Όταν ο κύκλος κλείνει….

Αν παρομοιάζαμε τις ανθρώπινες σχέσεις με έναν κύκλο…. Αν ξεκινούσαμε τη χάραξή του από ένα σημείο…. Κάποια στιγμή αναπόφευκτα θα φτάναμε στο άλλο άκρο του κύκλου! Εκτός και αν έχετε τα κότσια να διευρύνετε τον κύκλο συνεχώς! Αυτό είναι πραγματικός άθλος και σίγουρα υπάρχουν κάποιοι που τα καταφέρνουν…. Αλλά δυστυχώς είναι πολύ λίγοι!

Τι κάνεις λοιπόν…. Όταν βλέπεις ότι το καράβι της σχέσης σου έχει πιάσει αβαθή;… ή ότι βρίσκεται εν μέσω καταιγίδας και ο καπετάνιος όχι μόνο δεν βοηθά στο μανουβράρισμα…. Αλλά το σαμποτάρει κιόλας;

Τι κάνεις όταν σε αγγίζει ο σύντροφος και πλέον δεν νοιώθεις να σείεται η γη…. Δεν ιδρώνεις… δε χτυπά τρελά η καρδιά σου;….  δεν ανατριχιάζει το είναι σου; τι κάνεις όταν ο άλλος δε νοιώθει την ανάγκη να σου εκφράσει την αγάπη του;… όταν είναι μαζί σου χλιαρός/η  ή ακόμα χειρότερα είναι παγόβουνο του Βόρειου Πόλου;… τι κάνεις όταν έχεις μέρες να τον/την δεις… και ενώ εσύ λιώνεις…. Έχουν μαυρίσει τα μάτια σου…. Εισπράττεις ένα κρύο άγγιγμα… μια αδιαφορία…. Μια ψύχρα! Τι κάνεις λοιπόν;

Ωραία…. Αναγνώρισες το πρόβλημα! Άντε να το λύσεις τώρα….

Και πιάνεις το σύντροφο…. Του τα λες μια φορά…. Δυο τρεις… πέντε…. Μα εκείνος/η το βιολί του/της!

Αφιερώνεις και ώρες ολόκληρες στην αυτοκριτική….

-       Τι κάνω λάθος; Μέχρι χθες όλα καλά ήταν! Ή μήπως εγώ ήθελα να τα βλέπω έτσι;… μήπως δε με θέλει πια;  Μήπως παίζει τρίτο πρόσωπο; Μήπως έχει προβλήματα με τη δουλειά;……

Και κάθεσαι με τις ώρες και χτυπιέσαι…. Αλλά απαντήσεις στο  αμείλικτο «γιατί» δεν παίρνεις!

Τον/ την ξαναβάζεις κάτω…. του/ της εξιστορείς όλες σου τις σκέψεις, γιατί εσύ, έμαθες το πρόβλημα να το βάζεις κάτω και να του βγάζεις τα μάτια…. Γιατί εσύ δεν τα βάζεις κάτω από το χαλάκι…. και ρωτάς:

-       Μα τι μας συμβαίνει;

Για να πάρεις μια παρόμοια απάντηση:

-       Τίποτα! Όλα είναι στην ιδέα σου!

Και αρχίζεις και κάνεις αλλαγές…. Τύπου προσεγμένη εμφάνιση… οι γυναίκες αλλάζουν χρώμα μαλλιών… φορούν μια πιο σέξι φούστα…. Για να εισπράξουν την πλήρη αδιαφορία!!!

Κάποιος έγραψε:

« ο μ…..ας δίνει μόνο μια ευκαιρία, ο υπομονετικός δύο, ο αισιόδοξος τρεις…. Ε, από εκεί και πάνω ξαναγυρνάμε στο μ….ας»

Ε… μήπως τελικά έχει δίκιο;

Μήπως μετά από όλα όσα έκανες…. Και συνεχίζει να σε φτύνει…. (σημειωτέον…. Δεν είσαι από αυτούς που σε φτύνουν και θεωρείς πως ψιχαλίζει…)

Τότε…. Μαζεύεις τις βαλίτσες της ψυχής σου…. Παίρνεις την κιμωλία…. και τραβάς το υπόλοιπο του κύκλου…. Ώστε να κλείσει!!!

