Η ομορφιά της ζωής

Ξεφυλλίζοντας το άλμπουμ της ζωής… ξεχύθηκαν θύμησες και όμορφες στιγμές…. Ξεχείλισα από μια γλυκιά νοσταλγία… ένα μικρό παράπονο; Γιατί οι όμορφες στιγμές να κρατάνε τόσο λίγο; Ίσως γιατί αυτό το τόσο λίγο τις κάνει να είναι ανεκτίμητες! Ίσως γιατί… αν τις είχαμε κάθε μέρα, δεν θα τις εκτιμούσαμε!

Κάθε άνθρωπος, από τη φύση του, ψάχνει αυτό που δεν έχει! Άλλος το μισό του πορτοκάλι, άλλος ένα παιδί, καριέρα, λεφτά, κοινωνική καταξίωση…. Προσωπικά…. Εκτός από τις πιο ανθρώπινες στιγμές μου, όλα τα άλλα τα νιώθω τόσο ανούσια… τόσο ποταπά…

Τι να σας πρωτοδιηγηθώ σήμερα…. Βλέποντας νοητά το άλμπουμ της ζωής μου… ανακαλύπτω πόσο πλούσια… πόσο τυχερή… πόσο ευλογημένη είμαι τελικά…..

Τρεις και κάτι…. Ξημερώματα…. Μετά από μια ανελέητη μάχη με τη φύση… μια νέα ζωή ξεκινά…. Ένα κλάμα ακούγεται και ένα όμορφο, ολόλευκο προσωπάκι με κάτι τεράστια μάτια που με κοιτούν με απορία!!! Με την ίδια απορία το κοιτώ και εγώ… «γεια σου μικρή μου χιονάτη» ήταν η πρώτη μου κουβέντα απέναντι στην κόρη μου….

Σήμερα… δεν ξέρω για ποιο λόγο… μα θυμάμαι μόνο όμορφες στιγμές… στα τριάντα και κάτι… η χαρά από το πρώτο πτυχίο! Μικρής αξίας μεν…. Αλλά κατακτημένο με τόσο κόπο! Και όταν ο στόχος επιτυγχάνεται δύσκολα, έχει μεγάλη αξία και σε γεμίζει με βαθιά ικανοποίηση!!!

Τριάντα δυο ετών και κάτι… μια άλλη όμορφη στιγμή που θυμήθηκα τώρα… αποφάσισα να σπουδάσω… πήρα γλυκά και πήγα στο σπίτι των γονιών μου… ο πατέρας μου με ρωτά… « κόρη μου, γιορτάζουμε τίποτα»…. Ένα χαμόγελο ζωγραφίζεται στα χείλη μου… « ναι, μπαμπά! Γιορτάζουμε την είσοδό μου στο πανεπιστήμιο και την αρχή του αγώνα μου να πάρω το πτυχίο που κάποτε άφησα στην άκρη…» σιγή…. Ειλικρινά δεν μπορώ να σας περιγράψω τα συναισθήματα που ζωγραφίζονταν διαδοχικά στα πρόσωπα των γονιών μου… έκπληξη… απορία… μετά χαρά… και τέλος θαυμασμός!! Σηκώθηκαν και οι δυο… με αγκάλιασαν και μου ευχήθηκαν καλό αγώνα! Η μαμά… « είμαι τόσο περήφανη για σένα!», ο μπαμπάς… « είσαι τόσο πεισματάρα, που ότι βάλεις στο νου σου θα το καταφέρεις!!! Είμαι ήσυχος, ξέρω ότι πατάς γερά στα πόδια σου!! Καλή επιτυχία!»….. δάκρυα χαράς με πλημμύρισαν… εκεί που νόμιζα ότι θα άκουγα γκρίνια… πήρα αγκαλιές και χάδια! Πόσο τυχερή είμαι που έχω δυο γονείς, σαν εσάς! Πόση υποστήριξη πήρα, πόση αγάπη;

Δέκα και κάτι.. πρωί Κυριακής….. άλλος ένας ανελέητος αγώνας…. Και ξαφνικά ήνηκεν η ώρα! Εμφανίστηκε στη ζωή μου, ο μελαχρινός άγγελός μου! κόπηκε ο ομφάλιος λώρος και ο γιατρός μου τον πέταξε σαν ψάρι στην αγκαλιά μου! ο μικρός, γραπώθηκε από την τιράντα της νυχτικιάς μου τρομαγμένος από την ξαφνική αλλαγή που βίωνε…. Δεν περιγράφεται με λόγια η ευτυχία… δεν περιγράφεται με λόγια η συγκίνηση! Όσες φορές και αν το ζήσει κανείς… κάθε φορά θα είναι μοναδική! Είμαι ευλογημένη… απέκτησα δύο παιδιά!!!

2009 το πρώτο ταξίδι μου στο εξωτερικό…. Ιταλία!

