Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2013

Το παρελθόν….



Το παρελθόν, καθορίζει το μέλλον! Η ιστορία επαναλαμβάνεται! Βαρύγδουπες κουβέντες που επηρεάζουν την ψυχολογία μας και το πρίσμα μέσα από το οποίο βλέπουμε τα πράγματα και τις καταστάσεις γύρω μας! Καθορίζει το παρελθόν το μέλλον μας; Εσάς τι σας έχει διδάξει η δική σας ιστορία;

Το παρελθόν μας…. Το παρελθόν μου… τα πάθη μου, τα λάθη μου… οι όμορφες και άσχημες στιγμές μου…. μια ακόμη νύχτα απολογισμού… παρέα με ένα ποτήρι κόκκινο κρασί, απαλή μουσική…. Και πολλά… τσιγάρα! Μια ανασκόπηση, ένα flashback ή ένα backup, όπως θα έλεγε ένας έφηβος! Κάτι βαραίνει τούτη τη νύχτα…. Κάτι θέλω πάλι να πετάξω πίσω μου… από πάνω μου!

Κάποιοι λένε…. Μη μετανιώνεις για αυτά που έκανες, παρά να μετανιώνεις για πράγματα που δεν έκανες! Μα… όταν ένα μοναδικό, μα συνάμα τεράστιο λάθος σου, σου στιγματίζει τη ζωή και σε κρατάει έρμαιό της… τότε για ποιο πράγμα δεν θα μετανιώσεις; Γιατί μας γεμίζουν με ένα κάρο μπαρούφες και βαθυστόχαστες κουβέντες που αν κάτσει να τις σκεφτεί κανείς λογικά… ( λέμε τώρα) δεν έχουν καμία, μα καμία πρακτική εφαρμογή;

Ξαναγυρνώ στο δικό μου παρελθόν… ένα λάθος, μία κακή απόφαση…. Σημάδεψε τη ζωή μου! όπως φαντάζομαι πολλών από εσάς! Το θέμα είναι πόσο ακόμα πρέπει να πληρώσω; Και γιατί; Για να εξευμενίσω τάχα κάποιους θεούς ή δαίμονες…. Ή για να μάθω και να μην ξανακάνω το ίδιο λάθος; Και ας υποθέσουμε ότι ακολουθώ το: δις εξαμαρτείν ουκ ανδρός σοφού! (παρεμπιπτόντως εγώ είμαι γυναίκα και ότι θέλω κάνω), και δεν ξανακάνω το ίδιο λάθος, ξαναρωτώ…. Ως πότε θα πληρώνω το προηγούμενο; Και γιατί πρέπει να πληρώνω κάθε μέρα ένα τόσο βαρύ τίμημα;

Κάπου διάβασα: το πεπρωμένο φυγείν, αδύνατο! Μα εγώ έμαθα πως από το παρελθόν σου δεν μπορείς να ξεφύγεις! Πάντα μα πάντα… κάτι θα έρχεται μπροστά σου και θα σου το θυμίζει!! Κάποτε χαιρέκακα θα σου θυμίζει τις άσχημες στιγμές, και άλλοτε με χαμόγελο θα σου στέλνει τη γλυκιά αίσθηση της νοσταλγίας!

Άνθρωποι!!
Μετρήσατε ποτέ…. Τους ανθρώπους γύρω σας; Αυτούς που ήρθαν στη ζωή σας σαν κομήτες, και άλλους που ήρθαν και ρίζωσαν σαν τα γέρικα πλατάνια στις πλατείες των χωριών μας…. Ο τάδε…. Η τάδε… πω πω … πόσα χρόνια έχω να μιλήσω με την…. Γιατί χαθήκαμε; Κάποιες άλλες φορές αναρωτιόμαστε… γιατί κάποιος άνθρωπος μπήκε στη ζωή μας… μια στιγμή που… έπρεπε; Τι έργο είχε να επιτελέσει; Ή γιατί κάποιος βγήκε από την ιστορία μας, τόσο απρόσμενα; Άλλοτε πάλι… ποιος μοιράζει τους ρόλους… στο θέατρο της δική μας ζωής; ποιος αποφασίζει για το ποιος θα πρωταγωνιστήσει; Φυσικά πάντα δίπλα σε σένα…. Σε μένα… ποιος να είναι τάχα ο σκηνοθέτης;

