Ενός κακού, μύρια έπονται….

Πόσες φορές δεν θα μας έτυχε να ξυπνήσουμε ανάποδα…. Να έχουμε στραβωμένα μούτρα από τα πρώτα λεπτά της μέρας; Να μας ενοχλούν τα πάντα και να γκρινιάζουμε για τα πάντα;

Ξεκινάς με αυτή την ηλίθια ψυχολογία, να πας στη δουλειά. Βγαίνεις έξω, πας να πάρεις το αμάξι και βλέπεις ότι ο γείτονας έχει κολλήσει το αυτοκίνητο στο δικό σου και καταλαβαίνεις ότι θα βρίσεις σαν νταλικέρης μέχρι να το βγάλεις!

Ξεκινάς με τα πολλά και λες στον εαυτό σου: « η καλή μέρα από το πρωί ξεκινά! Και η δική μου δείχνει ότι θα μου πάει τρέλα!»

Στο δρόμο, νιώθεις ότι παίζεις στα συγκρουόμενα! Ο ένας σου βγαίνει από δεξιά και ο άλλος σου κορνάρει γιατί φρέναρες στην προσπάθειά σου να μην τρακάρεις με τον άλλον! Ένα απέραντο τρελοκομείο και εσύ καπνίζοντας σαν μαύρος προσπαθείς να συγκρατήσεις τα νεύρα σου!

Επιτέλους φτάνεις στη δουλειά…. Αμ δε! Τα βάσανά σου δεν τελείωσαν!   Το αφεντικό μάλλον μάλωσε με τη γυναίκα του ή με την γκόμενα! Και τα δυο ενδεχόμενα παίζουν…. Μαζί και τα νεύρα σου!

Λες: « εντάξει! Μέρα είναι θα περάσει!»

Ναι, αλλά η διάθεσή σου έχει πέσει στα τάρταρα!!!

Για έναν διαολεμένο λόγο όλα, μα όλα σου πάνε στραβά σήμερα! Τα τηλέφωνα χτυπάνε σαν δαιμονισμένα! ( να φέρουμε κάποιον να εξευμενίσει τα πνεύματα!)

Σαν να μην έφταναν όλα τα υπόλοιπα ήρθαν και επισκέψεις…. Και θέλουν καφεδάκι! Με τη μούρη απλωμένη στα πατώματα ρωτάς τι καφέ θέλουν. Παίρνεις μια παραγγελία, λες και ο καφές είναι διαμέρισμα και μάλιστα επιπλωμένο.

-      Ουφ! Έφυγαν και αυτοί! Ώρα να δουλέψουμε και λίγο!

Αμ δε! Κόλλησε το πρόγραμμα, κόλλησε ο σέρβερ! Τίποτα δεν λειτουργεί! Καλείς τον τεχνικό, χάνεις άλλη μισή ώρα και νιώθεις το άγχος να σε πνίγει! Σου έχει φύγει κάθε διάθεση για δουλειά! Τη μόνη διάθεση που έχεις είναι να πνίξεις κάποιους!

Με νεύρα σπασμένα συζητήσεις υψηλού επιπέδου δεν γίνονται! Απλή κουβέντα με το αφεντικό κατέληξε σε μάτς υψηλού επιπέδου!

Πάει και αυτό λες! Άντε ήρθε η ώρα να φύγουμε! Γιούπι!!!

Γυρνάς στο σπίτι και βλέπεις το παρκινγκ σου κατειλημμένο!!!

-      Την τύχη μου μέσα, σήμερα!!!

Η κόρνα χτυπά σαν ένας ακόμα δαίμονας…. Ο γείτονας βγαίνει και εσύ τον δολοφονείς με το βλέμμα σου!

Μπαίνεις στο σπίτι…. Το πιτσιρίκι σου το έπιασε λογοδιάρροια και εσύ έχεις ένα σφυρί να χτυπά το κεφάλι σου!!! Ξεκινάς μαζί με το παιδί τα μαθήματά του, ενώ τα χέρια σου τρέμουν από τα νεύρα.

Και ως δια μαγείας το παιδί σου παθαίνει αλτσχάιμερ! Δεν θυμάται τίποτα! Λες και δεν πήγε ποτέ σχολείο! Δεν ξέρει πρόσθεση, δεν ξέρει να διαβάζει και νιώθεις ένα ποτάμι να φουσκώνει μέσα σου…. Έτοιμο να πλημμυρίσει τον κόσμο….

-      Συγκρατήσου, δε σου φταίει τίποτα το παιδί!

Τα παιδιά, ως γνωστό, αντιλαμβάνονται τα πάντα! Και με τον χειρότερο τρόπο τους προσπαθούν να λειτουργήσουν σαν αλεξικέραυνα!! Να σε τραβήξουν από το πρόβλημά σου, αλλά και να επωμιστούν όλη την κακή σου ενέργεια!! Αυτό κάνει και ο μικρός σου σήμερα…. Τραβάει τον ηλεκτρισμό σου με μανία!!!

Δεν θα σου πω ότι αν συνεχίσεις να έχεις αυτά τα μούτρα, τον καβγά με το σύζυγο, θεώρησέ τον δεδομένο!! Άλλωστε έχεις φάει όλη την τούρτα, αλλά μένει το κερασάκι!!! Και να είσαι σίγουρος ότι έρχεται….

