Μη με αλλάξεις!

Άλλαξέ μου τη ζωή, όχι εμένα!

Απ’ την αλήθεια μου κρυβόσουν
κι απ’ το δικό μου πυρετό,
θα γίνω αυτό που ονειρευόσουν,
αλλά δε θα `μαι πια εγώ.

Μου λες, πως όλα θα φτιάξεις,
σαν να `ναι ρούχα πεταμένα,
θα καταφέρεις να μ’ αλλάξεις
μα θα `χεις άλλη, όχι εμένα.

Άλλαξέ μου τη ζωή, όχι εμένα,
κάνε γη και ουρανός να μοιάζουν ένα.
Άλλαξέ μου τη ζωή, μη με αλλάξεις,
αν μ’ αφήσεις να πετάξω, θα πετάξεις.

Όπου με θέλεις θα ταιριάζω,
το λίγο μου θα `ναι αρκετό σου,
θα με κοιτάς και θα σου μοιάζω
και θ’ αγαπάς τον εαυτό σου.

Άλλαξέ μου τη ζωή, όχι εμένα,
κάνε γη και ουρανός να μοιάζουν ένα.
Άλλαξέ μου τη ζωή, μη με αλλάξεις,
αν μ’ αφήσεις να πετάξω, θα πετάξεις.

Άσε με δίπλα σου να ζω, άσε με να είμαι εγώ!

Στίχοι από το ομώνυμο τραγούδι του Βασίλη Παπακωνσταντίνου, ένα τραγούδι που εκφράζει πολλούς από εμάς! Ίσως γιατί το μεγαλύτερο λάθος που κάνουμε όλοι μας…. Μηδενός εξαιρουμένου! Είναι ότι έμμεσα ή άμεσα, προσπαθούμε να αλλάξουμε το σύντροφό μας! Το φίλο μας! Γιατί;

Γιατί προσπαθούμε να αλλάξουμε αυτό που μας γοήτευσε; Αυτό που ερωτευτήκαμε, που αγαπήσαμε αν θέλετε; Γιατί με την πάροδο του χρόνου, αρχίζουμε να κριτικάρουμε τη θέση του άλλου; Αρχίζουμε να βλέπουμε ως ελαττώματα αυτά που κάποτε θεωρούσαμε πλεονεκτήματα; Γιατί ξαφνικά οι σιωπές γίνονται πιο μεγάλες; Κάποτε ανυπόφορες; Γιατί κάποιες στιγμές…. Φοβάσαι να μιλήσεις; Γιατί κρύβεσαι; Γιατί πνίγεις μέσα σου όλα όσα αισθάνεσαι και θες να μοιραστείς; Ίσως γιατί φοβάσαι για άλλη μια φορά την κριτική του άλλου!! Γιατί απλά… καταλαβαίνεις ότι δεν είσαι πια αυτό που θέλει;

Άλλη μια βραδιά, βαριά… έξω βρέχει! Καιρός που βγάζει μελαγχολικά συναισθήματα και σου φορτώνει το βάρος των χρόνων… καιρός που σου φωνάζει όλα τα «γιατί» που δεν απάντησες! Γιατί δεν είχες χρόνο να ασχοληθείς, γιατί δε σε ένοιαζε να απαντήσεις! Όμως τα «γιατί» δε σε ξεχνούν…. Σε αφήνουν λίγο καιρό… σε κοιμίζουν… τόσο που γελιέσαι και νομίζεις ότι σε ξέχασαν…. Μα… σου είπα! Γελιέσαι!

Λοιπόν; Κρίμα που δεν μπορώ να ανοίξω μια κουβέντα με κάποιον τώρα… να μου λύσει την απορία! Γιατί προσπαθούμε να αλλάξουμε τον άνθρωπό μας; Τι είναι αυτό που μας οδηγεί στην ανάγκη να κάνουμε τον άλλον να μας μοιάσει; Να τον κάνουμε σαν τα μούτρα μας; Αφού και εμείς οι ίδιοι δεν αντέχουμε τον εαυτό μας;

Εγωισμός; Κρίνουμε εξ ιδίων τα αλλότρια; Πιστεύουμε πάντα ότι η σκέψη, η γνώμη, η άποψή μας είναι και η σωστή; Κάποιες φορές… φωνάζουμε για να μας ακούσουν! Ή ακόμα και να την επιβάλλουμε… ετσιθελικά!! Νέα λέξη! Έτσι θέλω!!!

