Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

Απιστία



Ναι, το είχες στο μυαλό σου ότι μπορεί και να έχει συμβεί… σε μια ακρούλα του μυαλού σου πάντα πίστευες ότι δεν μπορεί να είναι « άγιος»…. Ότι όλο και κάποια κουτσουκέλα σου έχει κάνει…. Μα…. Άλλο είναι να το υποψιάζεσαι και άλλο να σου έρχεται το κεραμίδι στο κεφάλι…. Με όνομα, διεύθυνση, ώρα και τοποθεσία…. Στοιχεία αδιάσειστα!!! Μπορεί να έχεις αποκομίσει και μια υπεύθυνη δήλωση…. Συνοδευόμενη από βαθιά συγνώμη….

Η απιστία είναι κάτι που πάντα πονάει…. Είτε είσαι με κάποιον λίγο καιρό, είτε έχεις μοιραστεί μια ζωή μαζί του…. Ακόμα χειρότερα όταν έχεις αποκτήσει και μια οικογένεια στο μεταξύ!

Και ενώ εσύ ζούσες στο μικρό σπίτι στο λιβάδι, και θεωρούσες ότι όλα πήγαιναν καλά στη ζωή σου…. Ότι είχες βρει τον άνθρωπό σου… ότι ήσουν γεμάτη από όλα και δεν είχες ανάγκη για να κοιτάξεις παραπέρα…. Όταν όλη σου τη ζωή θεωρούσες τιμή σου που δεν τον κεράτωσες στιγμή…. Που δεν το σκέφτηκες καν….. Η είδηση σκάει σαν βόμβα στην ψυχή σου και σε διαλύει!! Τα συναισθήματα ανάκατα…. Πρώτα ο θυμός…. Η επιθυμία να πληρώσεις με το ίδιο νόμισμα… μετά η απογοήτευση…. Η προδοσία…. Μετά τι;

Μετά έρχεται η παγωμάρα στο ζευγάρι…. Το γυαλί έχει ραγίσει, αν δεν έχει γίνει θρύψαλα!!! Αν το ζευγάρι είναι παντρεμένο με παιδιά… η ατμόσφαιρα στο σπίτι μυρίζει μπαρούτι…. Κάνει μια ψύχρα απίστευτη! Τα παιδιά αντιλαμβάνονται ότι κάτι δεν πάει καλά….

Όταν τα αισθήματα αγάπης είναι ακόμα δυνατά ανάμεσα στο ζευγάρι, η κατάσταση είναι ακόμα πιο δύσκολη! Το να μάθεις ότι ο άνθρωπος που αγαπάς, προτίμησε κάποιον/ κάποια άλλη από εσένα σε καταρρακώνει! Η αυτοεκτίμησή σου έχει πιάσει πάτο! Νιώθεις ότι έχεις πάψει να είσαι άνθρωπος…. Γυναίκα ή άντρας…. Και ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ, ζωγραφίζεται στα χείλια σου… μαζί με:

-      Γιατί σε μένα; Μήπως δεν του τα πρόσφερα όλα; Μήπως δεν αφιερώθηκα σε αυτόν/ αυτήν και στην οικογένεια που φτιάξαμε; Που έκανα λάθος; Τι έχεις η άλλη παραπάνω από μένα; Ότι αλλαγές έκανα πάνω μου…. ποτέ δεν τις παρατηρούσε…. Εκείνην/ εκείνον όμως την επέλεξε για τη διαφορετικότητά της…. Γιατί; Τι πρέπει να κάνω; Να τα τινάξω όλα στον αέρα; Αξίζει; Να μπω στη διαδικασία να ξαναδιεκδικήσω; Υπάρχει λόγος; Θέλω; Θέλω πίσω κάποιον που με πρόδωσε;

Χιλιάδες σκέψεις κατακλύζουν το μυαλό σου…. Στριφογυρνάς στο κρεβάτι και σκέφτεσαι… δεν το χωράει ο νους σου, η καρδιά σου! Κλαις, χτυπιέσαι… καταρρέεις…. Πνίγεσαι και μόνο που σε κοιτά! Θέλεις από τη μια να τα σβήσεις όλα και από την άλλη να τους φέρεις το τηγάνι στο κεφάλι!!