Άσε που όταν πέσεις πτώμα στο κρεβάτι σου, δεν θα σου κολλάει ο ύπνος ούτε με κολλητική ταινία! Η υπερένταση θα σου βγει και θα κάνει πάρτι στο κεφάλι σου!!!

Μια άσχημη μέρα πέρασε…. Αλλά κάθε μα κάθε φορά καταλήγεις στο ίδιο συμπέρασμα! Ότι η κακή ψυχολογία και η μιζέρια δεν βοηθούν! Οι κακές σκέψεις φέρνουν χειρότερες καταστάσεις!!! Ενός κακού… μύρια έπονται!!!

Το μόνο που χρειάζεσαι στο ξύπνημα της μέρας, είναι ένα γλυκό φιλί από τους αγαπημένους σου…. Ένα φλιτζάνι καφέ… και πολύ θετική ενέργεια!!!

Ακόμα και όταν όλα σου πάνε στραβά…. Μη σταματάς να χαμογελάς!! Να χαμογελάς σε κάθε κακοτοπιά!! Μόνο έτσι θα εξορκίσεις το κακό! Πρέπει να του δείχνεις ότι είσαι πιο δυνατός από αυτό και ότι εσύ είσαι το μόνο αφεντικό στη ζωή  και στην ψυχολογία σου!!

Εντάξει! Εκτονώθηκα και σήμερα! Μια δύσκολη μέρα έλαβε τέλος… πάω να κοιμηθώ και ναι, πάω χαμογελώντας…. Προσπαθώντας να πείσω τους γείτονες να μη φωνάζουν, να μη σβαρνάνε τα έπιπλά τους…. Τουλάχιστον για σήμερα!!!

Ναι, χαμογελώ… προσπαθώ να ξορκίσω το κακό! Αν πετύχει αυτό …. Θα σας ενημερώσω!!! Καλή σας νύχτα!

Μοναξιά

Βράδιασε, οι πόρτες των σπιτιών κλείνουν…. Πέφτει σιγά, σιγά το σκοτάδι στη γη και στην ψυχή κάποιων ανθρώπων! Οι φωνές χαμηλώνουν και με το πέρασμα της ώρας χάνονται. Κάποιοι άνθρωποι μένουν μόνοι....

Η μοναξιά είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα της εποχής μας. Ο σύγχρονος άνθρωπος βουτηγμένος στις αμέτρητες υποχρεώσεις του έχει χάσει την αίσθηση του χρόνου. Περνάνε οι μέρες, οι βδομάδες, οι μήνες! Ο άνθρωπος γίνεται θεατής της ίδιας του της ζωής! Δεν μπορεί να εκτιμήσει πια τον χρόνο στην πραγματική του αξία! Για αυτόν τα πάντα είναι χρήμα! Ακόμα και ο χρόνος είναι χρήμα…. Και αυτός δεν έχει χρόνο για χάσιμο…. Γιατί δεν έχει χρήμα για χάσιμο!!

Παίρνεις ένα φίλο τηλέφωνο και τον ρωτάς: « πότε έχεις χρόνο να βρεθούμε;» δεν λες πια…. « άντε, τσακίσου και έλα!»

Η απάντηση είναι ένας ξερόβηχας και μετά μια τεράστια απολογία: « αύριο δε γίνεται έχω να πάω το παιδί στο γιατρό, μεθαύριο έχω ραντεβού με πελάτη, την άλλη έχω μίτινγκ, την άλλη έχω άλλη δουλειά….»

Σου φεύγει η όρεξη να τον δεις! Αισθάνεσαι και ένοχος που τον ενόχλησες….. θα κάνεις πολύ, μα πάρα πολύ καιρό να τον ξαναπάρεις! Από την άλλη, όμως, αναρωτιέσαι…. Αυτός ο άνθρωπος τώρα ζει; Ή έχει την εντύπωση ότι ζει;

Δεν υπάρχει χρόνος ή χώρος για τους φίλους σήμερα; Τι φταίει και χάλασαν έτσι οι ανθρώπινες σχέσεις;

Τελευταία μπήκε και ένας άλλος φόβος στην ψυχή των ανθρώπων!

Χτυπάει το τηλέφωνο, βλέπεις τον αριθμό και αναρωτιέσαι τι θέλει αυτός από τη ζωή σου…. Μήπως δανεικά; Και κρύβεσαι…..

Πίσω από τις κλειστές πόρτες των σπιτιών κρύβεται πολύ μοναξιά…. Η αλήθεια είναι πως δε χρειάζεται να είσαι μόνος για να νιώθεις μοναξιά! Ίσως αυτή η μορφή να είναι ακόμη χειρότερη! Όταν, δηλαδή, είσαι με τους ανθρώπους που αγαπάς και δεν μπορείς να επικοινωνήσεις … και ναι! Τότε νιώθεις μόνος!! Ίσως πιο μόνος από ποτέ!!!