Ναι…. Γιατί ο άλλος/η δεν έχει τα από αυτά…. Εντάξει! Τα κότσια…. Να σου πει ότι απλά δε γουστάρει να είναι για «πάντα» μαζί σου…. Του τελείωσε και το «τώρα»…. Μα δε σε αντέχει βρε παιδί μου…. σου το δείχνει με χιλιάδες τρόπους…. Μα τόσο τούβλο είσαι πια; Τι δεν καταλαβαίνεις; Σου δείχνει το δρόμο…. Την πόρτα για την ακρίβεια…. Μα εσύ εθελοτυφλείς;

Έτσι καλείσαι ΕΣΥ, που για σένα… δεν είχε αλλάξει τίποτα… να βγάλεις το φίδι από την τρύπα! Γιατί Εσύ έχεις προσωπικότητα, και φυσικά δε γουστάρεις να σου την τσαλακώνουν!! Γιατί εσύ ξέρεις πώς να λες «τέρμα», γιατί εσύ δεν ξεχειλώνεις τις σχέσεις σου…. Γιατί έχεις τα κότσια να χτυπάς τη γροθιά στο μαχαίρι και ας ξέρεις ότι θα ματώσεις! Γιατί εσύ τα θέλεις ΟΛΑ ή ΤΙΠΟΤΑ! Γιατί το « τίποτα» του άλλου σε σκοτώνει!!! Και…..

Εκεί που θα καταντήσεις κατίνα…. Εκεί που θα αρχίσεις να ψάχνεις κινητά, μέιλ, φβ….. εκεί που θα αρχίσεις να τον/ την παρακολουθείς…. Για να δεις τι παίζει…. Μαζεύεις τα υπάρχοντά σου…. Βάζεις την ουρά στα σκέλια αν θες! Όλοι πονάνε όταν χωρίζουν, για αυτό να είσαι σίγουρος/η!  ανοίγεις το όχημά σου…. Φορτώνεις τα πράγματά σου…. Κλείνεις με δύναμη την πόρτα…. Έτσι για να κάνεις εκκωφαντική τη σιωπή πίσω σου…!!! Και πατάς τέρμα το γκάζι!!! Γιατί εσύ μόνο στο «τέρμα» έμαθες να ζεις τη ζωή! και λες….

-       Στο διάολο αν δεν κατάλαβες τι είχες πλάι σου! Εγώ κατάλαβα! Έδωσα τα πάντα για να σώσω το καράβι μας, φεύγω με ήσυχη τη συνείδηση! Φεύγω με το κεφάλι ψηλά… παίρνω τις πιο όμορφες στιγμές που έζησα μαζί σου και είναι τόσο πολλές!! (για πολύ καιρό με έκανες πραγματικά ευτυχισμένη/ο και αυτό δεν πρόκειται να το ξεχάσω ποτέ!) τις βάζω με πόνο και πολύ δάκρυ στην πιο ξεχωριστή θέση στην καρδιά μου! Φεύγω από τη ζωή σου τώρα, για  να μην καταντήσω κατίνα! Θέλω να μείνεις στην ψυχή μου ψηλά! να μη φτάσω στο σημείο να σε σιχαθώ! θέλω να σε κοιτώ στην ψυχή μου με χαμόγελο και όχι με πίκρα!

Η συνέχεια σε όλους είναι λίγο - πολύ γνωστή….

Μα πρέπει ρε φίλε…. Όπως ξέρεις να δημιουργείς σχέσεις…. Να μπορείς και να τις τελειώνεις! Όταν αυτές δεν έχουν τίποτα πλέον να σου προσφέρουν! Όταν δεν περνάς καλά μέσα σε αυτές…. Όταν χαλιέσαι!!....