Ο θυμός και η αγανάκτηση, η δίψα της εκδίκησης και η απελπισία παίζουν πιγκ- πογκ στην ψυχολογία σου…. Η τελευταία μοιάζει με ασανσέρ! Τη μια σε πιάνει υστερία… σου μιλούν και τους διαολοστέλνεις… και την άλλη είσαι μέσα στη μαύρη λύπη!

Το τι θα κάνεις τελικά, εξαρτάται από το τι αισθάνεσαι για αυτόν το άνθρωπο, αλλά και από την σχέση που έχει ο άλλος με το τρίτο πρόσωπο! Αν ο άνθρωπός σου, έχει αποφασίσει να διαλύσει τη σχέση σας και να συνεχίσει τη ζωή του με το άλλο πρόσωπο… τότε δεν έχεις άλλη επιλογή, από το να δεχτείς την κατάσταση… να τραβήξεις ένα μεγάλο Χ και να προχωρήσεις μπροστά! Αν πάλι το στραβοπάτημα του άλλου είναι κάτι περιστασιακό…. Πάλι από εσένα εξαρτάται το πώς θα το χειριστείς! Όλα εξαρτώνται από το πόσο θέλεις να κρατήσεις κοντά σου… αυτόν που σε απάτησε!!!

Η χειρότερη στιγμή είναι…. Όταν θα ξανακάνει έρωτα το ζευγάρι…. Εσύ… θα αγκαλιάζεις τον άνθρωπό σου… και θα νιώθεις την ανάσα της άλλης…. Θα ζωγραφίζεται μπροστά σου η φανταστική εικόνα τους να κάνουν έρωτα…. Θα παγώσει όλο σου το σώμα…. Θα σε τρώει…. Ότι αυτό το κορμί που αγγίζεις… το έχει αγγίξει πριν λίγο κάποιος άλλος….. είναι μια φρίκη…. Και ο έρωτας συνήθως καταλήγει σε καβγά… κλάματα… και φτου και από την αρχή!

Η κατάσταση ενός ζευγαριού για να επανέλθει σε φυσιολογικά επίπεδα, μετά από ένα τέτοιο περιστατικό… θα πρέπει να περάσει πολύς καιρός! Θέλει δύναμη, πείσμα και κουράγιο… και πολύ τσαγανό! Πρέπει να παραμερίσεις το εγώ σου… να κάνεις την αυτοκριτική σου…. Να μαζέψεις τα κομμάτια σου… και να σταθείς απέναντί του με αυτοπεποίθηση και να πεις:

-      Είμαι αυτή που είμαι…. Αν δεν σου κάνω… ο δρόμος ανοιχτός… η πόρτα από κει!!! Αν θέλεις να μείνεις όμως… θα πρέπει να κάνεις πολλά για να με ξανακερδίσεις! Η απιστία δεν χωράει στο σπίτι μας… ούτε από μένα ούτε από εσένα!!! Αρχίζουμε από την αρχή… και γνωριζόμαστε από την αρχή….. μια ευκαιρία ακόμα χάρη σε αυτά που ζήσαμε ως τώρα… αν ξανασυμβεί θα φύγεις μόνος σου πριν το μάθω!!!

Συνήθως δεν είναι μόνο μια φορά… αλλά είμαι κάθετα αντίθετη με τη φιλοσοφία « έλα μωρέ και τι έγινε; Άσε τους να παίξουν….»  αν θέλουν να παίξουν, να πάνε σε παιδική χαρά και να μην παίζουν με τα συναισθήματα των ανθρώπων που τους αγαπούν! ή « η απιστία είναι το αλατοπίπερο της ζωής» η σχέση ανάμεσα σε δύο ανθρώπους δεν είναι φαγητό που θέλει αλατοπίπερο να νοστιμίσει!! Η σχέση θέλει περιεχόμενο, πράξεις, θυσίες!!! Το κυριότερο θεμέλιο όμως είναι η εμπιστοσύνη! Αν δεν υπάρχει αυτή, ότι και αν χτιστεί… είναι παλάτια στην άμμο…..

Αν αγαπάς τον άνθρωπό σου…. Σκέψου πόσο θα πονέσει αν τον απατήσεις… βάλε για λίγο τον εαυτό σου στη θέση του…. Αν αυτό που έχεις μαζί του σε γεμίζει σαν άνθρωπο… δεν υπάρχει κανένας λόγος να το δοκιμάσεις… κανείς δεν ξέρει πως θα εξελιχθεί μια κατάσταση…. Σκέψου αν αξίζει για πέντε λεπτά ηδονής… να θυσιάσεις μια όμορφη σχέση ή μια οικογένεια!!!