Αναρωτηθήκατε άραγε, γιατί έχει τόση ζήτηση το διαδίκτυο, οι ιστοσελίδες κοινωνικής δικτύωσης ή ακόμα και οι ιστοσελίδες γνωριμιών; Γιατί ζαβλακωνόμαστε όλοι μπροστά σε μια άψυχη οθόνη και βγάζουμε τα εσώψυχά μας; γιατί άραγε είναι πιο εύκολο να μιλήσεις με κάποιον ξένο παρά με το φιλαράκι σου; Μήπως επειδή φοβάσαι την κριτική του; μήπως δεν σε καταλαβαίνει πια; Ή μήπως δεν θέλεις εσύ να σε καταλάβει; Μήπως πάλι κρύβεσαι;

Για κάποιους η μοναξιά είναι τρόπος ζωής! Τους αρέσει και τη θεωρούν την καλύτερη παρέα! Ξεκουράζονται όταν είναι μόνοι, αφιερώνουν χρόνο στον εαυτό τους, διαβάζουν, ακούνε μουσική και νιώθουν μια χαρά με τον εαυτό τους!

Υπάρχει όμως και η άλλη μερίδα ανθρώπων… που η μοναξιά τους πνίγει! Το άδειο σπίτι, τους μοιάζει με τάφο! Νιώθουν ότι θα πέσει το ταβάνι να τους πλακώσει! Δεν μπορούν να κάνουν κάτι εποικοδομητικό, ώστε να νιώσουν καλύτερα και φτάνουν σε φάσεις μελαγχολίας! Άλλοι περισσότερο και άλλοι λιγότερο!

Η νύχτα είναι δύσκολη… το άδειο τους κρεβάτι, μοιάζει τεράστιο και τότε αρχίζει το δράμα…. Και ο απολογισμός της ζωής!!!

Τι έφταιξε…. Γιατί δεν είναι κανείς εδώ;…. μήπως φταίω εγώ; Γιατί είμαι μόνος μου; Μήπως δεν εκτίμησα σωστά τους ανθρώπους που ήθελαν να μοιραστούν πράγματα μαζί μου; γιατί δεν δέχτηκα να κάνω κάποιες θυσίες που έπρεπε για να κρατήσω κοντά μου τους ανθρώπους; γιατί τους ένιωθα τότε σαν απειλή; μήπως δεν ηθελα να ξεβολευτώ; τι έκανα;  Και αναπολείς…. Φίλους, ερωτικές σχέσεις….. συγγενείς…. Παρόλη την αυτοκριτική η διάθεση δεν αλλάζει…. Η μοναξιά σε πνίγει…. Ένας λυγμός ανεβαίνει στο λαιμό με ένα τεράστιο ΓΙΑΤΙ!!!

Η πικρή αλήθεια είναι πως αν δεν προσπαθήσεις εσύ να αλλάξεις την κατάσταση κανείς δεν πρόκειται να αλλάξει αυτό που νιώθεις! Αντί να κάθεσαι κλεισμένος στο καβούκι σου… πρέπει να κάνεις μια ηρωική έξοδο…. Όχι μόνο από το σπίτι…. Αλλά από το ίδιο σου το ΕΓΩ! Ο εγωισμός είναι ο κυριότερος λόγος που οι άνθρωποι μένουν μόνοι σήμερα! Νιώθουν ότι κανείς δεν είναι όπως αυτούς, κανείς δεν μπορεί να τους καταλάβει…. Κανείς δεν αξίζει το χρόνο και την προσοχή τους!!!

Αν η μοναξιά για σένα είναι αρρώστια που σε πλακώνει… μόνος πρέπει να βρεις το φάρμακο…. Και η θεραπεία δεν είναι ένα άψυχο κουτί!!! Έξω υπάρχουν χιλιάδες άνθρωποι που αισθάνονται όπως εσύ! Υπάρχουν κάποιοι που θα θελήσουν να μοιραστούν τη μοναξιά τους μαζί σου! Όμως! Κάποιος πρέπει να κάνει την αρχή!!! Και αυτή την αρχή πρέπει να την κάνεις εσύ!!!

Από εσένα εξαρτάται!!! Η μεμψιμοιρία και το να οικτίρεις τον εαυτό σου δεν οδηγούν πουθενά!!! Εκεί έξω…. Κάποιος ή κάποια σε περιμένει….. εσύ τι θα κάνεις;

Σήμερα είναι Παρασκευή 26 Οκτωβρίου 2012 και δεν θα είναι ποτέ ξανά!!!

Άδραξε τη μέρα! Ζήσε τη στιγμή!!!

 

Ο δημόσιος τομέας στη χώρα μας

Ξεκινάς ένα όμορφο πρωινό να πας σε δημόσια υπηρεσία για να κάνεις μια δουλειά σου…. Έχεις ξεκινήσει με πολύ καλή διάθεση, έχεις οπλιστεί με υπομονή και είσαι φορτωμένος με ένα φάκελο χαρτιά!! Παρόλα αυτά, θα το θεωρήσεις μεγάλη τύχη αν καταφέρεις να τελειώσεις τη δουλειά σου σήμερα!!!