Πρέπει να έχεις το γνώθι σε αυτό…. Ότι εκεί που έφτασε η κατάσταση… πίσω δε γυρίζει! Γιατί έφτασε εκεί; Δεν έχει πια σημασία!!

Ένα είναι σίγουρο….  Οποιοσδήποτε επαναπροσδιορισμός της σχέσης… οποιοδήποτε ζέσταμα….. είναι καταδικασμένο να αποτύχει! Όπως όταν ξαναζεσταίνεις τη φασολάδα… αυτή κινδυνεύει να ξινίσει!!! Τίποτα δεν θα αλλάξει…. Γιατί απλά ο κύκλος έκλεισε! αν επιχειρήσεις να ξανακάνεις μια αρχή…. Θα πάρεις πίσω κάτι χλιαρό και άνοστο!! Η μαγεία χάθηκε…. Μαζί και το « σε θέλω, σε ποθώ»! Και εσύ…. πρέπει να έχεις το κουράγιο να πεις:

-       Σε ευχαριστώ για τις όμορφες στιγμές…. Θα προσπαθήσω να ξεχάσω τις άσχημες! Εύχομαι να είσαι πάντα καλά! Αντίο!

Και στην πάρτι σου…..

-       Έλα αστέρι μου! έκλεισε και αυτό κεφάλαιο!… πάμε για άλλα!…. Πάμε για εκεί που ανήκουμε! Για εκεί που αξίζουμε!

Γιατί δεν αξίζεις τίποτα λιγότερο από το τέλειο… τίποτα λιγότερο από το «ΟΛΑ».

Η καρδιά

Σε ερώτηση μιας πολύ καλής μου φίλης….. «τι πονάει περισσότερο, το να ανοίξεις την καρδιά σου σε κάτι καινούργιο ή να τη σπάσεις πάλι από έναν δύσκολο χωρισμό;» θέλησα να της απαντήσω λίγο… πιο αναλυτικά! Μιας και εγώ δεν μπόρεσα ποτέ να «ζιπάρω» τις απόψεις μου, τις σκέψεις μου.

Ας μπούμε όμως στο θέμα… τι πονάει περισσότερο;

Κάθε φορά που σπάμε τα μούτρα μας… κάθε φορά που μετράμε μια ακόμα «αποτυχία» στις σχέσεις μας (τα εισαγωγικά στην αποτυχία θα τα εξηγήσω αργότερα), κάθε φορά που μαζεύουμε τις βαλίτσες της ψυχής μας από μια σχέση, ένα γάμο… κάθε… μα  κάθε φορά, υπάρχει ένα κάποιο διάστημα που μένουμε κλειδαμπαρωμένοι στον εαυτό μας. Μετράμε τα λάθη μας, κάνουμε αυτοκριτική… ορκιζόμαστε ότι: « εγώ ποτέ ξανά! Εγώ δεν θα ξαναερωτευθώ, δεν θα ξαναδοθώ ολοκληρωτικά σε καμιά γυναίκα… σε κανέναν άντρα!.... εγώ δεν θα ξανακάνω σχέση, θα μονάσω…. Όχι! Ποτέ ξανά! Δεν θα ξαναφήσω κανέναν να με πληγώσει! ΟΧΙ!»

Μπλα… μπλα…. Μπλα…

Κάθε φορά που ακούω τα παραπάνω λόγια από φίλους… η απάντησή μου είναι: «ναι, καλά! Ό,τι πεις!» άλλωστε τι άλλο μπορείς να πεις σε κάποιον, που ακόμα προσπαθεί να γιατρέψει τις πληγές του;  ή έστω τον πληγωμένο του εγωισμό; Να του πεις ότι θα ξαναερωτευθεί και ότι θα την ξαναπάθει; Ότι μπροστά στον έρωτα… όλοι χτυπάμε προσοχή μαζί με κάτι ταχυκαρδίες… που δεν τις  είχαμε πριν;

Για να πιάσουμε λοιπόν το «άνοιγμα»……

Μια καινούργια γνωριμία… μια γλυκιά αναστάτωση… κάτι ανεπαίσθητα κοκκινίσματα… λίγο τραύλισμα στην ομιλία… ουπς! Κάτι συμβαίνει!!!!

