Το παρελθόν….

Το παρελθόν, καθορίζει το μέλλον! Η ιστορία επαναλαμβάνεται! Βαρύγδουπες κουβέντες που επηρεάζουν την ψυχολογία μας και το πρίσμα μέσα από το οποίο βλέπουμε τα πράγματα και τις καταστάσεις γύρω μας! Καθορίζει το παρελθόν το μέλλον μας; Εσάς τι σας έχει διδάξει η δική σας ιστορία;

Το παρελθόν μας…. Το παρελθόν μου… τα πάθη μου, τα λάθη μου… οι όμορφες και άσχημες στιγμές μου…. μια ακόμη νύχτα απολογισμού… παρέα με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, απαλή μουσική…. Και πολλά… τσιγάρα! Μια ανασκόπηση, ένα flashback ή ένα backup, όπως θα έλεγε ένας έφηβος! Κάτι βαραίνει τούτη τη νύχτα…. Κάτι θέλω πάλι να πετάξω πίσω μου… από πάνω μου!

Κάποιοι λένε…. Μη μετανιώνεις για αυτά που έκανες, παρά να μετανιώνεις για πράγματα που δεν έκανες! Μα… όταν ένα μοναδικό, μα συνάμα τεράστιο λάθος σου, σου στιγματίζει τη ζωή και σε κρατάει έρμαιό της… τότε για ποιο πράγμα δεν θα μετανιώσεις; Γιατί μας γεμίζουν με ένα κάρο μπαρούφες και βαθυστόχαστες κουβέντες που αν κάτσει να τις σκεφτεί κανείς λογικά… ( λέμε τώρα) δεν έχουν καμία, μα καμία πρακτική εφαρμογή;

Ξαναγυρνώ στο δικό μου παρελθόν… ένα λάθος, μία κακή απόφαση…. Σημάδεψε τη ζωή μου! όπως φαντάζομαι πολλών από εσάς! Το θέμα είναι πόσο ακόμα πρέπει να πληρώσω; Και γιατί; Για να εξευμενίσω τάχα κάποιους θεούς ή δαίμονες…. Ή για να μάθω και να μην ξανακάνω το ίδιο λάθος; Και ας υποθέσουμε ότι ακολουθώ το: δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού! (παρεμπιπτόντως εγώ είμαι γυναίκα και ότι θέλω κάνω), και δεν ξανακάνω το ίδιο λάθος, ξαναρωτώ…. Ως πότε θα πληρώνω το προηγούμενο; Και γιατί πρέπει να πληρώνω κάθε μέρα ένα τόσο βαρύ τίμημα;

Κάπου διάβασα: το πεπρωμένο φυγείν, αδύνατο! Μα εγώ έμαθα πως από το παρελθόν σου δεν μπορείς να ξεφύγεις! Πάντα μα πάντα… κάτι θα έρχεται μπροστά σου και θα σου το θυμίζει!! Κάποτε χαιρέκακα θα σου θυμίζει τις άσχημες στιγμές, και άλλοτε με χαμόγελο θα σου στέλνει τη γλυκιά αίσθηση της νοσταλγίας!

Άνθρωποι!!

Μετρήσατε ποτέ…. Τους ανθρώπους γύρω σας; Αυτούς που ήρθαν στη ζωή σας σαν κομήτες, και άλλους που ήρθαν και ρίζωσαν σαν τα γέρικα πλατάνια στις πλατείες των χωριών μας…. Ο τάδε…. Η τάδε… πω πω … πόσα χρόνια έχω να μιλήσω με την…. Γιατί χαθήκαμε; Κάποιες άλλες φορές αναρωτιόμαστε… γιατί κάποιος άνθρωπος μπήκε στη ζωή μας… μια στιγμή που… έπρεπε; Τι έργο είχε να επιτελέσει; Ή γιατί κάποιος βγήκε από την ιστορία μας, τόσο απρόσμενα; Άλλοτε πάλι… ποιος μοιράζει τους ρόλους… στο θέατρο της δική μας ζωής; ποιος αποφασίζει για το ποιος θα πρωταγωνιστήσει; Φυσικά πάντα δίπλα σε σένα…. Σε μένα… ποιος να είναι τάχα ο σκηνοθέτης;

Περασμένες τρεις… που και που ακούγεται ένα αυτοκίνητο να περνάει και νιώθω ότι υπάρχει ακόμα ζωή γύρω μου…. κατά τα άλλα… απόλυτη ησυχία! Εγώ και ο εαυτός μου σε μια απολογία; Αποτίμηση; Απολογισμό; Της ιστορίας μου… απολογισμός! Ίσως! Τι έχασα; Τι κέρδισα; Προς τα πού γέρνει η ζυγαριά; Αλήθεια, πόσο περήφανοι είμαστε για το παρελθόν μας; Μπορούμε άραγε να εξιστορήσουμε το παραμύθι της ζωής μας; Ή μήπως κάποια κομμάτια τα φυλάμε κρυμμένα είτε από ντροπή, είτε από πόνο… είτε από αγάπη!;

Ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό!

Άλλη μια φιλοσοφημένη ατάκα! Πιο δυνατό σε κάνει; Μήπως σε κάνει πιο σκληρό; Πιο απαθή; Μήπως κάποια στιγμή παγώνεις  τόσο, που δεν αισθάνεσαι τίποτα; Ούτε χαρά, μα ούτε και λύπη; Πέτρωσα με τον καιρό… κάποτε παρακαλούσα τη μάνα Παναγία… ρίξε τσιμέντο στα πόδια μου! κάνε με πέτρα να αντέξω!! Και με έκανε πέτρα! Μου έκανε το χατίρι... μα τι κέρδισα; Νιώθω κάποιες στιγμές σαν αυτούς που παίρνουν αντικαταθλιπτικά ή ηρεμιστικά και είναι μόνιμα με ένα χαμόγελο καρφωμένο στα χείλη… με μια ηλίθια ηρεμία που με κάνει να τρομάζω…. Τόσο που θέλω να αυτοχαστουκιστώ… μπας και ξυπνήσω!

