Παιδική αθωότητα και ένστικτο....

Δράττοντας την ευκαιρία από μια ταινία που μόλις τελείωσε, με θέμα έναν πιτσιρικά που στην προσπάθειά του να βρει το δρόμο του, τελικά καθοδήγησε τη μητέρα του στη σωστή κατεύθυνση! Εκείνη, βλέποντας το παιδί της να μετατρέπεται από ένα άβγαλτο εσωστρεφές παιδί, σε ένα κοινωνικό και γεμάτο αυτοπεποίθηση αντράκι, κατάλαβε πως ο δρόμος που ακολουθούσε μέχρι τότε ήταν… απλά λάθος!!!

Πόσες φορές δεν εκπλαγήκατε από τη συμπεριφορά του παιδιού σας; Ή των άλλων παιδιών; Κυρίως όσον αφορά την εκτίμησή τους σε διάφορα πρόσωπα του συγγενικού ή κοινωνικού σας περιβάλλοντος; Μήπως δεν τα είδατε να σας ερωτεύονται – γοητεύονται με την πρώτη ματιά; Ή μήπως δεν σας έτυχε να δείτε τη δυσφορία στα μάτια ενός παιδιού;

Παρατηρώντας το γιο μου, για το πώς αντιλαμβάνεται τους ανθρώπους που μας περιτριγυρίζουν… άρχισα να καταλαβαίνω πολλά! Κάποιους ανθρώπους τους συμπαθεί με την πρώτη καλημέρα… κάποιους άλλους… τους κοιτά με καχυποψία, ή δυσανασχετεί κάθε φορά που υποχρεώνεται, τρόπον τινά, να τους συναντήσει! Μήπως τα παιδιά « βλέπουν » κάτι παραπάνω από εμάς; Μήπως αντιλαμβάνονται ποιος έχει καθαρά ανιδιοτελή συναισθήματα απέναντί τους και ποιος όχι; Μήπως νιώθουν ποιος τα σέβεται και τα αγαπά αληθινά; Ή έστω ποιος μπορεί να τα αγαπήσει στην πορεία;

Θα έλεγα πως ναι! Τα παιδιά είναι οι καλύτεροι κριτές! Και οι αυστηρότεροι θα πρόσθετα! Το ένστικτό τους ακόμα λειτουργεί και μπορούν να βλέπουν και να αντιλαμβάνονται πράγματα που εμείς δεν μπορούμε! Ή δεν θέλουμε να δούμε! Γιατί; Γιατί η λογική μας, οι εμπειρίες μας… έχουν κοιμίσει ή μάλλον καλύτερα… εξοστρακίσει το ένστικτο!

Δεν θα ήταν μαγικό…. Να μπορούσαμε να καταλάβουμε το ποιόν ενός ανθρώπου με μια ματιά; Να μπορούσε το σώμα μας, να μας έδινε κάποια σημάδια που να μας προειδοποιούν για την καταστροφή που έρχεται όταν επενδύουμε στον λάθος άνθρωπο!! Να νοιώθαμε μια σουβλιά στο στομάχι… έναν ξαφνικό πονοκέφαλο… ή ακόμα και μια ταχυκαρδία…. Να μας δείξουν ότι αυτός που βρίσκεται μπροστά μας, θα μας βλάψει ή θα μας πληγώσει!;

Η ψυχολογία ενός μικρού παιδιού! Είναι αξιοπρόσεκτο το πώς σε περιεργάζονται τα μάτια ενός παιδιού όταν το πρωτογνωρίζεις… τις γκριμάτσες που κάνει με αυτά που του λες στην προσπάθειά σου να το πλησιάσεις, ή έστω να το κάνεις να νιώσει άνετα μαζί σου! Είναι τρομερά περίεργο όταν βλέπεις ένα χαμόγελο να ζωγραφίζεται στα χείλη του στα πρώτα δέκα δευτερόλεπτα που σε έχει δει! Όσο μεγαλώνει, βέβαια, ένα παιδί… αυτός ο χρόνος… του να αρχίσει να σου χαμογελά… επεκτείνεται! Γιατί άραγε;… γιατί απλά… και στα παιδιά αρχίζει να επικρατεί η λογική!!!