Και αρχίζει η συνείδηση! Ανάβει όλα τα κόκκινα αλαρμ του οργανισμού σου…. Ακούγονται σειρήνες από παντού… κόκκινες φωτεινές ενδείξεις ανάβουν παντού: «ΚΙΝΔΥΝΟΣ»!

Εκτός όλου του οπτικοακουστικού υλικού… αρχίζει η συνείδηση το λογύρδιό της! «καλά, ακόμα μυαλό δεν έβαλες; Μα θα πληγωθείς ξανά! Μα θα κλαις και θα χτυπιέσαι και πάλι….μπλα… μπλα…»

Και εσύ; απαντάς…. «δε με νοιάζει»

Και ανοίγει η καρδιά σαν το τριαντάφυλλο στις σταγόνες της βροχής….

Μα ανοίγει γιατί θέλει να γευτεί… θέλει να νοιώσει… καιρό τώρα την είχες βάλει στο ψυγείο! Ανοίγει σε κάτι καινούργιο… κάτι που μυρίζει φρέσκο φρούτο… είναι δύσκολο να αντισταθείς… μα φυσικά…. Έρωτας, είναι η αιτία!

Το λοιπόν…. Πονά κανείς όταν ερωτεύεται; Πονά κανείς όταν φλερτάρει; Πονά κανείς όταν ακούει λόγια αγάπης;… Όταν παθιάζεται;

Μα…. Για να τα ζήσεις φίλη/ φίλε μου όλα αυτά…. Πρέπει να σκοτώσεις τα φαντάσματα του παρελθόντος! Οκ! Πέρασες τόσο καιρό να κλαις την άτιμη τη μοίρα σου! «έμαθες» το μάθημά σου…. «δεν θα ξανακάνεις τα ίδια λάθη» …… μα φτάνει! Αν δεν εμπιστευτείς ξανά τους ανθρώπους, αν δεν αγαπήσεις ξανά, αν δεν αφεθείς… να νοιώσεις… να γελάσεις σαν μικρό παιδί!! Αν δε χαρίσεις ξανά την καρδιά σου… χωρίς φόβο και πάθος… τότε…. Καλύτερα κλείσε μια θέση σε ένα μοναστήρι….. κλείσε τα παντζούρια του σπιτιού σου και περίμενε πότε θα επέλθει ο φυσικός σου θάνατος! Γιατί φιλαράκι μου… με κλειδαμπαρωμένη καρδιά…. Έχεις πεθάνει και απλά δεν το έχεις καταλάβει!!!!

Και τώρα πάμε στο «σπάσιμο»…..

Εντάξει… την ξανάνοιξες την καρδιά σου… τη χάρισες… το έζησες με πάθος… μα δεν είχε την κατάληξη που ονειρευόσουν! Και τώρα πονάς! Και κλαις… και ξανά τα μαύρα… Ε, και;

Το να πονάς σημαίνει ότι ζεις! Αισθάνεσαι! Δεν είσαι αναίσθητος, δεν είσαι χλιαρός! Δεν μπορώ τους χλιαρούς και κρύους ανθρώπους! Αυτούς που τίποτα δεν τους αγγίζει! Προτιμώ αυτούς που για το παραμικρό πέφτουν στα πατώματα! Γιατί οι τελευταίοι είναι αυτοί που θα σηκωθούν και θα συνεχίσουν τη ζωή με μεγαλύτερο ενθουσιασμό και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση και δύναμη! Γιατί αυτοί ζουν τη ζωή τους μέχρι το μεδούλι! Γιατί νοιώθουν τα πάντα! από την απόλυτη χαρά μέχρι τον απόλυτο πόνο!

