Περί αχαριστίας

Αχαριστία, ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα του σημερινού ανθρώπου! Η αχαριστία σε συνδυασμό με τον εγωισμό έκαναν το σύγχρονο άνθρωπο ανικανοποίητο! Είναι συνεχώς δυσαρεστημένος και κάθε φορά θέλει περισσότερα…. Είτε αυτά είναι υλικά αγαθά, είτε αξία, κοινωνική αναγνώριση…. Είτε είναι το αίσθημα της εξουσίας στις κοινωνικές σχέσεις του.Αυτό που λένε: θέλει να έχει το πάνω χέρι…. Να γίνεται πάντοτε αυτό που θέλει!

Η αχαριστία στις ανθρώπινες σχέσεις….

Οι ανθρώπινες σχέσεις, είτε μιλάμε για τις ερωτικές, είτε για τις φιλικές, ή ακόμα και για τις σχέσεις γονιού παιδιού και αντίστροφα, στηρίζονται στην αμοιβαία αγάπη, εκτίμηση, αλληλοϋποστήριξη, εμπιστοσύνη…. Είναι σχέσεις που στηρίζονται στο δούναι και λαβείν….. δίνεις αγάπη… παίρνεις αγάπη…. Στηρίζεις όταν ο άλλος είναι αδύναμος, αλλά όταν θα είσαι εσύ ο αδύναμος, περιμένεις, η αλήθεια να λέγεται, το δικό του χέρι να σε στηρίξει!

 Όσο και αν κάποιοι πιστεύουν ότι οι ανθρώπινες σχέσεις βασίζονται στον αλτρουισμό, εγώ πιστεύω ακράδαντα ότι από όλες τις σχέσεις κάτι κερδίζεις και κάτι  δίνεις ( δεν μου αρέσει η έκφραση «χάνεις»). Αν θέλουμε να το δούμε και λίγο ακόμα πιο ψυχρά…. Οι σχέσεις είναι ένα είδος συνεταιρισμού μια εταιρεία, τρόπον τινά, μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα! Το πιο τρανταχτό παράδειγμα είναι ο γάμος! Είναι μια εταιρεία που ο ένας θα βάλει το σπίτι, ο άλλος τα έπιπλα και το στόλισμα θα γίνει με την αγάπη των δύο……. Η επιτυχία της, εν λόγω, εταιρείας θα εξαρτηθεί από το επίπεδο συνεργασίας των δύο εταίρων!! ( εντελώς ψυχρά, αντικειμενικά ή ακόμα καλύτερα ρεαλιστικά…. Βγάζοντας εκτός παιχνιδιού το ρομαντισμό)

Τι γίνεται όμως όταν ο ένας από τους δύο θέλει μόνο να παίρνει αλλά ποτέ να δίνει; Σκεφτείτε το φίλο σας….. όποτε αποφασίζετε να βγείτε έξω, αυτός θέλει να επιλέγει το που και με ποιον…. Όταν όμως εκφράσετε εσείς μια επιθυμία σας, αυτός αρνείται να την ακολουθήσει και από πάνω παραπονιέται ότι εσείς ποτέ δεν του εκπληρώσατε μια επιθυμία!!

Σκεφτείτε το σύντροφο, το σύζυγο που συνήθως λείπει από τα βάρη και τις υποχρεώσεις της σχέσης…. Που εσείς κάνετε τα πάντα για να τον κάνετε ευτυχισμένο…. Αλλά ποτέ δεν τα καταφέρνετε!!! Δίνετε τα πάντα και όταν έρχεται η ώρα της ανταπόδοσης, απέναντί σας δεν υπάρχει τίποτα!!! Ή μάλλον υπάρχει, ένας δυσαρεστημένος… που ακόμα και όταν εσείς δεν έχετε τη δύναμη να προσφέρετε το οτιδήποτε και επιπροσθέτως έχετε απόλυτη ανάγκη από συμπαράσταση και βοήθεια…. Ο άλλος…. Συνεχίζει να παραπονιέται ότι δεν του δίνετε αρκετά….. ότι δεν είστε αρκετός-η για να τον κάνετε ευτυχισμένο!!! Αφήστε που όταν σταματήσετε να δίνετε για τον οποιοδήποτε λόγο….. η μουρμούρα και η γκρίνια από την άλλη πλευρά γίνονται ανυπόφορα! Βλέπετε, οι αχάριστοι άνθρωποι δεν νιώθουν ότι και οι άλλοι έχουν ανάγκες και κυρίως δεν υπάρχει περίπτωση να χάσουν έστω και ένα κεκτημένο δικαίωμα!!! Αυτοί έχουν μόνο δικαιώματα……

Η αχαριστία σαν γνώρισμα συνοδεύεται κατά κόρον με την γκρίνια….. έναν αχάριστο άνθρωπο, τον αναγνωρίζεις από το πόσο συχνά γκρινιάζει και για ποιο λόγο γκρινιάζει…. Συνήθως τους μπερδεύεις ( αν δεν τους γνωρίζεις καλά) με τους μεμψίμοιρους…. Τους ακούς, και έχεις την εντύπωση ότι σε αυτούς και μόνο σε αυτούς έχουν συμβεί τα χίλια μύρια όσα κακά του κόσμου!! Καλά πράγματα δεν τους συμβαίνουν ποτέ!

Σπάνια βλέπεις ένα χαμόγελο στα χείλη του αχάριστου… μονίμως κάτι τον απασχολεί και κάτι θέλει! Ακόμα πιο σπάνια ακούς τη λέξη ευχαριστώ! Αλλά αν την ακούσεις… θα ξέρεις ότι κάτι επακολουθεί!!! ….. ένα αίτημα ακόμα…. Μια απαίτηση…. Μεγαλύτερη από κάθε φορά!!!

Όταν είσαι με έναν αχάριστο άνθρωπο, συχνά έχεις χαμηλή αυτοεκτίμηση γιατί απλά ότι και να κάνεις δεν μπορείς να τον ευχαριστήσεις. Αυτός ο διαρκής άγονος αγώνας επιφέρει την κούραση σου και τη φθορά της σχέσης! Έτσι, οι αχάριστοι άνθρωποι ( ανάλογα με το βαθμό που τους διακατέχει αυτό το γνώρισμα) συχνά απομονώνονται από τον κοινωνικό τους περίγυρο, δύσκολα κάνουν  σχέσεις, και όταν τις κάνουν, έχουν μικρή χρονική διάρκεια ( μέχρι να καταλάβει ο άλλος τι του γίνεται!) και ζήτημα να έχουν έναν ή δύο το πολύ φίλους στη ζωή τους!

Εν κατακλείδι, η αχαριστία είναι ένα χαρακτηριστικό που μας κάνει μίζερους και αντιπαθείς! Θα ήταν καλό, να μπορούμε να αναγνωρίζουμε την προσπάθεια των ανθρώπων που μας περιτριγυρίζουν και σίγουρα να ευχαριστιόμαστε το κάθε τι όμορφο μας συμβαίνει….. σαφέστατα ευχαριστώντας αυτόν που συνέβαλε στο να μας συμβεί!!! Βέβαια κανείς αχάριστος δεν αναγνωρίζει στον εαυτό του αυτό το ελάττωμα, πόσο δε μάλλον να προσπαθήσει να το περιορίσει! Το να το εξαφανίσει, βέβαια, είναι ένα άπιαστο όνειρο… γιατί όπως λέει και ο σοφός λαός μας « πρώτα πεθαίνει ο άνθρωπος και μετά το χούι».