Κατάθεση ψυχής

Σήμερα το πρωί, σηκώθηκα και αφού έκανα τον καφέ μου, άνοιξα την τηλεόραση…. Είχε ένα ρεπορτάζ με άστεγους! Ο φακός εστίαζε στο πρόσωπο ενός άντρα 41-42 ετών…. Δάκρυα κυλούσαν από τα μάτια του! Ένας λυγμός ανέβηκε στο δικό μου λαιμό!

Αυτού του είδους ρεπορτάζ έχουν μεγάλη απήχηση στον κόσμο, για αυτό και τα κυνηγάνε τα ΜΜΕ! Το θέμα είναι ότι κάθισα στον καναπέ μου και άκουσα την ιστορία του ανθρώπου… από εκείνη την ώρα δεν μπορώ να ησυχάσω… ο λυγμός δε φεύγει…. Νομίζω ότι θα σκάσω!!!

Αν με ρωτούσε κάποιος πριν δυο χρόνια τι γνώμη έχω για τους άστεγους….. ειλικρινά θα το εξομολογηθώ…. Τώρα που το σκέφτομαι…. Ντρέπομαι!!! Πριν δυο χρόνια λοιπόν πίστευα ότι οι άστεγοι είναι τεμπέληδες, αλήτες, αλκοολικοί, αχαΐρευτοι και βρωμιάρηδες!!! Ναι! Αυτό πίστευα!!! Επιπροσθέτως, θεωρούσα ότι δεν αξίζουν  ούτε την προσοχή μου, ούτε τον οίκτο μου και πολύ περισσότερο τη βοήθειά μου!!! Στην Ελλάδα του 2006 -2010 πίστευα ακράδαντα ( και ακόμα το πιστεύω για εκείνη την εποχή) ότι όποιος ήθελε να δουλέψει μπορούσε να το κάνει!!!

Σήμερα…. Με την συγκεκριμένη οικονομική κατάσταση που υπάρχει στο μεγαλύτερο μέρος του πληθυσμού έχω αλλάξει…. Όχι μόνο απόψεις για τους άστεγους!!!!

Τότε ήμουν ένα εγωιστικό πλάσμα ( όχι ότι έπαψα να είμαι!) το οποίο μιλούσε με τη σιγουριά του μεγάλου μισθού και τη θέση σε μια μεγαλοεταιρεία!! Έλεγα: « όπως εγώ δουλεύω, να δουλέψουν και αυτοί!!!», « όταν τα είχαν γιατί τα σπαταλούσαν;», « γιατί δεν έκαναν οικογένεια; Γιατί ήταν τεμπέληδες!!!»

Ο τίτλος τώρα δικαιολογείται….. σας καταθέτω την ψυχή μου …. Σας εξομολογούμαι!! Προσπαθώ εγώ, και πάλι το μεγάλο μου ΕΓΩ να νιώσει καλά!!! Προσπαθώ ακόμα να βγάλω το λυγμό από μέσα μου…. Θέλω να πετάξω τη θλίψη μου πάνω στο πληκτρολόγιο… αλλά δε βγαίνει…. Αντιστέκεται!!!!

Θέλω να αποστασιοποιηθώ…. Να μη νιώθω…. Να μη βλέπω…. Να μην ακούω τι γίνεται γύρω μου!!! Πνίγομαι….. ντρέπομαι που έχω σπίτι…. Που έχω φαγητό να ταΐσω τα παιδιά μου…. Που έχω να τα ντύσω! Ντρέπομαι που πετώ το φαγητό στα σκουπίδια ντρέπομαι και οικτίρω τον εαυτό μου πια!!!

Ντρέπομαι και φοβάμαι!!! Ναι! Φοβάμαι!! Περνώντας για λίγο ( ευτυχώς ) διάστημα στην ανεργία….. περνώντας δυο χρόνια τώρα το άγχος μην έρθει ο εφιάλτης της ανεργίας…. Μόνη πολεμώ με τα κύματα….. μετρώντας τέσσερα απανωτά ψαλίδια στο μισθό μου…. Πολεμώ να κρατηθώ όρθια… να τα βγάλω πέρα….. ντρέπομαι που παραπονιέμαι τώρα δα….. γιατί κάποιοι δεν έχουν ούτε αυτά!!! 