Περασμένες τρεις… που και που ακούγεται ένα αυτοκίνητο να περνάει και νιώθω ότι υπάρχει ακόμα ζωή γύρω μου…. κατά τα άλλα… απόλυτη ησυχία! Εγώ και ο εαυτός μου σε μια απολογία; Αποτίμηση; Απολογισμό; Της ιστορίας μου… απολογισμός! Ίσως! Τι έχασα; Τι κέρδισα; Προς τα πού γέρνει η ζυγαριά; Αλήθεια, πόσο περήφανοι είμαστε για το παρελθόν μας; Μπορούμε άραγε να εξιστορήσουμε το παραμύθι της ζωής μας; Ή μήπως κάποια κομμάτια τα φυλάμε κρυμμένα είτε από ντροπή, είτε από πόνο… είτε από αγάπη!;

Ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό!
Άλλη μια φιλοσοφημένη ατάκα! Πιο δυνατό σε κάνει; Μήπως σε κάνει πιο σκληρό; Πιο απαθή; Μήπως κάποια στιγμή παγώνεις  τόσο, που δεν αισθάνεσαι τίποτα; Ούτε χαρά, μα ούτε και λύπη; Πέτρωσα με τον καιρό… κάποτε παρακαλούσα τη μάνα Παναγία… ρίξε τσιμέντο στα πόδια μου! κάνε με πέτρα να αντέξω!! Και με έκανε πέτρα! Μου έκανε το χατίρι... μα τι κέρδισα; Νιώθω κάποιες στιγμές σαν αυτούς που παίρνουν αντικαταθλιπτικά ή ηρεμιστικά και είναι μόνιμα με ένα χαμόγελο καρφωμένο στα χείλη… με μια ηλίθια ηρεμία που με κάνει να τρομάζω…. Τόσο που θέλω να αυτοχαστουκιστώ… μπας και ξυπνήσω!

Κάποιες φορές δεν βάλατε κάποιον ΑΝ στη ζωή σας; Να γινόταν εκείνο τότε… αν είχα αποφύγει εκείνο το λάθος… αν δεν είχα γνωρίσει τον λάθος άνθρωπο… αν ήμουν πιο δυνατή… αν…. αν… αν… πόσο διαφορετική θα ήταν η ζωή μου τώρα;

Κοιτώ πίσω στο παρελθόν…. Δεν μπορεί να με πονέσει πια… μα κάποιες φορές δεν κλαις γιατί πονάς, αλλά γιατί άντεξες τόσο!!! Τι να πρωτοθυμηθώ…. Ποια ιστορία να πω…. Όχι πια… δάσκαλε! Δώσε μου το σφουγγάρι… να πάω να το βρέξω… να καθαρίσω τον πίνακα της ζωής μου από τους λεκέδες!! Δάσκαλε! Σου το υπόσχομαι! Θα κρατήσω μόνο τις όμορφες ζωγραφιές και τα σοφά σου λόγια! Τα λάθη μου!!! τις λυμένες ασκήσεις μου!!! γιατί δάσκαλε…. Στη ζωή δεν υπάρχει το λυσάρι….. δάσκαλε! Δώσε μου το σφουγγάρι…. Να καθαρίσω τον πίνακα! Να ξαναλύσω την άσκηση που μου έβαλες από την αρχή! Δώσε μου μια ευκαιρία ακόμα δάσκαλε!!! Έχω το δικαίωμα, δε νομίζεις; Μια ευκαιρία ακόμα; Και σου υπόσχομαι, ότι θα κάτσω στο πρώτο το θρανίο… όχι στο τελευταίο όπως τότε… και θα προσέχω στο μάθημα…. Στο πρώτο το θρανίο! Γιατί εγώ μπορώ! Και θέλω! Εσύ δεν έλεγες δάσκαλε…. Ότι από τα λάθη μας μαθαίνουμε; Εσύ δεν έλεγες… ότι δεν υπάρχει «δεν μπορώ» μα μόνο « δε θέλω»; Πριν με κόψεις από το μάθημα… πριν με αποβάλλεις από την τάξη… δώσε μου…. μια ευκαιρία ακόμη!!! Και θα δεις! Θα είσαι περήφανος για μένα!

Ψυχολόγοι λένε…. Πως πρέπει να αγαπήσεις τα λάθη σου, να συγχωρήσεις τον εαυτό σου που τα έκανε… για να μπορέσεις να προχωρήσεις μπροστά! Δεν μπορώ να αγαπήσω τα λάθη μου… μπόρεσα όμως να συγχωρήσω τον εαυτό μου που τα έκανε! Δεν τον δικαιολογώ! Είμαι αμείλικτη στην κρίση μου! μα…. Δικαιούμαι να πάω παρακάτω! Γιατί αγαπώ και εκτιμώ τον εαυτό μου, κάποιες φορές τον μαλώνω και κάποιες άλλες τον κανακεύω….