Σιωπή… δεν ακούγεται τίποτα άλλο από τη σιγανή βροχή και το ανεπαίσθητο γουργούρισμα του υπολογιστή! Θέλω να ξανακούσω το τραγούδι ¨μη με αλλάξεις¨…. Μα τι θα κερδίσω; Ποιον προσπαθώ να τον κάνω να με ακούσει; Πάλι προσπαθώ να περάσω ένα μήνυμα… σε ποιον άραγε; Μήπως στον ίδιο μου τον εαυτό; Ναι! Μαζί του τα έχω πάλι… και απόψε! Μετά από τόση κριτική που έχω ακούσει τον τελευταίο καιρό… ναι! Έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι, που είμαι λάθος! Τι στην ευχή κάνω λάθος!

Μέσα της εβδομάδας…. Είχα μια μεγάλη παρουσίαση στη δουλειά! 20 ανελέητες μέρες δουλειάς πάνω σε αυτό το θέμα…. Την Πέμπτη; Η στιγμή της αλήθειας! Παρουσίασα τη δουλειά μου! στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία! Οι εργοδότες μου, μου έδωσαν συγχαρητήρια! ( αυτά διαθέτει το κατάστημα τώρα… για λεφτά δε μιλάμε!) Η αλήθεια είναι ότι είχα τόση χαρά για την επιτυχία μου… που πετούσα για ώρες στα σύννεφα! Ήταν η δικαίωσή μου! γύρισα σπίτι… αγκάλιασα το γιο μου! μέχρι και που πήγαμε για σουβλάκια να γιορτάσω τη χαρά μου! τώρα… γιατί σας τα λέω όλα αυτά;  Γιατί απλά…. Εκτός από το γιο μου… κανείς άλλος δεν ενδιαφέρθηκε να μάθει! Κανείς δεν υπήρχε εκεί για να μοιραστώ τη χαρά μου! και ως αναμενόμενο επακόλουθο…. Η χαρά είναι μισή χαρά όταν δεν μοιράζεται!!! Και γύρισε μπούμερανγκ και με έπνιξε!

Τι σχέση έχει το ένα με το άλλο; Που κολλάει το μη με αλλάξεις; Λογική η ερώτησή σου! Θα σου απαντήσω όμως ευθύς αμέσως!!!

Ο φίλος, η φίλη… θα σε πάρει τηλέφωνο όταν κάτι έχει να σου πει! Μπορεί να σε πρήξει κιόλας μέχρι να τα καταφέρει! Όταν όμως εσύ θέλεις να μοιραστείς κάτι… τότε τρως πόρτα!!! Ο σύντροφος θα σου πει… « ε, καλά! Μη μεγαλοποιείς τα πράγματα! Δεν κέρδισες τον πρώτο λαχνό!» ναι ρε παιδιά! Δεν πήγα στο φεγγάρι! Αυτό που μου την έσπασε όμως ξέρετε ποιο είναι; Ότι εγώ δεν προσπάθησα να σας αλλάξω! Ήξερα ότι δεν ενδιαφέρεστε να μάθετε και δεν σας έπρηξα τα συκώτια στα τηλέφωνα…. Πνίξατε τη φωνή μου, τη χαρά μου… γιατί απλά δεν ήθελα να ακούσω το « ε, και; Καμιά αύξηση πήρες; Ε, άμα δεν πήρες τι το συζητάς;». Σαν να σας ακούω να το λέτε! Εγώ δεν προσπάθησα να αποσπάσω έστω ένα υποχρεωτικό συγχαρητήρια… εσείς ήσασταν αυτοί που λείπατε…. Ενώ ξέρατε πόσο σημαντική ήταν εκείνη η μέρα για μένα! Ε, και;

Ε, και! Λοιπόν! Επειδή εγώ γουστάρω να μοιράζομαι την κάθε μέρα μου! την κάθε χαρά και λύπη μου! όσο ασήμαντη και αν σας φαίνεται… όσο μίζερη και αν σας φαίνεται η ζωή μου! μην προσπαθείτε άλλο να με αλλάξετε! Δεν αλλάζω! Το μόνο που καταφέρατε; Είναι να με κάνετε να μάθω να χαίρομαι και να λυπάμαι μόνη μου! και πιστέψτε με! Τα καταφέρνω μια χαρά! Όχι… σαμπάνια δεν άνοιξα για να γιορτάσω… άλλωστε ποτέ δεν μου άρεσε το συγκεκριμένο ποτό! Άνοιξα ένα ημίγλυκο, κόκκινο κρασί που μου αρέσει! Ήπια στην υγειά μου! και μου ευχήθηκα συγχαρητήρια! Μιας και εσείς ήσασταν απασχολημένοι!