Κάποιες φορές δεν βάλατε κάποιον ΑΝ στη ζωή σας; Να γινόταν εκείνο τότε… αν είχα αποφύγει εκείνο το λάθος… αν δεν είχα γνωρίσει τον λάθος άνθρωπο… αν ήμουν πιο δυνατή… αν…. αν… αν… πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου τώρα;

Κοιτώ πίσω στο παρελθόν…. Δεν μπορεί να με πονέσει πια… μα κάποιες φορές δεν κλαις γιατί πονάς, αλλά γιατί άντεξες τόσο!!! Τι να πρωτοθυμηθώ…. Ποια ιστορία να πω…. Όχι πια… δάσκαλε! Δώσε μου το σφουγγάρι… να πάω να το βρέξω… να καθαρίσω τον πίνακα της ζωής μου από τους λεκέδες!! Δάσκαλε! Σου το υπόσχομαι! Θα κρατήσω μόνο τις όμορφες ζωγραφιές και τα σοφά σου λόγια! Τα λάθη μου!!! τις λυμένες ασκήσεις μου!!! γιατί δάσκαλε…. Στη ζωή δεν υπάρχει το λυσάρι….. δάσκαλε! Δώσε μου το σφουγγάρι…. Να καθαρίσω τον πίνακα! Να ξαναλύσω την άσκηση που μου έβαλες από την αρχή! Δώσε μου μια ευκαιρία ακόμα δάσκαλε!!! Έχω το δικαίωμα, δε νομίζεις; Μια ευκαιρία ακόμα; Και σου υπόσχομαι, ότι θα κάτσω στο πρώτο το θρανίο… όχι στο τελευταίο όπως τότε… και θα προσέχω στο μάθημα…. Στο πρώτο το θρανίο! Γιατί εγώ μπορώ! Και θέλω! Εσύ δεν έλεγες δάσκαλε…. Ότι από τα λάθη μας μαθαίνουμε; Εσύ δεν έλεγες… ότι δεν υπάρχει «δεν μπορώ» μα μόνο « δε θέλω»; Πριν με κόψεις από το μάθημα… πριν με αποβάλλεις από την τάξη… δώσε μου…. μια ευκαιρία ακόμη!!! Και θα δεις! Θα είσαι περήφανος για μένα!

Ψυχολόγοι λένε…. Πως πρέπει να αγαπήσεις τα λάθη σου, να συγχωρήσεις τον εαυτό σου που τα έκανε… για να μπορέσεις να προχωρήσεις μπροστά! Δεν μπορώ να αγαπήσω τα λάθη μου… μπόρεσα όμως να συγχωρήσω τον εαυτό μου που τα έκανε! Δεν τον δικαιολογώ! Είμαι αμείλικτη στην κρίση μου! μα…. Δικαιούμαι να πάω παρακάτω! Γιατί αγαπώ και εκτιμώ τον εαυτό μου, κάποιες φορές τον μαλώνω και κάποιες άλλες τον κανακεύω….

Σηκώνω ψηλά το ποτήρι… βαθύ κόκκινο το κρασί… πίνω στην υγειά σας! Και μετά πίνω στην υγειά μου! λοιπόν! Φτού και από την αρχή! Σαν καλό και υπάκουο μαθητούδι! Ξανά την προπαίδεια, ξανά την ορθογραφία! Θα ξανακάνω λάθη… μα τα βασικά… τα έχω μάθει πια! Παρελθόν μου… έχεις τη θέση που σου ανήκει! Πίσω μου!!! δίπλα μου είναι το παρόν…. Και με λαχτάρα περιμένω το μέλλον! Με ό,τι θελήσει να μου φέρει!!!

Φαντάσματα του παρελθόντος… δε σας φοβάμαι πια! Τραβώ μπροστά…. Φτου και από την αρχή!

Σε λίγες ώρες ξημερώνει μια καινούργια μέρα…. Μια άλλη βαθυστόχαστη κουβέντα που λατρεύω…. Άδραξε τη μέρα! Ζήσε τη στιγμή! Και…. Τολμώ απόψε να προσθέσω…. Πάμε για μια καινούργια αρχή!!!

Παιδική αθωότητα και ένστικτο....

Δράττοντας την ευκαιρία από μια ταινία που μόλις τελείωσε, με θέμα έναν πιτσιρικά που στην προσπάθειά του να βρει το δρόμο του, τελικά καθοδήγησε τη μητέρα του στη σωστή κατεύθυνση! Εκείνη, βλέποντας το παιδί της να μετατρέπεται από ένα άβγαλτο εσωστρεφές παιδί, σε ένα κοινωνικό και γεμάτο αυτοπεποίθηση αντράκι, κατάλαβε πως ο δρόμος που ακολουθούσε μέχρι τότε ήταν… απλά λάθος!!!

