φροντίσει καλύτερα;

Από την άλλη όμως…. Αν πράγματι η μητέρα δεν είναι σε θέση να μεγαλώσει μόνη της ένα παιδί…. Αν το κακοποιεί συστηματικά…. Κάποιος δεν πρέπει να αντιδράσει; Κάποιος δεν πρέπει να προστατέψει αυτό το μικρό πλασματάκι που το μόνο του αμάρτημα είναι ότι γεννήθηκε σε λάθος περιβάλλον; Και οι γονείς ανήκουν στην κατηγορία των θηλαστικών! Και αυτοί πρέπει να ξέρουν τα όριά τους! Και όταν τα ξεπερνούν να υποστούν τις συνέπειες! Κάποιος πρέπει να τους δείξει….. ότι τα παιδιά δεν είναι κτήματα!!! Και δεν μπορούν να ξεσπούν τα όποια βιώματά τους πάνω στα ευαίσθητα κορμάκια τους!!! Στις ακόμα πιο ευαίσθητες ψυχές τους!

Ως πότε θα κάνεις τα στραβά μάτια; Ως πότε θα προσποιείσαι ότι δεν ακούς; Μέχρι να το δεις κατάμαυρο; Μελανιασμένο από το ξύλο; Ή όταν θα ακούσεις ότι το πήγαν στο νοσοκομείο;

Μια μέρα σε ένα κέντρο υγείας….. η μητέρα φέρνει το παιδί της για εξέταση… άσχημα χτυπημένο στο κεφάλι…. Η δικαιολογία της…. Τραγική!!! Έπεσε το τηγάνι στο κεφάλι του παιδιού!!! Ο γιατρός, όμως, δεν ήταν αφελής….. ειδοποίησε την αστυνομία! Τη συνέχεια δεν την γνωρίζω!

Υπάρχουν τόσα δράματα που εκτυλίσσονται πίσω από τις κλειστές πόρτες ενός σπιτιού…. Πατεράδες αλκοολικοί, μητέρες σε νευρική κρίση…. μόνα  θύματα τα παιδιά!!! Οι υπηρεσίες προστασίας των δικαιωμάτων του παιδιού δεν έχουν παντού αυτιά για να ακούσουν τις κραυγές τους…. Τα αυτιά τους είσαι εσύ!! Εσύ που ακούς…...... Εσύ που βλέπεις…..............

Ως πότε θα σιωπάς!!!;;;;;