Η κατάσταση στις δημόσιες υπηρεσίες στη χώρα μας, είναι απελπιστική! Η γραφειοκρατία βασιλεύει παντού και τώρα προστέθηκε και η λευκή απεργία των δημοσίων υπαλλήλων!!! Έγιναν περικοπές στο μισθολόγιό τους και πηγαίνουν στη δουλειά τους μόνο για να πηγαίνουν!!! Τις μέρες που δεν απεργούν επίσημα…… αεργούν!!!

Τα τηλεφωνικά κέντρα είναι επιεικώς γελοία!!! Παίρνεις τηλέφωνο και το αφήνεις…….. χτυπάει μία, δύο, πέντε, δέκα….. τίποτα! Παίρνεις μετά από ένα λεπτό ….. η γραμμή είναι κατειλημμένη! Ξαναπαίρνεις μετά από δέκα λεπτά, δεν απαντά!!

Αφού δεν υπάρχει τρόπος επικοινωνίας….. αναγκάζεσαι να αφήσεις τη δουλειά σου και να πας στην υπηρεσία που σε ενδιαφέρει…. Εκεί συναντάς κάθε πικραμένο, κάθε αγανακτισμένο και στήνεσαι και εσύ σαν προβατάκι στη σειρά!!! Όταν δεήσει να φτάσει η σειρά σου…. Σε πιάνει ταχυπαλμία…. « τι θα μου ζητήσει άραγε;» σκέφτεσαι! Η εξυπηρέτησή σου εξαρτάται αφενός από την ευσυνειδησία του υπαλλήλου ( ναι υπάρχουν και άνθρωποι που παράγουν έργο στο δημόσιο!) και από τη διάθεσή του!!! ( αν μάλωσε με τη γυναίκα του το πρωί… δεν έχεις ελπίδες!!!).

Φτάνεις, λοιπόν, στον γκισέ… αναφέρεις το αίτημά σου….. αχ δύστυχε!!! Σε λάθος ουρά περίμενες τόση ώρα!!!

-          -  Κύριε, θα πάτε στον πέμπτο όροφο, στο γραφείο 14 μετά θα πάτε στο πρωτόκολλο στον τρίτο όροφο, μετά θα πάτε στον έκτο όροφο στο γραφείο 25 και μετά θα έρθετε σε μένα!

Σε έχει λούσει κρύος ιδρώτας!!! Σε έχει πιάσει απελπισία….. και μόλις τολμήσεις να πεις ότι δεν θυμάσαι όλα αυτά που σου είπε απέξω…… σε κεραυνοβολεί με το βλέμμα του και σου λέει:

-              - Περιμένει κόσμος κύριε δε βλέπετε; 

Τι να κάνεις και εσύ; Παίρνεις δρόμο και δρομάκι….. ανεβαίνεις, κατεβαίνεις σκαλοπάτια….. παίρνεις βαθιές ανάσες και φτάνεις στον επόμενο γκισέ!!! « ευτυχώς δεν έχει κόσμο εδώ» σκέφτεσαι!!! Εξηγείς στον υπάλληλο το λόγο της επίσκεψής σου……. Και το ματς αρχίζει!!!

-       - Ποιος σας έστειλε εδώ κύριε; Ποιος σας είπε ότι αυτό εδώ είναι το γραφείο που πρέπει να έρθετε; Λάθος!!! Μέγα λάθος!! Όλοι είναι ηλίθιοι!!! Θα πάτε στο γραφείο 5 στον 2^ο όροφο, μετά θα πάτε στο πρωτόκολλο και μετά θα πάτε στο γραφείο 13 στον 6^ο όροφο!!! Άντε! Όλοι οι άσχετοι εδώ μαζεύτηκαν!!!!

Εντάξει…. Το εγκεφαλικό να γλυτώσουμε και « δε βαριέσαι»!!! συνεχίζεις την κούρσα ακάθεκτος μέχρι να ανέβει το αίμα στο κεφάλι σου και να κάνεις την υπηρεσία τσίρκο!! Υπομονή και επιμονή χρειάζεται!!!

Και πας σε έναν άλλο γκισέ και βρίσκεις μια χαριτωμένη κυρία, η οποία έχει μια γλυκύτατη φωνή που σε μαγεύει!!! Σου φέρεται με ευγένεια, σε εξυπηρετεί και σε δύο λεπτά ακριβώς είσαι έτοιμος να φύγεις!!!!...............................

Και νιώθεις ότι καταρρέεις…. Νιώθεις ότι έχεις παραισθήσεις…. Νιώθεις ότι κάποιος σε κοροϊδεύει ή ότι κάποιος θα σε χαστουκίσει για να σε ξυπνήσει από το όνειρο!!! Και ρωτάς τρεις φορές την ευγενική υπάλληλο αν τελείωσες ( έτσι για να το εμπεδώσεις) και παίρνεις την ίδια καταφατική απάντηση… πάντα με χαμόγελο!!!

