Κυριακή 22 Σεπτεμβρίου 2013

Ένα γράμμα στην κόρη μου….



Αγαπημένο μου παιδί, εύχομαι να είσαι καλά εκεί που είσαι!

Δεν ξέρω, ειλικρινά, πώς να αρχίσω ένα γράμμα στον πιο κοντινό άνθρωπο που μπορεί να αποκτήσει ποτέ κανείς! Στο παιδί του! Όμως…. Όταν αυτός ο κοντινός άνθρωπος… η σάρκα από τη σάρκα σου… το αίμα από το αίμα σου… γίνεται ένας ξένος άνθρωπος, πως μπορείς αλλιώς να επικοινωνήσεις; Όταν εσύ χρόνια τώρα χτίζεις γέφυρες και με το πρώτο αεράκι, η γέφυρα γίνεται θρύψαλα…. Τότε τι μένει να κάνεις;

Γράφεις: « όσα προβλήματα, τόσες λύσεις», το δικό μου πρόβλημα όμως… τρία ολόκληρα χρόνια δεν μπόρεσα να το λύσω! Όπου και αν έψαξα να βρω τη λύση, δεν τα κατάφερα! Προσπάθησα! Με ένα λυσσαλέο πείσμα να καταφέρω να σε ξεπεράσω! ( πως ακούγομαι; Σαν μια κερατωμένη γκόμενα που προσπαθεί να ξεπεράσει τον εραστή της;) προσπάθησα να καλύψω το κενό που άφησες στη ζωή μου με διάφορα υποκατάστατα, μα μάταια! Το πρόσωπό σου,  η έλλειψή σου γυρίζει και ξαναγυρίζει… για να μου θυμίσει ότι αυτό το πρόβλημα, αυτό το κενό… είναι αδύνατο να καλυφθεί! Αδύνατο να λυθεί!

Κοιτάζω κοριτσάκια με κοτσιδάκια στο δρόμο, στις ταβέρνες, στα μαγαζιά… ζηλεύω τις μαμάδες τους! είχα και εγώ κάποτε ένα κοριτσάκι! Με φουστανάκια.. με κοτσιδάκια… η μπετονιέρα μου! έτσι σε φώναζα… γιατί αν αργούσε ένα λεπτό το επόμενο κουτάλι… σε άκουγε η γειτονιά! Είχα δυο μικρά χεράκια να τυλίγονται γύρω από το λαιμό μου… και να με φωνάζουν μαμά!! Εσύ μπορεί να μη θυμάσαι τίποτα! Μπορεί να νομίζεις ότι φύτρωσες στα 13 σου! Όταν αποφάσισες να κάνεις την επανάστασή σου και να με στείλεις για πάντα στην κόλασή μου! Εγώ αντιθέτως τα θυμάμαι όλα! Κοιτώ φωτογραφίες σου και με πιάνουν τα κλάματα! Τι λάθος έκανα; Και πόσο θα το πληρώνω ακόμα!!!;

Στο σπίτι του πατέρα σου, ικέτευες να σε πάρω από εκεί, γιατί δεν άντεχες άλλο τους καβγάδες! Το έκανα! Ποιος γονιός δεν κάνει το καλύτερο για το παιδί του; (ρητορική ερώτηση)

Στο σπίτι του παππού σου, με ικέτευες να σε πάρω από εκεί! Δεν άντεχες τις κραυγές πόνου του άρρωστου πατέρα μου! πήρα τη γενναία απόφαση να δανειστώ ένα υπέρογκο, για τις πλάτες μου, ποσό και να χτίσω μια καινούργια φωλιά! Μια φωλιά για τα παιδιά μου…. το τελείωσα σε τρείς μήνες! Χρόνος ρεκόρ για όλες τις προβλέψεις, ακόμα και τις πιο αισιόδοξες! Ένα πανέμορφο δωμάτιο… με ροζ – μωβ χρώματα… ένα δωμάτιο που μένει εδώ και τρία ολόκληρα χρόνια άδειο! Όπως η ζωή μου!!! μας άφησες! Επέλεξες να μείνεις στον πατέρα σου! Ας είναι!!! Λες και μπόρεσα ποτέ να κάνω τίποτα για το αλλάξω!

Με κατηγορείς ότι στην προσπάθειά μου να σε μεταφέρω στο καινούργιο μας σπίτι, χρησιμοποίησα μεθόδους όχι και τόσο δημοκρατικές! Με κατηγορείς ότι σε έγραψα σε άλλο σχολείο παρά τη θέλησή σου! Αναρωτήθηκες ποτέ… μήπως είχα άλλο τρόπο; Μήπως είχα άλλο όπλο για να πολεμήσω την απίστευτη πλύση εγκεφάλου που σου έκαναν; Πίστεψέ με! Αν είχα άλλο δρόμο θα τον ακολουθούσα! Ακόμα και αν έκανα αυτό το τεράστιο λάθος…. Δεν εξέτισα ακόμα την ποινή μου;

Όλος ο κόσμος χαίρεται με το καινούργιο του σπίτι! Εγώ; Έμπαιναν τα έπιπλα…. Δικαιωνόταν ο αγώνας μου… ολοκληρώθηκε το δωμάτιό σου… και εγώ κλειδωνόμουν στην τουαλέτα! Προφασιζόμενη ίωση! Για να μη δει κανείς τα πρησμένα μου μάτια! Για να μη δει κανείς, πως αυτή η σκληρή, αδυσώπητη γυναίκα… κατέρρεε!