Είμαστε υπεύθυνοι για τις πράξεις μας! Από εμάς εξαρτάται…. Ότι σπείρουμε στο χωράφι μιας σχέσης αυτό θα θερίσουμε!

Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012

Χωρισμένοι με παιδιά... δικαίωμα για δεύτερη ευκαιρία;



Τα διαζύγια στις μέρες μας αυξάνονται συνεχώς! Υπάρχουν πολλές οικογένειες πια διαλυμένες! Αυτό εν μέρη είναι καλό... δεν στιγματίζονται πια τα παιδιά... δεν στιγματίζονται οι γονείς! Γιατί οι τελευταίοι δεν έπαψαν να είναι άνθρωποι!!!

Από την άλλη όμως...... υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που τυραννιούνται μέσα στην ερημιά τους! Χάνονται μέσα στις υποχρεώσεις και ξεχνούν τι θα πει ζωή, συντροφιά, αγάπη, χάδι….. υπάρχει άραγε ελπίδα για όλους αυτούς; 

Αν αποφασίσουν να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους, και δεν εννοώ αποκλειστικά και μόνο το γάμο, θα βρουν πολλά εμπόδια στο διάβα τους. Ο κοινωνικός περίγυρος, οι γονείς…. Μα κυρίως τα παιδιά! Άλλωστε προτεραιότητα όλων μας είναι τα παιδιά!!! Τα οποία, όμως, όσες θυσίες και να κάνεις για αυτά δεν πρόκειται ποτέ να είναι ευχαριστημένα! Ίσως όχι άδικα! Και αυτά αναγκάζονται να στερούνται τον έναν από τους δυο γονείς, όχι από επιλογή τους… αλλά από τη λάθος επιλογή των γονιών τους!

Πριν βγάλουν το όπλο όμως να πυροβολήσουν…. Ίσως, λέω ίσως, θα πρέπει να σκεφτούν πως οι άνθρωποι δεν είναι αλάνθαστοι! Και πριν πουν το μεγάλο: «κατηγορώ» ίσως θα πρέπει να σκεφτούν πως μια επιλογή… δυστυχώς, εκ των υστέρων κρίνεται αν ήταν σωστή ή όχι! ( αυτές τις σκέψεις βέβαια δεν μπορεί να τις κάνει ένα μικρό παιδί… μα αυτό κάποτε μεγαλώνει… και τις μεγάλες κατηγόριες τις κάνει όταν πια έχει μυαλό για να σκεφτεί) Κανείς δεν παντρεύεται με σκοπό να χωρίσει! Όλοι αυτοί… αγάπησαν, έκαναν όνειρα για μια ευτυχισμένη ζωή και μια όμορφη  οικογένεια! Και για αυτούς γκρεμίστηκε ο κόσμος…. Ίσως για αυτούς είναι ακόμα χειρότερα!

Βρίσκονται μέσα σε ένα μανιασμένο ποτάμι…. Οι επιλογές τους λίγες έως μηδαμινές! Υπάρχει άραγε δεύτερη ευκαιρία για αυτούς;

Αν προχωρήσουν μπροστά…. Και βρουν έναν άνθρωπο να μοιραστούν τη μοναξιά τους, να πάρουν δύναμη και αγάπη από αυτόν, θα ακούσουν το: « δε νοιάστηκες ποτέ για μένα! Πάντα τον εαυτό σου κοίταγες»!!! 

Αν πάλι, μείνουν εκεί…. Βράχοι ασάλευτοι να στηρίζουν την εναπομείνουσα οικογένεια…. Τα παιδιά τους! Τα βλαστάρια τους!!! Τότε…. Όταν αυτά μια μέρα, αναπόφευκτα, ανοίξουν τα φτερά τους και φύγουν μακριά από τη φωλιά…. Τότε οι γονείς θα μείνουν μόνοι και έρημοι…. Να περιμένουν πότε αυτά θα βρουν χρόνο για εκείνους…. 