Πόσες φορές δεν εκπλαγήκατε από τη συμπεριφορά του παιδιού σας; Ή των άλλων παιδιών; Κυρίως όσον αφορά την εκτίμησή τους σε διάφορα πρόσωπα του συγγενικού ή κοινωνικού σας περιβάλλοντος; Μήπως δεν τα είδατε να σας ερωτεύονται – γοητεύονται με την πρώτη ματιά; Ή μήπως δεν σας έτυχε να δείτε τη δυσφορία στα μάτια ενός παιδιού;

Παρατηρώντας το γιο μου, για το πώς αντιλαμβάνεται τους ανθρώπους που μας περιτριγυρίζουν… άρχισα να καταλαβαίνω πολλά! Κάποιους ανθρώπους τους συμπαθεί με την πρώτη καλημέρα… κάποιους άλλους… τους κοιτά με καχυποψία, ή δυσανασχετεί κάθε φορά που υποχρεώνεται, τρόπον τινά, να τους συναντήσει! Μήπως τα παιδιά « βλέπουν » κάτι παραπάνω από εμάς; Μήπως αντιλαμβάνονται ποιος έχει καθαρά ανιδιοτελή συναισθήματα απέναντί τους και ποιος όχι; Μήπως νιώθουν ποιος τα σέβεται και τα αγαπά αληθινά; Ή έστω ποιος μπορεί να τα αγαπήσει στην πορεία;

Θα έλεγα πως ναι! Τα παιδιά είναι οι καλύτεροι κριτές! Και οι αυστηρότεροι θα πρόσθετα! Το ένστικτό τους ακόμα λειτουργεί και μπορούν να βλέπουν και να αντιλαμβάνονται πράγματα που εμείς δεν μπορούμε! Ή δεν θέλουμε να δούμε! Γιατί; Γιατί η λογική μας, οι εμπειρίες μας… έχουν κοιμίσει ή μάλλον καλύτερα… εξοστρακίσει το ένστικτο!

Δεν θα ήταν μαγικό…. Να μπορούσαμε να καταλάβουμε το ποιόν ενός ανθρώπου με μια ματιά; Να μπορούσε το σώμα μας, να μας έδινε κάποια σημάδια που να μας προειδοποιούν για την καταστροφή που έρχεται όταν επενδύουμε στον λάθος άνθρωπο!! Να νοιώθαμε μια σουβλιά στο στομάχι… έναν ξαφνικό πονοκέφαλο… ή ακόμα και μια ταχυκαρδία…. Να μας δείξουν ότι αυτός που βρίσκεται μπροστά μας, θα μας βλάψει ή θα μας πληγώσει!;

Η ψυχολογία ενός μικρού παιδιού! Είναι αξιοπρόσεκτο το πώς σε περιεργάζονται τα μάτια ενός παιδιού όταν το πρωτογνωρίζεις… τις γκριμάτσες που κάνει με αυτά που του λες στην προσπάθειά σου να το πλησιάσεις, ή έστω να το κάνεις να νιώσει άνετα μαζί σου! Είναι τρομερά περίεργο όταν βλέπεις ένα χαμόγελο να ζωγραφίζεται στα χείλη του στα πρώτα δέκα δευτερόλεπτα που σε έχει δει! Όσο μεγαλώνει, βέβαια, ένα παιδί… αυτός ο χρόνος… του να αρχίσει να σου χαμογελά… επεκτείνεται! Γιατί άραγε;… γιατί απλά… και στα παιδιά αρχίζει να επικρατεί η λογική!!!

Τα παιδιά έχουν τρομερό ένστικτο λένε, όσο πιο μικρά είναι σε ηλικία, τόσο ισχυρό ένστικτο έχουν! Θεωρείτε πως είναι τυχαίο όταν ένα βρέφος το παίρνει κάποιος αγκαλιά και του κόβεται η αναπνοή από το κλάμα ενώ σε ένα τελείως άγνωστο πρόσωπο, μπορεί να αρχίσει και να χαμογελά; Κάποιοι θα πουν, πως μερικοί άνθρωποι έχουν ταλέντο ή έστω τον τρόπο να κάνουν τα παιδιά να τους αγαπούν! Εγώ θα διαφωνήσω!

Πιστεύω ακράδαντα ότι η αθωότητα ενός παιδιού και η καθαρή ψυχή τους μπορούν να διαβάσουν την ψυχή ενός ενήλικα! Τα παιδιά πάντα σε κοιτούν στα μάτια! Αυτά που ως γνωστόν είναι ο καθρέφτης της ψυχής! Ένα παιδί μπορεί να αντιληφθεί την καθαρότητα της ψυχής ενός ανθρώπου… κάτι που εμείς δεν το κατέχουμε πια!

Είναι ανώφελο να προσπαθήσεις να πείσεις ένα παιδί να αγαπήσει κάποιον που έχει αντιπαθήσει από το πρώτο λεπτό της συνάντησης μαζί του! Όσο πιο μικρό είναι ένα παιδί, τόσο πιο δύσκολο θα είναι! Όμως!!! Πρόσεχε… μήπως τελικά μετά από ένα χρονικό διάστημα… ανακαλύψεις πως το παιδί… είχε για άλλη μια φορά δίκιο!! Κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί από τα παιδιά… έτσι και αλλιώς τα ξέρουν όλα! Και κάθε φορά θα μας εκπλήσσουν με τις σοφές κουβέντες τους, με τα περίεργα για μας  «συμπεράσματα» ….. με τις ενέσεις αυτοπεποίθησης που μόνο αυτά ξέρουν να κάνουν ακριβώς τη στιγμή της έκτακτης ανάγκης… και στο σημείο που πονάει!!

Έχουμε ένα κομμάτι πάνω μας για τα παιδιά μας… ένα άλλο κομμάτι για τους γονείς…. Ένα τρίτο για τους φίλους! Πάντα, όμως, θα υπάρχει ένα κομμάτι μόνο για μας!!! Αυτό είναι που θέλει και τη μεγαλύτερη προσοχή, γιατί είναι το μέρος που παραμελούμε… με αποτέλεσμα να γίνεται πιο ευαίσθητο και καμιά φορά εκδικητικό! Είναι το κομμάτι που θα βγάλει κάποια στιγμή μπροστά το τεράστιο ΕΓΩ μας και ίσως…. τυφλώνοντάς μας να μας οδηγήσει σε μια λάθος επιλογή… ίσως και σε μια καταστροφική επιλογή!!!