Το δωμάτιο χάσκει άδειο… ο αδερφός πηγαινοέρχεται και αναρωτιέται μεγαλόφωνα! « Κική, πότε θα έρθεις;» του λείπεις απίστευτα! Τόσο που δεν σταματά στιγμή να ζητά μια δεύτερη ευκαιρία! Ένα αδερφάκι! Μια κανονική οικογένεια! Κάθε κουβέντα του, μια μαχαιριά στην καρδιά μου! έκανα ένα λάθος στη ζωή μου! επέλεξα για σύζυγο τον λάθος άνθρωπο! Ναι! Τραγικό λάθος! Ειδικά όταν υπάρχουν παιδιά!!! Ως πότε, όμως, θα το πληρώνω; Τώρα καταλαβαίνω αυτούς που έχουν τιμωρηθεί με ισόβια! Θα προτιμούσα τη θανατική ποινή! Καλύτερα να με σκότωνες!!!

Κάποτε έγραψες: « πώς να αισθάνεται κανείς, όταν είναι έτοιμος να φάει μια σφαίρα για κάποιον, και ανακαλύπτει πως αυτός ο κάποιος είναι αυτός που πατάει τη σκανδάλη;» έλα να σου πω, πως αισθάνθηκα εγώ, όταν μου αποκάλυψες ότι ήσουν ο κύριος μάρτυρας εναντίον μου στο δικαστήριο! Έλα να σου πω…..

Τρία χρόνια τώρα…. Προσπαθώ να ορθοποδήσω… αλλά νιώθω τόσο γελοία που ξαναπέφτω, κάθε φορά που αποφασίζεις να παίξεις με το χαλί κάτω από τα πόδια μου!!!

Οι άνθρωποί μου, στην προσπάθειά τους να με παρηγορήσουν λένε: « θα μεγαλώσει, θα καταλάβει…. Θα κάνει παιδιά… θα δεις!» 
Συγνώμη αλλά δεν έχω άλλα αποθέματα υπομονής! Δεν μπορώ να συνεχίσω έτσι!! Κάθε χαρά είναι μισή, κάθε μέρα όσο γεμάτη και αν είναι… έχει πάντα ένα τεράστιο κενό…. Και ένα ακόμα ανελέητο ΓΙΑΤΙ!!!

Τι έκανα λάθος και αξίζω μια τέτοια τιμωρία;

Κάποτε έκανα λογαριασμό στο facebook για να μπορώ σαν γονιός να ελέγχω, τρόπον τινά, τι κάνεις εκεί… να σε συμβουλεύω… να σε νουθετώ! Τώρα κατάντησα να μαθαίνω τη ζωή σου από εκεί!!! Δεν είναι τραγικό; Οι αναρτήσεις σου… « είμαι εκεί… κάνω αυτό…» είσαι ένα βήμα δίπλα στο σπίτι μας και δεν περνάς από εκεί! Να ήξερες μόνο πόσο με πληγώνει αυτό!!! Στο χωριό τα ίδια… τα σπίτια απέχουν 500 μέτρα! Έχω να σε δω τρεις ολόκληρους μήνες!!! Έχω να σου μιλήσω στο τηλέφωνο δύο μήνες και κάτι…. Σε ποιον να το πω και να με πιστέψει; Πες μου, πως κατάφερες να καλύψεις το κενό που άφησα πίσω μου, και δε σου λείπω! Εγώ τρώω τις σάρκες μου ακόμα! Μου λείπεις, όσο και αν σου φαίνεται παράλογο!

Την τελευταία φορά που μιλήσαμε στο τηλέφωνο… έριχνες για άλλη μια φορά σφαίρες! Με εκτελούσες στο ένα μέτρο… σχεδόν εξ επαφής! Σου είπα: « αυτό που έχω καταλάβει είναι πως ό,τι προσπάθειες και να κάνω, εσύ πάντα θα βρίσκεις μια δικαιολογία για να βρίσκεσαι απέναντί μου και όχι μαζί μου!»

Με κατηγορείς ότι είμαι μια ανίκανη, αδιάφορη μάνα! Κική μου, ειλικρινά κουράστηκα! Να προσπαθώ, να σκάψω, να βρω τι θέλεις να είμαι για σένα! Έχω κάνει απίστευτα πράγματα για να έρθω κοντά σου! Όλα μάταια! Κουράστηκα! Θέλω κάποια στιγμή οι άνθρωποί μου να κάνουν και αυτοί κάτι για μένα! Βαρέθηκα να διαλύομαι με ένα τίποτα! Να καταρρακώνεται η ψυχολογία μου με το τίναγμα των φτερών της πεταλούδας!!! Γιατί απλά δεν το αξίζω!

Όλοι λένε πως οι γονείς είναι εκεί, για να συγχωρούν, να υπομένουν… να αντέχουν! Ξέχασαν όμως να πουν πως οι γονείς είναι και άνθρωποι!!! Κουράστηκα να υπομένω…. Δεν έχω άλλα αποθέματα ψυχής, δύναμης… δεν έχω πια το κίνητρο… Για να πολεμήσεις κάτι… θα πρέπει να βλέπεις το στόχο σου και έναν δρόμο προς τα εκεί! Εγώ βλέπω το στόχο…. Μα ο δρόμος γκρεμίστηκε… υπάρχει μια χαράδρα ανάμεσά μας!! Και εγώ είμαι στην άκρη του γκρεμού και περιμένω… αναρωτώμενη αν πρέπει να περιμένω λίγο ακόμα ή  να φουντάρω… μπας και πάψω να πονάω!!! Μήπως και το σώμα μου, πάψει να αισθάνεται!! Και το μυαλό να λειτουργεί!