Βγαίνεις από την υπηρεσία…. Έχεις ξεχάσει την ταλαιπωρία…. Και αναρωτιέσαι αν αυτό που είδες ήταν άνθρωπος ή νεραϊδα…. Μήπως ξωτικό;

Δεν είναι τραγικό να θεωρείς τα αυτονόητα ουτοπία;  Δεν είναι εξωφρενικό να θεωρείς τον εαυτό σου πολίτη δεύτερης κατηγορίας; Να σπάζουν τα νεύρα σου, να θέλεις να ουρλιάξεις, και να καταπιέζεις τον εαυτό σου προκειμένου να εξυπηρετηθείς; Γιατί γνωρίζεις καλά ότι αν κάνεις πως φωνάζεις, πως διεκδικείς το αναφαίρετο δικαίωμά σου στην εξυπηρέτηση, αν τους δείξεις ότι ξέρεις πως γίνεται η δουλειά και ότι σαφέστατα είσαι στο σωστό γραφείο…. Τότε σίγουρα… ενενήντα εννιά φορές στις εκατό δεν θα εξυπηρετηθείς!!!

Δουλεύοντας χρόνια σε δουλειά με αρκετή εξάρτηση από τις δημόσιες υπηρεσίες έχω να σας δώσω τις εξής συμβουλές:

      1 .    Οπλιστείτε με υπομονή και με το πιο όμορφο χαμόγελό σας!

2.  Πάρτε μαζί σας όποιο χαρτί μπορείτε να φανταστείτε ότι ταιριάζει στην περίπτωση! Στην ανάγκη πάρτε έναν τεράστιο φάκελο και γεμίστε τον με ότι έχετε στο σπίτι!!( αστειεύομαι)  Ο υπάλληλος που θα σας δει φορτωμένο με φάκελο δεν θα κάνει το λάθος να ζητήσει όλα τα χαρτιά!! Του περνάτε το μήνυμα: « τα έχω όλα!»

3.  Χρησιμοποιείστε την ευγένεια…. Είναι δυνατό όπλο! Άλλωστε είναι γνωστό ότι: « η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει!»

4.  Δεν πάτε σε δημόσια υπηρεσία Δευτέρα πρωί ή Παρασκευή μεσημέρι!! Εκτός και αν είναι απόλυτη ανάγκη!!!

5.  Το να υποδείξεις σε έναν δημόσιο υπάλληλο πως θα κάνει τη δουλειά του είναι μέγα λάθος! Απαγορεύεται δια ροπάλου!

6.  Προσπαθήστε να δείχνετε τελείως χαμένοι!! Ότι δεν ξέρετε ούτε τι θέλετε, ούτε και που πρέπει να πάτε!!! Η κακομοιριά βοηθά πολλές φορές!!!  Η δουλοπρέπεια δε…. είναι το καλύτερό τους!!!

7.  Πριν στηθείτε σε μια ουρά ρωτήστε τον υπάλληλο αν είστε στο σωστό γραφείο ( θα χάσετε πολύ χρόνο άδικα αν δεν το κάνετε) και αφού μπείτε στην σειρά ρωτήστε και τον προηγούμενό σας αλλά και τον επόμενο!!! Γενικά, θα ρωτάτε συνέχεια και το ίδιο πράγμα τουλάχιστον τρεις φορές!!! Το να δείχνεις πολίτης χαμηλής νοημοσύνης ( μιας και έτσι σε θεωρούν ) είναι επιτυχία!!!

8. Κάθε ερώτησή σας θα ξεκινά με ένα « συγνώμη» και θα καταλήγει με ένα « ευχαριστώ» συνοδευόμενο με ένα ένοχο χαμόγελο!!! ( μην ξεχνάτε ότι ταλαιπωρείτε άδικα έναν κακοπληρωμένο δημόσιο υπάλληλο με την άγνοιά σας)

9. Τέλος, μη φορέσετε το  επώνυμο κουστούμι σας και προς Θεού μη φοράτε γυαλιά ηλίου μέσα στην υπηρεσία!!! Μην προκαλείτε το κοινό αίσθημα!!!

Υπάρχει και μια άλλη κατηγορία υπαλλήλων…. Αυτή που δεν καταλαβαίνει από ευγένεια!!! Αν δεν τελεσφορήσουν όλα τα παραπάνω…. Ζητήστε να δείτε το διευθυντή… και αν αρνηθούν πείτε τους ότι θα τους κάνετε αναφορά!!! Υψώστε τον τόνο της φωνής σας….. και δείξτε τους ποιος είναι ο αρχηγός!! Όλα αυτά, όμως, όταν τίποτα από τα προηγούμενα δεν έχει ευδοκιμήσει!!

Αυτά είχα να σας προτείνω!! Εύχομαι κάποτε, κάποια μέρα, ίσως σε έναν άλλο κόσμο…. Σε μια άλλη χώρα…. Να σταματήσουμε να θεωρούμε τα αυτονόητα ουτοπία και να χρίζουμε μιας αξιοπρεπούς συμπεριφοράς από το δημόσιο τομέα!!! Ίσως αν γινόταν άρση της μονιμότητας των δημοσίων υπαλλήλων, μάθαιναν πως λειτουργούν οι ιδιωτικές εταιρείες…. Και ποιοι είναι οι κανόνες ευγένειας και καλής συμπεριφοράς!! Ίσως, αν είχαν το φόβο της απόλυσης μάθαιναν πως δουλεύει ο κόσμος εκεί έξω!!! 