Και αν κάνεις το λάθος να τους πεις πως θυσίασες τη ζωή σου, τα νιάτα σου… την αγάπη στο βωμό της μοναξιάς…. Και όλα αυτά τα έκανες για να μην τους λείψει τίποτα…. Τότε θα ακούσεις: « δεν σου ζήτησα καμιά θυσία! Όλα ήταν επιλογές σου! Εσύ είσαι υπεύθυνος για αυτές! Σταμάτα να κλαψουρίζεις, βαρέθηκα…. Με πνίγεις!!» και τότε θα ακούσεις ένα ηχηρό μπαμ στην πόρτα και θα τραβήξεις δέκα φάσκελα στον εαυτό σου!!!

Ότι και αν κάνεις, θα βρεθεί κάποιος να σε κατηγορήσει για τα λάθη σου…. Έστω και αν για σένα δεν είναι λάθη!! Ότι και να κάνεις, δεν μπορείς να τους έχεις ικανοποιημένους όλους! Μα μην ξεχνάς ότι πρώτα από όλα πρέπει να έχεις ικανοποιημένο τον εαυτό σου και τη συνείδησή σου! 

Ψυχολόγοι λένε πως τα παιδιά θέλουν να βλέπουν χαρούμενους γονείς!!! Ίσως! Ίσως πάλι να θέλουν την αποκλειστικότητα! Το θέμα είναι εσύ τι είσαι διατεθειμένος να κάνεις!!!
Θεωρώ πως όλοι οι άνθρωποι αξίζουν μια δεύτερη ευκαιρία! Ακόμα και οι εγκληματίες μένουν κάποια χρόνια στη φυλακή, πληρώνουν τα λάθη τους και μετά είναι ελεύθεροι να ξαναστήσουν τη ζωή τους από την αρχή! Οι χωρισμένοι άραγε γιατί να μην το έχουν αυτό το δικαίωμα;

Σήκω…. Πιάσε την πόρτα της ζωής και άνοιξέ την! Για όλους υπάρχει κάτι που φύλαξε ο Θεός… η ζωή… ή για κάποιους άλλους η μοίρα! Κάτι σε περιμένει και σένα εκεί έξω… κάτι σου χρωστά η ζωή! Ένα χαμόγελο…. Μια αγκαλιά… ένα χάδι… μα ναι!! Και μια καινούργια αρχή! 

Άλλωστε  λένε ότι: « αυτό που δεν έγινε…. Είναι αυτό που δεν ποθήσαμε αρκετά»!!! 

Never give up!  Η ζωή είναι εδώ μην την ξοδεύεις εκεί που δεν χρειάζεται!! Όλοι έχουμε δικαίωμα στην αγάπη και στη συντροφιά…. Ακόμα και αν  κάποιοι μας καταδίκασαν! Ακόμα και αν κάναμε λάθη! Άλλωστε αυτή είναι η περιουσία μας…. οι εμπειρίες μας… μέσα από αυτά μαθαίνουμε….. αρκεί να μην γίνονται τροχοπέδη για όλη μας τη ζωή!

Από εμάς εξαρτάται πάντα! Είναι θέμα επιλογής και όχι τύχης!



Πέμπτη 6 Δεκεμβρίου 2012

Για πάντα!

Περπατώ στο δρόμο μόνη και σκεφτική... κατευθύνομαι στην παραλία.... σταματώ σε ένα φανάρι και κοιτώ ανυπόμονα το άλλο απέναντι... δίπλα μου νιώθω μια παρουσία... γυρνώ και κοιτώ....

Μια κυρία προχωρημένης ηλικίας, προσπαθεί να περάσει το δρόμο απέναντι... δίπλα της ένα κύριος συνομήλικος.... της κρατά το χέρι... δεν μιλούν ... δεν ακούω τίποτα.... μόνο τους κοιτώ παγωμένη.

Της κρατά το χέρι... εκείνη κατεβάζει με δυσκολία το ένα της πόδι... τον κοιτά και του χαμογελά... κάτι του ψυθιρίζει.... εκείνος της απλώνει και το άλλο χέρι του.... έτσι για να νιώσει εκείνη πιο ασφαλής. Εκείνη του χαμογελά και παίρνει κουράγιο να περπατήσει.... περνούν το δρόμο... τους κοιτώ αποσβωλομένη... δεν μπορω να περιγράψω αυτο που νιώθω... θέλω όμως να παω μαζί τους και τους ακολουθώ.