Έχω ήσυχη τη συνείδησή μου! ξέρω ότι έκανα πολλά περισσότερα από όσα μπορούσα να κάνω! Έκανα πολλές φορές υπέρβαση του εαυτού μου! όμως δεν μπορώ να περιμένω άλλο, δε γουστάρω να περιμένω ούτε μια μέρα! Ούτε ένα λεπτό! Σε θέλω στη ζωή μου τώρα!!!

Στη νέα μου γειτονιά… με ρωτάνε πόσα παιδιά έχω! Δεν μου πάει η καρδιά να πω ένα!! Και ας ξέρω πως η επόμενη ερώτηση θα με ξαναρίξει στα τάρταρα της αβύσσου!!! « μα… πάντα σε βλέπουμε μόνο με το αγόρι! Που είναι το άλλο σου παιδί;» ξέρεις τι προσπάθεια θέλει για να απαντήσεις σε αυτήν την ερώτηση; Τι να τους πω παιδί μου; τι να τους εξηγήσω; Ότι πήγες κόντρα στο αυτονόητο; Ότι όλα τα παιδιά του κόσμου αγαπούν τη μητέρα τους και ζουν με αυτήν; Όσο σκύλα και να ναι;

Τι έκανα και αξίζω μια τέτοια τιμωρία;

« ό,τι δε σε σκοτώνει, σε κάνει πιο δυνατό!»
Φαίνεται πως η απουσία σου, η άρνησή σου, η απόρριψή σου… με σκότωσε… γιατί ποιο δυνατή δεν με έκανε σίγουρα!!

Εύχομαι μια μέρα να αλλάξεις γνώμη, να έρθεις πιο κοντά μου… να νιώσω πως είναι να έχεις μια κόρη στην εφηβεία! Να μιλάμε για τα ερωτικά σου… να γελάμε, να κλαίμε παρέα! Να αντιμετωπίζουμε τα προβλήματα ενωμένοι! Σαν μια γροθιά! Να γίνουμε ξανά αυτό που λένε οικογένεια!!!΄

Κλείνοντας, να σου πω για άλλη μια φορά ότι σε αγαπώ και ότι ακόμα σε περιμένω! Δεν ξέρω για πόσο ακόμα…. Μα ακόμα είμαι εδώ για σένα! Από εσένα εξαρτάται!!!! Έλα! Γιατί κάποτε θα θρηνείς και εσύ για τα χρόνια που χάσαμε! Και δυστυχώς ο χρόνος δεν γυρνά πίσω!!!

Σε φιλώ, να περνάς όμορφα και να προσέχεις τον εαυτό σου, γιατί μου είσαι πολύτιμη!»

Το μεγαλύτερο όνειρο της ζωής μου ήταν μια ήσυχη οικογενειακή ζωή!! Πρότυπό μου, το μικρό σπίτι στο λιβάδι!!! Όπως βλέπετε τα κατάφερα μια χαρά! Σε μερικά πράγματα… δεν υπάρχει δεύτερη ευκαιρία!! Όσο απαισιόδοξο και αν ακούγεται!!!

Ο μόνος λόγος που δημοσιοποίησα αυτό το γράμμα, είναι γιατί θέλω να σας δείξω ότι υπάρχουν πολύ χειρότερα και δυσκολότερα προβλήματα από αυτά που συνήθως αντιμετωπίζετε! Ίσως μέσα από τη δική μου διήγηση να καταφέρετε να πείτε: « αφού τα καταφέρνει αυτή, μπορώ και εγώ»!

Δεν θέλω, δε γουστάρω τον οίκτο κανενός!! Γράφω… σε δημόσιο χώρο… προσπαθώντας να απογυμνωθώ… να πετάξω τρόπον τινά το πρόβλημα! Ίσως βλέποντας το σε δημόσιο χώρο… να μπορέσω να αποστασιοποιηθώ… να γίνω από συγγραφέας, αναγνώστης! Και να δω τη λύση του προβλήματος! Είμαι πολύ καλή στο να λύνω προβλήματα των άλλων… όπως βλέπετε…. Στα δικά μου, δεν είμαι και τόσο!

Όπου υπάρχει θέληση, υπάρχει και τρόπος!!!
Βρείτε εσείς τον δικό σας τρόπο… θα βρω και εγώ τον δικό μου!

Ποτέ μην τα παρατάς!!!


Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

Στο βυθό της θάλασσας….



Όλοι έχουμε δει πως μοιάζει ο βυθός της θάλασσας σε διάφορα ντοκιμαντέρ. Μοιάζει να έχει μια απίστευτη γοητεία, βλέπεις διάφορα χρώματα, σπάνια είδη ψαριών… βλέποντας τις εικόνες, νοιώθεις μια απίστευτη έλξη…. Μια ανάγκη να βρεθείς εκεί κάτω και να δεις με τα ίδια σου τα μάτια την ομορφιά, να νοιώσεις τη μαγεία… να μοιραστείς με τα άλλα όντα την απόλυτη ησυχία… να βρεθείς έξω από τα καθιερωμένα… παρέα με έναν ιππόκαμπο, έναν αστερία…. Ή ακόμα να ζήσεις τη φρίκη μιας συνάντησης με έναν καρχαρία!