Μέχρι τότε….. εύχομαι υπομονή και επιμονή!!!!

Σχέσεις από απόσταση....

Ο έρωτας είναι πηγή ζωής, κινητήριος δύναμη.... ένα βλέμμα , ένα χάδι .... και νιώθεις ότι η ζωή είναι όμορφη..... νιώθεις άτρωτος, ικανός να γκρεμίσεις τον κόσμο και να τον ξαναχτίσεις απο την αρχή.... για πάρτι του!

Με κάθε άγγιγμα του έρωτα νιώθεις τους παλμούς της καρδιάς σου να ανεβαίνουν.... νιώθεις μια γλυκιά ανατριχίλα να εξαπλώνεται σε κάθε μόριο του κορμιού σου... ο εγκέφαλός σου παίρνει φωτιά.... τα χείλη σου αναζητούν το μοναδικό τους ταίρι..... το κορμί ζητά την ολοκλήρωση!!! ζητά το άλλο του μισό!!!

Για χάρη του έρωτα έγιναν πόλεμοι, έγιναν πολιορκίες, χύθηκε αίμα.... για χάρη του έρωτα χάθηκαν φιλίες..... χώρισε μάνα με παιδί.... για χάρη του έρωτα γεννιέται ο άνθρωπος!!!

Υπάρχουν άνθρωποι γύρω μας που ζουν ανικανοποίητους έρωτες, αγαπούν μόνοι τους... δεν υπάρχει ανταπόκριση.... υπάρχουν άλλοι που ζουν έρωτες παράνομους και απο την κοινωνία καταδικασμένους..... υπάρχουν και αυτοί που ζουν έναν έρωτα απο απόσταση.....

Είναι τάχα ευλογία να ζεις μακριά απο τον αγαπημένο σου; ή κατάρα; ποιος μπορεί να απαντήσει σε αυτό το ερώτημα; Όταν ζεις μακριά του, τον σκέφτεσαι.... τον ποθείς περισσότερο! Όταν ζει κοντά σου.... έρχεται η ώρα του κορεσμού και αρχίζουν τα προβλήματα..... άραγε;

Ο χρόνος είναι λίγος και μετρημένος.... δεν θέλεις να τον σπαταλάς σε ανούσια καβγαδάκια!!!! Παραβλέπεις τα όποια λάθη.... γιατί απλά σε κυνηγά ο χρόνος!!! Θέλεις να ρουφήξεις την κάθε στιγμή!! Να την πιείς.... να νιώσεις ότι χόρτασες!!! Όλα τα άλλα δεν έχουν καμιά μια καμιά σημασία!!! Σε λίγη ώρα η έλλειψη, θα σε κάνει να νιώθεις γελοίος που θύμωσες.... η αγάπη.... ο έρωτάς σου θα σε κάνει να τα ξεχάσεις όλα!!!!

Σχέσεις από απόσταση.... σχέσεις στερημένες..... μικρές στιγμές ευτυχίας και μετά η πίκρα του αποχωρισμού!!! Το στρώμα δίπλα σου είναι ακόμα ζεστό.... στα χέρια σου έχεις ακόμα τη μυρωδιά του.... μα έπαψε να είναι εκεί! Είναι ήδη χιλιόμετρα μακριά! Σου λείπει..... κάθε βράδυ που κοιμάσαι νιώθεις μόνος..... νιώθεις μισός.... τριγυρίζεις σαν την άδικη κατάρα μέσα στο σπίτι σου.... το σώμα σου είναι εκεί αλλά η ψυχή έχει πετάξει.... έφυγε για να είναι πλάι στον αγαπημένο της.!!!

Φτάνει η ώρα να κοιμηθείς... γυρνάς απο εδώ, γυρνάς απο εκεί.... αγκαλιάζεις τα μαξιλάρια.... μα... μάταια!!! το κενό δεν αναπληρώνεται!!! Ακούς τη φωνή του.... πετάγεσαι... και λες: ας ήταν να ήσουν εδώ για μια στιγμούλα μόνο......

Είναι η ώρα που θα τον/ την συναντήσεις.... μαύρισαν τα μάτια σου, ξέρω.... έχεις μέρες.... μήνες να τον δεις.... πονάει η καρδιά σου.... αλλά ταυτόχρονα χορεύει!!!

Τρέχεις τον αγκαλιάζεις.... χαϊδεύεις το πρόσωπό του και χάνεσαι στα υπέροχα ( για σένα ) μάτια του.... προσπαθείς να αποτυπώσεις τη στιγμή.... να τη φωτογραφίσεις..... μα δε σου φτάνει!!! και παρακαλάς.... να παγώσει ο χρόνος..... να μην υπάρχει μετά... αύριο!!! μόνο το τώρα.....

Και κρύβεις το ρολόι για να κερδίσεις δευτερόλεπτα κοντά του....

Η στιγμή πετάει και χάνεται...... το ραντεβού τελίωσε.... ο χρόνος τελίωσε.... για άλλη μια φορά θα ξαναγυρίσεις στη μιζέρια της καθημερινότητάς σου.... θα φορτωθείς το σάκο με τα προβλήματα.... αυτόν που τον είχες αφήσει στην πόρτα μπαίνοντας!!!

