H σιωπή είναι χρυσός!

H σιωπή είναι χρυσός!

Είναι;

Είναι αλήθεια η σιωπή χρυσός; ίσως σε κάποιες περιπτώσεις και να είναι! Στην περίπτωση που έχεις νεύρα και δεν μπορείς να διαχειριστείς μια κατάσταση... ναι! ίσως και να είναι! Στην περίπτωση που θα ανοίξεις το στόμα σου και θα πεις λόγια που θα πληγώσουν τον άλλον... ναι! είναι φρόνιμο να βουλώσεις το στόμα σου... να καταπιείς τα νεύρα σου, την πίκρα... το θυμό... το άδικο που σε πνίγει!

Ίσως είναι φρόνιμο στην παραπάνω περίπτωση... να αφήσεις τις ώρες ή τις μέρες να περάσουν... να καταλαγιάσει ο θυμός, να επικρατήσει η λογική! Ίσως με το πέρασμα του χρόνου... να αναθεωρήσεις.... να σκεφτείς πιο ήρεμα και να φτάσεις στο συμπέρασμα ότι τελικά... δεν άξιζε τον κόπο να πεις όλα αυτά που ήθελες να πεις... εν βρασμώ ψυχής!

Ίσως  να καταλάβεις ότι δεν άξιζε καν τον κόπο να εκνευριστείς... ίσως!

Από την άλλη πλευρά όμως....

Πόσο καλύτερος θα ήταν ο κόσμος μας, αν ανοίγαμε που και που το στόμα μας για να πούμε όλα αυτά που θέλουμε! όλα αυτά που δημιουργούν ένα ορμητικό ποτάμι μέσα μας; μήπως θα γλυτώναμε πολλές τρικυμίες ή κάποιες φορές πλημμύρες...; γιατί από την πολύ πίεση το φράγμα της ψυχής μας... κάποτε σπάει;

Ο Θεός, ή η φύση αν θέλετε.... μας προίκισε με κάτι αξιόλογο! τη γλώσσα και το νου! το δεύτερο για να σκεπτόμαστε και τη γλώσσα για να επικοινωνούμε! Σίγουρα κάποιος λόγος υπήρξε που έχουμε αυτό το μοναδικό χάρισμα! αυτό που μας κάνει να ξεχωρίζουμε από το υπόλοιπο ζωικό βασίλειο!

Και αναρωτιέμαι.... γιατί σιωπάς;

Ακόμα και αν έκανες τη μεγαλύτερη πατάτα στον κόσμο... γιατί σιωπάς;... μήπως ακόμη δεν ανακάλυψες τη λέξη "συγνώμη";  ή μήπως δεν έχεις νοιώσει ακόμη τη δύναμή της; μη βιαστείτε να σκεφτείτε: "από τότε που ανακαλύφθηκε η συγνώμη... χάθηκε το φιλότιμο!" γιατί έχω απάντηση και για αυτό! Όλες οι λέξεις έχουν τη σημασία και τη δύναμή τους! μέχρι να τη χάσουν από την παρατεταμένη χρήση! ή όταν οι λέξεις δε συνάδουν με τη συμπεριφορά! Πιο συγκεκριμένα; όταν ζητάς συγνώμη για ένα λάθος και την επόμενη στιγμή το επαναλαμβάνεις! τότε, σαφώς και δεν έχει δύναμη, ούτε ουσία η λέξη "συγνώμη".

Και πιάνω το καυτό θέμα της σιωπής...

Αν εσύ σιωπάς... εγώ μπορώ να σκεφτώ ό,τι θέλω! μπορώ να κάνω ένα κάρο σενάρια επιστημονικής φαντασίας... με αποτέλεσμα να "φορτώνω" συνεχώς και στην τελική να χάσω και το δίκιο μου! γιατί; γιατί δεν ξέρω τι έγινε... τι σκέφτεσαι... και τι θέλεις να μου πεις με τη.... σιωπή!

Πόσο καλύτερα θα νοιώθαμε, αν μιλούσαμε λίγο παραπάνω; δεν αναφέρομαι στους καβγάδες! δυστυχώς ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που πιστεύουν ότι τα πάντα λύνονται μέσω του διαλόγου! μέσω του ήρεμου και λογικού διαλόγου! Λέω "δυστυχώς" γιατί είναι ελάχιστοι αυτοί που συμμερίζονται πλέον την άποψή μου! σε κάποιους ταιριάζει ο "ωχ αδερφισμός" και σε κάποιους άλλους.... οι φωνές! ιδιαίτερα όταν ξέρουν ότι έχουν άδικο... υψώνουν τον τόνο της φωνής... γιατί απλά δεν έχουν επιχειρήματα να υποστηρίξουν τη θέση τους.

Και επειδή από τα γραφόμενά μου... σας δίνω την εντύπωση ότι με κάποιον τα έχω βάλει...! έρχομαι να.... εξηγήσω! ότι μιλώ για τον εαυτό μου!

Και έρχομαι να ζητήσω μια τεράστια συγνώμη από όλους όσους με γνωρίζουν... για όλες τις σιωπές μου... για όλες τις απουσίες μου.... για όλες εκείνες τις φορές που δεν άνοιξα το στόμα μου... να ουρλιάξω το δίκιο που με έπνιγε... για όλες εκείνες τις φορές που δε χτύπησα το τραπέζι να φωνάξω: "φτάνει πια".... για όλες εκείνες τις φορές που δεν τα έκανα.... μπιπ!

Απολογούμαι... ναι! σήμερα απολογούμαι! για όλες εκείνες τις φορές που τήρησα το ρητό: "η σιωπή είναι χρυσός" !

ΝΑΙ... πρέπει να πω και το λόγο!

Γιατί ρε φίλε βαρέθηκα! να διεκδικώ αυτά που για άλλους είναι αυτονόητα! γιατί βαρέθηκα να περιμένω το σεβασμό... την αξιοπρέπεια...τη βοήθεια αν θες κάποιες φορές!

Κουράστηκα!

Να κρύβομαι στο καβούκι μου κάθε φορά που πονάω...

κουράστηκα να περιμένω ΚΑΤΙ από κάποιον...

συγνώμη που.... δε γουστάρω τον  οίκτο!

συγνώμη που η ζωή μου έμαθε ότι πρέπει να τα περνάω όλα μόνη....

συγνώμη που δεν θα σου δείξω τι ζημιά έκανες!....

λυπάμαι! θα σε στενοχωρήσω...

γιατί απλά όσο και αν κάποιες φορές κρύβομαι στο καβούκι μου... εκεί... κάνω μια ανασύνταξη δυνάμεων... και βγαίνω έξω κάθε φορά πιο δυνατή... πιο άτρωτη!

Τελικά... είναι η σιωπή χρυσός; ή η ομιλία διαμάντι;

Από την άλλη.... η ιστορία έχει δείξει... ότι όσο ντόμπρα εξηγηθείς, τόσο σκάρτα θα σου φερθούνε!

 

Μήπως θα ήταν καλύτερα.... αν ζούσαμε με γνώμονα... " δεν κάνω κάτι, που δεν θα ήθελα να μου κάνουν"; Λέω εγώ τώρα....

Τα συμπεράσματα δικά σας!!!