Παίρνοντας, λοιπόν, παράδειγμα από τα παιδιά… ας προσπαθήσουμε να αφήσουμε λίγο τη λογική στην άκρη… και κάποιες φορές να αφουγκραστούμε αυτό που θέλει να μας πει το ένστικτό μας! Να το καλλιεργήσουμε… να το αγαπήσουμε… ακόμα και να το εμπιστευτούμε! Ίσως μας αποζημιώσει… και μας χαρίσει σοφές επιλογές… μα πάνω από όλα…. Μια πιο καθαρή ψυχή!!!

Ένα γράμμα στην κόρη μου….

Αγαπημένο μου παιδί, εύχομαι να είσαι καλά εκεί που είσαι!

Δεν ξέρω, ειλικρινά, πώς να αρχίσω ένα γράμμα στον πιο κοντινό άνθρωπο που μπορεί να αποκτήσει ποτέ κανείς! Στο παιδί του! Όμως…. Όταν αυτός ο κοντινός άνθρωπος… η σάρκα από τη σάρκα σου… το αίμα από το αίμα σου… γίνεται ένας ξένος άνθρωπος, πως μπορείς αλλιώς να επικοινωνήσεις; Όταν εσύ χρόνια τώρα χτίζεις γέφυρες και με το πρώτο αεράκι, η γέφυρα γίνεται θρύψαλα…. Τότε τι μένει να κάνεις;

Γράφεις: « όσα προβλήματα, τόσες λύσεις», το δικό μου πρόβλημα όμως… τρία ολόκληρα χρόνια δεν μπόρεσα να το λύσω! Όπου και αν έψαξα να βρω τη λύση, δεν τα κατάφερα! Προσπάθησα! Με ένα λυσσαλέο πείσμα να καταφέρω να σε ξεπεράσω! ( πως ακούγομαι; Σαν μια κερατωμένη γκόμενα που προσπαθεί να ξεπεράσει τον εραστή της;) προσπάθησα να καλύψω το κενό που άφησες στη ζωή μου με διάφορα υποκατάστατα, μα μάταια! Το πρόσωπό σου,  η έλλειψή σου γυρίζει και ξαναγυρίζει… για να μου θυμίσει ότι αυτό το πρόβλημα, αυτό το κενό… είναι αδύνατο να καλυφθεί! Αδύνατο να λυθεί!

Κοιτάζω κοριτσάκια με κοτσιδάκια στο δρόμο, στις ταβέρνες, στα μαγαζιά… ζηλεύω τις μαμάδες τους! είχα και εγώ κάποτε ένα κοριτσάκι! Με φουστανάκια.. με κοτσιδάκια… η μπετονιέρα μου! έτσι σε φώναζα… γιατί αν αργούσε ένα λεπτό το επόμενο κουτάλι… σε άκουγε η γειτονιά! Είχα δυο μικρά χεράκια να τυλίγονται γύρω από το λαιμό μου… και να με φωνάζουν μαμά!! Εσύ μπορεί να μη θυμάσαι τίποτα! Μπορεί να νομίζεις ότι φύτρωσες στα 13 σου! Όταν αποφάσισες να κάνεις την επανάστασή σου και να με στείλεις για πάντα στην κόλασή μου! Εγώ αντιθέτως τα θυμάμαι όλα! Κοιτώ φωτογραφίες σου και με πιάνουν τα κλάματα! Τι λάθος έκανα; Και πόσο θα το πληρώνω ακόμα!!!;

Στο σπίτι του πατέρα σου, ικέτευες να σε πάρω από εκεί, γιατί δεν άντεχες άλλο τους καβγάδες! Το έκανα! Ποιος γονιός δεν κάνει το καλύτερο για το παιδί του; (ρητορική ερώτηση)

Στο σπίτι του παππού σου, με ικέτευες να σε πάρω από εκεί! Δεν άντεχες τις κραυγές πόνου του άρρωστου πατέρα μου! πήρα τη γενναία απόφαση να δανειστώ ένα υπέρογκο, για τις πλάτες μου, ποσό και να χτίσω μια καινούργια φωλιά! Μια φωλιά για τα παιδιά μου…. το τελείωσα σε τρείς μήνες! Χρόνος ρεκόρ για όλες τις προβλέψεις, ακόμα και τις πιο αισιόδοξες! Ένα πανέμορφο δωμάτιο… με ροζ – μωβ χρώματα… ένα δωμάτιο που μένει εδώ και τρία ολόκληρα χρόνια άδειο! Όπως η ζωή μου!!! μας άφησες! Επέλεξες να μείνεις στον πατέρα σου! Ας είναι!!! Λες και μπόρεσα ποτέ να κάνω τίποτα για το αλλάξω!

Με κατηγορείς ότι στην προσπάθειά μου να σε μεταφέρω στο καινούργιο μας σπίτι, χρησιμοποίησα μεθόδους όχι και τόσο δημοκρατικές! Με κατηγορείς ότι σε έγραψα σε άλλο σχολείο παρά τη θέλησή σου! Αναρωτήθηκες ποτέ… μήπως είχα άλλο τρόπο; Μήπως είχα άλλο όπλο για να πολεμήσω την απίστευτη πλύση εγκεφάλου που σου έκαναν; Πίστεψέ με! Αν είχα άλλο δρόμο θα τον ακολουθούσα! Ακόμα και αν έκανα αυτό το τεράστιο λάθος…. Δεν εξέτισα ακόμα την ποινή μου;

Όλος ο κόσμος χαίρεται με το καινούργιο του σπίτι! Εγώ; Έμπαιναν τα έπιπλα…. Δικαιωνόταν ο αγώνας μου… ολοκληρώθηκε το δωμάτιό σου… και εγώ κλειδωνόμουν στην τουαλέτα! Προφασιζόμενη ίωση! Για να μη δει κανείς τα πρησμένα μου μάτια! Για να μη δει κανείς, πως αυτή η σκληρή, αδυσώπητη γυναίκα… κατέρρεε!