Πώς να νοιώθει ένας άνθρωπος όταν βλέπει αυτές τις μαγευτικές εικόνες…. Αναρωτηθήκατε ποτέ; Θα θέλατε να το επιχειρήσετε ή φοβάστε; Το να κάνεις κατάδυση, είναι κάτι σαν υπέρβαση του εαυτού σου, ιδιαίτερα αν είσαι κλειστοφοβικός, ή γενικά κατακλύζεσαι από φοβίες! Γιατί κακά τα ψέματα όλοι μας έχουμε από μια φοβία, είτε αναγνωρισμένη… είτε… την ανακαλύπτουμε την πιο ακατάλληλη στιγμή!

Ο βυθός της θάλασσας έχει τη μαγεία του, γιατί έχει όμορφες εικόνες… μια μυστικότητα, μια γοητεία…. Μια μαγεία ίσως! Αλλά η επιφάνεια της θάλασσας έχει να σου προσφέρει άλλα πράγματα! Μια υπέροχη θέα, έναν λαμπερό ήλιο… ανθρώπους… και χιλιάδες άλλα είδη ζωντανών…. Το θέμα είναι εμείς ποια θέα επιλέγουμε;

Πολλοί έχουν παρομοιάσει τη θάλασσα με την ψυχολογία των ανθρώπων… πότε είναι γαλήνια… πότε αφρίζει… πότε είσαι στην επιφάνεια…. Άλλες φορές παλεύεις με τα τεράστια κύματα… και άλλες αφήνεσαι να σε στείλει ο νόμος της βαρύτητας στο βυθό.. ίσως πιάσεις και πάτο…

Όλοι κάποια στιγμή της ζωής μας κάναμε μια γνωριμία με το βυθό της θάλασσας, ίσως να πιάσαμε και πάτο!! Προσωπικά έκατσα αρκετό καιρό εκεί κάτω, και αυτήν την εποχή νοιώθω μια τεράστια έλξη… να αφήσω τον εαυτό μου να με οδηγήσει εκεί… όμως φοβάμαι το σκοτάδι… γιατί χωρίς φως εκεί κάτω, δεν βλέπεις την ομορφιά… δε νοιώθεις τη μαγεία…. Το μόνο που νοιώθεις είναι αφόρητη μοναξιά και φόβο! Γιατί απλά δεν ξέρεις τι γίνεται γύρω σου… αν πίσω σου βρίσκεται ένας αθώος αστερίας ή ένας τρομερός καρχαρίας!

Και την ώρα που θα νοιώσεις το φόβο… είναι η στιγμή της μεγάλης απόφασης!!! Ή θα τα παρατήσεις και θα αφεθείς στην τρέλα του φόβου… με αποτέλεσμα να σε μυρίσει ο καρχαρίας και να γίνεις μια ανάμνηση…. Ή …. Θα πάρεις όλη τη δύναμη που έχεις, και αυτήν που δεν έχεις και θα δώσεις ένα σάλτο για να βγεις στην επιφάνεια! Εκεί που…. βλέποντας τον ήλιο, θα ξανανοιώσεις σιγουριά και γαλήνη!

Ο βυθός της θάλασσας! Μπορεί να τον χρησιμοποίησα ως μεταφορά, αλλά εκφράζει απόλυτα αυτό που λέμε ψυχή! Αυτό που προσπαθεί ο σύγχρονος άνθρωπος να περιορίσει… να φυλακίσει! Ναι! Φοβόμαστε να ζήσουμε, να αφεθούμε… να εμπιστευτούμε τους ανθρώπους γύρω μας! Χτίζουμε φρούρια, απομονώνουμε την ψυχή μας από τον έξω κόσμο… με το μυαλό μας προσπαθούμε να την προστατέψουμε! Γκρεμίζουμε όλες τις γέφυρες που χτίζουν οι άνθρωποί μας για να μας προσεγγίσουν… για να μην πληγωθούμε! Και το μόνο που καταφέρνουμε τελικά… είναι να ξανακατεβαίνουμε στο βυθό της δική μας θάλασσας, απογοητευμένοι και βαθιά πληγωμένοι! Και κυρίως μόνοι!

Δυστυχώς χάσαμε την εμπιστοσύνη στους ανθρώπους, στη φιλία, στην πραγματική αγάπη! Τα έχουμε ισοπεδώσει όλα και προσπαθούμε τα πάντα να τα εξηγήσουμε με τη λογική! Την καρδιά… την έχουμε φιμώσει! Γιατί παλιότερα μας έκανε πολλές ζημιές! Αυτές τις ζημιές πληρώνουμε εμείς, αλλά και το στενό μας περιβάλλον! Σημείο των καιρών; Έλλειψη εμπιστοσύνης! Σπάνια βρίσκεις έναν άνθρωπο να σου ανοίξει την καρδιά του και να μπεις μέσα… προσπαθείς να βοηθήσεις κάποιον… και σε κοιτά με επιφύλαξη, αβεβαιότητα…. Καχυποψία!! Σημείο των καιρών; Πέθανε η ανιδιοτέλεια! Θεωρείς ότι για κάθε τι που κερδίζεις… υπάρχει ένα τίμημα που πρέπει να πληρώσεις! Δεν μιλώ για το χρηματικό, αλλά για το συναισθηματικό! Πρέπει… επιβάλλεται… να δώσεις κάτι για να πάρεις κάτι άλλο! Θεωρείς… ότι κανείς δεν θα σου δώσει το οτιδήποτε αν δεν του το ανταποδώσεις! Τι γίνεται, όμως, όταν πιστεύεις ότι δεν έχεις τίποτα να δώσεις; Ότι δεν σου έχει απομείνει τίποτα;

