Τρίτη 1 Απριλίου 2014

Αξιοκρατία!....



Τι να σημαίνει άραγε η λέξη αξιοκρατία; Το λεξικό λέει πως αξιοκρατία σημαίνει, να κατέχει κανείς μια θέση με την αξία του…. Να επιλέγεται κάποιος για τα προσόντα του… να προσλαμβάνεται κάποιος γιατί μπορεί να κάνει μια δουλειά… να απολύεται κάποιος… γιατί είναι ανίκανος να κάνει τη δουλειά για την οποία τον προσέλαβαν!!! Όπως πολύ καλά καταλάβατε… αναφέρομαι στην αξιοκρατία στον εργασιακό χώρο.

Δυστυχώς, στη χώρα που ζω, στην Ελλάδα του αρχαίου και διεθνώς αξιοθαύμαστου πολιτισμού, στην Ελλάδα που πρώτη ίδρυσε δικαστήρια, που πρώτη υιοθέτησε το δημοκρατικό πολίτευμα…. Το οποίο βασίζεται στην έννοια της αξιοκρατίας!... σε αυτήν τη χώρα, λοιπόν, η λέξη αξιοκρατία είναι ή άγνωστη…. Ή μια αφηρημένη έννοια!

Το παρόν άρθρο είναι αφιερωμένο στη συνάδελφο και ελπίζω φίλη, Σωτηρία, που απολύθηκε σήμερα! Όχι επειδή έπεσε θύμα της κρίσης και της γνωστής πια περικοπής προσωπικού…. Όχι γιατί έκανε κάποιο τεράστιο λάθος, που κόστισε ένα σκασμό λεφτά στην εταιρεία, που εργαζόταν… όχι γιατί αργοπορούσε τα πρωινά…. Μα μήτε γιατί ήταν ανίκανη να κάνει τη δουλειά για την οποία είχε προσληφθεί! Απολύθηκε… διότι κάποια γνωστή του ενός από τους μετόχους – εργοδότες της, είχε ανάγκη από τη δουλειά…. Και οι τελευταίοι… αποφάνθηκαν πως η αλλαγή φρουράς ήταν η ιδανική λύση!!!

Βλακωδώς πίστευα… εγώ η ρομαντική… ότι στον ιδιωτικό τομέα, τουλάχιστον, υπήρχε αξιοκρατία! Για τον δημόσιο τομέα μου ήταν γνωστό, όπως και σε όλους σας, πως οι προσλήψεις μόνο με αξιοκρατικά κριτήρια δεν γίνονται! Όμως… θεωρούσα πως κανείς ιδιώτης δεν σε πληρώνει για τα ωραία σου μάτια… ή γιατί τυγχάνει να είσαι συγγενικό πρόσωπο! Τελικά και αυτή η θεωρία μου… καταρρίφθηκε!

Σήμερα… γνωρίζοντας εκ των προτέρων την απόλυση της συναδέλφου μου… η ώρα περνούσε και αναρωτιόμουν πότε θα αποφάσιζε ο εργοδότης μου να της ανακοινώσει τα « ευχάριστα»…. Έτσι… θυμήθηκα μια παλιά μου ιστορία…

Στα 19 μου, δούλευα σε ένα λογιστικό γραφείο, για δέκα ώρες την ημέρα περίπου… ξέρετε σε αυτόν τον χώρο, ωράρια δεν υπάρχουν! Το διάστημα που προσλήφθηκα εγώ, είχε έρθει και μια άλλη κοπέλα. Χωρίς να θέλω να περιαυτολογήσω…. Εγώ τελείωνα τρεις πελάτες στις καταχωρίσεις και εκείνη έναν! Κάποια στιγμή… χτύπησε το τηλέφωνο και μου είπαν ότι ενδιαφέρονται για την αγγελία!.... ναι! Είχαν βάλει αγγελία για τη θέση μου… και εγώ απαντούσα και έκλεινα ραντεβού! Ρώτησα τους συναδέλφους μου «για ποιον χτυπάει η καμπάνα» αλλά όλοι έκαναν τον ανήξερο! Για να μη μακρηγορήσω… την τελευταία μέρα… τη θυμάμαι σαν τώρα… τελείωσα τις δουλειές μου… ήταν η σειρά μου να πλένω και τα ποτήρια… τα έπλυνα… μην τα αφήσω άπλυτα…. Και με συνοπτικές διαδικασίες… χωρίς καμία δικαιολογία… απολύθηκα! Ενώ η άλλη συνάδελφος….. παρέμεινε στη δουλειά!