Μια πάχνη πέφτει στον καθρέπτη μου όταν ντύνεσαι
Και μία πίκρα το δωμάτιο πλημμυρίζει
Εγώ κοιμάμαι να μη δω που απομακρύνεσαι
Και η ερημιά μου απ' το παράθυρο γυρίζει

Οι στίχοι απο το τραγούδι “ Να γράφεις, να τηλεφωνείς “ του Β. Παπακωνσταντίνου εκφράζουν ακριβώς αυτό που νιώθεις!!!

Η πίκρα πλημμυρίζει το δωμάτιο μα και την ψυχή σου!!! Ένας λυγμός ανεβαίνει στο λαιμό σου.... “πέντε λεπτά ακόμη” ζητάς ...... λές και θα αλλάξει τίποτα!!! ας είμαστε ρεαλιστές!!! δεν θέλεις πέντε λεπτά.... μια αιωνιότητα δε σου φτάνει!!!

Η ερημιά σου απο το παράθυρο γυρίζει..... και σε καταπλακώνει!!!!

Τις πρώτες στιγμές του αποχωρισμού... κάπως έτσι αισθάνονται όλοι! Μετά, συνηθίζεις και πάλι.... θυμάσαι τις όμορφες στιγμές που πέρασες και χαμογελάς!!!! Θυμάσαι τις όμορφες κουβέντες και γεμίζεις δύναμη!!! Λαχτάρα και προσμονή για την επόμενη συνάντηση!!!

Αντέχουν, άραγε, στο χρόνο αυτές οι σχέσεις; ή κάποια στιγμή κουράζεσαι; Ίσως πάλι να έρχεται η στιγμή που θέλεις κάτι παραπάνω απο τη μία ώρα.... τη μία μέρα....!!

Άποψή μου είναι πως τα πάντα εξαρτώνται απο τη θέληση του ζευγαριού.... αν αυτά που τους δένουν είναι περισσότερα απο την απόσταση που τα χωρίζει!!! Αν η αγάπη τους έχει ριζώσει και έχει βγάλει κλαδιά.... τότε είναι ζήτημα χρόνου να ανθίσει!!!

Κάποιος, κάποτε είπε: Θέλω να γίνεις τα μάτια μου!!!

Τι μεγαλύτερο όπλο χρειάζεται άραγε εκείνη; Ποια μεγαλύτερη δικαιολογία να θέλει τάχα για να τον περιμένει; Να τον περιμένει για όσο χρειαστεί;

Υπομονή και επιμονή χρειάζεται..... και πολύ αγάπη!!!

Κατάθεση ψυχής

Σήμερα το πρωί, σηκώθηκα και αφού έκανα τον καφέ μου, άνοιξα την τηλεόραση…. Είχε ένα ρεπορτάζ με άστεγους! Ο φακός εστίαζε στο πρόσωπο ενός άντρα 41-42 ετών…. Δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια του! Ένας λυγμός ανέβηκε στο δικό μου λαιμό!

Αυτού του είδους ρεπορτάζ έχουν μεγάλη απήχηση στον κόσμο, για αυτό και τα κυνηγάνε τα ΜΜΕ! Το θέμα είναι ότι κάθισα στον καναπέ μου και άκουσα την ιστορία του ανθρώπου… από εκείνη την ώρα δεν μπορώ να ησυχάσω… ο λυγμός δε φεύγει…. Νομίζω ότι θα σκάσω!!!

Αν με ρωτούσε κάποιος πριν δυο χρόνια τι γνώμη έχω για τους άστεγους….. ειλικρινά θα το εξομολογηθώ…. Τώρα που το σκέφτομαι…. Ντρέπομαι!!! Πριν δυο χρόνια λοιπόν πίστευα ότι οι άστεγοι είναι τεμπέληδες, αλήτες, αλκοολικοί, αχαΐρευτοι και βρωμιάρηδες!!! Ναι! Αυτό πίστευα!!! Επιπροσθέτως, θεωρούσα ότι δεν αξίζουν  ούτε την προσοχή μου, ούτε τον οίκτο μου και πολύ περισσότερο τη βοήθειά μου!!! Στην Ελλάδα του 2006 -2010 πίστευα ακράδαντα ( και ακόμα το πιστεύω για εκείνη την εποχή) ότι όποιος ήθελε να δουλέψει μπορούσε να το κάνει!!!

Σήμερα…. Με την συγκεκριμένη οικονομική κατάσταση που υπάρχει στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού έχω αλλάξει…. Όχι μόνο απόψεις για τους άστεγους!!!!

Τότε ήμουν ένα εγωιστικό πλάσμα ( όχι ότι έπαψα να είμαι!) το οποίο μιλούσε με τη σιγουριά του μεγάλου μισθού και τη θέση σε μια μεγαλοεταιρεία!! Έλεγα: « όπως εγώ δουλεύω, να δουλέψουν και αυτοί!!!», « όταν τα είχαν γιατί τα σπαταλούσαν;», « γιατί δεν έκαναν οικογένεια; Γιατί ήταν τεμπέληδες!!!»