Το δωμάτιο χάσκει άδειο… ο αδερφός πηγαινοέρχεται και αναρωτιέται μεγαλόφωνα! « Κική, πότε θα έρθεις;» του λείπεις απίστευτα! Τόσο που δεν σταματά στιγμή να ζητά μια δεύτερη ευκαιρία! Ένα αδερφάκι! Μια κανονική οικογένεια! Κάθε κουβέντα του, μια μαχαιριά στην καρδιά μου! έκανα ένα λάθος στη ζωή μου! επέλεξα για σύζυγο τον λάθος άνθρωπο! Ναι! Τραγικό λάθος! Ειδικά όταν υπάρχουν παιδιά!!! Ως πότε, όμως, θα το πληρώνω; Τώρα καταλαβαίνω αυτούς που έχουν τιμωρηθεί με ισόβια! Θα προτιμούσα τη θανατική ποινή! Καλύτερα να με σκότωνες!!!

Κάποτε έγραψες: « πώς να αισθάνεται κανείς, όταν είναι έτοιμος να φάει μια σφαίρα για κάποιον, και ανακαλύπτει πως αυτός ο κάποιος είναι αυτός που πατάει τη σκανδάλη;» έλα να σου πω, πως αισθάνθηκα εγώ, όταν μου αποκάλυψες ότι ήσουν ο κύριος μάρτυρας εναντίον μου στο δικαστήριο! Έλα να σου πω…..

Τρία χρόνια τώρα…. Προσπαθώ να ορθοποδήσω… αλλά νιώθω τόσο γελοία που ξαναπέφτω, κάθε φορά που αποφασίζεις να παίξεις με το χαλί κάτω από τα πόδια μου!!!

Οι άνθρωποί μου, στην προσπάθειά τους να με παρηγορήσουν λένε: « θα μεγαλώσει, θα καταλάβει…. Θα κάνει παιδιά… θα δεις!» 

Συγνώμη αλλά δεν έχω άλλα αποθέματα υπομονής! Δεν μπορώ να συνεχίσω έτσι!! Κάθε χαρά είναι μισή, κάθε μέρα όσο γεμάτη και αν είναι… έχει πάντα ένα τεράστιο κενό…. Και ένα ακόμα ανελέητο ΓΙΑΤΙ!!!

Τι έκανα λάθος και αξίζω μια τέτοια τιμωρία;

Κάποτε έκανα λογαριασμό στο facebook για να μπορώ σαν γονιός να ελέγχω, τρόπον τινά, τι κάνεις εκεί… να σε συμβουλεύω… να σε νουθετώ! Τώρα κατάντησα να μαθαίνω τη ζωή σου από εκεί!!! Δεν είναι τραγικό; Οι αναρτήσεις σου… « είμαι εκεί… κάνω αυτό…» είσαι ένα βήμα δίπλα στο σπίτι μας και δεν περνάς από εκεί! Να ήξερες μόνο πόσο με πληγώνει αυτό!!! Στο χωριό τα ίδια… τα σπίτια απέχουν 500 μέτρα! Έχω να σε δω τρεις ολόκληρους μήνες!!! Έχω να σου μιλήσω στο τηλέφωνο δύο μήνες και κάτι…. Σε ποιον να το πω και να με πιστέψει; Πες μου, πως κατάφερες να καλύψεις το κενό που άφησα πίσω μου, και δε σου λείπω! Εγώ τρώω τις σάρκες μου ακόμα! Μου λείπεις, όσο και αν σου φαίνεται παράλογο!

Την τελευταία φορά που μιλήσαμε στο τηλέφωνο… έριχνες για άλλη μια φορά σφαίρες! Με εκτελούσες στο ένα μέτρο… σχεδόν εξ επαφής! Σου είπα: « αυτό που έχω καταλάβει είναι πως ό,τι προσπάθειες και να κάνω, εσύ πάντα θα βρίσκεις μια δικαιολογία για να βρίσκεσαι απέναντί μου και όχι μαζί μου!»

Με κατηγορείς ότι είμαι μια ανίκανη, αδιάφορη μάνα! Κική μου, ειλικρινά κουράστηκα! Να προσπαθώ, να σκάψω, να βρω τι θέλεις να είμαι για σένα! Έχω κάνει απίστευτα πράγματα για να έρθω κοντά σου! Όλα μάταια! Κουράστηκα! Θέλω κάποια στιγμή οι άνθρωποί μου να κάνουν και αυτοί κάτι για μένα! Βαρέθηκα να διαλύομαι με ένα τίποτα! Να καταρρακώνεται η ψυχολογία μου με το τίναγμα των φτερών της πεταλούδας!!! Γιατί απλά δεν το αξίζω!

Όλοι λένε πως οι γονείς είναι εκεί, για να συγχωρούν, να υπομένουν… να αντέχουν! Ξέχασαν όμως να πουν πως οι γονείς είναι και άνθρωποι!!! Κουράστηκα να υπομένω…. Δεν έχω άλλα αποθέματα ψυχής, δύναμης… δεν έχω πια το κίνητρο… Για να πολεμήσεις κάτι… θα πρέπει να βλέπεις το στόχο σου και έναν δρόμο προς τα εκεί! Εγώ βλέπω το στόχο…. Μα ο δρόμος γκρεμίστηκε… υπάρχει μια χαράδρα ανάμεσά μας!! Και εγώ είμαι στην άκρη του γκρεμού και περιμένω… αναρωτώμενη αν πρέπει να περιμένω λίγο ακόμα ή  να φουντάρω… μπας και πάψω να πονάω!!! Μήπως και το σώμα μου, πάψει να αισθάνεται!! Και το μυαλό να λειτουργεί!

Έχω ήσυχη τη συνείδησή μου! ξέρω ότι έκανα πολλά περισσότερα από όσα μπορούσα να κάνω! Έκανα πολλές φορές υπέρβαση του εαυτού μου! όμως δεν μπορώ να περιμένω άλλο, δε γουστάρω να περιμένω ούτε μια μέρα! Ούτε ένα λεπτό! Σε θέλω στη ζωή μου τώρα!!!

