Το ιδεώδες του αθλητισμού

Ο αθλητισμός ήταν αγαπητός στον άνθρωπο και δη στον Έλληνα από αρχαιοτάτων χρόνων. Γνωστό σε όλους μας είναι το:  “ νους υγιής εν σώματι υγιή!” Ο άνθρωπος, λοιπόν, του άρεζε από πάντα να αθλείται και να αγωνίζεται για το έπαθλο. Κάποτε υπήρχε ο αθλητισμός, ο οποίος διακρινόταν από ευγενή άμιλλα,  σεβασμό στον συναγωνιστή ή ακόμα και στον αντίπαλο.

Σήμερα αναρωτιέμαι, υπάρχει αθλητισμός; Έτσι όπως μας τον δίδαξε η ιστορία; Υπάρχει το αληθινό πνεύμα των Ολυμπιακών αγώνων; Σκεφτείτε ότι οι αρχαίοι σταματούσαν κάθε εχθροπραξία για να γίνουν οι Ολυμπιακοί αγώνες! Τόσο μεγάλη αξία είχε για αυτούς ο αθλητισμός!! Σήμερα έχει την ίδια αξία; Ή την ίδια ουσία;

Κατά τη γνώμη πολλών ανθρώπων, σήμερα δεν υπάρχει αθλητισμός! Τη θέση αυτού του ιδεώδους την πήρε ο πρωταθλητισμός! Υπάρχει μια μεγάλη διαφορά στις δύο έννοιες. Στον αθλητισμό, υπάρχει η ευγενής άμιλλα, ο τίμιος αγώνας, ο σεβασμός στον συναθλητή και τέλος η χαρά της συμμετοχής! Το « ευ αγωνίζεσθαι!» Στον πρωταθλητισμό, όμως, όλα τα παραπάνω θυσιάζονται στο βωμό της νίκης! Στο βωμό της επιτυχίας του στόχου, ή αν θέλετε του ρεκόρ είτε είναι εγχώριου είτε παγκόσμιου.

Σε αυτό το βωμό, λοιπόν, θυσιάζονται πολλά νέα παιδιά, τα οποία ξεκινούν με χαρά και όνειρα την καριέρα τους, σαγηνευμένα από το ιδεώδες του αθλητισμού. Στην πορεία, βέβαια, ανακαλύπτουν ότι η πραγματικότητα είναι λίγο έως πολύ διαφορετική! Κάποια παιδιά, παίρνουν εντολές για παράνομα χτυπήματα ( τα γνωστά χτυπήματα κάτω από την επιτρεπόμενη ζώνη), προκειμένου να νικήσουν τον αντίπαλο. Στα ¨ευγενή¨ αθλήματα όπως το ποδόσφαιρο και το μπάσκετ βλέπουμε πολύ συχνά σοβαρούς τραυματισμούς. Τόσο που αναρωτιέσαι αν βλέπεις μπάσκετ ή μποξ.

Άλλα νεαρά πάλι παιδιά, θυσιάζουν την ομαλή λειτουργία του οργανισμού τους, ή ακόμα αν θέλετε, παίζουν στην κυριολεξία, με την υγεία τους και παίρνουν κατόπιν, πάντα, εντολών ή καθοδηγήσεων από τους προπονητές τους, βιταμίνες ή άλλες ουσίες οι οποίες αυξάνουν τις επιδόσεις του αθλητή. Το γνωστό σε όλους πια « ντοπάρισμα». Βέβαια μετά από τη λήψη τόσων ουσιών, δεν έχουμε μπροστά μας έναν αθλητή, ούτε καν έναν πρωταθλητή! Έχουμε ένα ρομπότ! Ή αν θέλετε ένα τηλεκατευθυνόμενο παιχνιδάκι, που γίνεται έρμαιο στα χέρια επιτήδειων.

Προσοχή και στα πιο ¨αθώα¨ γυμναστήρια, τα οποία συνηθίζουν να προμηθεύουν τους πελάτες τους με ουσίες που αυξάνουν την μυϊκή μάζα, για την απόκτηση του πολυπόθητου γυμνασμένου σώματος!  Έτσι, ακόμα και η απλή γυμναστική γίνεται, όχι για την εξάσκηση και την υγεία του οργανισμού, αλλά για την επίδειξη της ομορφιάς του.