Τελικά φίλη μου…. τι πονάει περισσότερο; Τι φοβάσαι περισσότερο;

Κάποιοι συνηθίζουν να λένε: «χαράμισα τόσα χρόνια μαζί του/της» και αναρωτιέμαι… προς τι τόση κακία; Μήπως τόσα χρόνια δεν περνούσες καλά; Ε, αν δεν περνούσες… φταις εσύ, που κρατούσες μια σχέση, η οποία δε σε κάλυπτε! Αλλά… στο χωρισμό, γινόμαστε πικρόχολοι και κακοί! Ξεχνάμε τις όμορφες στιγμές… και για να επιβιώσουμε στον πόνο… θυμόμαστε μόνο τις άσχημες στιγμές!!!

Κάποιοι άλλοι λένε: «είχα μια ακόμα αποτυχία στη ζωή μου… μια αποτυχημένη σχέση!» και αναρωτιέμαι… γιατί είναι αποτυχημένη; Γιατί δεν κατέληξε σε παπά και κουμπάρο; Γιατί δεν κράτησε «για πάντα»; γιατί;  Αναρωτήθηκες μήπως εσύ κάτι δεν έκανες καλά; Ή τα για τα πάντα φταίνε οι άλλοι;

Και πέραν της αυτοκριτικής…. Γιατί πρέπει να θεωρήσω κάτι ως αποτυχία… αφού για να χωρίσω σίγουρα αυτή η σχέση δεν με κάλυπτε πλέον… δεν περνούσα καλά… στο κάτω-κάτω… δεν ήμουν πια ερωτευμένος…. Γιατί, λοιπόν, απέτυχα; Δε νομίζεις ότι ο χαρακτηρισμός «αποτυχία» είναι αταίριαστος;

Βέβαια αν θες να αισθάνεσαι αποτυχημένος… δικαίωμά σου! Αν σε κάνει να νοιώθεις καλύτερα… δε θα σου το χαλάσω εγώ!!!

Σε αντίθεση….

Θα πρέπει να κρατήσεις τις όμορφες στιγμές…. Να τις βάλεις σε ένα όμορφο κουτί… να βάλεις μια όμορφη κορδέλα πάνω του… και να το τοποθετήσεις σε μια θέση στην καρδιά σου…. Σε μια τέτοια θέση που αξίζει στον έρωτα που έζησες!

Μαζί με το κουτί… κλείνεις και αυτό το κεφάλαιο της ζωής σου! Και με το κεφάλι ψηλά… με την καρδιά ανοιχτή σε όλα… προχωράς μπροστά… περιμένοντας… αυτό που σου αξίζει! Γιατί πίστεψέ με! Αξίζεις πολλά!

Εν κατακλείδι….

όταν ανοίγεις την καρδιά σου... την ανοίγεις σε κάτι καινούργιο... έρωτας μυρίζει! έτσι λοιπόν.... όσο και να φοβάσαι.... του έρωτα το φως και η μυρωδιά του φρέσκου, του καινούργιου σε τραβάνε! τραβάς κατά κει... βλέπεις το τυρί.... σαν πεινασμένος που είσαι.... πας στην αρχή δειλά... αλλά στην πορεία όλο και ξεθαρεύεις! μα.... δε βλέπεις τη φάκα!!!! και κάποια στιγμή... όταν έχεις φάει λίγο από το τυράκι και σου αρέσει... και όλο και αφήνεσαι..... ακούς ένα γκτουκ! και σκοτεινιάζει το σύμπαν... και καλά άμα σε πιάσει λίγο στην ουρίτσα..... άμα σου διαλύσει το κεφάλι τι γίνεται;

Εν πάσει περιπτώσει.... εμένα μου αρέσει και το άνοιγμα της καρδιάς και το σπάσιμο της καρδιάς! γιατί στη ζωή αν δεν τα ζήσεις όλα με πάθος... όλα μέχρι το μεδούλι... τίποτα δεν έχει αξία! δεν μπορώ τα χλιαρά! και ας έρθει ξανά το άνοιγμα και ξανά το σπάσιμο.... καρδιά είναι αυτή.... αντέχει!!! στο κάτω - κάτω.... αυτή είναι η δουλειά της! να αντέχει και να αγαπά!

Ζήσε τη ζωή σου με πάθος, γιατί αλλιώς θα ζεις μια ζωή μισή!