Η παραλία είναι γεμάτη κόσμο... κάθε ηλικίας.... παιδιά τρέχουν δεξιά και αριστερά... πλανόδιοι πωλούν την πραμάτεια τους, μουσικοί παίζουν τη μελωδία τους... μα τίποτα δε με συγκινεί... τα μάτια μου είναι καρφωμένα πάνω στο ηλικιωμένο ζευγάρι....

Περπατούν αργα... σαν να μην έχει καμιά αξία ο χρόνος.... σαν να μην υπάρχει κανείς άλλος γύρω τους... κρατιούνται αγκαζέ... σαν τον παλιό καλό καιρό. Η κυρία περπατά καμαρωτή στο μπράτσο του συνοδού της. Έχει φορέσει το καλό ταγιέρ της, έκανε ένα σεμνό μακιγιάζ, και φορά ένα πανέμορφο καπέλο στο κεφάλι. Ο κύριος ντυμένος με ένα κοστούμι, αυτά με τα γιλέκα.... εκεί στην τσέπη κρέμεται η αλυσίδα... μάλλον απο το ρολόι τσέπης...... εκείνος κρατά με το ένα χέρι την πίπα και με το άλλο τη γυναίκα της ζωής του!

Τους ακολουθώ... δεν ξέρω γιατί... είμαι γοητευμένη και συνάμα περίεργη.... θέλω να τους ακούσω να μιλούν... είμαι περίεργη για το τί μπορεί να συζητούν άνθρωποι σε αυτήν την ηλικία.... τρία βήματα πίσω τους... με το δικό τους αργό ρυθμό... περιμένω να ακούσω...

-Αριστείδη μου; το χάπι της πίεσης το πήρες ε; 
-Το πήρα.... σταμάτα να ανησυχείς για μένα... 
-Αν πάθεις τίποτα.... εγώ μετά πως θα ζήσω; με ρωτάς; δε θέλω να σου γκρινιάζω... μονάχα να... σε νοιάζομαι...
-Μόνο με νοιάζεσαι;

Του απαντά με ένα χαμόγελο! Είναι τόσο όμορφη όταν χαμογελά... το πρόσωπό της είναι γαλήνιο.... σαν τη θάλασσα το καλοκαιρινά βράδια. Όταν ήταν νέα πρέπει να ήταν τρομερά όμορφη... αλλά και ο κύριος δεν υστερεί... εκπέμπει μια γοητεία! Τους κοιτώ καθώς περπατούν ανάμεσα στον κόσμο. Εκείνος πάντα να την βάλει μπροστά... να την προστατέψει... η μόνιμη έννοια του! Η συζήτηση ξαναρχίζει.....

- Φοβάμαι Αριστείδη.... 
- Τι φοβάσαι γλυκιά μου; το θάνατο;
- τη μοναξιά.... πόσος κόσμος μόνος του Αριστείδη μου.... ευτυχώς εγώ δεν την ένιωσα... μα λυπάμαι τα νιάτα!!!
- Έχουν δυσκολέψει τη ζωή τους τα νιάτα... με όλα αυτά τα μαραφέτια! Περπατάνε και μιλάνε... λες και η γυναικα θέλει τιποτα άλλο απο χάδια.....

Βαθύς αναστεναγμός.... η κυρία σκύβει λυπημένη..... εκείνος νιώθει το συννέφιασμα της ψυχής της και της σφίγγει το χέρι...

- έλα! Θα σου πάρω ένα παγωτό... να γλυκάνεις την καρδούλα σου!!! 
- Μα δεν κάνει....

Διαμαρτύρεται σαμπως δε θέλει! Μα η καρδιά της χαίρεται... αν δεν ντρεπόταν θα χοροπηδούσε σαν παιδούλα!

- έλα σου λέω... θα είναι το δώρο σου για την επέτειο του γάμου μας..... 
- Αριστείδη;

Ρωτάει τάχατι έκπληκτη.....
- τα πόσα κλείνουμε; 
- εξήντα δύο χρόνια μαζί γιαγιούλα μου!!!
- Πόσα χρόνια πέρασαν... πόσα περάσαμε.... πόσες στεναχώριες .... χαρές.... πέρασα καλά μαζί σου... δεν έχω παράπονο!!!
- Σου το είχα πει Αφροδίτη και δεν με πίστεψες....
- Ποιο; 
- Θα σε αγαπώ για πάντα!!!!