Στη νέα μου γειτονιά… με ρωτάνε πόσα παιδιά έχω! Δεν μου πάει η καρδιά να πω ένα!! Και ας ξέρω πως η επόμενη ερώτηση θα με ξαναρίξει στα τάρταρα της αβύσσου!!! « μα… πάντα σε βλέπουμε μόνο με το αγόρι! Που είναι το άλλο σου παιδί;» ξέρεις τι προσπάθεια θέλει για να απαντήσεις σε αυτήν την ερώτηση; Τι να τους πω παιδί μου; τι να τους εξηγήσω; Ότι πήγες κόντρα στο αυτονόητο; Ότι όλα τα παιδιά του κόσμου αγαπούν τη μητέρα τους και ζουν με αυτήν; Όσο σκύλα και να ναι;

Τι έκανα και αξίζω μια τέτοια τιμωρία;

« ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό!»

Φαίνεται πως η απουσία σου, η άρνησή σου, η απόρριψή σου… με σκότωσε… γιατί ποιο δυνατή δεν με έκανε σίγουρα!!

Εύχομαι μια μέρα να αλλάξεις γνώμη, να έρθεις πιο κοντά μου… να νιώσω πως είναι να έχεις μια κόρη στην εφηβεία! Να μιλάμε για τα ερωτικά σου… να γελάμε, να κλαίμε παρέα! Να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα ενωμένοι! Σαν μια γροθιά! Να γίνουμε ξανά αυτό που λένε οικογένεια!!!΄

Κλείνοντας, να σου πω για άλλη μια φορά ότι σε αγαπώ και ότι ακόμα σε περιμένω! Δεν ξέρω για πόσο ακόμα…. Μα ακόμα είμαι εδώ για σένα! Από εσένα εξαρτάται!!!! Έλα! Γιατί κάποτε θα θρηνείς και εσύ για τα χρόνια που χάσαμε! Και δυστυχώς ο χρόνος δεν γυρνά πίσω!!!

Σε φιλώ, να περνάς όμορφα και να προσέχεις τον εαυτό σου, γιατί μου είσαι πολύτιμη!»

Το μεγαλύτερο όνειρο της ζωής μου ήταν μια ήσυχη οικογενειακή ζωή!! Πρότυπό μου, το μικρό σπίτι στο λιβάδι!!! Όπως βλέπετε τα κατάφερα μια χαρά! Σε μερικά πράγματα… δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία!! Όσο απαισιόδοξο και αν ακούγεται!!!

Ο μόνος λόγος που δημοσιοποίησα αυτό το γράμμα, είναι γιατί θέλω να σας δείξω ότι υπάρχουν πολύ χειρότερα και δυσκολότερα προβλήματα από αυτά που συνήθως αντιμετωπίζετε! Ίσως μέσα από τη δική μου διήγηση να καταφέρετε να πείτε: « αφού τα καταφέρνει αυτή, μπορώ και εγώ»!

Δεν θέλω, δε γουστάρω τον οίκτο κανενός!! Γράφω… σε δημόσιο χώρο… προσπαθώντας να απογυμνωθώ… να πετάξω τρόπον τινά το πρόβλημα! Ίσως βλέποντας το σε δημόσιο χώρο… να μπορέσω να αποστασιοποιηθώ… να γίνω από συγγραφέας, αναγνώστης! Και να δω τη λύση του προβλήματος! Είμαι πολύ καλή στο να λύνω προβλήματα των άλλων… όπως βλέπετε…. Στα δικά μου, δεν είμαι και τόσο!

Όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει και τρόπος!!!

Βρείτε εσείς τον δικό σας τρόπο… θα βρω και εγώ τον δικό μου!

Ποτέ μην τα παρατάς!!!

Στο βυθό της θάλασσας….

Όλοι έχουμε δει πως μοιάζει ο βυθός της θάλασσας σε διάφορα ντοκιμαντέρ. Μοιάζει να έχει μια απίστευτη γοητεία, βλέπεις διάφορα χρώματα, σπάνια είδη ψαριών… βλέποντας τις εικόνες, νοιώθεις μια απίστευτη έλξη…. Μια ανάγκη να βρεθείς εκεί κάτω και να δεις με τα ίδια σου τα μάτια την ομορφιά, να νοιώσεις τη μαγεία… να μοιραστείς με τα άλλα όντα την απόλυτη ησυχία… να βρεθείς έξω από τα καθιερωμένα… παρέα με έναν ιππόκαμπο, έναν αστερία…. Ή ακόμα να ζήσεις τη φρίκη μιας συνάντησης με έναν καρχαρία!

Πώς να νοιώθει ένας άνθρωπος όταν βλέπει αυτές τις μαγευτικές εικόνες…. Αναρωτηθήκατε ποτέ; Θα θέλατε να το επιχειρήσετε ή φοβάστε; Το να κάνεις κατάδυση, είναι κάτι σαν υπέρβαση του εαυτού σου, ιδιαίτερα αν είσαι κλειστοφοβικός, ή γενικά κατακλύζεσαι από φοβίες! Γιατί κακά τα ψέματα όλοι μας έχουμε από μια φοβία, είτε αναγνωρισμένη… είτε… την ανακαλύπτουμε την πιο ακατάλληλη στιγμή!