Τα δάκρυα πλημμύρισαν τα μάτια και την ψυχή…. Ο λυγμός αρνείται να με εγκαταλείψει…. Κάτι πρέπει να κάνω για να αισθανθώ καλύτερα…..

« Δεν έχω κανέναν στον κόσμο» είπε……. Και άρχισα να σκέφτομαι….. αν κάποτε μείνω και εγώ μόνη; Αν δεν υπάρχει κανείς εκεί…. Όταν πια δεν θα μπορώ να προσφέρω….. όταν κανείς δεν θα με έχει ανάγκη; Αν τα παιδιά μου τραβήξουν το δρόμο τους…..

Ερωτήσεις με βασανίζουν…… αν χάσω τη δουλειά μου; Αν δεν έχω πια χρήματα να πληρώσω τη δόση του σπιτιού μου; Αν ….. αν….. αν δεν μπορώ να πληρώσω το ρεύμα αν……. μήπως κάποια στιγμή βρεθώ και εγώ στην ίδια κατάσταση που κάποτε χλεύαζα;

Είμαι σίγουρη ότι κάτι τέτοια ερωτήματα βασανίζουν πολλούς από εσάς! Το θέμα είναι πως σφιχτήκαμε όλοι στα οικονομικά και ξαφνικά ( ευτυχώς ) αρχίσαμε να θυμόμαστε πως υπάρχει ανθρώπινη δυστυχία γύρω μας….. Ευτυχώς άρχισαν  να ξεθολώνουν τα μάτια μας….. που είχαν θαμπωθεί από τη φούσκα της καλοπέρασης!!! Η ευημερία μας αποξένωσε….. μας έκανε απάνθρωπους!!! Εξ΄ιδίων  κρίνω πάλι τα αλλότρια!!!

Βάζω τον εαυτό μου στη θέση τους…… δεν θα ήθελα τον οίκτο κανενός…. Αν είχα ανάγκη ( το ξέρω ) δεν θα ζητούσα βοήθεια….. βλέπετε ο εγωισμός, η περηφάνια….. θα περίμενα….. μήπως κάποια μέρα με θυμηθεί κάποιος….. μήπως κάποιος που παρέμεινε άνθρωπος κάνει κάτι για μένα…… αφήσει ένα κομμάτι ψωμί δίπλα μου!!! Έτσι να ξεγελάσω την πείνα μου…. Θα περίμενα μήπως κάποιος….. μου πει μια κουβέντα….. έτσι για να ξεγελάσω τη μοναξιά μου!!!

Γυρνώντας σήμερα στο σπίτι πρέπει κάτι να βρω να κάνω….. κάτι που θα κάνει τις σειρήνες να σταματήσουν να ουρλιάζουν μέσα στο κεφάλι μου….. κάτι που θα ησυχάσει το ανικανοποίητο εγώ μου!!! Δεν είμαι καλός άνθρωπος ( μη γελιέστε) ένα εγωιστικό πλάσμα είμαι και ότι κάνω το κάνω για την πάρτι μου….. για να νιώσω εγώ καλά!!

Ένας ψυχολόγος ίσως να έλεγε ότι η πάσης φύσεως προσφορά στο κοινωνικό σύνολο ηρεμεί την ψυχή και το πνεύμα!!! 

Ίσως, αν αντί να ξοδεύουμε χρήματα σε αντικαταθλιπτικά χάπια ή σε αλκοόλ…. Αν προσπαθούσαμε να  προσφέρουμε κάτι….. να νιώθαμε καλύτερα…. Να σταματούσαμε εκείνες τις σειρήνες….. μια δοκιμή θα μας πείσει!!!!