Ο τίτλος τώρα δικαιολογείται….. σας καταθέτω την ψυχή μου …. Σας εξομολογούμαι!! Προσπαθώ εγώ, και πάλι το μεγάλο μου ΕΓΩ να νιώσει καλά!!! Προσπαθώ ακόμα να βγάλω το λυγμό από μέσα μου…. Θέλω να πετάξω τη θλίψη μου πάνω στο πληκτρολόγιο… αλλά δε βγαίνει…. Αντιστέκεται!!!!

Θέλω να αποστασιοποιηθώ…. Να μη νιώθω…. Να μη βλέπω…. Να μην ακούω τι γίνεται γύρω μου!!! Πνίγομαι….. ντρέπομαι που έχω σπίτι…. Που έχω φαγητό να ταΐσω τα παιδιά μου…. Που έχω να τα ντύσω! Ντρέπομαι που πετώ το φαγητό στα σκουπίδια ντρέπομαι και οικτίρω τον εαυτό μου πια!!!

Ντρέπομαι και φοβάμαι!!! Ναι! Φοβάμαι!! Περνώντας για λίγο ( ευτυχώς ) διάστημα στην ανεργία….. περνώντας δυο χρόνια τώρα το άγχος μην έρθει ο εφιάλτης της ανεργίας…. Μόνη πολεμώ με τα κύματα….. μετρώντας τέσσερα απανωτά ψαλίδια στο μισθό μου…. Πολεμώ να κρατηθώ όρθια… να τα βγάλω πέρα….. ντρέπομαι που παραπονιέμαι τώρα δα….. γιατί κάποιοι δεν έχουν ούτε αυτά!!! 

Τα δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια και την ψυχή…. Ο λυγμός αρνείται να με εγκαταλείψει…. Κάτι πρέπει να κάνω για να αισθανθώ καλύτερα…..

« Δεν έχω κανέναν στον κόσμο» είπε……. Και άρχισα να σκέφτομαι….. αν κάποτε μείνω και εγώ μόνη; Αν δεν υπάρχει κανείς εκεί…. Όταν πια δεν θα μπορώ να προσφέρω….. όταν κανείς δεν θα με έχει ανάγκη; Αν τα παιδιά μου τραβήξουν το δρόμο τους…..

Ερωτήσεις με βασανίζουν…… αν χάσω τη δουλειά μου; Αν δεν έχω πια χρήματα να πληρώσω τη δόση του σπιτιού μου; Αν ….. αν….. αν δεν μπορώ να πληρώσω το ρεύμα αν……. μήπως κάποια στιγμή βρεθώ και εγώ στην ίδια κατάσταση που κάποτε χλεύαζα;

Είμαι σίγουρη ότι κάτι τέτοια ερωτήματα βασανίζουν πολλούς από εσάς! Το θέμα είναι πως σφιχτήκαμε όλοι στα οικονομικά και ξαφνικά ( ευτυχώς ) αρχίσαμε να θυμόμαστε πως υπάρχει ανθρώπινη δυστυχία γύρω μας….. Ευτυχώς άρχισαν  να ξεθολώνουν τα μάτια μας….. που είχαν θαμπωθεί από τη φούσκα της καλοπέρασης!!! Η ευημερία μας αποξένωσε….. μας έκανε απάνθρωπους!!! Εξ΄ιδίων  κρίνω πάλι τα αλλότρια!!!

Βάζω τον εαυτό μου στη θέση τους…… δεν θα ήθελα τον οίκτο κανενός…. Αν είχα ανάγκη ( το ξέρω ) δεν θα ζητούσα βοήθεια….. βλέπετε ο εγωισμός, η περηφάνια….. θα περίμενα….. μήπως κάποια μέρα με θυμηθεί κάποιος….. μήπως κάποιος που παρέμεινε άνθρωπος κάνει κάτι για μένα…… αφήσει ένα κομμάτι ψωμί δίπλα μου!!! Έτσι να ξεγελάσω την πείνα μου…. Θα περίμενα μήπως κάποιος….. μου πει μια κουβέντα….. έτσι για να ξεγελάσω τη μοναξιά μου!!!

Γυρνώντας σήμερα στο σπίτι πρέπει κάτι να βρω να κάνω….. κάτι που θα κάνει τις σειρήνες να σταματήσουν να ουρλιάζουν μέσα στο κεφάλι μου….. κάτι που θα ησυχάσει το ανικανοποίητο εγώ μου!!! Δεν είμαι καλός άνθρωπος ( μη γελιέστε) ένα εγωιστικό πλάσμα είμαι και ότι κάνω το κάνω για την πάρτι μου….. για να νιώσω εγώ καλά!!

Ένας ψυχολόγος ίσως να έλεγε ότι η πάσης φύσεως προσφορά στο κοινωνικό σύνολο ηρεμεί την ψυχή και το πνεύμα!!! 

Ίσως, αν αντί να ξοδεύουμε χρήματα σε αντικαταθλιπτικά χάπια ή σε αλκοόλ…. Αν προσπαθούσαμε να  προσφέρουμε κάτι….. να νιώθαμε καλύτερα…. Να σταματούσαμε εκείνες τις σειρήνες….. μια δοκιμή θα μας πείσει!!!!