Ο βυθός της θάλασσας έχει τη μαγεία του, γιατί έχει όμορφες εικόνες… μια μυστικότητα, μια γοητεία…. Μια μαγεία ίσως! Αλλά η επιφάνεια της θάλασσας έχει να σου προσφέρει άλλα πράγματα! Μια υπέροχη θέα, έναν λαμπερό ήλιο… ανθρώπους… και χιλιάδες άλλα είδη ζωντανών…. Το θέμα είναι εμείς ποια θέα επιλέγουμε;

Πολλοί έχουν παρομοιάσει τη θάλασσα με την ψυχολογία των ανθρώπων… πότε είναι γαλήνια… πότε αφρίζει… πότε είσαι στην επιφάνεια…. Άλλες φορές παλεύεις με τα τεράστια κύματα… και άλλες αφήνεσαι να σε στείλει ο νόμος της βαρύτητας στο βυθό.. ίσως πιάσεις και πάτο…

Όλοι κάποια στιγμή της ζωής μας κάναμε μια γνωριμία με το βυθό της θάλασσας, ίσως να πιάσαμε και πάτο!! Προσωπικά έκατσα αρκετό καιρό εκεί κάτω, και αυτήν την εποχή νοιώθω μια τεράστια έλξη… να αφήσω τον εαυτό μου να με οδηγήσει εκεί… όμως φοβάμαι το σκοτάδι… γιατί χωρίς φως εκεί κάτω, δεν βλέπεις την ομορφιά… δε νοιώθεις τη μαγεία…. Το μόνο που νοιώθεις είναι αφόρητη μοναξιά και φόβο! Γιατί απλά δεν ξέρεις τι γίνεται γύρω σου… αν πίσω σου βρίσκεται ένας αθώος αστερίας ή ένας τρομερός καρχαρίας!

Και την ώρα που θα νοιώσεις το φόβο… είναι η στιγμή της μεγάλης απόφασης!!! Ή θα τα παρατήσεις και θα αφεθείς στην τρέλα του φόβου… με αποτέλεσμα να σε μυρίσει ο καρχαρίας και να γίνεις μια ανάμνηση…. Ή …. Θα πάρεις όλη τη δύναμη που έχεις, και αυτήν που δεν έχεις και θα δώσεις ένα σάλτο για να βγεις στην επιφάνεια! Εκεί που…. βλέποντας τον ήλιο, θα ξανανοιώσεις σιγουριά και γαλήνη!

Ο βυθός της θάλασσας! Μπορεί να τον χρησιμοποίησα ως μεταφορά, αλλά εκφράζει απόλυτα αυτό που λέμε ψυχή! Αυτό που προσπαθεί ο σύγχρονος άνθρωπος να περιορίσει… να φυλακίσει! Ναι! Φοβόμαστε να ζήσουμε, να αφεθούμε… να εμπιστευτούμε τους ανθρώπους γύρω μας! Χτίζουμε φρούρια, απομονώνουμε την ψυχή μας από τον έξω κόσμο… με το μυαλό μας προσπαθούμε να την προστατέψουμε! Γκρεμίζουμε όλες τις γέφυρες που χτίζουν οι άνθρωποί μας για να μας προσεγγίσουν… για να μην πληγωθούμε! Και το μόνο που καταφέρνουμε τελικά… είναι να ξανακατεβαίνουμε στο βυθό της δική μας θάλασσας, απογοητευμένοι και βαθιά πληγωμένοι! Και κυρίως μόνοι!

Δυστυχώς χάσαμε την εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, στη φιλία, στην πραγματική αγάπη! Τα έχουμε ισοπεδώσει όλα και προσπαθούμε τα πάντα να τα εξηγήσουμε με τη λογική! Την καρδιά… την έχουμε φιμώσει! Γιατί παλιότερα μας έκανε πολλές ζημιές! Αυτές τις ζημιές πληρώνουμε εμείς, αλλά και το στενό μας περιβάλλον! Σημείο των καιρών; Έλλειψη εμπιστοσύνης! Σπάνια βρίσκεις έναν άνθρωπο να σου ανοίξει την καρδιά του και να μπεις μέσα… προσπαθείς να βοηθήσεις κάποιον… και σε κοιτά με επιφύλαξη, αβεβαιότητα…. Καχυποψία!! Σημείο των καιρών; Πέθανε η ανιδιοτέλεια! Θεωρείς ότι για κάθε τι που κερδίζεις… υπάρχει ένα τίμημα που πρέπει να πληρώσεις! Δεν μιλώ για το χρηματικό, αλλά για το συναισθηματικό! Πρέπει… επιβάλλεται… να δώσεις κάτι για να πάρεις κάτι άλλο! Θεωρείς… ότι κανείς δεν θα σου δώσει το οτιδήποτε αν δεν του το ανταποδώσεις! Τι γίνεται, όμως, όταν πιστεύεις ότι δεν έχεις τίποτα να δώσεις; Ότι δεν σου έχει απομείνει τίποτα;

Κάνοντας αυτές τις σκέψεις…. Ξανακόβεις την επικοινωνία με τον έξω κόσμο… κατεβάζεις τηλέφωνα, κλειδώνεις την πόρτα του κάστρου σου… θέλεις χρόνο να σκεφτείς! Να τα ξεδιαλύνεις όλα με τη λογική! Μα…. Η καρδιά δεν αντέχει στο σκοτάδι… εκείνη θέλει φως… το φώς της αγάπης! Μα εσύ δεν την ακούς και συνεχίζεις να κλείνεις πόρτες… να κλειδώνεσαι… θυμίζεις τη χελώνα… που από φόβο κρύβεται στο καβούκι της! Καμιά φορά θυμίζεις και στρουθοκάμηλο!! Ψάχνεις την ηρεμία… την ασφάλεια! Που;

Ωραία! Έκλεισες και το τελευταίο παράθυρο…. Την τελευταία πόρτα! Και ναι! Επικρατεί απόλυτη ησυχία… κανείς δεν σε ενοχλεί! Νοιώθεις απόλυτα ασφαλής! Αλήθεια;… μέχρι πότε; Μέχρι να ακουστεί το πρώτο ανατριχιαστικό τρίξιμο; Τότε τι θα κάνεις; Θα νικήσει άραγε η λογική; Θα καταφέρει να πείσει την καρδιά ότι εκεί μόνο είναι ασφαλής; Ότι μόνο έτσι θα μπορέσει να μείνει αλώβητη και μακριά από στενοχώριες; Ή η καρδιά θα αρχίσει να χτυπά σε τρελούς ρυθμούς που θα σε κάνουν να σκεφτείς ότι είσαι στα πρόθυρα του εμφράγματος; Και πόσο θα αντέξουν τα μάτια σου να βλέπουν μόνο σκοτάδι;