Σηκώνω ψηλά το ποτήρι… βαθύ κόκκινο το κρασί… πίνω στην υγειά σας! Και μετά πίνω στην υγειά μου! λοιπόν! Φτού και από την αρχή! Σαν καλό και υπάκουο μαθητούδι! Ξανά την προπαίδεια, ξανά την ορθογραφία! Θα ξανακάνω λάθη… μα τα βασικά… τα έχω μάθει πια! Παρελθόν μου… έχεις τη θέση που σου ανήκει! Πίσω μου!!! δίπλα μου είναι το παρόν…. Και με λαχτάρα περιμένω το μέλλον! Με ό,τι θελήσει να μου φέρει!!!

Φαντάσματα του παρελθόντος… δε σας φοβάμαι πια! Τραβώ μπροστά…. Φτου και από την αρχή!

Σε λίγες ώρες ξημερώνει μια καινούργια μέρα…. Μια άλλη βαθυστόχαστη κουβέντα που λατρεύω…. Άδραξε τη μέρα! Ζήσε τη στιγμή! Και…. Τολμώ απόψε να προσθέσω…. Πάμε για μια καινούργια αρχή!!!

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

Παιδική αθωότητα και ένστικτο....



Δράττοντας την ευκαιρία από μια ταινία που μόλις τελείωσε, με θέμα έναν πιτσιρικά που στην προσπάθειά του να βρει το δρόμο του, τελικά καθοδήγησε τη μητέρα του στη σωστή κατεύθυνση! Εκείνη, βλέποντας το παιδί της να μετατρέπεται από ένα άβγαλτο εσωστρεφές παιδί, σε ένα κοινωνικό και γεμάτο αυτοπεποίθηση αντράκι, κατάλαβε πως ο δρόμος που ακολουθούσε μέχρι τότε ήταν… απλά λάθος!!!

Πόσες φορές δεν εκπλαγήκατε από τη συμπεριφορά του παιδιού σας; Ή των άλλων παιδιών; Κυρίως όσον αφορά την εκτίμησή τους σε διάφορα πρόσωπα του συγγενικού ή κοινωνικού σας περιβάλλοντος; Μήπως δεν τα είδατε να σας ερωτεύονται – γοητεύονται με την πρώτη ματιά; Ή μήπως δεν σας έτυχε να δείτε τη δυσφορία στα μάτια ενός παιδιού;

Παρατηρώντας το γιο μου, για το πώς αντιλαμβάνεται τους ανθρώπους που μας περιτριγυρίζουν… άρχισα να καταλαβαίνω πολλά! Κάποιους ανθρώπους τους συμπαθεί με την πρώτη καλημέρα… κάποιους άλλους… τους κοιτά με καχυποψία, ή δυσανασχετεί κάθε φορά που υποχρεώνεται, τρόπον τινά, να τους συναντήσει! Μήπως τα παιδιά « βλέπουν » κάτι παραπάνω από εμάς; Μήπως αντιλαμβάνονται ποιος έχει καθαρά ανιδιοτελή συναισθήματα απέναντί τους και ποιος όχι; Μήπως νιώθουν ποιος τα σέβεται και τα αγαπά αληθινά; Ή έστω ποιος μπορεί να τα αγαπήσει στην πορεία;

Θα έλεγα πως ναι! Τα παιδιά είναι οι καλύτεροι κριτές! Και οι αυστηρότεροι θα πρόσθετα! Το ένστικτό τους ακόμα λειτουργεί και μπορούν να βλέπουν και να αντιλαμβάνονται πράγματα που εμείς δεν μπορούμε! Ή δεν θέλουμε να δούμε! Γιατί; Γιατί η λογική μας, οι εμπειρίες μας… έχουν κοιμίσει ή μάλλον καλύτερα… εξοστρακίσει το ένστικτο!