Κάνοντας αυτές τις σκέψεις…. Ξανακόβεις την επικοινωνία με τον έξω κόσμο… κατεβάζεις τηλέφωνα, κλειδώνεις την πόρτα του κάστρου σου… θέλεις χρόνο να σκεφτείς! Να τα ξεδιαλύνεις όλα με τη λογική! Μα…. Η καρδιά δεν αντέχει στο σκοτάδι… εκείνη θέλει φως… το φώς της αγάπης! Μα εσύ δεν την ακούς και συνεχίζεις να κλείνεις πόρτες… να κλειδώνεσαι… θυμίζεις τη χελώνα… που από φόβο κρύβεται στο καβούκι της! Καμιά φορά θυμίζεις και στρουθοκάμηλο!! Ψάχνεις την ηρεμία… την ασφάλεια! Που;

Ωραία! Έκλεισες και το τελευταίο παράθυρο…. Την τελευταία πόρτα! Και ναι! Επικρατεί απόλυτη ησυχία… κανείς δεν σε ενοχλεί! Νοιώθεις απόλυτα ασφαλής! Αλήθεια;… μέχρι πότε; Μέχρι να ακουστεί το πρώτο ανατριχιαστικό τρίξιμο; Τότε τι θα κάνεις; Θα νικήσει άραγε η λογική; Θα καταφέρει να πείσει την καρδιά ότι εκεί μόνο είναι ασφαλής; Ότι μόνο έτσι θα μπορέσει να μείνει αλώβητη και μακριά από στενοχώριες; Ή η καρδιά θα αρχίσει να χτυπά σε τρελούς ρυθμούς που θα σε κάνουν να σκεφτείς ότι είσαι στα πρόθυρα του εμφράγματος; Και πόσο θα αντέξουν τα μάτια σου να βλέπουν μόνο σκοτάδι;

Αυτά τα μάτια… όταν αποφασίσουν να βγουν ξανά στο φως, αν βγουν απότομα μπορεί να τυφλωθούν! Βέβαια αυτοί που τυφλώθηκαν μια φορά… θα βγουν με προστατευτικό…. Όμως ποια είναι η ομορφιά όταν τα πάντα τα βλέπεις αλλοιωμένα μέσα από το προστατευτικό; Ποια ευχαρίστηση μπορείς να νοιώσεις όταν αγγίξεις ένα λουλούδι με γάντια; Όταν προσπαθείς να το μυρίσεις φορώντας μάσκα; Αυτό που θα κερδίσεις θα είναι μισό! Αυτό επιθυμείς τελικά; Προτιμάς την ασφάλεια από την ολοκλήρωση; Προτιμάς την προσπάθεια από την κατάκτηση του τελικού στόχου;

Αν δε νοιώσεις τη θλίψη… τη μοναξιά… αν δεν πληγωθείς… αν δεν διψάσεις… αν δεν νοιώσεις την έλλειψη… την αίσθηση του απόλυτου τίποτα… του κενού! Δεν θα χαρείς ποτέ το φως! Δεν θα ανοίξεις ποτέ την καρδιά σου στο χάδι… στην αγάπη… σε αυτήν την υπέρτατη δύναμη που μπορεί να σε μεταλλάξει! Αν δε νοιώσεις μοναξιά δεν θα εκτιμήσεις ποτέ τη χαρά της συντροφικότητας! Αν δεν πληγωθείς από φίλο, δεν θα καταλάβεις ποτέ την αξία της φιλίας! Δυστυχώς…. Καταλαβαίνουμε την αξία κάποιου… μόνο όταν τον χάσουμε ολοκληρωτικά!!! Μήπως πρέπει να αναθεωρήσουμε κάποια πράγματα; Μήπως δεν είναι όλα άσπρο – μαύρο στη ζωή μας; Σας μιλά ένας άνθρωπος που πάντα πίστευε πως δεν υπάρχουν άλλα χρώματα σε αυτόν τον κόσμο! Μέχρι που αφέθηκε στο βυθό της θάλασσας… μαγεύτηκε αρχικά από τα πολλά χρώματα και αφέθηκε… μέχρι που έπιασε πάτο! Εκεί… στο απόλυτο σκοτάδι… στο απόλυτο τίποτα… αρχικά ένοιωσε ασφαλής! Παιχνίδια του μυαλού… ώσπου η καρδιά άρχισε να ουρλιάζει από φόβο… τότε! Μη αντέχοντας τις φωνές… αποφάσισε να ξαναγυρίσει στη θέα των χρωμάτων! Στη χαρά της ζωής!

Αυτό που έχασε ο σύγχρονος άνθρωπος είναι η πίστη! Γενικά και ειδικά….. γενικά στους συνανθρώπους τους και ειδικά στον εαυτό του! Αν έχεις πιάσει πάτο…. Πρέπει να πιστέψεις ο ίδιος στον εαυτό σου ότι μπορείς να καταφέρεις να βγεις στην επιφάνεια! Αν δεν δώσεις ο ίδιος ένα κίνητρο… κανείς δεν θα σου το δώσει! Κανείς δεν θα πιστέψει σε σένα αν δεν το κάνεις πρώτα εσύ!!