Βόλτα στη Fontana di Trevi, σε ένα από τα ομορφότερα σιντριβάνια του κόσμου… ένα ζευγάρι περπατά ανάμεσα στους τουρίστες, μιλούν, γελούν, φωτογραφίζουν… κάποια στιγμή σταματούν και ανάβουν ένα τσιγάρο… κοιτιούνται στα μάτια και…. Ένα περιστέρι κουτσουλάει στο πέτο του άντρα!!!! Άρχισαν να γελούν τόσο δυνατά… που δάκρυα γέμισαν τα μάτια τους! σημάδι από το Θεό;… ε! δεν το έψαξα παραπάνω… πόση χαρά, πόση ευτυχία μπορεί να νιώσει ένας άνθρωπος στην πιο απλή στιγμή! Αρκεί, βέβαια, να ξέρει να τη ζήσει!

Ταξίδια…. Ένα από τα μεγαλύτερα όνειρα της ζωής μου έγινε πραγματικότητα! Κάθε χρόνο μια διαφορετική χώρα, ένας καινούργιος προορισμός! Εσύ, πάντα πλάι μου, να προλάβεις να ικανοποιήσεις την κάθε επιθυμία μου, πριν καν αυτή εκδηλωθεί. Αμέτρητες οι όμορφες στιγμές που έζησα σε αυτά τα ονειρεμένα ταξίδια… πάντα έχοντας την καλύτερη παρέα… έχοντας ένα χέρι να με κρατά! Να με προστατεύει, να με ξεκουράζει!

Στα τριάντα τέσσερα μου χρόνια… ένας ακόμα αγώνα στέφθηκε από επιτυχία!

3 Σεπτεμβρίου 2010! Το πρώτο βράδυ που κοιμήθηκα στο σπίτι μου! απέκτησα τη δική μου φωλιά, το δικό μου « κάστρο» όπως συνηθίζω να λέω! Για όσους δεν έζησαν τη δική μου ζωή… δεν μπορούν να νιώσουν τι σήμαινε για μένα εκείνη η νύχτα! Το σπίτι μου! ήταν ένα από τα μεγαλύτερα δώρα που μου έκανε η ζωή, η μοίρα, ο Θεός!!!  Τρία χρόνια και κάτι μετά… νιώθω πως μόνο εδώ μέσα έζησα… πριν, απλά δεν υπήρχα!!!

Βράδυ Σαββάτου… γύρω από ένα τραπέζι παίζουμε σκράμπλ! Και εγώ πιάνω τον εαυτό μου να χαίρεται σαν παιδί! Όμορφες οικογενειακές στιγμές! Στιγμές ανεκτίμητες! Ποτέ ξανά δεν είχα νιώσει έτσι! Γεμάτη, ήρεμη…. Ολοκληρωμένη σαν άνθρωπος και σαν γυναίκα!

Πριν λίγο… μια όμορφη, γεμάτη αγκαλιά…. « είσαι η πιο όμορφη, η πιο γλυκιά, η καλύτερη μαμά του κόσμου» !!! πόσο τυχερή είμαι, γιε μου, που σε έχω στη ζωή μου!

Πριν λίγες μέρες…. « να είσαι πάντα ο εαυτός σου, αξίζεις περισσότερα από όσο νομίζεις!» πόσο ευλογημένη είμαι που σε γνώρισα! Πόσο ευγνωμοσύνη νιώθω που υπάρχεις, άγγελέ μου!!

Τι άλλο να ζητήσω από τη ζωή… χρήματα; Δεν φέρνουν την ευτυχία! Καριέρα; Το μόνο που σου δίνει, είναι περισσότερο άγχος! Κάτι που λιγοστεύει τη ζωή και σε κάνει να χάνεις το νόημά της!!

Τι άλλο να σου ζητήσω ζωή;

Με κοιτάς και με γεμίζεις ηρεμία! Με κοιτάς και με γεμίζεις δύναμη!

Πρώτη φορά στη ζωή μου, τολμώ να πω πως, είμαι ευτυχισμένη!!!

Δεν ξέρω πως αντιλαμβάνεστε εσείς την ευτυχία….

Τι θέλει ένας άνθρωπος για να είναι ευτυχισμένος;

Έναν καναπέ, μια γλυκιά μουσική… έναν καταπράσινο λόφο με πεύκα έξω από το παράθυρο… και φυσικά… μια τεράστια αγκαλιά! Αμέτρητα χάδια… γιατί μόνος… ούτε στον παράδεισο!!! 

Έτσι…. Για να μάθουμε να εκτιμάμε αυτά που έχουμε…. Να βλέπουμε τα θετικά σημεία… να ονειρευόμαστε όμορφα πράγματα, και…. Μέσα από τα όνειρά μας, να ελκύουμε μόνο όμορφες στιγμές! Στιγμές που μας χαλαρώνουν, μας ηρεμούν και μας γεμίζουν με δύναμη.

Όταν μάθεις να εκτιμάς αυτά που έχεις, όταν μάθεις να βλέπεις μόνο τα θετικά σημεία των ανθρώπων γύρω σου, μόνο τότε θα αντιληφθείς ποια είναι η πραγματική σημασία της ευτυχίας!!

Είναι η πρώτη φορά που τολμώ να πω…. «Είμαι ευτυχισμένη» και αυτό το χρωστάω σε πολλούς, αλλά κυρίως σε σας τους δυο, που ξέρετε πώς να με κάνετε να χαμογελώ! Που ξέρετε ότι είστε η ζωή μου!

Στο γιο μου και στον άγγελο που ήρθε εξ΄ουρανού και γέμισε τη ζωή μου φως!

Ταπεινά… ευχαριστώ!!!