Ένα δάκρυ κυλά απο τα μάτια της κυρίας... εγώ δε, βούρκωσα... άρχισαν να τρέχουν τα μάτια μου... εκείνος πήρε το μαντήλι απο το πέτο του... να σκουπίσει τα μάτια της μονάκριβής του! Εκείνη έσκυψε και του φίλησε τα χέρια...

Αποτραβήχτηκα! Ένιωσα παράταιρη... παρείσακτη... έκλαψα... κλαίω τώρα που το θυμάμαι... είναι τόσο συγκινητικό... να αγαπάς κάποιον για πάντα... μέχρι τα βαθιά γεράματα... ακόμα και όταν τα μαλλιά ασπρίσουν ή πέσουν... ακόμα και όταν το σώμα γεμίσει ζάρες... ακόμα και όταν το σώμα πάψει να ξυπνά τον πόθο...

Ζήλεψα.... ζήλεψα την αγάπη τους... την ηρεμία τους... την επικοινωνία που είχαν με τα μάτια .... με τα χέρια... με όλο τους το σώμα... ζηλεύω.... θέλω και εγω να ζήσω μια τέτοια αγάπη... μέχρι τα βαθιά γεράματα... για πάντα!!!

Πόσοι απο εμάς άραγε είναι άξιοι να ζήσουν κάτι τέτοιο; ευλογημένοι άνθρωποι! Να είναι καλά.... για να αποτελούν ένα παράδειγμα για μας.... ένα παράδειγμα για το ότι υπάρχει τελικά το: σ΄αγαπώ για πάντα!!!

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

Βόλτα στη βροχή



Είναι αρχές Δεκεμβρίου, ο ουρανός από το πρωί συννεφιασμένος και βαρύς. Κάτι στην ατμόσφαιρα μαρτυρά ότι έρχεται βροχή…. Τα πουλιά πετούν χαμηλά, αναζητούν τροφή. Βρισκόμαστε σε ένα δάσος…. Παντού φύλλα πεσμένα…. Η φύση φόρεσε το χρυσοκόκκινο φόρεμά της, έτοιμη να υποδεχτεί το χειμώνα. Τα δέντρα απλώνονται γυμνά λες και έχασαν τη φορεσιά τους…. Τη δύναμή τους! Η ατμόσφαιρα καταθλιπτική μα συνάμα ρομαντική.

Ένα αυτοκίνητο σταματά και ένα ζευγάρι ξεπροβάλλει… προχωρούν δειλά… μα κοιτούν τον ουρανό… κάποια στιγμή οι πρώτες σταγόνες πέφτουν… αργά… σαν να μη θέλουν να ταράξουν τη γαλήνη του δάσους.

Ο άντρας γυρίζει στο αυτοκίνητο και παίρνει μια ομπρέλα… είναι αποφασισμένοι να κάνουν τη βόλτα τους και ας φαίνεται απειλητικός ο καιρός. Η γυναίκα ανοίγει την ομπρέλα και αναριγεί… κάνει κρύο! Ο άντρας μπαίνει και αυτός κάτω από την ομπρέλα, νιώθει το ρίγος της γυναίκας και την αγκαλιάζει για να τη ζεστάνει. Περπατούν…. Δυο χέρια ανταμώνονται στη λαβή της ομπρέλας…. Σφίγγονται και ανταλλάσσουν τα δικά τους μηνύματα.

Σιωπή…. Μια γαλήνια σιωπή…. Η φύση μοιάζει να κοιμάται… μα αυτή περιμένει το μήνυμα του ουρανού. Αρχίζει να βρέχει…. Ο ήχος της βροχής σπάει τη σιωπή… μα γαληνεύει τη φύση. Το μόνο που ακούγεται είναι ο ήχος της σταγόνας πάνω στο χώμα που είναι σκεπασμένο με ένα τεράστιο χρυσό πέπλο. Τα ξεραμένα φύλλα τριζοβολούν κάτω από τα πόδια των περιπατητών. Τίποτα άλλο δεν ακούγεται.

Η βροχή πέφτει σιγανή…. Είναι το μάνα εξ ουρανού για τη μητέρα φύση…. Δεν υπάρχουν αστραπές, ούτε βροντές… ο ουρανός δεν έχει διάθεση σήμερα να επιδείξει τη δύναμή του!