Τα παιδιά έχουν τρομερό ένστικτο λένε, όσο πιο μικρά είναι σε ηλικία, τόσο ισχυρό ένστικτο έχουν! Θεωρείτε πως είναι τυχαίο όταν ένα βρέφος το παίρνει κάποιος αγκαλιά και του κόβεται η αναπνοή από το κλάμα ενώ σε ένα τελείως άγνωστο πρόσωπο, μπορεί να αρχίσει και να χαμογελά; Κάποιοι θα πουν, πως μερικοί άνθρωποι έχουν ταλέντο ή έστω τον τρόπο να κάνουν τα παιδιά να τους αγαπούν! Εγώ θα διαφωνήσω!

Πιστεύω ακράδαντα ότι η αθωότητα ενός παιδιού και η καθαρή ψυχή τους μπορούν να διαβάσουν την ψυχή ενός ενήλικα! Τα παιδιά πάντα σε κοιτούν στα μάτια! Αυτά που ως γνωστόν είναι ο καθρέφτης της ψυχής! Ένα παιδί μπορεί να αντιληφθεί την καθαρότητα της ψυχής ενός ανθρώπου… κάτι που εμείς δεν το κατέχουμε πια!

Είναι ανώφελο να προσπαθήσεις να πείσεις ένα παιδί να αγαπήσει κάποιον που έχει αντιπαθήσει από το πρώτο λεπτό της συνάντησης μαζί του! Όσο πιο μικρό είναι ένα παιδί, τόσο πιο δύσκολο θα είναι! Όμως!!! Πρόσεχε… μήπως τελικά μετά από ένα χρονικό διάστημα… ανακαλύψεις πως το παιδί… είχε για άλλη μια φορά δίκιο!! Κανείς δεν μπορεί να κρυφτεί από τα παιδιά… έτσι και αλλιώς τα ξέρουν όλα! Και κάθε φορά θα μας εκπλήσσουν με τις σοφές κουβέντες τους, με τα περίεργα για μας  «συμπεράσματα» ….. με τις ενέσεις αυτοπεποίθησης που μόνο αυτά ξέρουν να κάνουν ακριβώς τη στιγμή της έκτακτης ανάγκης… και στο σημείο που πονάει!!

Έχουμε ένα κομμάτι πάνω μας για τα παιδιά μας… ένα άλλο κομμάτι για τους γονείς…. Ένα τρίτο για τους φίλους! Πάντα, όμως, θα υπάρχει ένα κομμάτι μόνο για μας!!! Αυτό είναι που θέλει και τη μεγαλύτερη προσοχή, γιατί είναι το μέρος που παραμελούμε… με αποτέλεσμα να γίνεται πιο ευαίσθητο και καμιά φορά εκδικητικό! Είναι το κομμάτι που θα βγάλει κάποια στιγμή μπροστά το τεράστιο ΕΓΩ μας και ίσως…. τυφλώνοντάς μας να μας οδηγήσει σε μια λάθος επιλογή… ίσως και σε μια καταστροφική επιλογή!!!

Παίρνοντας, λοιπόν, παράδειγμα από τα παιδιά… ας προσπαθήσουμε να αφήσουμε λίγο τη λογική στην άκρη… και κάποιες φορές να αφουγκραστούμε αυτό που θέλει να μας πει το ένστικτό μας! Να το καλλιεργήσουμε… να το αγαπήσουμε… ακόμα και να το εμπιστευτούμε! Ίσως μας αποζημιώσει… και μας χαρίσει σοφές επιλογές… μα πάνω από όλα…. Μια πιο καθαρή ψυχή!!!