Ας αφήσουμε τώρα το θέμα με τις ουσίες και ας προχωρήσουμε στο άλλο πονεμένο σημείο του σύγχρονου αθλητισμού που δεν είναι άλλο από τα ¨στημένα¨ παιχνίδια! Έχουν ακουστεί και έχουν καταγραφεί δεκάδες υποθέσεις για παιχνίδια κυρίως ποδοσφαίρου ( γιατί αυτά έχουν το μεγαλύτερο κέρδος , διότι συμμετέχουν και στο προπό ή στο στοίχημα) που το αποτέλεσμα του αγώνα ήταν γνωστό πριν καν σφυρίξει ο διαιτητής την έναρξη του αγώνα.

Με τα χρόνια αυτή η κατάσταση, της αδικίας και μεροληψίας των διαιτητών, οδήγησε στο φανατισμό κάποιων φιλάθλων. Οι τελευταίοι δημιούργησαν ομάδες και θεώρησαν ( αρχικά τουλάχιστον) ότι με τη βία θα επέβαλαν το δικό τους δίκιο στους αγώνες.

Πηγαίνεις, λοιπόν, σήμερα σε ένα γήπεδο και το μόνο που ακούς είναι αισχρόλογα συνθήματα για τους παίκτες της ομάδας, για τους φίλαθλους, για τους διαιτητές κ.τ.λ. ( οι δε μάνες, μαθαίνουν για την σεξουαλική τους ζωή….) Είναι ότι πιο επιμορφωτικό μπορείς να δώσεις στο παιδί σου για να ενστερνιστεί τη νεοελληνική αντίληψη του αθλητισμού. Αν ρωτήσεις ένα μικρό παιδάκι, μετά από μια επίσκεψη στο γήπεδο, τι είναι αθλητισμός θα σου απαντήσει: « πάρα πολλοί άνθρωποι που βρίζουν και λένε κακά λόγια». Εκπληκτικό έ;

Φυσικά και έχουν περάσει προ πολλού οι εποχές που οι πατεράδες έπαιρναν τους γιους τους και πήγαιναν στο γήπεδο! Με τα τόσα που ακούγονται  ότι γίνονται στα γήπεδα, ειδικά σε αγώνες υψίστης σημασίας, δεν τολμάς να περάσεις έξω από το γήπεδο, όχι να μπεις μέσα!!

Φοβάσαι ακόμα μην τύχει να περνάς έξω από το γήπεδο την ώρα της λήξης ενός αγώνα και σε πάρει παραμάζωμα το κύμα των χούλιγκαν και βρεθείς άνευ λόγου και αιτίας στα επείγοντα ενός νοσοκομείου.

Η εποχή του αθώου και υγιούς αθλητισμού, δυστυχώς έχει παρέλθει ανεπιστρεπτή. Όσοι έλεγχοι και αν γίνονται, όσο αυστηρά και αν γίνουν τα κριτήρια, πάντα θα υπάρχουν ουσίες οι οποίες θα τα προσπερνούν! Και πάντα θα υπάρχουν επιτήδειοι που στήνουν παιχνίδια. Ο αθλητισμός από ιδεώδες έγινε μια παγκόσμια βιομηχανία ανθρώπων, ονείρων, προσδοκιών.

Αν υπάρχει μια ελπίδα να ξαναδούμε έναν υγιή αθλητισμό, είναι η αλλαγή της κουλτούρας και της ιδέας του αθλητισμού! Είναι αυτό που λένε συνήθως οι αθλητές: « παλεύω για τη φανέλα» !!! μόνο τότε ίσως αλλάξουν οι αξίες και τα πιστεύω των νέων ανθρώπων!  Αυτό, βέβαια, προϋποθέτει τη συνεργασία των προπονητών, των αθλητών και αυτού που λέγεται παιδεία! Να επαναπροωθηθεί το ιδεώδες του αθλητισμού.... η αξία της συμμετοχής σε έναν αγώνα και το όνειρο της δόξας! Ίσως τότε να δούμε πιο ομαδικά και πιο ευγενή παιχνίδια, στα οποία οι διαιτητές θα περιττεύουν μιας και όλοι θα γνωρίζουν και θα τιμούν τους κανόνες του παιχνιδιού! 

Η συναδελφικότητα και η εκτίμηση μεταξύ των αθλητών όταν και αν επιτευχθεί, θα περάσει και στην κερκίδα.... η βία θα πάψει να υφίσταται και τα παιδιά μας θα γυρίζουν απο τα γήπεδα έχοντας αποκομίσει μια όμορφη εμπειρία και το κυριότερο θα γυρίζουν σώα και αβλαβή! είτε πρόκειται για αθλητές, είτε για φίλαθλους!

Δε θέλει κόπο, παρά μονάχα τρόπο!!!