Πέρασαν πολλά χρόνια από τότε… δουλεύοντας στον κόσμο των επιχειρήσεων… είχα καταλάβει πως… όποιος δεν είναι παραγωγικός… απλά απολύεται! Όμως… τελικά δεν είναι έτσι!!!

Τα τυπικά προσόντα που πρέπει να έχει ένας υπάλληλος…. Δεν είναι η τιμιότητα, η ειλικρίνεια, η υπευθυνότητα και η συνέπεια!!! Είναι ο βαθμός που γνωρίζεις το αφεντικό…. Το πόσο σκύβεις όταν κάνεις τεμενάδες…. Πόσες κολακείες του κάνεις την ημέρα…. Και πόσο ρουφιάνος είσαι!!!! Όσοι δεν έχετε τα παραπάνω προσόντα… μην κάνετε τον κόπο να γεμίζετε σελίδες με βιογραφικά… αραδιάζοντας τα λαμπρά πτυχία σας και την μακρόχρονη εμπειρία σας!!! Άδικος κόπος!!

Αισθάνομαι αφάνταστα πικραμένη, νικημένη από ένα θηρίο… μετά από μια ανελέητη, άνιση μάχη!!!

Εγώ που στα 13 χρόνια που εργάζομαι στην εν λόγω εταιρεία, εγώ που πέρασα απίστευτες καταστάσεις… κάποιες από αυτές με αδίκησαν πολύ…. Εγώ που… είμαι ο κέρβερος, ο Χίτλερ στο γυναικείο του… η σιδηρά κυρία… όπως με αποκαλούν, χαριτολογώντας οι συνάδελφοί μου… εγώ που δεν λύγισα ποτέ… που δεν τους άφησα να δουν ένα δάκρυ μου…. εγώ σήμερα κατέρρευσα με μια αγκαλιά που προσπάθησε να μου δώσει η συνάδελφός μου, σε ένα χαιρετισμό! Ξέσπασε ένα ποτάμι… έσπασε ένα τεράστιο φράγμα… από μπετόν! Και…. Κλάματα και λυγμοί με έριξαν στην καρέκλα…. Αδικήθηκα πολλές φορές στη ζωή μου! μα το δίκιο του αλλουνού με καταρράκωσε!!! Γιατί…. Το κρίμα και το άδικο… δεν το θέλει ούτε και ο Θεός! Και από αυτόν περιμένω να διορθώσει την αδικία!!

Σωτηρία…. Θα σου δώσω την ευχή που μου έδωσαν κάποτε!
«να ανοίγουν βουνά και να περνάς» γιατί είσαι άνθρωπος αγνός, ακέραιος και γιατί απλά το αξίζεις!!! Είμαι περήφανη και τυχερή που σε γνώρισα!

« μια πόρτα κλείνει, και μια άλλη ανοίγει» μου είπες!!!
Έτσι πρέπει να το δούμε όλοι…. Όταν ένα κεφάλαιο της ζωής μας κλείνει… ένα άλλο ανοίγει! Πρέπει, επιβάλλεται να προχωράμε μπροστά! Και…. Όσον αφορά την αξιοκρατία… ας κρατήσουμε τα προσόντα μας…. Για αυτούς που ξέρουν να τα αναγνωρίζουν!!! Κανείς δε χάνεται… πόσο μάλλον αυτοί που αξίζουν!!!