Για πάντα!

Περπατώ στο δρόμο μόνη και σκεφτική... κατευθύνομαι στην παραλία.... σταματώ σε ένα φανάρι και κοιτώ ανυπόμονα το άλλο απέναντι... δίπλα μου νιώθω μια παρουσία... γυρνώ και κοιτώ....

Μια κυρία προχωρημένης ηλικίας, προσπαθεί να περάσει το δρόμο απέναντι... δίπλα της ένα κύριος συνομήλικος.... της κρατά το χέρι... δεν μιλούν ... δεν ακούω τίποτα.... μόνο τους κοιτώ παγωμένη.

Της κρατά το χέρι... εκείνη κατεβάζει με δυσκολία το ένα της πόδι... τον κοιτά και του χαμογελά... κάτι του ψυθιρίζει.... εκείνος της απλώνει και το άλλο χέρι του.... έτσι για να νιώσει εκείνη πιο ασφαλής. Εκείνη του χαμογελά και παίρνει κουράγιο να περπατήσει.... περνούν το δρόμο... τους κοιτώ αποσβωλομένη... δεν μπορω να περιγράψω αυτο που νιώθω... θέλω όμως να παω μαζί τους και τους ακολουθώ.

Η παραλία είναι γεμάτη κόσμο... κάθε ηλικίας.... παιδιά τρέχουν δεξιά και αριστερά... πλανόδιοι πωλούν την πραμάτεια τους, μουσικοί παίζουν τη μελωδία τους... μα τίποτα δε με συγκινεί... τα μάτια μου είναι καρφωμένα πάνω στο ηλικιωμένο ζευγάρι....

Περπατούν αργα... σαν να μην έχει καμιά αξία ο χρόνος.... σαν να μην υπάρχει κανείς άλλος γύρω τους... κρατιούνται αγκαζέ... σαν τον παλιό καλό καιρό. Η κυρία περπατά καμαρωτή στο μπράτσο του συνοδού της. Έχει φορέσει το καλό ταγιέρ της, έκανε ένα σεμνό μακιγιάζ, και φορά ένα πανέμορφο καπέλο στο κεφάλι. Ο κύριος ντυμένος με ένα κοστούμι, αυτά με τα γιλέκα.... εκεί στην τσέπη κρέμεται η αλυσίδα... μάλλον απο το ρολόι τσέπης...... εκείνος κρατά με το ένα χέρι την πίπα και με το άλλο τη γυναίκα της ζωής του!

Τους ακολουθώ... δεν ξέρω γιατί... είμαι γοητευμένη και συνάμα περίεργη.... θέλω να τους ακούσω να μιλούν... είμαι περίεργη για το τί μπορεί να συζητούν άνθρωποι σε αυτήν την ηλικία.... τρία βήματα πίσω τους... με το δικό τους αργό ρυθμό... περιμένω να ακούσω...

-Αριστείδη μου; το χάπι της πίεσης το πήρες ε; 

-Το πήρα.... σταμάτα να ανησυχείς για μένα... 

-Αν πάθεις τίποτα.... εγώ μετά πως θα ζήσω; με ρωτάς; δε θέλω να σου γκρινιάζω... μονάχα να... σε νοιάζομαι...

-Μόνο με νοιάζεσαι;

Του απαντά με ένα χαμόγελο! Είναι τόσο όμορφη όταν χαμογελά... το πρόσωπό της είναι γαλήνιο.... σαν τη θάλασσα το καλοκαιρινά βράδια. Όταν ήταν νέα πρέπει να ήταν τρομερά όμορφη... αλλά και ο κύριος δεν υστερεί... εκπέμπει μια γοητεία! Τους κοιτώ καθώς περπατούν ανάμεσα στον κόσμο. Εκείνος πάντα να την βάλει μπροστά... να την προστατέψει... η μόνιμη έννοια του! Η συζήτηση ξαναρχίζει.....

- Φοβάμαι Αριστείδη.... 

- Τι φοβάσαι γλυκιά μου; το θάνατο;

- τη μοναξιά.... πόσος κόσμος μόνος του Αριστείδη μου.... ευτυχώς εγώ δεν την ένιωσα... μα λυπάμαι τα νιάτα!!!

- Έχουν δυσκολέψει τη ζωή τους τα νιάτα... με όλα αυτά τα μαραφέτια! Περπατάνε και μιλάνε... λες και η γυναικα θέλει τιποτα άλλο απο χάδια.....

Βαθύς αναστεναγμός.... η κυρία σκύβει λυπημένη..... εκείνος νιώθει το συννέφιασμα της ψυχής της και της σφίγγει το χέρι...

- έλα! Θα σου πάρω ένα παγωτό... να γλυκάνεις την καρδούλα σου!!! 

- Μα δεν κάνει....

Διαμαρτύρεται σαμπως δε θέλει! Μα η καρδιά της χαίρεται... αν δεν ντρεπόταν θα χοροπηδούσε σαν παιδούλα!

- έλα σου λέω... θα είναι το δώρο σου για την επέτειο του γάμου μας..... 

- Αριστείδη;

Ρωτάει τάχατι έκπληκτη.....

- τα πόσα κλείνουμε; 

- εξήντα δύο χρόνια μαζί γιαγιούλα μου!!!

- Πόσα χρόνια πέρασαν... πόσα περάσαμε.... πόσες στεναχώριες .... χαρές.... πέρασα καλά μαζί σου... δεν έχω παράπονο!!!

- Σου το είχα πει Αφροδίτη και δεν με πίστεψες....

- Ποιο; 
- Θα σε αγαπώ για πάντα!!!!

Ένα δάκρυ κυλά απο τα μάτια της κυρίας... εγώ δε, βούρκωσα... άρχισαν να τρέχουν τα μάτια μου... εκείνος πήρε το μαντήλι απο το πέτο του... να σκουπίσει τα μάτια της μονάκριβής του! Εκείνη έσκυψε και του φίλησε τα χέρια...

Αποτραβήχτηκα! Ένιωσα παράταιρη... παρείσακτη... έκλαψα... κλαίω τώρα που το θυμάμαι... είναι τόσο συγκινητικό... να αγαπάς κάποιον για πάντα... μέχρι τα βαθιά γεράματα... ακόμα και όταν τα μαλλιά ασπρίσουν ή πέσουν... ακόμα και όταν το σώμα γεμίσει ζάρες... ακόμα και όταν το σώμα πάψει να ξυπνά τον πόθο...

Ζήλεψα.... ζήλεψα την αγάπη τους... την ηρεμία τους... την επικοινωνία που είχαν με τα μάτια .... με τα χέρια... με όλο τους το σώμα... ζηλεύω.... θέλω και εγω να ζήσω μια τέτοια αγάπη... μέχρι τα βαθιά γεράματα... για πάντα!!!

Πόσοι απο εμάς άραγε είναι άξιοι να ζήσουν κάτι τέτοιο; ευλογημένοι άνθρωποι! Να είναι καλά.... για να αποτελούν ένα παράδειγμα για μας.... ένα παράδειγμα για το ότι υπάρχει τελικά το: σ΄αγαπώ για πάντα!!!