Μπορεί το απόλυτο σκοτάδι, να σου δίνει την αίσθηση της ασφάλειας… μπορεί το « μπορώ και μόνος μου! τα καταφέρνω μια χαρά μόνος! Είμαι ευτυχισμένος με τη μοναξιά μου» να σε γεμίζει αυτοπεποίθηση και να ξεγελάς εν μέρει την καρδιά…. Αλλά θα έρθει μια μέρα… που αυτή θα κάνει την επανάστασή της και θα καταργήσει όλες τις θεωρίες σου!

Ο πάτος της θάλασσας…., ο βυθός αν θες…. Μπορεί να έχει τη γοητεία του, μα δε γίνεται να μένεις πάντα εκεί! Κάποιοι λένε ότι στα υπόγεια είναι η θέα… μα εγώ πάντα προτιμούσα τα ρετιρέ! Ήθελα να βλέπω τον ήλιο… το φεγγάρι… ήθελα πάντα να έχω φως στη ζωή μου… και ας με πληγώνει καμιά φορά! Θα έρθει μετά το αεράκι και θα με γλυκάνει… θα με πάρει και θα με ταξιδέψει!

Αν δεν κάνεις το σάλτο για την επιφάνεια… δεν θα δεις την πανέμορφη ανατολή του ήλιου…. Ούτε το ρομαντικό ηλιοβασίλεμα…. Θα χάσεις την ηρεμία που προσφέρει το φως του φεγγαριού… θα χάσεις τη θέα!

Αν δεν γκρεμίσεις εσύ την πόρτα του κάστρου μέσα στο οποίο χώθηκες… αν δε σπάσεις εσύ τα λουκέτα… μην περιμένεις τον πρίγκιπα του παραμυθιού να το κάνει! Πρέπει να πιστέψεις σε σένα για να μάθουν να σε σέβονται οι άλλοι!

Αν αφήσεις λίγο τη λογική στην άκρη… στην ανάγκη φίμωσέ την! Άκου λίγο την καρδιά…. Κάτι έχει να σου πει… άσε την να σου δείξει το δρόμο… και πες: « θα πάω, και ας μου βγει και σε κακό!»

Δευτέρα 9 Σεπτεμβρίου 2013

Ανύπαντρη μητέρα – μονογονεϊκή οικογένεια



Η ανύπαντρη μητέρα και η μονογονεϊκή οικογένεια είναι έννοιες σχεδόν ταυτόσημες. Απλά η οικογένεια με έναν γονέα μπορεί να προϋποθέτει έναν πατέρα και την έλλειψη της μητέρας, πράγμα πιο σπάνιο από το αντίστροφο.

Είμαι και εγώ μια γυναίκα που κρατά μια μονογονεϊκή οικογένεια…. Δεν ήταν ούτε στις προθέσεις μου, ούτε στα όνειρά μου! απλά μου έτυχε, όπως έτυχε σε χιλιάδες άλλους! Ο λόγος που γράφω σήμερα, δεν είναι για να κλαφτώ, μα ούτε και για να απολογηθώ! Έχω μαζέψει πολλά…. Από διάφορους… και ίσως μέσα από αυτό το κείμενο να προσπαθήσω να τους εξιλεώσω; Να τους συγχωρήσω; Να τους την πω; Να τους διαολοστείλω; Ή ίσως να θέλω να τους πω το πολύ απλό: « για κοιταχτείτε στον καθρέφτη…. Για κάντε αυτά που κάνουμε εμείς…. Και μετά ελάτε να μου πείτε την άποψή σας…. Να δω τα κότσια σας…. Που όλοι εσείς  εκεί… μέσα από τη σιγουριά σας… έχετε άποψη για όλα! Και μας κουνάτε το δάχτυλο επιδεικτικά!! ……»

Ίσως να μην έχω γίνει αντιληπτή ακόμα…. Θα γίνω όμως!
Μια γυναίκα μόνη, ένας άντρας μόνος ( δεν θέλω να αδικήσω κανέναν! Ίσως για αυτούς τους άντρες να αξίζει ένα ακόμα μεγαλύτερο παράσημο! Αυτό του ήρωα! Άντρες που έχουν τα κότσια να αναλάβουν μια οικογένεια μόνοι…. Να παίξουν και τους δυο ρόλους!!! Ειλικρινά… υποκλίνομαι!!!!) για κάποιο λόγο…. Κανείς δεν θα τον ψάξει… βρίσκεσαι μόνος/μόνη με ένα, δυο, τρία παιδιά! Και καλείσαι να τα κάνεις όλα μόνος σου!

Δεν θα πιάσω το πρακτικό μέρος…. Πλύσιμο, σιδέρωμα, μαγείρεμα…. Διαβάσματα… όχι! Αυτά θα τα αφήσω στην απέξω! Θα πιάσω όλα αυτά τα ψυχολογικά ξεσπάσματα των παιδιών, τα δριμύ «κατηγορώ», τα… « είμαι το πιο δυστυχισμένο παιδί στον κόσμο»… κουβέντες που ακούς και σου σκίζεται η καρδιά στα δύο…. Και προσπαθείς να κάνεις το ακατόρθωτο… να καλύψεις το κενό που άφησε ο άλλος…. Η μητέρα… ο πατέρας… γιατί τα παιδιά θέλουν και τους δυο! Και μπαίνεις σε ένα γαϊτανάκι που δεν έχει τελειωμό! Οι τύψεις συχνά σε πνίγουν! Και ας ξέρεις ότι δεν ήταν δική σου επιλογή… και σκίζεσαι σε χιλιάδες κομμάτια για να τους έχεις όλους ικανοποιημένους! Πράγμα επίσης αδύνατο!!!