Βραδιά παραπόνων; Όχι! Δεν είναι βιβλίο με παράπονα εδώ! Απλά… δεν κάνω καμιά προσπάθεια να σας αλλάξω! Δεν με ενδιαφέρει! Όποιος γουστάρει να με ακούσει, να με διαβάσει… ας το κάνει! Απλά μην κουράζεστε άλλο… μην πιέζεστε άλλο! Με κάνατε σαν τα μούτρα σας! Γιορτάζω απόψε με μένα, με τη μικρή Σαλώμη ( μικρή γιατί αυτή τα έβαψε μαύρα και εγώ τη σέρνω από τα μαλλιά να ανέβει!) Μπορεί να σας έκανα τη χάρη και να άλλαξα… στο σημείο ότι τα κάνω όλα μόνη μου…. μα δε θα σας κάνω τη χάρη να πάψω να χαίρομαι! Γιατί εσείς θεωρείτε ασήμαντο το λόγο που με κάνει να χαμογελώ!

Μετά…. Αναρωτιόμαστε γιατί υπάρχει τόση μοναξιά γύρω μας!!! Γιατί; Γιατί όλοι προσπαθούμε να αλλάξουμε τους άλλους! Γιατί δεν τους δεχόμαστε όπως είναι! Γιατί δεν κάνουμε τα στραβά μάτια στα ελαττώματά τους! τα δικά μας τα βλέπουμε; Εεεεε ναι! Είμαι παραπονιάρα! Και όταν με πιάνει το παράπονο… ή που θα τα χώσω άσχημα σε κάποιον… ή θα κατεβάσω ρολά και θα τον αφήσω ήσυχο να περνάει το δικό του νιρβάνα! 

Άλλαξέ μου τη ζωή, όχι εμένα!

αν με αφήσεις να πετάξω... θα πετάξεις!!!

γιατί μόνο μέσα απο το αληθινό εγώ μου, από τον αληθινό εαυτό μου, θα δεις και μια άλλη οπτική έξω απο τη δική σου... θα δεις έναν κόσμο διαφορετικό από ότι τον βλέπεις εσύ! θα δεις μέσα απο τα δικά μου μάτια, και εγώ από τα δικά σου!  Αυτή δεν είναι η χαρά της συντροφικότητας; να μοιράζεσαι την κάθε σου στιγμή με τους ανθρώπους που αγαπάς; αν όχι... τότε τι ζητάς απο μια σχέση... ερωτική ή φιλική! 

Απ’ την αλήθεια μου κρυβόσουν
κι απ’ το δικό μου πυρετό,
θα γίνω αυτό που ονειρευόσουν,
αλλά δε θα `μαι πια εγώ.

Αυτό θέλεις; Εγώ όχι! Εγώ σε θέλω όπως είσαι! Γιατί έτσι σε διάλεξα! Εσύ; γιατί θέλεις να με αλλάξεις; Κάποτε σου άρεζε που γελούσα και έκλαιγα με το παραμικρό! Μου έλεγες πως είναι δείγμα ενός αληθινού και αγνού ανθρώπου! Τώρα γιατί θέλεις να καταπνίγω αυτό που νιώθω, απλά γιατί δεν ταιριάζει στην ιδιοσυγκρασία σου; Στον τρόπο που αντιδράς εσύ στις καταστάσεις; Εγώ μπορεί να γιορτάζω γιατί λάμπει ο ήλιος και να κλαίω γιατί βρέχει! Δεν έχω το δικαίωμα; 

Δεν με νοιάζει αν θα είσαι εκεί! Απλά εσύ που λες πως με αγαπάς… εσείς όλοι που με νοιάζεστε! Εσείς! Και μόνο εσείς! Χάσατε την ευκαιρία να με δείτε να χαμογελώ! Και να σας μεταδώσω χαρά και ελπίδα για ένα καλύτερο ΣΗΜΕΡΑ! 

Καλό ξημέρωμα! Ακούγοντας για άλλη μια φορά το πανέμορφο τραγούδι… «μη με αλλάξεις» πίνοντας στην υγειά σας λίγο ακόμη κόκκινο κρασί!

Άσε με δίπλα σου να ζω.... άσε με να είμαι εγώ!