Το ζευγάρι συνεχίζει τη βόλτα του αγκαλιασμένο… πότε, πότε ψιθυρίζει λόγια αγάπης και μετά σιωπά… αφήνονται στη γαλήνη της φύσης. Το τοπίο τους έχει απορροφήσει τελείως. Έχουν πάψει να σκέφτονται το οτιδήποτε. Ρουφούν αχόρταγα το άρωμα του βρεγμένου χώματος…. Του βρεγμένου, σάπιου πια φύλλου…. Γαλήνη… το καλύτερο αντίδοτο στο άγχος!

Στο διάβα τους συναντούν  μια λίμνη… κάποιες πάπιες κολυμπούν μέσα. Η γυναίκα βγάζει από την τσάντα της μια σακούλα. Τους έχουν φέρει τροφή! Οι πάπιες τρέχουν προς το μέρος της και εκείνη τις ταΐζει και χαίρεται σαν μικρό παιδί. Ο άντρας της χαμογελά. Στην απέναντι όχθη η λίμνη έχει διαφορετικό χρώμα…  η γυναίκα του το δείχνει, και εκείνος της τραβά το χέρι… κατευθύνονται προς τη γέφυρα…. Θέλουν να δουν από κοντά το περίεργο χρώμα  της λίμνης.

Περνούν πάνω από τη γέφυρα… στο διάβα τους συναντούν ένα σκιουράκι… σταματά… τους κοιτά σαστισμένο για λίγο…. Προχωρά και ανεβαίνει στο επόμενο δέντρο… από εκεί… σε απόσταση ασφαλείας πια μπορεί να τους εξερευνήσει. Ένα του φαινεται σίγουρο… δεν είναι εχθρικοί!

Η θέα της λίμνης από τη γέφυρα είναι μοναδική! Δεν την χωράει ο ανθρώπινος νους, τόση ομορφιά! Η άλλη πλευρά του δάσους μοιάζει μαγική και μυστηριώδης έτσι που έχει σκεπαστεί με το αχνό πέπλο της ομίχλης. Το ζευγάρι συνεχίζει το περπάτημα και καταλήγει στην άλλη πλευρά της λίμνης. Εκεί, μια σειρά δέντρων έχουν ρίξει τα κόκκινα φύλλα τους και έχουν δημιουργήσει στην άκρη της λίμνης ένα πορφυρό χαλί. Είναι τόσο όμορφα εκεί! Η γυναίκα περπατά στην άκρη της λίμνης… λίγο πιο πέρα αντικρίζει νούφαρα στην επιφάνεια του νερού. Σκύβει και βουτά τα χέρια της στη λίμνη. Το νερό είναι παγωμένο, αλλά δεν την νοιάζει! Θέλει να γίνει ένα με τη φύση! Να πάρει μέρος στη γαλήνη της… στην ομορφιά  της! Ο άντρας στέκεται παράμερα και την κοιτά.

Μετά από λίγο την φωνάζει και της δείχνει ένα ξέφωτο….. έχει ένα παγκάκι εκεί… περπατούν αγκαλιασμένοι και χαμογελούν… κάθονται στο βρεγμένο πια παγκάκι και δεν τους νοιάζει που θα βραχούν… λένε αστεία και γελούν…. Οι ώμοι τους είναι πεσμένοι στο πλάι… έχουν χαλαρώσει πια! Έφυγε από πάνω τους το άγχος της πόλης… της καθημερινότητας!! Αγκαλιάζονται και φιλιούνται πάντα κάτω από μια ομπρέλα… το νερό της βροχής στάζει γύρω τους… αυτοί χαίρονται τον έρωτά τους!!


Η βροχή δυναμώνει… τους στέλνει μήνυμα ότι η βόλτα πρέπει να τελειώσει… σηκώνονται και παίρνουν το δρόμο του γυρισμού! Είναι και οι δυο χαρούμενοι και γαληνεμένοι!

Η βροχή ποτίζει τη γη, μα της προσφέρει και γαλήνη! Η βροχή γαληνεύει και τις ψυχές των ανθρώπων, τις καθαρίζει από τις έγνοιες!

Το φθινόπωρο είναι, λένε, η εποχή των ρομαντικών…. Μα ποιος θα μπορούσε να αντισταθεί σε μια τέτοια εμπειρία; Μια βόλτα στη βροχή!