Η δε ψυχολογία σου σαν το ασανσέρ…. Ανεβοκατεβαίνει με το πάτημα ενός και μόνο κουμπιού! Ανεβαίνει με ένα φιλί…. Με μια αγκαλιά… με ένα « είσαι η καλύτερη μαμά/ μπαμπάς του κόσμου» και κατεβαίνει στο υπόγειο με ένα…. « πότε ενδιαφέρθηκες εσύ για μένα;» κουβέντες που όταν ζεις και μεγαλώνεις παιδιά σε μια «αρτημελή» οικογένεια, δεν τους δίνεις και ιδιαίτερη προσοχή! Σε μια μονογονεϊκή φαμίλια όμως… η κάθε λέξη έχει τεράστια βαρύτητα!! Όχι μόνο στη σημασία της, αλλά και στην ψυχολογία σου!

Να μιλήσω και για την προσωπική μας ζωή; Για πείτε μου όλοι εσείς που μοιράζεστε ίδιες ή παρόμοιες εμπειρίες μαζί μου… ποια είναι η προσωπική σας ζωή; Ο καφές με φίλους….. μα που πήγαν όλοι οι φίλοι μου; είχα ποτέ;…. να  πιάσω το θέμα σχέση; Ναι… ερωτική σχέση…. Μα που πήγαν όλοι οι άντρες; Γυναίκες;…. μόλις ακούν ότι μεγαλώνεις μόνος/ μόνη παιδιά… γίνονται λαγός!!!!  Η γυναίκα σκέφτεται… « με θέλει να του μεγαλώσω τα παιδιά… δε σφάξανε!»…. ο άντρας σκέφτεται… « ναι, σιγά μη γίνω ο πατέρας των παιδιών της! Εκείνος που τα έκανε… ας τα μεγαλώσει… αν θέλω παιδιά, κάνω δικά μου! γιατί να φεσωθώ κάποιου άλλου;» μήπως αναγνωρίζετε κουβέντες που κάποτε είπατε, σκεφτήκατε; Η ακόμα χειρότερα… κουβέντες που σας πέταξαν στη μούρη;

Θέλει γερά κότσια για να μπορέσεις να ισορροπήσεις ανάμεσα στην ερωτική σου ζωή και στην οικογένεια που σε περιμένει από πίσω! Δεν είναι απλά τα πράγματα…. Είναι δυο κόσμοι διαφορετικοί… δεν ανταμώνονται… και ίσως σε κάποιες περιπτώσεις να είναι απαγορευτικό να ανταμωθούν! Άσε που με τα τόσα σκατά που έχεις φάει… είσαι επιφυλακτικός μέχρι βλακείας…. Μπαίνεις λίγο με το ποδαράκι… ελέγχεις τη θερμοκρασία… αν είναι ζεστά… σιγά – σιγά αφήνεσαι… αυτό όμως έχει τεράστια απόσταση από το ενδεχόμενο να ανταμώσεις τους δύο κόσμους σου….. όσο και να το θέλεις…. Όσο και να σε έχει κερδίσει ο άλλος… θα πρέπει να το θέλει και εκείνος/ εκείνη! Πράγμα δύσκολο! Ακόμα και να έχεις πετύχει το τζακ ποτ και να το θέλει… μπαίνει το θέμα της εμπιστοσύνης, που μέχρι  να το κερδίσει ο άλλος…. Έχει απλά κουραστεί! Μετά…. Υπάρχει το μεγάλο – μέγιστο κεφάλαιο… πως θα το δεχτούν τα παιδιά! Κλείνω  το θέμα προσωπική ζωή… με το συναίσθημα της μόνιμης έλλειψης που έχεις!  Είσαι με το ταίρι σου, σου λείπουν τα παιδιά!, είσαι με τα παιδιά… σου λείπει το ταίρι!! Και όταν πιάνεις τον εαυτό σου να χαίρεται με ένα από τα δυο κομμάτια ( κυρίως το ερωτικό, γιατί αυτό είναι το μόνο πράγμα που κάνεις για τον εαυτό σου) σε πνίγουν οι τύψεις, γιατί νιώθεις ότι παραμελείς τα παιδιά σου! Άσχετα αν και εσύ, σαν άνθρωπος, κάπου, κάπως πρέπει να γεμίσεις τις μπαταρίες σου!!! Όλα αυτά, όμως, είναι κατακριτέα από κάποιους!.... σε αυτούς τους κάποιους θέλω να μιλήσω σήμερα!

Σηκώνεσαι το πρωί, τρέχεις για να ετοιμάσεις τα παιδιά για το σχολείο, τρέχεις πανικόβλητος για τη δουλειά…. Σε μόνιμη βάση αργείς! Γιατί πάντα μα πάντα κάτι τυχαίνει!!! Μετά τη δουλειά, γυρνάς στο σπίτι κουρέλι, αλλά πρέπει να έχεις ένα χαμόγελο μέχρι τα αυτιά! Για να δείχνεις στα παιδιά σου ότι όλα πάνε καλά! Και ας μην πάνε! Βρίσκεις το κουράγιο να μαγειρέψεις και όλα τα σχετικά και ταυτόχρονα να είσαι όλη αυτιά για να ακούς τις απίστευτες ιστορίες που έχουν να σου πουν… και είναι ατελείωτα τα ευλογημένα!!! Και αφού καταφέρνεις να τελειώσεις με τα μαθήματά τους… αυτά έχουν όρεξη για παιχνίδι, παραμύθια, ταινίες και όλα τα συναφή! Μια φορά να τους πεις ότι είσαι κουρασμένη/νος έχεις κατέβει από το βάθρο της βασίλισσας! Είσαι μια άχρηστη, ανίκανη, αδιάφορη μάνα! Και για να μη σε πιάσει πάλι κατάθλιψη… κάνεις τη καρδιά σου πέτρα και ενδίδεις! Μέχρι που ή θα τα κακομάθεις ή θα καταρρεύσεις! Και στα δυο ΦΤΑΙΣ!!! ΕΣΥ! Για αυτό αλλά και για κάθε κακό που γίνεται στον κόσμο!