Δεν θα ήταν μαγικό…. Να μπορούσαμε να καταλάβουμε το ποιόν ενός ανθρώπου με μια ματιά; Να μπορούσε το σώμα μας, να μας έδινε κάποια σημάδια που να μας προειδοποιούν για την καταστροφή που έρχεται όταν επενδύουμε στον λάθος άνθρωπο!! Να νοιώθαμε μια σουβλιά στο στομάχι… έναν ξαφνικό πονοκέφαλο… ή ακόμα και μια ταχυκαρδία…. Να μας δείξουν ότι αυτός που βρίσκεται μπροστά μας, θα μας βλάψει ή θα μας πληγώσει!;

Η ψυχολογία ενός μικρού παιδιού! Είναι αξιοπρόσεκτο το πώς σε περιεργάζονται τα μάτια ενός παιδιού όταν το πρωτογνωρίζεις… τις γκριμάτσες που κάνει με αυτά που του λες στην προσπάθειά σου να το πλησιάσεις, ή έστω να το κάνεις να νιώσει άνετα μαζί σου! Είναι τρομερά περίεργο όταν βλέπεις ένα χαμόγελο να ζωγραφίζεται στα χείλη του στα πρώτα δέκα δευτερόλεπτα που σε έχει δει! Όσο μεγαλώνει, βέβαια, ένα παιδί… αυτός ο χρόνος… του να αρχίσει να σου χαμογελά… επεκτείνεται! Γιατί άραγε;… γιατί απλά… και στα παιδιά αρχίζει να επικρατεί η λογική!!!

Τα παιδιά έχουν τρομερό ένστικτο λένε, όσο πιο μικρά είναι σε ηλικία, τόσο ισχυρό ένστικτο έχουν! Θεωρείτε πως είναι τυχαίο όταν ένα βρέφος το παίρνει κάποιος αγκαλιά και του κόβεται η αναπνοή από το κλάμα ενώ σε ένα τελείως άγνωστο πρόσωπο, μπορεί να αρχίσει και να χαμογελά; Κάποιοι θα πουν, πως μερικοί άνθρωποι έχουν ταλέντο ή έστω τον τρόπο να κάνουν τα παιδιά να τους αγαπούν! Εγώ θα διαφωνήσω!

Πιστεύω ακράδαντα ότι η αθωότητα ενός παιδιού και η καθαρή ψυχή τους μπορούν να διαβάσουν την ψυχή ενός ενήλικα! Τα παιδιά πάντα σε κοιτούν στα μάτια! Αυτά που ως γνωστόν είναι ο καθρέφτης της ψυχής! Ένα παιδί μπορεί να αντιληφθεί την καθαρότητα της ψυχής ενός ανθρώπου… κάτι που εμείς δεν το κατέχουμε πια!

Είναι ανώφελο να προσπαθήσεις να πείσεις ένα παιδί να αγαπήσει κάποιον που έχει αντιπαθήσει από το πρώτο λεπτό της συνάντησης μαζί του! Όσο πιο μικρό είναι ένα παιδί, τόσο πιο δύσκολο θα είναι! Όμως!!! Πρόσεχε… μήπως τελικά μετά από ένα χρονικό διάστημα… ανακαλύψεις πως το παιδί… είχε για άλλη μια φορά δίκιο!! Κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί από τα παιδιά… έτσι και αλλιώς τα ξέρουν όλα! Και κάθε φορά θα μας εκπλήσσουν με τις σοφές κουβέντες τους, με τα περίεργα για μας  «συμπεράσματα» ….. με τις ενέσεις αυτοπεποίθησης που μόνο αυτά ξέρουν να κάνουν ακριβώς τη στιγμή της έκτακτης ανάγκης… και στο σημείο που πονάει!!

Έχουμε ένα κομμάτι πάνω μας για τα παιδιά μας… ένα άλλο κομμάτι για τους γονείς…. Ένα τρίτο για τους φίλους! Πάντα, όμως, θα υπάρχει ένα κομμάτι μόνο για μας!!! Αυτό είναι που θέλει και τη μεγαλύτερη προσοχή, γιατί είναι το μέρος που παραμελούμε… με αποτέλεσμα να γίνεται πιο ευαίσθητο και καμιά φορά εκδικητικό! Είναι το κομμάτι που θα βγάλει κάποια στιγμή μπροστά το τεράστιο ΕΓΩ μας και ίσως…. τυφλώνοντάς μας να μας οδηγήσει σε μια λάθος επιλογή… ίσως και σε μια καταστροφική επιλογή!!!

Παίρνοντας, λοιπόν, παράδειγμα από τα παιδιά… ας προσπαθήσουμε να αφήσουμε λίγο τη λογική στην άκρη… και κάποιες φορές να αφουγκραστούμε αυτό που θέλει να μας πει το ένστικτό μας! Να το καλλιεργήσουμε… να το αγαπήσουμε… ακόμα και να το εμπιστευτούμε! Ίσως μας αποζημιώσει… και μας χαρίσει σοφές επιλογές… μα πάνω από όλα…. Μια πιο καθαρή ψυχή!!!