Αυτά τα μάτια… όταν αποφασίσουν να βγουν ξανά στο φως, αν βγουν απότομα μπορεί να τυφλωθούν! Βέβαια αυτοί που τυφλώθηκαν μια φορά… θα βγουν με προστατευτικό…. Όμως ποια είναι η ομορφιά όταν τα πάντα τα βλέπεις αλλοιωμένα μέσα από το προστατευτικό; Ποια ευχαρίστηση μπορείς να νοιώσεις όταν αγγίξεις ένα λουλούδι με γάντια; Όταν προσπαθείς να το μυρίσεις φορώντας μάσκα; Αυτό που θα κερδίσεις θα είναι μισό! Αυτό επιθυμείς τελικά; Προτιμάς την ασφάλεια από την ολοκλήρωση; Προτιμάς την προσπάθεια από την κατάκτηση του τελικού στόχου;

Αν δε νοιώσεις τη θλίψη… τη μοναξιά… αν δεν πληγωθείς… αν δεν διψάσεις… αν δεν νοιώσεις την έλλειψη… την αίσθηση του απόλυτου τίποτα… του κενού! Δεν θα χαρείς ποτέ το φως! Δεν θα ανοίξεις ποτέ την καρδιά σου στο χάδι… στην αγάπη… σε αυτήν την υπέρτατη δύναμη που μπορεί να σε μεταλλάξει! Αν δε νοιώσεις μοναξιά δεν θα εκτιμήσεις ποτέ τη χαρά της συντροφικότητας! Αν δεν πληγωθείς από φίλο, δεν θα καταλάβεις ποτέ την αξία της φιλίας! Δυστυχώς…. Καταλαβαίνουμε την αξία κάποιου… μόνο όταν τον χάσουμε ολοκληρωτικά!!! Μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα; Μήπως δεν είναι όλα άσπρο – μαύρο στη ζωή μας; Σας μιλά ένας άνθρωπος που πάντα πίστευε πως δεν υπάρχουν άλλα χρώματα σε αυτόν τον κόσμο! Μέχρι που αφέθηκε στο βυθό της θάλασσας… μαγεύτηκε αρχικά από τα πολλά χρώματα και αφέθηκε… μέχρι που έπιασε πάτο! Εκεί… στο απόλυτο σκοτάδι… στο απόλυτο τίποτα… αρχικά ένοιωσε ασφαλής! Παιχνίδια του μυαλού… ώσπου η καρδιά άρχισε να ουρλιάζει από φόβο… τότε! Μη αντέχοντας τις φωνές… αποφάσισε να ξαναγυρίσει στη θέα των χρωμάτων! Στη χαρά της ζωής!

Αυτό που έχασε ο σύγχρονος άνθρωπος είναι η πίστη! Γενικά και ειδικά….. γενικά στους συνανθρώπους τους και ειδικά στον εαυτό του! Αν έχεις πιάσει πάτο…. Πρέπει να πιστέψεις ο ίδιος στον εαυτό σου ότι μπορείς να καταφέρεις να βγεις στην επιφάνεια! Αν δεν δώσεις ο ίδιος ένα κίνητρο… κανείς δεν θα σου το δώσει! Κανείς δεν θα πιστέψει σε σένα αν δεν το κάνεις πρώτα εσύ!!

Μπορεί το απόλυτο σκοτάδι, να σου δίνει την αίσθηση της ασφάλειας… μπορεί το « μπορώ και μόνος μου! τα καταφέρνω μια χαρά μόνος! Είμαι ευτυχισμένος με τη μοναξιά μου» να σε γεμίζει αυτοπεποίθηση και να ξεγελάς εν μέρει την καρδιά…. Αλλά θα έρθει μια μέρα… που αυτή θα κάνει την επανάστασή της και θα καταργήσει όλες τις θεωρίες σου!

Ο πάτος της θάλασσας…., ο βυθός αν θες…. Μπορεί να έχει τη γοητεία του, μα δε γίνεται να μένεις πάντα εκεί! Κάποιοι λένε ότι στα υπόγεια είναι η θέα… μα εγώ πάντα προτιμούσα τα ρετιρέ! Ήθελα να βλέπω τον ήλιο… το φεγγάρι… ήθελα πάντα να έχω φως στη ζωή μου… και ας με πληγώνει καμιά φορά! Θα έρθει μετά το αεράκι και θα με γλυκάνει… θα με πάρει και θα με ταξιδέψει!

Αν δεν κάνεις το σάλτο για την επιφάνεια… δεν θα δεις την πανέμορφη ανατολή του ήλιου…. Ούτε το ρομαντικό ηλιοβασίλεμα…. Θα χάσεις την ηρεμία που προσφέρει το φως του φεγγαριού… θα χάσεις τη θέα!

Αν δεν γκρεμίσεις εσύ την πόρτα του κάστρου μέσα στο οποίο χώθηκες… αν δε σπάσεις εσύ τα λουκέτα… μην περιμένεις τον πρίγκιπα του παραμυθιού να το κάνει! Πρέπει να πιστέψεις σε σένα για να μάθουν να σε σέβονται οι άλλοι!

Αν αφήσεις λίγο τη λογική στην άκρη… στην ανάγκη φίμωσέ την! Άκου λίγο την καρδιά…. Κάτι έχει να σου πει… άσε την να σου δείξει το δρόμο… και πες: « θα πάω, και ας μου βγει και σε κακό!»