Και σαν να μην έφταναν όλα τα παραπάνω… αφού καταφέρεις να τα βάλεις για ύπνο… και δεν ακούς όλα εκείνα τα « μαμά…» έχεις να σκεφτείς πως θα πληρώσεις το νοίκι, το δάνειο, τα σχολικά… τα ρούχα και παρόλη την κούραση… δεν κλείνεις μάτι! Γιατί δε σου βγαίνει ο μήνας… χάλασαν πάλι τα παπούτσια του μικρού! Τι θα κάνω; Κραυγή απελπισίας….. ακούει κανείς; Μα όχι! Όλοι είναι απλά έτοιμοι μόνο για να σε κατηγορήσουν! Όλα τα άλλα είναι λεπτομέρειες!!!

Το λοιπόν, ανήκω και εγώ σε αυτήν την κατηγορία! Σε αυτήν των άχρηστων, ηλίθιων, ανίκανων, αδιάφορων μαμάδων! Κάνω παραπάνω από όσα μπορεί να καταφέρει ο μέσος άνθρωπος και δεν υπερβάλλω! Δεν έχω να απολογηθώ σε κανέναν!!! Παρά μόνο στα δυο μου παιδιά!

Ζητώ συγνώμη που πρέπει να δουλεύω για να μπορείτε να είστε χορτάτα, ντυμένα, και κυρίως να μην ξεχωρίζετε από τα  άλλα παιδιά! Συγνώμη που λείπω δέκα ώρες την ημέρα από το σπίτι! Θα ήθελα να μπορούσα να περνώ περισσότερη ώρα μαζί σας! Θα ήθελα να απασχολούμαι μόνο μαζί σας! Να σας πηγαίνω στο πάρκο, στο σινεμά, σε όλα τα λούνα πάρκ του κόσμου! Συγνώμη που δεν μου φτάνουν τα λεφτά, συγνώμη που γυρνώ σαν ζόμπι στο σπίτι… που μου μιλάτε και δεν ακούω… γιατί σκέφτομαι ταυτόχρονα! Συγνώμη που δεν είμαι σαν τη μαμά του τάδε… που όλη τη μέρα τρέχει από πίσω του, στις δραστηριότητες, στα φροντιστήρια, στο μπάσκετ! ΣΥΓΝΏΜΗ που δεν είμαι σχεδόν σε καμιά σχολική γιορτή! Ξέρω πως είναι να κοιτάς από τη σκηνή την είσοδο…. Και να μην έρχεται η μαμά!

Ευχαριστώ το γιο μου που ανέχεται μια μισή μάνα…. Και δεν ξεχνά να τονώνει το ηθικό μου λέγοντας: « είσαι η καλύτερη μαμά του κόσμου»!!! Ευχαριστώ την κόρη μου, που με θεωρεί μια αδιάφορη μάνα!!! Ίσως και να έχει δίκιο!

Για όλους εσάς, όμως, που μου κουνάτε το δάχτυλο και μου κάνετε μάθημα διαπαιδαγώγισης παιδιών, ένα έχω να σας πω: « κοπιάστε, κάντε μια φορά ότι κάνω εγώ και χιλιάδες άλλοι άνθρωποι… που κολυμπάνε μονίμως σε μια φουρτουνιασμένη θάλασσα… ενάντια στα κύματα… πότε πατώνουν και πότε βγαίνουν στην επιφάνεια για να πάρουν μια ανάσα…. Και όταν καταφέρετε να τη βγάλετε καθαρή, χωρίς να φουντάρετε από το μπαλκόνι, χωρίς τη χρήση αλκοόλ ή αντικαταθλιπτικών χαπιών, τότε αν έχετε ακόμα τα κότσια…  αν έχετε ακόμα κάτι να πείτε…. Τότε θα σας ακούσω! Ο σοφός λαός λέει: « έξω από το χορό, πολλά τραγούδια λες» για κοιταχτείτε στον καθρέφτη και σκεφτείτε… τι προσφέρατε εσείς, στα δικά σας παιδιά!

Την αγάπη μου, την αμέριστη συμπαράστασή μου… σε όσους ακόμα πολεμάνε… με άσφαιρα πολλές φορές… να καταφέρουν το ακατόρθωτο! Να γίνουν τέλειοι γονείς! Παιδιά…. Δεν σπουδάσαμε, δεν διαβάσαμε για να γίνουμε γονείς! Τα λάθη είναι ανθρώπινα…. Το μοναδικό μας όπλο… στον άνισο αυτόν αγώνα, είναι η απεριόριστη και αδιαμφισβήτητη αγάπη μας για τα παιδιά μας! Το μεγαλύτερο κίνητρο για να βγεις νικητής και ας μην ακούσεις κανένα « μπράβο» κανένα « ευχαριστώ» ! φτάνει που θα έχεις τη συνείδησή σου καθαρή, ότι έπραξες ότι ήταν ανθρωπίνως δυνατό... και ας μην είναι αρκετό!